Last breath

Onderwerp: Last breath di 19 aug 2014 - 12:21

Al een langere tijd deed het ademen pijn, al een langere tijd piepte ze tijdens het ademen. Na wanneer was dat ook alweer? Toen ze gevallen was toch? Ja dat was het. De poes sloop, al wist ze dat ze toch niets zou vangen, hard hijgend langs de rivier, al deed het heel veel pijn, heel veel. Ze stopte, hoestte hard en keek naar de grond. Waarom? Wat was dit? Zodra ze terug was, ging ze echt naar de medicine cat. De poes ademde weer diep in, al deed het opnieuw pijn, al ging er nu een heftige schok door het lichaam van de poes, die zich op haar zij liet vallen en heftig begon te ademen, elke keer dat ze ademde ging er een schok door haar poten. G-ging ze.. Dood? De poes sloot haar ogen, duwde haar kaken op elkaar en besloot dat ze moest wachten tot ze hulp kreeg.. "H-help," piepte ze luid, al hoestte ze algauw weer hard en ademde ze weer heftig en pijnlijk.

+ Open. In de post hierna sterft ze.

Onderwerp: Re: Last breath wo 27 aug 2014 - 12:52

Strompelend kwam de gevlekte apprentice uit het kamp. Na die... rare 'aanval'. Hij slikte even, zijn spieren deden nog pijn van dat, maar hij kon zich niks meer herrineren van wat er was gebeurd. Hij lag momenteel in de Medicine Cat's den, maar hij mocht niet weg. Dus was hij maar weggeslopen. Met snelle passen -of wat hij toch kon aanhouden- liep hij verder. Een zachte hoest leek hem opkijken. HIj staakte het lopen en spitste zijn oren. Hij kneep zijn ogen lichtjes tot spleetjes. Hij was eigenlijk opweg naar Crimson, de grens dus... Opeens zag hij een grijze pels tussen wat takken heen. De geur volgde snel... Vanilla! Blij liep hij al strompelend naar haar toe. "Vani!" Zei hij met een schorre stem. Hij duwde de takken weg, boog zijn kop op niet geraakt te worden. Langzaam keek hij op, maar verstijfde toen hij zag hoe ze erbij lag. Een hoopje grijze vacht, haar flank rees moeizaam en haar ogen waren dicht. "H-help," Wel meteen sprong Lake naar voren, hij zakte in, maar kroop zo snel hij kon verder. "Vani!" Zei hij. Tranen welden op in zijn oranje ogen. Langzaam kwam hij dichter, zijn poten streelden de pels van zijn geliefde zusje toen hij zijn kop neeg en zijn neus tegen de hare duwde. Hij hijgde zwaar van de inspanning van het 'lopen'. "Ik ben er," zei hij op hijgende toon. Tranen gleden langs zijn wang heen. "Hoor je me, zusje? Vani! Vanilla!" Zijn stem klonk paniekerig.

Onderwerp: Re: Last breath wo 27 aug 2014 - 12:56

Honeyblossom was op weg naar de Small Lake. Ze had dorst, en was hier nu toevallig in de buurt tijdens het jagen. Misschien kwam ze ook nog wel wat prooi tegen, en die kon de Clan altijd wel gebruiken! De kattin hoorde een luid gehoest, en een diepe ademhaling. Ze spoorde een WindClan geur op, en volgde het spoor. Ze probeerde zo snel mogelijk te zijn, niet wetend wat er allemaal aan het gebeuren was. Ze kwam tussen wat struiken uit, en bereikte de rivier. Wat verderop lag een tabby Apprentice op de grond, wie het hoestende geluid maakte en op haar zij op de grond lag. 'H-help', riep ze wanhopig luid. Wat was hier nu weer aan de hand? Dit zag er helemaal niet goed uit! Echter zat er wel nog een andere Apprentice bij haar... Honeyblossom spurtte op haar af en duwde haar neus in haar zij. "Geen zorgen, ik ben er! Ik ga hulp halen! Hou nog even vol...", fluisterde ze de Apprentices toe. Ze probeerde haar een beetje gerust te stellen, maar ze waren bijna aan de rand van het territory. Als iemand de Medicine Cat zou moeten gaan halen, zou dat nog veel te lang duren. Ze had er zelf ook geen flauw benul van wat ze moest doen, hoe ze de poes kon helpen... 'Vani!', zij de zwart-witte Apprentice. H... Het was dus Vanillapaw? 'Ik ben er', hijgde de kater terwijl de tranen van zijn wangen rolden. 'Hoor je me, zusje? Vani! Vanilla!', mauwde hij in paniek. "Help! Is hier iemand! Kan iemand de Medicine Cat gaan halen? Help!", schreeuwde ze zo luid als ze kon... Ze wist zeker dat de Apprentice niet bij z'n zusje weg zou gaan, en ze zou hen hier ook niet alleen achterlaten..!

Onderwerp: Re: Last breath do 28 aug 2014 - 1:55

"Vani!" klonk de stem van Lakepaw. De poes schokte enigszins, haar flanken gingen snel en onregelmatig op en neer. Adem kwam amper haar neus uit, tranen gleden over de wangen van de poes. Ze hoestte hard, de haren van de poes gingen bij elke ademhaling omhoog, om vervolgens weer op haar zwakke schouders te rusten. “L..” sprak ze, al stikte ze bijna in haar eigen woorden. Ze probeerde te slikken, maar het lukte niet. Langzaamaan begon het zwart te worden voor de ogen van de poes. Ze haalde steeds lastiger adem, haar ogen opende zich één keer helemaal, om zich vervolgens te sluiten. Zwart. Alles was zwart. Alleen stemmen waren te horen. "Vani!" zei de stem van haar geliefde broertje. Alles klonk vaag. Lakepaw.. Tranen welden op uit de ooghoeken van de poes, die schokte. Het deed zo veel pijn, zo veel. Bijna ondragelijk. "Geen zorgen, ik ben er! Ik ga hulp halen! Hou nog even vol...", klonk een tweede stem. De poes kon amper nog ademen, alles werd grauw en vaag. Dit was toch niet de StarClan? “S-starClan, g-,” stotterde ze, maar ze hoestte hard. “G-ge ef m-me é-en k-k..” haar stem stierf af. “k-kans o-om af-a-a..” ze haalde diep adem, maar hoestte alleen maar. “Afsc-cheid t-te n.. ne.. nemen..” bracht ze met moeite uit, al legde ze weer verslagen haar kop op de harde bodem. "Hoor je me, zusje? Vani! Vanilla!" zei de kater, die Lakepaw heette. Ze miste hem. Ze miste de geweldige tijden met hem, ze had spijt, spijt dat ze zo weinig gedaan hadden. Heel het leven van de poes flitste voorbij. Lakepaw.. Timberlake.. Eigenlijk waren dat de enige die ze echt zou missen. De enige die om haar gegeven hadden. Bij de StarClan had ze iedereen, iedereen die ze verloren had.
Een lang moment was alles zwart. Ze hoorde stemmen, maar het was vaag. Mama.. Zusje.. Ladykit.. Ze zou zich bij hen voegen. Ze zou weer fijn leven, wachtend tot Lakepaw als volwaardige warrior en hopelijk zelfs als elder zich bij hen ging voegen. Hij, ze zou over hem waken. Ze zou toe kijken hoe hij een geweldig leven zou leiden. Een soort beschermengeltje spelen. Niets mocht haar geliefde broertje gebeuren, maar als de StarClan vond dat het tijd werd dat de kater zich bij hen zou voegen, zou ze hem met open armen verwelkomen. Ze zou kijken hoe hij kittens krijgt, hoe hij zijn eerste apprentice krijgt en hij een partner krijg. Ze zou hem beschermen. Hij was echt de belangrijkste in het leven van de poes, degene waarmee ze de beste band had. Dan kwam Timberlake. Haar beste vriend, zo noemt ze hem. Ze ging hem missen, maar hij zou vast ook een prima leven leiden, een leven die hij verdient. Hij is een geweldige kat, hij bereikt vast wel iets.
Ineens werd alles weer helder. "Help! Is hier iemand! Kan iemand de Medicine Cat gaan halen? Help!", schreeuwde een stem. De poes kuchte luid, haar adem piepte. “Lake..” fluisterde ze zachtjes, de tranen in haar ooghoeken waren niet te verbergen. Ze zuchtte, maar dit deed ondragelijk veel pijn. “Lakepaw,” herhaalde ze de naam, met een glimlach. Een moment schoten alle mooie momenten voorbij. “I-ik zal je niet ver-verlaten..” glimlachte ze, de duwde haar kaken op elkaar. Auw.. Het deed zo verschrikkelijk veel pijn. Het moest ophouden.. Nu.. “I-ik z-zal altijd over j-je w.. waken..” sprak ze glimlachend, maar ze hoestte luid. Haar flanken gingen weer heftig op en neer, vacht was nat van het zweten, vechtend tegen de dood, maar ze voelde hoe haar energie uit haar lichaam gezogen werd. Het einde, dit was haar einde. Het einde van Vanillapaw.. “Lakepaw..” glimlachte ze eventjes. “Het maakt me niet uit wat je doet, ik sta aan je zijde, voor altijd..” sprak ze met moeite, haar stem was hees. Pijn schoot door haar lichaam. “B-beloof me.. Pas goed op jezelf..” glimlachte ze. Oh wat ging ze hem missen. Lakepaw. Haar broertje. “D-doe wat je denk d-dat goed is..” glimlachte ze, al deed het praten te veel pijn. “A-alle keuzes die je maakt zijn goed,” sprak ze met moeite, maar ze sloot algauw haar ogen en haalde adem, al leek het alsof er iets in haar keel zat, wat het tegenhield.
Ze zuchtte diep. “H-honeyb-lossom.. h-het is a-al te l-laat…” sprak ze. “Lakepaw.. I-ik hou van j-je en i-ik vergeet o-onze tijden n-nooit..” glimlachte ze. “I-ik w-wil dat je e-een di-ng doet..” glimlachte ze. Dit was de goede keuze. “Z-zeg t-egen Timberlake d-dat i-ik hem l-leuk vind, d-dat hij heel belang-langrijk voor me is, z-zeg dat h-het me allemaal spijt..” glimlachte ze. Ze sloot haar ogen, hief haar staart met haar laatste kracht op en legde deze netjes over haar poten. Ze sloot haar ogen, vrede heeste in de kop van de poes. Ze liet nog een traan vallen, maar glimlachte. Het laatste moment delen met je geliefde broer, dat was het beste van alles. Ze ging nu weg. Nu was het de geschikte tijd. De StarClan besliste over haar lot. “L-lakepaw..” sprak ze schor. “H-het is de tijd.. I-ik ben altijd bij je La..” haar stem zakte weg en de laatste ademhaling verliet haar long. Rust zou ze nu vinden. Alles werd donker. De warmte verliet haar lichaam. Ze opende haar mond nog één keer. “Don’t cry bro..” slikte ze. Ze sloot haar ogen, de laatste tranen verlieten haar ogen. De laatste geuren die haar neus in drongen waren de beste van allemaal. Die van Lakepaw en die van het WindClan territorium. Ze vond het prima. Alles werd donker. Ze vertrouwde erop dat Ladykit en haar moeder haar naar de StarClan begeleidde. Alles werd goed. Alles werd oké. Nieuwe energie kwam in het lichaam van de poes. Ze was er. De StarClan. Dit was haar plek nu, haar nieuwe thuis. “Mama..” sprak ze glimlachend, toen ze het gedaante van haar moeder zag. “Lady..” sprak ze. Lakepaw verliet ze nu. Het was goed. Ze was er altijd. Keek naar hem. Accepteerde alle fouten die hij maakte. Want nu vond ze rust.

The end ~

Onderwerp: Re: Last breath do 28 aug 2014 - 10:11

Duizend onderwerpen waren nog onbesproken geweest. Honderden katten moesten ze nog ontmoeten. Tientallen moons moesten ze nog samen zijn... Tranen liepen langs zijn witte pels heen. Als zilveren parels vielen ze op de bruingrijze grond. Zijn oranje ogen groot van de pijn die in zijn hart heerste. Nee, dit mocht niet gebeuren. Hij kneep zijn ogen dicht en duwde zijn kop tegen Vani aan. Zijn mond ging een beetje open, enkel en alleen om een jammerskreet te laten horen. “S-starClan, g-,” De zwarte-witte kater tilde zijn kop wat op en staarde naar de kattin waarvan hij altijd zoveel van had gehouden. “G-ge ef m-me é-en k-k..” Hij snikte even zachtjes en staarde naar haar kop, hopend haar groene ogen nog een laatste keer te aanschouwen. “k-kans o-om af-a-a..” Het gehoest leek haar te verstikken. Hij leunde naar voren en krulde zijn lichaam tegen dat van Vani op. Hij sloeg zijn staart rond haar grijze lichaam heen, haar prachtige, zilveren pels en sloot zijn ogen. Hij raakte teder het neusje van zijn zusje aan en genoot van de laatste adem die uit haar lichaam zou komen. Het streelde zijn gezicht als een bries en liet hem ergens kalmeren. “Afsc-cheid t-te n.. ne.. nemen..” Haar geur o zo bekend in zijn neus, de geur zou hij nooit vergeten, net zoals haar... Ze zou haar nooit vergeten, wat ze samen moesten doen, wat ze samen hadden gedaan. Wat zij voor hem had betekend... De enige die hem ervan weerhield om meteen met Crimson mee te gaan. Zij was zijn grootste liefde geweest, het enigste waarvoor hij nog niet was weggaan. De tranen glinsterden zachtjes in het zwakke licht. Het enigste wat hoorbaar was was het geruis van de wind en het gepiep van haar adem. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Laat haar niet lijden, Dacht hij tot de Starclan, laat haar gelukkig zijn voordat jullie haar bij jullie nemen.

"Nog één keer, Starclan,"

Fluisterde hij zachtjes, de tonen in zijn stem waren bijna niet hoorbaar door het verdriet.

"Laat haar nog één keer gelukkig zijn..."

Hij kneep zijn ogen toe en beet op zijn onderlip. De stem van de ander klonk zo ver, hij was hier alleen met haar, niemand was erbij, niemand mocht hen storen in hun laatste moment samen. Hij hoopte enkel dat haar laatste wens uit zou komen en ook zijn wens... De wens haar nog een laatste keer te zien, gelukkig te zien. Hij snikte even zachtjes en opende langzaam zijn ogen. Waar ooit geluk in had gestaan stond nu pijn. Het was niet langer een warme, oranje vlam die anderen konden verlichten of verwarmen... Nee het was een waterige, dode plek geworden waar enkel pijn in te lezen stond. “Lake..” Een vonk ontsprong in zijn ogen. Tranen had hij al lang tegen gehouden, niet langer stroomden zij over zijn kaken heen. Ze waren er niet langer om te treuren om haar, omdat zij verloren was. Nee, want tranen konden toch niks oplossen... Niks kon dit oplossen, dit kon geen Medicine Cat oplossen, niemand kon dit... Dit was Starclan's wil. “Lakepaw,” Een lach verscheen op haar lippen en wel meteen verscheen een lachje op de zijne. "Vanilla..." Fluisterde hij zachtjes terwijl hij zijn lichaam tegen de hare drukte. Zijn staart was nog steeds rond haar lichaam gewikkeld alsof hij haar wilde beschermen... Maar tegen Starclan kon je niemand beschermen... “I-ik zal je niet ver-verlaten..” De gevlekte kater bleef haar aankijken. "Dat weet ik," fluisterde hij mer schorre stem. “I-ik z-zal altijd over j-je w.. waken..” Langzaam ontsprongen tranen in zijn ooghoeken. Maar deze keeer waren het niet tranen van pijn... Maar tranen van geluk... Hij bleef haar aankijken, zijn gezicht leek in een gevecht te zijn met zichzelf of hij nu moest huilen of moest lachen... Toch bleef zijn glimlach staan... Hij zou gelukkig zijn voor haar, sterk zijn... Voor de laatste keer... Voor haar... “Lakepaw..” zei ze opnieuw. Hij drukte zijn flank nog wat tegen haar aan. “Het maakt me niet uit wat je doet, ik sta aan je zijde, voor altijd..” Nog meer tranen gleden langs zijn kaken heen. Herinneringen van Ladykit vlogen langs zijn ogen voorbij. Hoe zij verloren was gegaan, hoe zij was gestorven... En mama... En papa, die ze nooit hadden gekend... Ze zou bij hen zijn... Bij wie ze het liefst was... Starclan riep haar. Hij neeg zijn kop uit eerbied van haar woorden, maar kon zijn onstabiele uitdrukking nog behouden... Nog even. “B-beloof me.. Pas goed op jezelf..” Hij keek op en lachte zachtjes. "Enkel en alleen als jij goed voor hen zal zorgen," fluisterde hij zachtjes. “D-doe wat je denk d-dat goed is..” Hij knikte langzaam en neeg zijn kop om haar lik over haar kop te geven. Ze zweette erg, maar Lake staakte het likken helemaal niet. Dit was zijn zusje... Hij zou alles voor haar doen... “A-alle keuzes die je maakt zijn goed,” Hij staakte het likken en keek haar met waterige ogen aan. "Vani..." Fluisterde hij zachtjes. "Ik... Weet niet of ik dat wel kan... Zonder jouw," zei hij met schorre stem, maar ze had al haar ogen gesloten. Paniek besprong hem als een roofdier en hij sperde zijn ogen open.
Opeens hoorde hij haar zachte stem... De stem die hij nooit zou vergeten. “H-honeyb-lossom.. h-het is a-al te l-laat…” zei deze. “Lakepaw.. I-ik hou van j-je en i-ik vergeet o-onze tijden n-nooit..” Hij sloot zijn ogen, zijn mondhoeken waren al naar beneden gedraaid. "Ik... Hou van je zusje," snikte hij zachtjes. "Ik zal je nooit vergeten... Ik zal... Ik zal... Altijd aan je denken... Denken wat jij zou willen... Wat het beste voor me zou zijn..." Fluisterde hij zachtjes. “I-ik w-wil dat je e-een di-ng doet..” Hij spistse zijn oren en kwam wat dichter waarna hij zijn snuit tegen haar kop duwde, zacht maar toch hard genoeg om zijn aanwezigheid aan te duiden. “Z-zeg t-egen Timberlake d-dat i-ik hem l-leuk vind, d-dat hij heel belang-langrijk voor me is, z-zeg dat h-het me allemaal spijt..” Lakepaw knikte. "Dat zal ik doen," fluisterde hij zachtjes. Toen sloot de kattin haar ogen... Een lach op haar lippen. Haar staart werd op de zijne gelegd en hij wikkelde zachtjes de zijne in de hare... Voor een laatste keer. "Je was de beste zus die een kat zich kon wensen," zei hij met een lach. "Je was meer dan een zus... Iemand waar ik op kon vertrouwen en bouwen..." fluisterde hij zachtjes. "Dank je... Lieve zus," fluisterde hij zachtjes. "Ze verdient geen pijn... geen pijn in haar laatste moment..." Hij keek op en zag dat een lach haar lippen sierde. Tranen van vreugde ontsprongen in zijn ogen, wetend dat zijn zusje niet langer moest lijden aan de pijn die haar dood was geworden. “L-lakepaw..” zei ze... “H-het is de tijd.. I-ik ben altijd bij je La..” Een laatste keer streek haar adem langs zijn haren heen... Niet langer was de warmte ervan te voelen. Opeens opende ze haar ogen... Voor een laatste keer. Het was veel te kort, veel te pijnlijk om haar te laten gaan. “Don’t cry bro..” En toen sloot ze voor een laatste keer haar prachtige ogen. "Dat doe ik ook niet..." Fluisterde hij zachtjes. "Ik ben gewoon blij dat je niet langer pijn hebt..." zei hij zachtjes. Hij duwde zijn neus in haar pels en sloot zijn ogen, tranen gleden langs zijn kaken heen, het was voorbij... Zijn zus maakte niet langer deel uit van zijn leven... Hij slikte even moeizaam en keek nog een keer naar haar kop. Een lach stond nog steeds op haar lippen. En toen verscheen ook een lach op zijn lippen, wetend dat zijn geliefde niet langer de pijn van de wereld moest aanvoelen, niet langer moest vechten, maar nu kon rusten, in vrede. Ze zou voor altijd in zijn hart blijven, voor altijd bij hem zijn... En pas nu zag hij... Wat hij al de tijd voor haar had gevoeld...

"I love you,"

Onderwerp: Re: Last breath