Here comes Bumble! {Quietpaw}

Met een grijns sprong hij op. De kleine muis schoot weg en dat zorgde ervoor dat de gestreepte kater opeens zijn mondhoeken naar beneden trok en met grote bange ogen naar de grond keek. Zonder echt na te denken, begon hij al gillend in het rond te trappelen met zijn poten, om niet veel later op met een doffe klap op de grond te vallen. Even werd alle lucht uit zijn longen geperst en voelde ze pijnlijk aan, maar kort na de klap zoog hij haastig terug lucht naar binnen. Hij kreunde even zachtjes, maar kon na een paar tellen zichzelf overeind krijgen. Daar zat hij, met een nijdige blik op de plek gericht waar de muis was verdwenen. Muizen moesten blijven zitten, die dingen moesten in de klauwen van hem komen want hij had prooi nodig. Hij hield zijn kopje wat schuin en snoof even zachtjes. "Meneer muis?" Zei hij. "Wilt u alstublieft komen?" Geen reactie... Hij zuchtte zachtjes, spande zijn spieren op en sprong recht de struiken in, maar hij botste niet tegen een muis... Maar tegen een kat aan. Hij sperde zijn ogen open toen hij de pels zag, maar kwam met een plof tegen haar aan. daar lag hij weer... maar deze keer minder pijn dan eerst...

Wat gehaast trippelde ze onder het bladerdak heen, haar groene ogen wijd opengeperst. Het feit dat ze zojuist een kostbare haas naar het WindClan territorium had gestuurd maakte haar nerveus en haar maag kneep zich zo nu en dan pijnlijk samen. Haar calico vacht zat slordig en sommige plukjes vielen erg vervelend in haar zicht. Hijgend kwam ze tot stilstand, toen haar blik plots een merel ving. Ja! Haar kans op eerherstel. In een goede jachthouding zakte ze door haar poten en sloop naar voren, als ze nog een pas had verzet had ze op kunnen springen, maar plots voelde ze iemand tegen haar flank aan duwen. De niet verwachte impact deed haar met een piep omvallen, waardoor de merel ook nog eens opvloog.
Quietpaw nieste door het opgekomen stof en krabbelde gehaast overeind en drukte vervolgens haar oortjes tegen haar kop toen ze een lege plek zag, waar die vogel net nog had gestaan. "Oh nee.." Jammerde ze zachtjes. Twee prooien laten gaan op een dag, dat werden problemen. Stress schoot weer door haar lijfje heen en angstig keek ze om zich heen, de ander compleet vergetend.

Een piep, erg hoog en nogal grappig, was hoorbaar. Hij hoorde hoe de kattin nieste en dat liet hem even gniffelen. De jonge kater, die nu in het stof lag, hees zich overeind. Zijn tabby pels zat onder de grijsbruine stof en lieten hem er nogal slordig uitzien. Hij lachte met al zijn parelwitte tanden blood naar de kattin voor hem. Geen mis katje, helemaal niet. Het stof dwaalde langzaam neer en ging terug -waarschijnlijk- op zijn originele plaats gaan liggen. Pech voor die die hun plek niet terugkregen. "Oh nee.." Murmelde zijn mede-apprentice. Bumble kwam langzaam overeind, zijn kop tintelde lichtjes van de pijn, maar het deed niet zoveel pijn als zijn schouder die licht drukte. Hij moest vast daarop gevallen zijn, maar goed, hij kon erop staan dus het was waarschijnlijks niets ergs, plus hij was super, hij kon niet gewond zijn. "Geen muis gezien?" Vroeg hij op een nogal op een hoge toon. Een grijns op zijn lippen. Maar al snel zag hij dat ze nogal stressachtig was, vooral op de manier waarop ze zo rondkeek en al, hij kreeg er de rillingen van. "Wat? Het is geen ramp als je hem niet hebt gezien hoor," zei hij snel waarna hij zijn ogen sloot en een ongemakkelijke lach op de lippen kreeg.