Cheer me up (Aspenpaw)

Onderwerp: Cheer me up (Aspenpaw) za 23 aug 2014 - 19:44

Thistlepaw voelde zich lusteloos. Ze zwierf rond, at weinig, en vooral, voelde zich leeg. Door de plotselinge verandering was haar hart gebroken, en voelde ze zich ellendiger dan ooit. Helemaal alleen, en nu had ze niemand meer. Ze was zelfs de goede band met haar zusje verloren. De apprentice zuchtte luid, en trippelde verder. Hopelijk hielp de frisse lucht haar. De Fourtrees stonden er prachtig bij in het newleaf zonnetje, maar zelfs dit kon haar niet blij maken. Het gevoel dat er een steen op haar maag lag ging niet weg. Thistle had wel eens gehoord van depressieve katten in haar clan, was dit hoe ze zich voelde? Kon dat? Krachtig schudde ze haar kop. Nee. Kijk nou naar jezelf, een zielig hoopje niks! Doe er wat aan! Wordt weer die venijnige apprentice die je was! De stem in haar hoofd gaf Thistlepaw weer kracht, en dus beende ze door, tot ze een eigenaardige geur rook. Een bekende geur. Een... Windclan geur... Thistle sloop dichterbij, maar toen stopte ze. Aw, what the heck. Het werdt vast niet gevaarlijk. Ze naderde de geur, benieuwd naar de kat die ze zou aantreffen.

Met een frisse kijk op de wereld kwam Aspenpaw uit het kamp. Vandaag was hij vrij van trainingen en verplichtingen, buiten een patrouille in de avond. Hij moest toch toegeven dat het wel eens heerlijk voelde om niet meegezeuld te worden naar de grenslijnen, en lekker te relaxen. Meteen waren zijn zinnen gezet op zijn favoriete plek, de 4 machtige bomen die hem in de verte al toe wuifde met het bewegen van hun takken. Hij had al een stuk gerend, de vacht op zijn flanken glansden in het zonlicht en een verkoelende bries rolde langs zijn lichaam. Aspenpaw naderde de vier bomen, zijn ogen scande het gebied en zoals verwacht zag hij een kat van een andere Clan. De geur die de poes met zich meedroeg was ShadowClan, en dat was niet zijn favoriete volk. Met een positieve mind-set stapte hij op haar af, het was immers een mooie dag en niet iedereen was chago, niet waar? Hij vond die ontmoetingen met katten van andere Clans altijd wel leuk, dan deed hij wat kennis op. En mocht hij ooit Clanleider worden, dan was dat toch een vrij handige kwaliteit. Toen hij op een paar staartlengtes afstand van de poes stond, glimlachte hij weer. "Goeiemorgen," groette hij haar.

Een gekleurde apprentice verscheen in haar blikveld. Hij stond op enkele afstand van haar, en glimlachte. "Goeiemorgen," Zijn stem klonk vriendelijk. Zou ze hem vertrouwen? Shadowclan was niet erg dik met Windclan... Snel gleden haar blauwe ogen over de omgeving, maar geen andere kat was te bekennen. Uiteindelijk besloot Thistlepaw aardig te zijn. Ze haalde diep adem, en zette een stap richting de kater. "Goedemorgen," Zei ze, En al wou ze het niet, er klonk een licht wantrouwige ondertoon in haar stem. "Wat brengt een Windclanner hier?" Eerst maar eens een gesprek. De apprentice zag er niet uit alsof hij zou aanvallen, dus ze stond ontspannen voor hem. Terwijl ze wachtte op zijn antwoord sloot ze haar ogen, en liet de heerlijke ochtend over haar heen spoelen. De geuren, het licht, en het ruiden van de bomen; het was de merken dat New-leaf bezig was met alles groen maken. Ze opende haar ogen en schrok haast van de kat voor haar, toen ze zich weer herintreed wie hij was.

Er hing nog een soort ongemakkelijke sfeer tussen de twee katten in. Het was niet heel vreemd, gezien het feit dat ze elkaar nog maar net kenden. Nog niet eens kenden eigenlijk. De poes voor hem had knalblauwe ogen die hem doordringend aan bleven kijken terwijl ze sprak. Ze wantrouwde Aspenpaw, dat kon je horen in de ondertoon van haar stem. Desondanks bleef ze aardig. Ze had hem beleefd terug gegroet, en vroeg wat hij bij de fourtree's deed. "Een dagje vrij, lekker relaxen." Hij gaapte eens luid en een speelse kattengrijns speelde om zijn lippen om zijn antwoord te beamen. Aspenpaw strekte zich kort en keek haar weer aan. "Ik heb vanavond pas weer een verplichting, vandaar." Tevreden ging hij zitten, en liet zijn ogen onderzoekend over de apprentice voor hem kijken. Ze zag er vrij slecht uit, haar vacht was dof en ze leek wat magerder, maar onder haar wat treurige verschijning kon hij zien dat ze een mooie kat was. Misschien had ShadowClan gewoon last van weinig prooi, dat hadden we immers allemaal wel een beetje. Zonder er teveel over na te denken keek hij weer terug naar haar ogen. "En wat brengt jou hier?" Vroeg hij.

"Een dagje vrij, lekker relaxen." Antwoordde de kater. Om het te benadrukken gaapte hij, en grijnsde vervolgens. "Ik heb vanavond pas weer een verplichting, vandaar." De apprentice ging zitten, blijkbaar niet van plan om weg te gaan. Dus ging Thistlepaw ook zitten, licht ongemakkelijk, met een nerveus zwiepende staart. De windclanner staarde haar aan, dus staarde zij terug. "En wat brengt jou hier?" Thistle glimlachte treurig. "Alles even vergeten, ik heb genoeg van jagen en in het kamp hangen." Zei ze zacht. Dit was maar de halve waarheid, maar dat hoefde hij niet te weten. "Ik ben Thistlepaw, trouwens." Ze hield haar hoofd schuin, als een vogeltje, en wachtte op antwoord. Ondanks het zachte zonlicht, de prachtige eiken, en het ruisen van de wind, voelde ze zich nog steeds miserabel. Hopelijk ging dit over na een gesprek. Het was lang geleden dat ze 'gewoon' had gepraat. De meeste keken haar aan met een blik van medelijden en afkeer, en liepen dan hoofdschuddend door. De poes glimlachte. Andere clans hadden toch wel voordelen; Deze kater had geen idee wat er was gebeurt was.

Onderwerp: Re: Cheer me up (Aspenpaw) vr 5 sep 2014 - 17:51

Het verbaasde Aspenpaw dat de poes voor hem een beetje dezelfde mentaliteit beschikte als hij, dat was hij niet gewend van ShadowClan. Maar, dan moest hij wel toegeven dat hij niet zoveel ShadowClan katten had ontmoet én dat zij ook gewoon een apprentice was. Met een glimlachje zwiepte hij met zijn staart nadat Thistlepaw hem had verteld dat ze genoeg had van het jagen en hangen in het kamp. "Precies!" Snorde hij enthousiast. Vervolgens ging de kat voor hem verder met het vertellen van haar naam, Thistlepaw heette ze. "Nou aangenaam kennis te maken, Thistlepaw! Ik ben Aspenpaw." Hij introduceerde zich met een korte knik en liet zijn blik afglijden naar het veld voor hem. Net op dat moment wierp een bries zich over de vlakte en rilde hij even van de kou. "Dus, wat heb je zoal geleerd in je training?" Vroeg Aspenpaw. Hij wist niet zeker of de poes het hem ging vertellen. Het was immers niet iets wat je vaak deed; de trainingstechnieken van je Clan met een ander delen. Maar volgens Aspenpaw deed dat niet heel veel kwaad. Afwachtend ging hij zitten.

"Nou aangenaam kennis te maken, Thistlepaw! Ik ben Aspenpaw." Thistle knikte naar Aspenpaw, die voor een windclanner heel aardig was. Een bries woei om haar heen, en ondanks dat ze een lange vacht had, rilde ze. "Dus, wat heb je zoal geleerd in je training?" De apprentice glimlachte. "Nou, de standaard dingen, denk ik." Ze keek hem kort aan. "Maar jagen is mijn specialiteit. Vechten kan ik echt niet." Ze lachte, bij de herinnering aan haar poging tot iemand op de grond werken. Daar was ze zo slecht in. Haar blik werd weer gevestigd op Aspen. "En jij? Windclanners kunnen heel snel rennen, toch?" Het klonk meer hoopvol dan gewild, maar ja. Pas toen herinnerde de schadowclan poes zich weer dat dit een vijand was. Een rivaal. Toch kon ze zchzelf er niet toe in staat krijgen om vijandig te doen. Misschien omdat de kater zo aardig was? De seal-point schudde haar kop. "Waarom haten onze clans elkaar zo?" Eigelijk wist ze het antwoord al. Dat had ze echt wel meegekregen. Volgens de katten in haar clan waren windclanners onbetrouwbare, liegende konijnenvreters. Dom en irritant. Maar toch in staat om een apprentice te verwonden.

Om de een of andere reden werd Aspenpaw vrolijk van de apprentice, hij vond het leuk om weer eens een goed gesprek te voeren. Het was wat lastig geweest om goede contacten te leggen in zijn eigen Clan, dat kwam voornamelijk door de chaos met ThunderClan. Hij luisterde zorgvuldig naar haar antwoord en grinnikte met haar mee als ze lachte om haar eigen gedachten. "Hmm, ik ben ook niet zo'n vechtersbaas!" Grijnsde hij instemmend, waarna ze aan hem vroeg wat hij kon. "Snel rennen kan ik zeker, ik vind het heerlijk om over de vlaktes te racen. Ik doe niks liever eigenlijk." Dromerig richtte hij zijn blik op het territorium achter hem. De andere Clans leken niet te begrijpen wat er zo fijn kon zijn aan de wilde, lege vlaktes. Maar voor de WindClan was het de allermooiste schoonheid die er was. Vervolgens vroeg Thistlepaw iets aan hem wat hij niet had verwacht. Waarom haten onze Clans elkaar zo? De vraag dwaalde een poosje in zijn kop voordat hij een antwoord wist te vinden. "Das een goeie vraag," gaf hij toe. "Ik denk dat het gewoon een soort aangeboren rivaliteit is, iets wat moet. Ik vind jou bijvoorbeeld hartstikke aardig, maar van mijn leider zou ik dat eigenlijk niet mogen vinden." Hij dacht nog even kort na. "Maar gelukkig ben ik vandaag een rebel, en luister ik niet naar Everstar." Aspenpaw knipoogde en lachte, waarna hij opstond en zich uitrekte.

Onderwerp: Re: Cheer me up (Aspenpaw)