~It’s your instinct that leads you home~

Zijn lichtblauwe ogen fonkelden, waardoor ze helderder leken. Er lag een vastberaden blik in zijn ogen terwijl hij de grens observeerde. Hij wist dat hij vreemd rook, naar onbekende grond. Niet naar tweebeners of naar een andere clan, gewoon anders. Hij bewoog zijn staart kalm heen en weer terwijl hij zijn nagels in de grond boorde en weer terug trok. Hij was magerder geworden, nou was hij al nooit dik geweest maar het viel nou nog meer op. Zijn haren had hij iets overeind gezet vooral uit voorzorg want hij had echt geen flauw idee wat hij kon verwachten. Je kon zien dat hij zelfverzekerder was geworden want hij stond meer rechtop, maar hij had nog steeds die vriendelijke uitstraling. Ja, hij was wel wat gegroeid maar iedereen die heb gekend had zou hem herkennen. Zijn ogen werden een kort moment afwezig.

Aarzelend liep hij over de grens van de Riverclan. Ze hadden niks aan hem. Hij kon nog niet eens fatsoenlijk jagen dus hij was alleen maar tot last. Zijn lichtblauwe ogen waren vochtig terwijl hij nog een keer omkeek. ‘Ik zal jullie nooit vergeten en mama wees alsjeblieft niet boos.’ Een snik verliet zijn keel terwijl hij begon te rennen. Zijn kleine pootjes konden maar net het tempo bijhouden waarin hij zijn geboortegebied uit rende.

Hij schudde even zijn crèmekleurige vacht om het gevoel te doen verdwijnen. Hij had echt geen zin om er bij stil te staan hoe hij weg was gegaan. Hij was teruggekomen dat was het belangrijkst en hij hoopte dat ze het hem zouden vergeven. Een briesje wind blies tussen zijn korte haren door en hij legde ze wat platter neer om te voorkomen dat de wind zijn huid raakte. Hij spinde even zacht toen ging hij zitten met zijn voorpoten over de grens van de Riverclan. Zouden ze hem wat aandoen of zouden ze hem weer toelaten? Hij stopte met spinnen en hield zijn omgeving scherp in de gaten. Hij was er klaar voor, wat er ook zou gebeuren. “Ik ben weer thuis,” fluisterde hij zacht.

Words:342
Mood: Vastberaden
Company: Iedereen die zich geroepen voelt om Creamypaw weer welkom te heten, bekenden en onbekenden.

De kater voelde zich de laatste tijd een beetje alleen. Hij had Riversong, natuurlijk, maar toch voelde het alsof er een stukje miste uit zijn leven. Alsof er iets nog niet compleet was. Ja, hij had zijn opa en vader verloren en dat was natuurlijk ook niet niks, maar hij moest verder met zijn leven, net zoals Breakingdawn. Hij schudde zijn vacht goed en liep verder. Binnenkort werd hij vader, de buik van Riversong was al aardig gegroeid en dus kwam het vaderschap ook steeds dichterbij. Hij was bezorgder dan normaal over haar en het zat hem niet lekker als ze het kamp verliet, wat ze nu tevens niet meer deed. Hij ploegde door de struiken heen toen hij een zachte stem hoorde, een een o zo bekende geur in zijn neusgaten voelde drijven. “Ik ben weer thuis,” zei de stem. Bravesoul stapte met een grote pas door de bosjes heen en keek recht in de lichtblauwe kijkers van zijn eens zowat beste vriend. "Creamypaw!" zei de kater wat ongeloofwaardig en voordat hij het wist stond hij voor de kater en legde kort zijn tikkeltje zware poot op diens schouder als begroeting, waarna hij zich terug trok en de kater glunderend aankeek.

Het was niet de geur van de kater die hem deed beseffen dat er iemand aankwam, want de wind stond de andere kant op. Genoeg reden om oplettend te zijn, want dat betekende dat hij hem wel kon ruiken. Hij hoorde hem ritselen in de bosjes en de tred waarmee de kater liep herkende hij vaag. Hij moest alleen wel zijn hersens pijnigen om te achterhalen wie zijn kant op kwam. Toen draaide de wind iets en drong de geur van de Riverclan aan Bravesoul zijn vacht tot hem door. Meteen ontspande hij en ontstond er een grijnsje om zijn lippen. Hij wist dat Bravesoul hem geen kwaad zou doen. Toch vroeg hij zich af hoe zijn vriend zou reageren. Hij had altijd respect voor de oudere kater gehad en dat was langzaam gegroeid tot een voorzichtige vriendschap. Hij sloot niet snel vriendschappen en wanneer dat wel gebeurde dan vergat hij dat nooit. Hij schoot in de lach toen de stem van Bravesoul zijn oren bereikte en de kater een poot op zijn schouder legde. Creamypaw was klein van stuk, waardoor de poot bijna zijn hele schouder bedekte. “Hey Bravesoul.” Er klonk enthousiasme in zijn stem. Hij sprong overeind en duwde even zijn wang tegen Bravesoul zijn schouder en spinde een keer. “Ik ben blij om je te zien, te weten dat je nog leeft.” Zijn stem klonk oprecht. Hij meende elk woord. Hij fronste even toen hij rook dat de geur van Stormstar uit Bravesoul zijn vacht was verdwenen. “Hu?” Er lag een vragende blik in zijn ogen. Hij had veel respect voor Stormstar gehad die hem altijd gerustgesteld had. Daarnaast rook hij sterk de geur van een poes in de vacht van Bravesoul. Het bracht hem in de war. Hoeveel had hij gemist?

“Hey Bravesoul.” Zijn vriend herkende hem nog, al die tijd dat hij weg was geweest. “Ik ben blij om je te zien, te weten dat je nog leeft.” De kater grinnikte. "Insgelijks." Bijna wilde hij vragen waar zijn vriend al die tijd was geweest, maar dat zouden ze later wel bijpraten. De kater leek wat te ruiken, en Bravesoul wist maar al te goed wat dat was. “Hu?” Misschien was een snelle uitleg wel op z'n plek nu. "Stormstar is een paar moons geleden samen met Mousefur afgetreden omdat ze wilden genieten van hun oude dag. Dawnstar en Wolfgaze leiden RiverClan nu. Niet veel later is Stormstar onder de naar Stormwise overleden. Maar voor mij is hij altijd nog Stormstar. Ook mijn vader, Smoketear, is dood. Er zijn trouwens meerdere katten doodgegaan in de RiverClan, te veel." Zijn stem klonk een tikkeltje somber. "Binnenkort wordt ik vader, van Riversong's kittens," zei hij en perste een kleine glimlach op zijn gelaat.

Hij ging weer zitten en schoof zijn staart zacht over de grond. Hij keek Bravesoul nieuwsgierig aan, misschien zelfs een tikkeltje bezorgd. Zijn ogen werden een fractie van een seconde groot toen Bravesoul vertelde dat zowel Stormstar of Stormwise en Bravesoul zijn vader Smoketear dood waren. Langzaam schudde hij zijn hoofd in zijn ogen stond duidelijk verdriet te lezen. In zijn hoofd speelde de momenten met die twee zich weer af. Stormstar waar hij meerdere keren tegen aan gekropen was toen hij zich maar een nietsnut voelde. Die hem verteld had dat het wel goed kwam. Smoketear waar die zo tegen op gekeken had. De warrior die zijn assessment afgenomen had en waar hij zo veel van geleerd had. Hij sloeg even zijn blik neer het zou heel anders worden zonder hen. Hij vond het verschrikkelijk dat hij er niet bij was geweest toen ze naar de Starclan overgingen. Hij keek Bravesoul weer aan. “Het spijt me van jouw vader.” Zei hij zacht. Hij legde even zijn poot op Bravesoul zijn borst. “Ik hoop dat ze beide rustig naar de Starclan zijn gegaan.” De woorden dat er veel meer katten waren doodgegaan bezorgde hem een naar gevoel. Zijn vriendengroep was al niet groot geweest, maar hoeveel kleiner was die inmiddels geworden? Hij was blij dat in ieder geval Bravesoul nog leefde. Het tweede nieuws was veel leuker. "Binnenkort wordt ik vader, van Riversong's kittens," Meteen begonnen zijn ogen weer te fonkelen. “Ooh, wat geweldig Bravesoul!” Hij sprong tegen hem aan om hem op de grond te duwen. “Dan ben ik gelukkig op tijd terug gekomen om ze mee te maken.” Er lag een grijnsje om zijn bek.

Een misselijkmakend gevoel in zijn maag borrelde weer op toen hij dacht aan zijn vader, die voor zijn poten in elkaar zakte en aan zijn reis naar StarClan was begonnen. Smoketear had niet dood mogen gaan, hij had binnenkort kennis moeten maken met zijn kleinkinderen. De kittens van Bravesoul en Riversong. Hij had meer tijd met hem, Bravesoul, door moeten brengen en met zijn andere kinderen. De kater zuchtte toen hij de poot van Creamypaw troostend op zijn borst voelde. . “Het spijt me van jouw vader.” Sprak de kater zachtjes. “Ik hoop dat ze beide rustig naar de Starclan zijn gegaan.” Bravesoul knikte, het feit dat hij Smoketear had zien sterven liet hij maar achterwege. Op het andere nieuws reageerde Creamy een stuk vrolijker. “Ooh, wat geweldig Bravesoul!” Zijn vriend sprong tegen hem op en de twee rolden speels over de grond heen. “Dan ben ik gelukkig op tijd terug gekomen om ze mee te maken.” Bravesoul grinnikte kort en sprong toen overeind. "Nu we het daar toch over hebben, ik wilde je nog iets vragen." Hij keek zijn vriend opgewekt aan, ja, dat had hij zeker nodig in deze tijd, een goede vriend met wie hij samen dingen kon doen, waarop hij kon steunen en die ook op hem kon steunen in de duistere tijden die eraan kwamen. "Zou jij de peetvader willen worden van onze kittens?" ThunderClan was een stuk agressiever geworden bij de Rivier, en ook de andere Clans hadden al een paar invallen bij elkaar gehad. Stel dat Bravesoul zou te komen overlijden als hij vocht voor zijn Clan, en Creamypaw leek hem wel de vriend in wie hij het meeste vertrouwen had.

Hij liet zich meevoeren met het prettige gevoel van vriendschap toen ze samen over de grond rolden. Hij siste speels en volgde Bravesoul zijn voorbeeld toen hij overeind sprong. Ook hij sprong weer op zijn poten. . "Nu we het daar toch over hebben, ik wilde je nog iets vragen." De speelse blik verdween uit zijn ogen en hij keek weer serieus. “Wat dan Bravesoul?” Hij glimlachte naar hem terwijl een angstig gevoel hem bekroop, wat als Bravesoul hem iets ging vragen wat hij niet waar kon maken? ."Zou jij de peetvader willen worden van onze kittens?" Zijn bek viel even open. Die vraag had hij niet zien aankomen en hij klapte snel zijn kaken weer op elkaar. Hij fronste even terwijl hij stil werd. Hij ging zitten terwijl hij de vraag van zijn vriend overdacht. Dat was een grote verantwoordelijkheid, eentje waar hij goed over na moest denken. Het zou betekenen dat hij niet zomaar meer zou kunnen verdwijnen. Niet dat hij dat van plan was, maar je wist maar nooit. Bravesoul vroeg veel van hem en het verbaasde hem dat hij dat nou al vroeg terwijl hij net terug was. Hij respecteerde het vertrouwen die Bravesoul in hem had, die hij nou openlijk toegaf. Hij keek naar zijn poten en toen weer naar Bravesoul die hij voorzichtig een knikje gaf. “Ik zal jou helpen jou kittens te beschermen als dat nodig is.” De vastberaden blik was terug in zijn ogen en de aarzeling verdween. “Ik zal de peetvader van jou kittens worden.” Hij keek Bravesoul recht aan. “Bedankt voor jou vertrouwen.” De glimlach kwam terug om zijn lippen.

Onderwerp: Re: ~It’s your instinct that leads you home~