Wendy, run away with me, I know it sounds crazy, can't you see what you do to me [Cyber]

Zijn ogen hadden zich in twee tellen geopend, en met spanning in zijn buikje had hij zijn ogen over zijn moeder en siblings laten glijden. Dawnkit keek rond in de Nursery, naar de andere Queens en hen kits, en besloot op te staan en zijn plan uit te voeren. Hij was gespannen, hij was bang, hij was nieuwsgierig en hij was er klaar voor. Er heel erg klaar voor. Zijn poten leidde hem door de Nursery, waar hij naar buiten vertrok.

In het Camp keek hij gespannen rond, en hij zag zelfs een paar katten. Hij beet op zijn lip en liep naar de Campwanden, om in de schaduw rond te lopen richting de uitgang. Maar daarvoor rende hij over de open plek van het Camp naar de prooistapel, en trok een muis van de hoop. Wat was hij aan het doen .. Op zijn gemak, maar snel genoeg at hij het muisje op, en vertrok naar de Camp in- en uitgang. Hij kroop erdoor heen en vervloekte zichzelf dat hij dit echt doen ging.

De maan scheen door de bomen heen, en wierp een spinnenwebachtig patroon op de grond, en op zijn wacht, omdat hij daar over de grond sloop. Dawnkit keek de hele tijd van links naar rechts, en rook da er katten een tijd geleden waren geweest. Warriors, waarschijnlijk, die hier hadden jegaagd enzo. De aanwezigheid van nog een kat viel hem niet op, dus liep hij gewoon op zijn gemak, maar toch niet helemaal op zijn gemak, verder, terwijl de maan hem lichtelijk verblinnde.

+Cyber only

Met een geniepige grijns sloop de sterke zwart-witte kater voort, trots opzichzelf dat hij zo dichtbij het kamp was. Je mocht dan vanaf hier het kamp niet zien, je kon zo de overheersende geur van veel Clankatten bij elkaar oppikken. Zijn kilgroene ogen gleden langs de kampwanden toen deze in zicht kwamen, en zijn witte klauwen gleden als van zichzelf in de drassige grond. Een zoetig geurtje gleed zijn geur binnen en met een snelle beweging gleed hij de braamstruik uit waar de Roguekater zich had verborgen, met een dodenlijke flikkering in zijn kille ogen boog hij voorover een gestreepte kitten. "Moet jij niet bij mammie blijven?" siste hij zoetjes met het liefelijke grijnsje waarna hij een poot op de kop van de kit plantte en deze op de grond drukte "Stoute jongen." Zijn blinkende tanden zonken weg in het nekvel van de kit en met een ruwe zwaai sprinte Cyber verderweg van het kamp, met de kitten in zijn mond. Hij had de kitten zo opgepakt dat deze zijn kopje in zijn borstvacht wegzonk, waardoor een eventuele gil gesmoord zou worden. Je wist maar nooit met die haarbollen!

Een grote schaduw gleed over de grijze, jonge kitten heen, zorgde dat er geen maanlicht meer op de kitten viel, en de zilveren gloed die op zijn vacht gelegen had door moonlicht dat op zijn pels weerkaatste was ook verdwenen. Een gil verliet de mond van de kitten toen hij opkeek in het gezicht van de kat die de schaduw veroorzaakt had, en meteen zette Dawnkit zijn haren overeind. "Moet jij niet bij mammie blijven?" het gesis klonk heel onheilspellend, zeker omdat de liefelijke grijns en de zoetheid in het gesis fake klonken als wat. Dawn voelde de poot van de kater op zijn hoofd plaatsnemen, en hij duwde hem neer. Opnieuw gilde hij, maar te zacht om iemand te alameren. "Stoute jongen." Dawnkit probeerde in de poot van de kater te bijten, maar zijn tandjes waren nog niet zo scherp om pijn te doen. Maar de tanden van die vieze Rogue, die deden wél wat pijn, toen hij ze in zijn nekvel plantte en hem optilde. Zijn hele gewicht hing aan de tanden, en trok aan zijn nekvel. Met een pijnlijk gejammer sloot hij zijn ijsblauwe oogjes. De kater deed zo ruw! Hij deed hem pijn! Dawnkit hing met zijn gezicht in de zwart-witte kater zijn borstvacht, en hij stikte half. Die kater was verdomd pluizig! De zoon van Thrushdive en Snowynight probeerde te roepen of te gillen, maar zijn mond vertikte het en hij beet keihard op zijn onderlip, totdat hij een straaltje bloed over zijn kin voelde lopen, en hij geschrokken piepte. Boos op de Rogue weegde hij het bloed van zijn lip aan de brostvacht af. Dat verdiende hij wel! Hij voelde dat de kater hem meenam, en hij werd bang. Had hij echt weg moeten gaan? "Mijnheer!"huil-piepte de tweeëneenhalve moon oude kitten. "Waar ghaan .. Gaan wij h .. h .. Heen?" vervolgde hij stotterend.

Ongeïnterreseerd keek de kater naar het beetje bloed dat aan zijn witte borstharen kleefden, ach als de kitten bloedde maaktte het hem enkel blijer. Met muisstille poten liep hij voort af en toe drukte hij de kit wat dieper in zijn pels om zijn gejammer te smoren, wat grotendeel lukte. "Noem mij maar je God" zei hij met een grot grijns "We gaan naar de hel mijnjongen." siste hij, een kil groen vuur flakkerde geamusseerd op in zijn ogen terwijl zijn zwart stel oren zorgvuldig gefixeerd waren op het minste geringste geluidje uit zijn omgeving. Zal de Shadowclan hun kitten missen? Ach, hij zal wel zien. Zachtjes gniffelde de kater, en alsof hij met een netgevangen muisje speelde gooide hij de kit in de koude lucht om de kitten vervolgens net voor het klein mormel de grond zou raken terug op te vangen aan het nekvel.

"Nooit!" piepte hij kwaad, een heel erg boze twinkeling was in zijn ogen te zien. "We gaan naar de hel mijnjongen." siste 'God' en leek heel erg geamuseerd. Hij spitste zijn oren, en Dawn probeerde zijn klauwen in de borstkas te duwen. De kater gniffelde, en Dawn voelde zich de lucht in gaan, de lucht werd kouder des te hoger hij vloog, en op het hoogste punt werd hij topzwaar en zijn hoofd ging recht op de grond af. Net voor hij te pletter sloeg boorde de tanden zich in zijn nekvel, en zijn lichaam snokte enorm naar onder, zodat hij opnieuw een gepijnigd gepiep maakte. "Ik zal je nooit God noemen," piepte hij woest. "En ik ga niet naar de hel!" Hij wrong zich in alle bochten en haalde zijn klauwen over de snuit van de kater, en siste tussen zijn tandjes door. "Zet mij neer!" Hij klonk woedend. "Mijn papa eet jou op! Mijn mama vermoord jou!" Dawn sloot zijn ogen. "Aaaauaaaih!" krijste hij, ook al werd de krijs grotendeels gesmoord in de borstvacht van de Rogue. Zo gilde Dawn nog een paar keer. "Je bent geen God, je bent een Duivel!"

De helder blauwe oogjes van de kitten keken even om zich heen in de nursery. De zon was al een behoorlijke tijd in zijn hol en sliep allang maar Innerkit kon nogsteeds niet slapen. Hij had nog best veel energie. Misschien werkte het als hij een stukje ging rennen. Ja, misschien werkte dat, maar hij mocht niemand wakker maken. Even kroop hij naar zijn moeder en begon te drinken. Dat werkte misschien ook. Maar zelfs toen zijn buikje vol zat was hij nogsteeds te wakker. Dat werkte dus niet. Zacht stond hij op, om niemand wakker te maken en sprong uit het nest van hem, zijn moeder en zijn siblings. Zacht trippelde hij naar de uitgang van de Nursery. Hij wist dat hij niet uit de nursery mocht 's nachts maar anders kon hij echt niet slapen. Dan moest hij maar aan de randen lopen zodat hij niet gezien werd. En zo liep hij langs de muren van het kamp, tot hij bij de ingang in de buurt kwam. Hij keek even om zodat hij er snel, ontzichtbaar langs kon lopen, zo kon hij en rondje terug lopen naar de nursery. Maar op het moment dat hij er langs wou lopen hoorde hij een krijsende piep, gedempt leek het. Hij keek naar de uitgang, daar kwam het vandaan. Zou hij iemand moeten halen? Nee, dat zou die andere kitten enkel problemen geven. Hij had de stem als die van Dawnkit herkent. hij trippelde door de uitgang het territory in. Opweg naar de stem van Dawnkit. Na een tijdje was hij de weg behoorlijk kwijt, het was ook echt donker en dat maakte het bos enkel groter en enger. Hij voelde zich ineens echt klein. 'Dawnkit!' riep hij terwijl hij verder sloop. Hij keek om zich heen tot hij een vacht zag. hij zette zich weer af en rende erheen. 'Dawnkit' riep hij opnieuw waarna hij uit de bosjes schoot. Hij keek op naar de roquekater. Ho, dit was niet goed. Zijn oogjes gleden naar de kitten in zijn bek. 'Laat hem gaan' piepte hij terwijl hij zich groter probeerde te maken. Niet laten zien dat je bang bent.
~Oops beetje lang~

Cyber haalde verachterlijk zijn neus op toen er een zwarte kitten verscheen die blijkbaar van zichzelf dacht dat hij de zwart-witte kater wel aankon. "Mormel" snauwde hij waarna hij de kleine kitten met een geïrriteerde witte poot wegschopte en zijn weg verder zette met het gestreepte jong in zijn bek. Maar een idee verscheen in zijn slechte kop, en met slippende poten en een brede grijns keerde hij terug naar de kit. Zijn kilgroene ogen keken tegenlijk walgend en geamusseerd naar het kleine kittentje. "Moet jij niet terug naar het kamp kleine jongen?" ook bij deze kitten sloeg hij hard 'straffend' tegen de kop van het klein arm ding en ontblote hij dreigend zijn blinkende tanden. De gestreepte kitten bungelde nog steeds in zijn mond die hij tot een grijns getrokken had, hierdoor sneden zijn tanden hoogstwaarschijnlijk nog harder in het kleine zachte velletje van het nekvel.