Well, well, well. [Keegan']

De nacht hulde de wereld in een mystieke gloed. Een lichtgekleurde flits zweefde langs de planten. Een snelle poes, rennend in de duisternis. Ze zweefde over het gras en kwam tot stilstand. Ze opende haar gifgroene ogen. Heerlijk, zo'n zwoele, mystieke nacht. De poes voelde zich dan altijd op haar best.
Ze wist dat ze zelf ook iets mysterieus had 's nachts. Haar lange, pluizige vacht leek licht te geven in de duisternis en haar poten waren vaak nauwelijks zichtbaar in de donkere nacht, zodat het net leek alsof ze zweefde. Haar gifgroene ogen hadden iets gevaarlijks, zodat veel katten vaak op hun hoede waren als ze haar tegenkwamen. De poes grinnikte zacht terwijl ze daar zo zat in het maanlicht. Eigenlijk was ze niet heel erg vijandig. Ze wilde best vriendelijk zijn, en dat was ze ook wel tegen sommige katten, maar soms voelde ze zich in een gevaarlijke stemming. Haar stemmingen sloegen vaak om waardoor de poes erg onvoorspelbaar was. Voelde ze zich op een dag blij, dan was ze meestal vriendelijk en spontaan. Voelde ze zich kwaad of somber, dan kon iedereen maar beter uit de buurt blijven.
De poes knipperde met haar ogen. Ze sloeg haar staart om haar poten en zette haar vacht op. Het was best wel fris, maar haar dikke vacht hield de kou buiten. Ze likte haar poot en wreef die over haar kop. Ze had wat spinnenweb tussen haar oren, die ze gauw verwijderde. Maar de poes stopte abrupt met wassen toen ze een schim zag, tussen de planten. Er was nog een kat! Ze snoof de lucht op, geen Clankatten. Een BloodClankat? Een rogue, zoals zijzelf? Kittypets roken zoeter, naar Twoleg, dus daarvoor hoefde ze niet op te passen.
'Hallo daar' miauwde de poes zacht. 'Kom tevoorschijn, als je durft. Ik ben maar een onschuldige poes, hoor, ik doe niks'. De poes grinnikte zacht en wachtte tot de kat tevoorschijn kwam. 'Ik ben Jeia' zei ze. 'En, vertel mij, wie ben jij?'

-OOC: rare beginpost XD Jeia spreek je uit als Djeijaa btw C:

Opnieuw brak het favoriete moment van de kater aan, de nacht. Verschillende kleuren sierden de nacht, maar het beste was wanneer de nacht echt aanbrak en het donker was, zwart, zoals zijn vacht. De lange nagels van de kater duwden in de grond. Hij had al gegeten, al was eten niet het belangrijkste in het leven. Hallo daar' miauwde een stem plotseling, de stem van een poes. De kater fronste wat. 'Kom tevoorschijn, als je durft. Ik ben maar een onschuldige poes, hoor, ik doe niks'. grinnikte de poes. De kater zg het lichaam van de poes, fronste eventjes, maar liet zich algauw zien. "Lieve schat, ik ben sowieso niet bang, al staat er een groep psychpatische BloodClanners voor me, ik ben niet bang," miauwde hij simpel. Angst kende hij niet. Alsof angst bij zijn geboorte uitgezet was. 'Ik ben Jeia, en, vertel mij, wie ben jij?' vroeg ze toen. De kater onthield de naam en knikte eventjes. "Je bent wel heel erg to the point," sprak hij rustig. "Je hebt geluk dat je geen BloodClanner voor je hebt, maar mij." zei hij simpel, grijzend. "Keegan, is de naam."

Rustig sprak de kater die tevoorschijn was gekomen toen hij Jeia's vraag beantwoordde. 'Je bent wel heel erg to the point'. Jeia hief haar kop trots op, dat is waar ze immers om bekend stond. Tenminste, dat vond ze zelf. Niet treuzelen, meteen doen. 'Je hebt geluk dat je geen BloodClanner voor je hebt, maar mij' grijnsde hij. Jeia knikte en grijnsde ook. Een rogue dus, net als zij. Een toch kende ze hem niet. 'Keegan, is de naam' miauwde de kater, die dus Keegan heette. Keegan... de naam vloog door haar hoofd totdat het zich nestelde in één van de laatjes, zodat ze de naam onthield. 'Hallo, Keegan' mauwde Jeia grijnzend. 'Dus, waarom ben je hier gekomen?' Ze wachtte niet op antwoord, dat kwam zo wel. Eerst zij. 'Ik ben hier omdat dit een fijne plek is als het nacht is. De maan schijnt hier het felst. Daar hou ik van' miauwde ze dromerig. Nu was het zijn beurt om te praten, en ze keek geïnteresseerd naar de zwarte kater.

'Hallo, Keegan' sprak de poes grijnzend. 'Dus, waarom ben je hier gekomen?' sprak de poes, maar ze ging algauw zelf weer verder. Okay, deze poes sprak echt snel en veel. 'Ik ben hier omdat dit een fijne plek is als het nacht is. De maan schijnt hier het felst. Daar hou ik van' zei ze toen. Alsof hij haar gevraagd had waarom ze hier was. Nee, niet dus. "Ik loop hier rond, ik genoot van de stilte van de nacht, maar dat ging niet meer langer," sprak hij rustig, met een kleine grijns. De kater ging zitten en keek onderzoekend naar de poes. "Hoe lang ben je al rogue?" vroeg hij dus maar, om geïnteresseerd te lijken. Ze was hier nu toch al en ze leek niet weg te willen - hij was ook zo geweldig - dus moest hij maar iets zeggen, right? Hoe heette ze ook alweer? Jeia ofzo? Djeijaa. Zo klonk het. Zou je ook Djeijaa schrijven? Hij haalde zijn schouders op, het interesseerde hem weinig ook. Zolang hij maar wist hoe hij zijn eigen naam spelde, was alles prima.

'Hoe lang ben je al rogue?' vroeg Keegan quasi geïnteresseerd, nadat hij haar vraag had beantwoord. Jeia grijnsde, een gesprek voeren met deze kat was wel leuk, ook al wilde hij het misschien niet. Dat kon haar niet schelen. Maar moest ze nu haar hele verhaal vertellen? 'Nog niet zo heel lang, om eerlijk te zijn' begon ze. Ze haalde diep adem. Ze ging alles vertellen, of hij het nu wilde of niet. 'Ik werd geboren als Kittypet, hier niet zo ver vandaan. Mijn huisvrouw was erg vriendelijk en noemde mij Jeia. Ik had een lieve moeder en twee lieve zusjes. We hadden het heel fijn daar. Ik had een goede band met mijn zusjes, maar ik was wel anders dan zij. Zij wilden ten alle tijden thuis blijven terwijl ik vaak naar buiten ging, op avontuur. Meestal ving ik ook wat muisjes, dat kon ik wel. Ik kwam dan met een vieze vacht thuis en aangezien ik in een chique buurt woonde kreeg ik vaak op mijn kop door de huisvrouw. Ondanks dat vond ik het heel leuk daar, en ik hield heel erg van het huis en het bos.' Jeia slikte even. 'Maar toen kwam de dag dat mijn huisvrouw besloot om weg te gaan. Ze verhuisde verder weg. Ik was 16 manen oud. Wij gingen gewoon mee, natuurlijk. Maar ik miste ons oude huis en het bos zo dat ik terug wilde. Mijn moeder en zusjes vonden het zo raar dat ze mij vooral mijn eigen gang lieten gaan. Ik voelde me erg alleen, met de gedachte dat zij het niet zo erg zouden vinden als ik weg zou gaan. Maar ik wilde zo graag. Ik wilde alleen mijn huisvrouw niet teleurstellen. Gelukkig had zij ook door dat ik terug wilde, en ook zij liet het varen, maar dan uit liefde. Zij vond dat je katten vooral hun gang moet laten gaan, en zij snapte mij volkomen. Met pijn in haar hart liet ze me vrij nadat zij haar laatste knuffel had gegeven. Ik had mijn moeder en zusjes nog vaarwel gezegd, maar die zeiden niets anders dan doei. Ik vluchtte terug naar ons oude huis, maar die was inmiddels bezet door andere huismensen. Toen besloot ik in het bos te wonen, aangezien dat de plek is waar ik thuis hoor. Ik kwam de rogues tegen en ik sloot me aan. Sindsdien ben ik een rogue'. Jeia sloot haar verhaal af en nam alle woorden nog even door. Ze had het er allemaal maar uitgehakkeld, maar zo was het wel gegaan. Het was misschien een saai verhaal, maar dat maakte haar niet uit. Wat kon haar het nou schelen?

De kater had de poes gevraagd hoe lang ze rogue was en er kwam ineens een verhaal waarnaar je waarschijnlijk een kwartier naar moest luisteren. 'Ik kwam de rogues tegen en ik sloot me aan. Sindsdien ben ik een rogue' was het laatste wat ze zei waarna de kater knikte. Wauw. Hij was een seriemoordenaar geweest en nu is hij een psycholoog. Bizar. "Je schijnt je niet te verbergen voor je verleden," sprak hij rustig. Hij deelde zijn verleden niet met alle wildvreemden en als iemand erom vroeg was het antwoord meestal "Ik ben geboren als rogue,". De kater keek naar de poes. "Je lijkt je psycholoog wel gevonden te hebben," merkte hij droog op en hij ging zitten. Deze poes was echt verschrikkelijk spraakzaam. De kater keek de poes aan, zonder verder op haar verhaal in te gaan. "Als huiskatje ben je dan wel dapper, weinigen wagen het om rogue te worden," sprak hij rustig, met een koele blik. Ray, die was vermoord door een BloodClanner, zulke katten kon de poes voor hem ook tegen komen.

'Je schijnt je niet te verbergen voor je verleden' sprak Keegan rustig. Jeia stak haar borst trots vooruit. Tja, het kon haar toch niets schelen. The past is in the past, toch? Ooit zou ze haar oude baasje en haar familie nog opzoeken, maar niet nu. Keegan keek haar aan. 'Je lijkt je psycholoog wel gevonden te hebben' zei hij droog. Jeia grinnikte. 'Ik? Een psycholoog nodig hebben? Hahaha, wat grappig zeg. Geloof je het zelf?' merkte ze sarcastisch op, maar wel met een grijns op haar gezicht. De kater ging zitten en zei niets. Jeia wist wel dat hij totaal niet geïnteresseerd was, maar wat kon haar dat nou schelen? Hij is niet de koning van het woud, ze mag zeggen en vertellen wat ze wilt. En bovendien waren ze toch al in een conversatie, dus waarom niet dan? 'Als huiskatje ben je dan wel dapper, weinigen wagen het om rogue te worden' sprak Keegan, met een koele blik. Jeia tuurde even in zijn ogen, totdat de hare zo koud werden dat ze haar blik afwendde. Ze stond op en strekte haar poten, ze had lang gezeten en was een beetje moe van het zitten geworden. Na een tijdje sprak zij weer tegen de kater. 'Tja, ik ben niet zomaar een huiskatje' miauwde ze. 'Ik was sowieso al heel dapper. De dapperste uit het nest. Mijn zusjes waren vaak jaloers'. Haar blik werd zachter toen ze terug dacht aan haar verleden. 'Dus' zei ze maar om weer iets op gang te krijgen, voordat er lange, pijnlijke stiltes vielen. 'Jij bent dus een rogue. Ken je nog wat andere katten hier? Ik leef vooral op mezelf en ken bijna niemand'. Ze wachtte op antwoord teruij opnieuw durfde om in zijn koude ogen te kijken.

'Ik? Een psycholoog nodig hebben? Hahaha, wat grappig zeg. Geloof je het zelf?' merkte Jeia sarcastisch op, maar de kater knikte simpel. De poes begon een staarwedstrijd, ze keek in zijn kille ogen, maar hij keek kil terug, totdat ze haar blik afwendde. Hij grijnsde, wetend dat hij dit soort dingen wel kon. De poes stond op. 'Ik was sowieso al heel dapper. De dapperste uit het nest. Mijn zusjes waren vaak jaloers'. sprak de poes. De kater knikte eventjes. "Interessant," sprak hij rustig, zonder veel interesse, maar langzaam begon ze toch zijn interesse te wekken. 'Dus. Jij bent dus een rogue. Ken je nog wat andere katten hier? Ik leef vooral op mezelf en ken bijna niemand'. vroeg z toen. De kater keek haar eventjes rustig aan. "Rogues ken ik wel ja, een aantal, al ken ik meer BloodClanners, al leven de meesten nu niet meer," sprak hij rustig, zijn blauwe ogen keken haar aan. "Vreemd genoeg, stierven ze allemaal, toen ik ineens voorbij kwam," sprak hij, met een kleine grijns, al keken zijn ogen kil voor haar uit. Meer dan dat verraadde hij niet. Misschien kwam ze er zelf wel achter en dan zag hij wel hoe dapper ze zogenaamd was.

'Rogues ken ik wel ja, een aantal, al ken ik meer BloodClanners, al leven de meesten nu niet meer' sprak Keegan rustig. Jeia grijnsde kort. Dus hij was zo'n kater, huh? Een koelbloedige killer.. Hmm, interessant. 'Vreemd genoeg stierven ze allemaal toen ik opeens langskwam' zei hij met een kleine grijns, maar met kille ogen. Het bewijs, ze had een killerkat voor zich. Kil keek hij voor zich uit. Jeia keek hem aan, best vrolijk, maar toch een beetje op haar hoede. Met deze kater moet je geen ruzie hebben. 'Aha', zei ze geïnteresseerd. 'Ik kom bijna nooit andere rogues tegen. Misschien is dat wel beter zo. Ik leef liever op mezelf, anders zit ik waarschijnlijk toch iedereen in de weg'. Ze grijnsde, maar staarde naar een bewegende varen in het licht van de maan. Als jonkie was ze altijd wel een eigenwijze lastpost geweest, maar ze had haar familie nooit pijn gedaan. Dit sprak niet voor zich dat ze nooit een vliegje kwaad zou doen. Als ze het zou willen, zou ze er op los gaan. Ze keek naar boven. 'Mooie sterren vannacht' mompelde ze. Elke nacht keek ze wel even naar de sterren. 'Geloof jij eigenlijk in StarClan?' vroeg ze de kater, benieuwd naar wat hij zou zeggen. Het verschilde namelijk wel veel, per rogue. Zij zelf geloofde niet in StarClan, maar het was ook niet zolang geleden dat ze er achter kwam wat StarClan überhaupt is. Ze grinnikte zacht.

-OOC: #flutpost

'Aha', sprak de poes toen op een geïnteresseerde toon. het verbaasde hem, dat ze niet al jankend weggerend was, maar ach. Haar probleem, als ze hem begint te irriteren en ze ineens een klauw in haar pels heeft. 'Ik kom bijna nooit andere rogues tegen. Misschien is dat wel beter zo. Ik leef liever op mezelf, anders zit ik waarschijnlijk toch iedereen in de weg'. sprak ze toen. "Had je dat niet kunnen bedenken voor je mij in de weg liep?" vroeg hij toen kalmpjes, maar de grijns op zijn gelaat verraadde dat het een grapje was. Nou.. Een klein beetje. 'Mooie sterren vannacht' mompelde de poes toen, waarna Keegan opkeek, naar de donkerblauwe sterrenhemel. Ja het was wel mooi, maar hij zat er nooit echt bij stil. Hij had andere, nuttige dingen te doen. Echter nam hij nu wel de tijd om naar de sterren te kijken, en hij knikte. 'Geloof jij eigenlijk in StarClan?' vroeg de poes vervolgens. Hij schudde zijn kop meteen. "StarClan is voor kittens, die nog naïef zijn en niet weten dat de StarClan er alleen is om onverklaarbare dingen te verklaren," snoof hij toen, minachtend tegenover de clankatten. "Geloof jij wel in de StarClan dan?" vroeg hij toen, enigszins geïnteresseerd.

Nou, die leek erg zeker van zijn zaak. Ze had haar vraag nog niet eens volledig gesteld of hij schudde zijn zwarte kop al. 'StarClan is voor kittens, die nog naïef zijn en niet weten dat de StarClan er alleen is om onverklaarbare dingen te verklaren', snoof hij. Jeia knikte langzaam. Hij had wel een punt, hoe kon het nou zijn dat er katten waren in een andere Clan, ergens in de hemel, het dodenrijk of zo, die de Clankatten vertelden wat en hoe ze dingen Het leek de Onderwereld wel, maar dan 'goed'. Haha, sure. Ze snoof minachtend. 'Geloof jij wel in StarClan dan?' vroeg Keegan. Jeia schudde haar hoofd, grijnzend. 'Nope. Weet je, je gelooft in StarClan of niet. Niemand weet of het echt bestaat, want degenen die het te weten komen zijn altijd dood. Natuurlijk heb je dan wel die medicijnkatten en die leiders van de Clans -ik snap overigens niet waarom die sukkels een leider nodig hebben- en die beweren StarClan te zien. Wie weet, maar ik geloof van niet. Kom op zeg' sprak ze. Ze knikte even kort ter bevestiging van haar hele tekst die ze zojuist opgedreund had. Ze keek de kater aan, benieuwd naar wat hij daarop te zeggen had.

Onderwerp: Re: Well, well, well. [Keegan']