Good guy [ Ravenfeather ]

De kat die er zat was een grote zwart met witte kater. ThunderClan. Dat was zeker. Hij zat daar op Thunderterritory, en hij rook ernaar. Forest had zich altijd verbaasd over de vreselijk zoete en zweterige geur die ThunderClan met zich mee bracht. Tenminste, dat was wat hij ervan vond. Zijn Clan had meer een frisse geur, met een zuur puntje eraan. Even ontmoette gifgroen nachtblauw terwijl de twee katers elkaar aanstaarden; toen nam de ThunderClanner het initiatief te gaan zitten. Opgelucht ging Forest ook zitten. Gewoon een extra kans om vrienden te maken. Het bleek dat hij fout zat toen de gevlekte warrior sprak. Één simpel woord: "Hoi." Het verbaasde Forest dat je zelfs in een woord van één enkele lettergreep toch vijandigheid kon laten doorklinken. Daar slaagde dezevent duidelijk in. "Hoi." De young warrior probeerde de vijandigheid na te bootsen, maar de poging die hij deed mislukte. Goed. Hij kon dus niet vijandig klinken. Dat was pech, helemaal als je midden in een gevecht zit. Probeer dan maar iets bedreigends te zeggen met een vriendelijke stem! De ShadowClankat grinnikte om zijn eigen gedachten. Terwijl hij alles zo zat te bedenken keek de andere kat hem blijvend aan. Er was een stilte gevallen. Eigenlijk wilde de groenogige kater iets zeggen, maar hij wist niks te zeggen wat vijandig was. Het grijskleurige pad voor hem werd overreden door de stinkende monsters, die het oogcontact tussen de twee warriors aan beide kanten steeds opnieuw weer verbraken. Opeens rolde er iets van een langsracend monster af. Het rolde naar zijn voorpoten, kapseisde, en bleef daar vlak liggen. Forest deinsde achteruit. Het was een soort hol ding, met halve takken die samen een ster vormden. Nee, geen takken. Het was van iets anders gemaakt. Één of andere twoleg substantie, geen hout. Het was wel zo hard als hout. De vragen over het ding duizelden in zijn donkere kop. Wat was dit ding? Voorzichtig tikte hij het aan, en trok toen zijn poot weer weg. Zijn gifgroene kijkers schoten neveus op naar de ThunderClanner. Hij ging echt niet bang lijken voor de ogen van deze kat! Hij schoof het ding een eindje weg.

De zwart-witte ThunderClanner had zijn vijandige rol laten varen. In plaats daarvan keek hij geïnteresseerd naar het vreemde ding. "Weet jij wat dat is?" klonk zijn vraag. Al zijn vijandigheid was weg, hij klonk eigenlijk wel vriendelijk, op deze manier. Ach ja, vergeten en vergeven dan maar. Zijn groene ogen keken hoe de ThunderClanner zijn kop vragend schuin hield. "Nee," gaf Forest eerlijk toe. Het was waar. Hij had geen idee wat het was. Het zag er vreemd uit, maar niet heel gevaarlijk. Het leek gewoon een raar gevormd, levenloos ding. Toch was Forest op zijn hoede. Wie weet kwam het ding plots tot leven, zoals het deed toen het nog deel uitmaakte van het zwarte ding onder het monster. "Het ziet er raar uit, vind je niet?" klonk toen zijn lichtelijk achterdochtige vraag aan de andere kat. Zijn gifgroene ogen waren tot spleetjes geknepen terwijl hij het zwarte ding aandachtig bestudeerde. Toen nam hij opnieuw het risico om zijn poot ernaar uit te steken. En er gebeurde... niets. Nog altijd helemaal niks, noppes, nada. Met moeite kreeg hij het ding omgedraaid. Hier was het niet hol, en was de kleur niet zwart, maar zilver. In het midden bevond zich een vreemd plaatje. Het was een cirkeltje, opgedeeld in vier delen, waarvan twee blauw, en twee wit. Ze stonden kruislings tegenover elkaar. Er stond in kleine lettertjes wat geschreven, maar dat kon de zwarte kater niet lezen. Letters waren dingen voor twolegs. Het enige wat Forest herkende waren de vormpjes en kleurtjes in het vreemde plaatje. "Er staat iets op, maar ik snap niet wat voor vreemde vormen dat dan weer zijn." zei de young warrior, zijn ogen nog altijd bij het ding, maar zijn woorden voor de kater aan de overkant van het pad bedoeld. "Wel een paar andere vormpjes en kleurtjes, maar ik weet niet wat het betekent." Eindelijk kon hij zijn blik van het voorwerp afwenden en keerde hij zich rechtstreeks tot de kat. "Weet jíj wat het is?" vroeg hij schouderophalend.

Het leek erop dat de kater het inderdaad niet wist. Nu Forest erover nadacht leek dat hem ook niet al te logisch. Vanaf daar zag je natuurlijk helemaal niks. Maar ja, dit was wel ShadowClan territory; deze ThunderClanner kon echt niet hierheen komen! De zwarte warrior wilde niet denken aan de straf die Innerghost, hun streng handhavende deputy, voor hem zou hebben. Toch leek de warrior aan de andere kant daar anders over te denken. "Ik weet het niet," zei hij nog. Dit werd gevolgd door een geluid wat duidelijk maakte dat hij dacht. Of wilde hij iets ongemakkelijks zeggen ofzo? "Mag ik h-het ding m-misschien van wat d-dichterbij zien?" vroeg hij. Forest fronste. "Hoe wilde je dat doen? Moet ik hem naar je toerollen? Of meenemen naar de overkant?" Eigenlijk was hij bang dat de kater het zou zeggen, maar hij wist zeker dat het zijn antwoord zou zijn. Daarom was hij hem voor. "Of wilde je hierheen komen?" Zijn snuit vertrok in een nadenkende grimas. "Hoe heet je eigenlijk?" Dat was hij haast vergeten te vragen. Nu de kat niet meer heel vijandig leek was dit misschien een kans die voor het grijpen lag. En eigenlijk deed hij het ook een beetje om er onderuit te komen dat de zwart-witte kater het pad zou oversteken.

De kater beantwoordde zijn vraag met een vriendelijke glimlach op zijn snuit. "Mijn naam is Ravenfeather." sprak hij. Toen keek hij naar zijn poten. Forest deed een poging om nachtblauw weer in gifgroen op te kunnen slaan, maar de kater bleef hardnekkig naar zijn poten staren. Hij had de kater geen pijn willen doen. Had hij het nu verpest? Maar nee, hoewel het antwoord somber klonk, hij antwoordde wel op zijn vraag. "Ik denk dat wij allebei problemen zullen krijgen als we over zouden steken." Forest moest hem daar zeker gelijk in geven. Daarom knikte hij met zijn kop langzaam op en neer, terwijl hij zijn lip automatisch een beetje optrok. De kater was aardig, dat moest hij nageven. "Misschien kan jij dat ding naar mij toe rollen? Er komt nu geen monster aan." Bij deze woorden boog de zwarte kater zich iets verder, maar toch op veilige afstand, over het stinkend zwarte pad. De ThunderClanner had gelijk. Er kwam geen monster aan op het moment, hij rook, hoorde en zag niets. Dus waagde hij het erop. "Vooruit. Let goed op." sprak hij, terwijl hij onhandig met drie poten het ding een zet gaf. En het rolde! En goed ook. Het zilveren en zwarte ding haalde de overkant makkelijk. Ondertussen vroeg de zwart-witte tom verder. "En wat is jouw naam, als we even op de eerste vraag terugkomen?" Nu kwam de glimlach weer terug op zijn snuit. "Forestrain." antwoordde hij vrolijk. "Maar noem me maar Forest of For." Hij gaf de kater een knipoog. Nu was het moment om aardig te zijn, nu de vijandigheid van het toneel was verdwenen. De ShadowClanner gaf zijn zwarte pels een paar likken en keek de kat aan de andere kant toen weer aan.