The tales of a Freak (Dump)

“En ze vonden haar… Dood!” Vele meisjes gilden, en de jongens lachten. Meike, degene die het verhaal had verteld, keek met een grote grijns de kring rond. Ze waren op kamp met de hele klas. Dit was een van de laatste dagen, dus maakte ze grote kampvuren en vertelde spook verhalen. Iedereen leek te genieten, behalve Lisa. Mijn vriendin, Vanessa, rolde met mijn ogen. “Dat kind moest ook altijd de sfeer verpesten. Kijk dan hoe bleek ze is!” Ik zag heel goed hoe bleek ze was, ze was doodsbang. “He! Hallo, aarde aan Julia!” “He wat?” Ik draaide mijn hoofd naar Vanessa, die mij doordringend aankeek. “Luister je wel?” “Ja, ja...” Mompelde ik afwezig. “Nou,” Begon Meike, die altijd een beetje stoer deed, “Ik daag jullie uit om nog eens een enger verhaal te vertellen! Het bleef stil, niemand wist meer een verhaal. Toen schraapte Vanessa haar keel. “Ik heb Lisa nog niks horen zeggen!” Zei ze, met een priemende vinger op het kleine meisje. Afgezien van het knetteren van het kampvuur bleef het stil. “Ja, je moet toch een verhaal kennen?” Een aantal vielen haar bij, met instemmend gemompel. Lisa leek met de seconden te krimpen. “Nou..” Zei ze zacht. “Kom op!” “Schiet op!” “Het wordt vast saai.” “Ken je er geen?” “Wat een mietje!” Iedereen begon dat arme kind te bekogelen met woorden, en ik had wel medelijden met haar. “Genoeg!” Riep ze ineens, met een harde, heldere stem. Iedereen wat verstomd; dat waren ze niet gewend. “Ik ken er een. Luister en huiver…”
Toen ze begon te vertellen merkte ik iets aparts. Je werd meegevoerd door het verhaal, alsof je er naast stond.


“Dit verhaal gaat over een zekere Laura. Laura…. De benenknauwer.” Er klonk gegiechel op, maar dat werd snel stil gemaand. “Laura was eerst een normale student, net als wij, maar op een dag begon ze een soort… Honger te krijgen. Ze at tot ze niet meer kon, maar niks was genoeg. Haar ouders verstopten het eten voor haar, omdat ze alles op at, en toen, in een duistere nacht…” Lisa stopte even, en staarde in het vuur. “Op een duistere nacht kroop ze de kamer va haar zusje in. Haar honger groeide. Laura kroop over de grond, naar het bed toe… De vloerplanken kraakten onder haar gewicht. Ze trok he dekbed er van af, en stortte zich op de benen. Ze knauwde en knauwde, en toen het zusje van Laura wakker werd, was er niks meer van haar benen over. Enkel botten.” Iedereen huiverde, maar ik zag dat Lisa bleker werd toen ze meer vertelde. “En het ergste was, dat het zusje niet stierf.” Het was doodstil. “Het zusje leeft nog steeds, met botten benen, en met haar hongerige zusje altijd bij zich.” Nu pas viel het me op dat Lisa nooit een korte broek aantrok. Altijd dezelfde, paarse jurk, die tot over haar voeten rijkt. Zelfs als we gingen zwammen, deed ze niet mee. “En ze neemt haar zusje mee!” Herhaalde ze, wanhopig, maar als een soort snik. Ik stond op, en liep naar Lisa toe. “Ehm.. Gaat het wel?” Vroeg ik onzeker, en klopte haar onhandig op haar schouder. Toen, plotseling, hief Lisa haar hoofd op. Haar gezicht leek bleker dan ooit, en het droeg een uitdrukking die ik niet kon thuis brengen. Langzaam keek ze de hele kring rond, en toen keek ze mij aan. Ze keek mij lang aan. “Het spijt me.” Haar stem trilde, en ze begon te huilen. “Het spijt me zeer.” Ik was verward. “Wat spijt j-“ Mijn adem stokte toen ze voor mij, en de groep, haar jurk op tilde. Botten. Haar benen waren niets anders dan botten. Ik wilde schreeuwen, maar dat ging niet. Het was alsof al mijn adem uit mij gezogen werd. Mijn klasgenoten voelde hetzelfde. Klauwen sloten zich om mijn kuiten, en ik werd onderuit getrokken. Vlijmscherpe tanden zette zich in mijn vlees. Lisa was het zusje. Ik keek achterom, en zag een duister figuur aan mijn bene knauwen. Laura. Ik zou een van haar vele slachtoffers worden.

De wilg

Een tijd geleden, toen er nog veel weeskinderen waren, leefde er een meisje, Vivian genaamd. Ze leefde in een armzalig weeshuis, dat nauwelijks genoeg eten had voor de kinderen. Vivan was een bleek, klein meisje, dat van naturen een gebochelde rug had. Haar ogen waren fris groen, en haar haar was witblond. Dankzij haar uiterlijk en bouw werd Vivian vaak geplaagd, wat haar een erg gesloten meisje maakte. Hoewel de andere meisjes gingen touwtjespringen, knikkeren, of kletsen, glipte zij door de spijlen van het hek heen. Dan ging ze opzoek naar haar enige vriend; de wilg. De wilg was een enorme boom met zilverachtige blaadjes, die ruisten in de wind. Net als Vivian had de boom een lichte kromming in de stam. De omgeving was prachtig, een mooi stromende rivier grensde aan de wortels van de stam. Vivian was er altijd te vinden, regen of zonneschijn, seizoen in, seizoen uit. Ze zorgde ervoor dat ze altijd terug was voor het donker, zodat ze geen argwaan zou wekken. Niemand zou haar missen. Als ze bij de boom was, deed ze dingen om zichzelf te vermaken: Zingen, dichten, of gewoon een beetje dagdromen.

Nu moet je weten dat het weeshuis er zeer slecht aan toe was. Het lag in een afgelegen dorpje, en de meeste wezen werden naar de stad gebracht. Oftewel, het begon steeds leger te raken. Ouders kwamen elke dag, om een leuk kind mee te nemen, maar arme Vivian werd nooit gekozen. Tot op het laatste moment geen enkel kind meer over was. Geen enkel kind, behalve Vivian. Een weeshuis met maar één kind is geen weeshuis, dus het gebouw werd afgesloten en Vivian werd er uit geschopt. Radeloos ging het bleke meisje zwerven, niet wetend waar ze naartoe moest. In haar laatste hoop ging ze naar de wilg. Vivian legde haar hand op de bast. ‘Stil maar, ssssht, wij gaan samen overleven.” Mompelde ze tegen de boom. De komende nachten bracht ze door bij haar vriend, en ging overdag bedelen bij de huizen. Elke avond kwam ze weer terug, en kroop tegen de ruwe stam aan.

Op een dag vertrok Vivian weer naar het dorp, om klusjes te doen, voor voedsel vragen, of hopen dat iemand haar in huis wilde nemen. Die avond liep ze weer naar huis, met een homp brood in de hand. Een boerin had medelijden met haar gekregen, en had het afgestaan voor het magere meisje. Toen Vivian haar geliefde wilg naderde, hoorde ze geschreeuw en gelach. Ze verstopte zich achter een struikje, en gluurde door de bladeren naar de boom. Haar lichaam versteende bij het beeld dat ze zag. Een groepje tieners hingen lachend om de boom. Haar boom. Haar wilg. Ze zag hoe de jongeren met verf op de stam kalkte en hoe ze dingen in de bast kerfden. Vivian voelde zich stukje bij beetje afbrokkelen, en tranen rolden over haar wangen. Het was al diep in de nacht toen de tieners weg waren, en Vivian zich er weer naartoe bewoog. Haar arme wilg was helemaal toegetakeld. Af getrokken bladeren lagen op de grond, namen stonden er in gekrast, en met rode verf was er een x op geschilderd. Ze kon het niet aanzien. Het voelde als verraad. Langzaam pakte Vivian het mes vast dat in de boom was gestoken. Trillend lag het in haar handen, terwijl ze het rondwentelde. Het lemmet leek zilver in het bleke maanlicht. Bevend bracht Vivian het naar haar gezicht. De wilg was toegetakeld. De wilg had pijn. De wilg was een stuk van haar. Zij was de wilg.

Langzaam boog Vivian voorover. Het mes viel uit haar hand. Warm bloed stroomde langs haar lichaam. Ze voelde hoe haar lichaam stijf werd. Haar huid veranderde in een ruwe, bruine bast. Het haar groeide. De pijn was ondragelijk, maar kalmerend tegelijkertijd. Is dit hoe het voelde om dood te gaan. Voor ze het doorhad, was het te laat. Zij veranderde in een wilg. Als laatste daad van woede, frustratie en verdriet, boog ze zich voorover, naar de rivier. Ze liet haar handen en haar in het koude water hangen.

Met de tijd vergaten mensen dat wilgen ooit rechtop stonden. Ze noemden het een treurwilg-zeer toepasselijke naam- en vergaten Vivian. Maar Vivian vergat hen niet. Elke keer, dat je vanaf nu een treurwilg ziet, Elke keer, dank dan aan Vivian. Al zie je het niet gelijk, haar ogen turen nog steeds door de bladeren. Wie haar dierbare wilgen pijn doet, zal het berouwen.

Één oog was weg. Het bleef maar bloeden, en Vivian bleef wanhopig lappen stof er tegen aan duwen. Maar ze wist het zeker; Dit was de pijn die de wilg voelde. Ze ging dood, net als de wilg. Alles draaide, en het leek alsof ze door watten heen keek. Het meisje strompelde vooruit, bloedend en al, en viel op haar knieën voor het water. De ijskoude rivier stroomde langs haar wonden, en het bloederige gat waar ooit haar oog zat. Het water verdoofde, maar stroomde snel. Voor Vivian het wist was ze meegesleurd met de stroom, happend naar adem. Ze verdronk, met haar lijk dat op de bodem ligt. Het laatste wat Vivian zag was een ranke tak, met zilver-groene blaadjes, dat in het water stak als een helpende hand. De wilg.