Everybody knows{Hazelkit}

Een dag ging snel voorbij in het besef van de kitten,maar toch was de toekomst nog ver weg in haar ogen. Ze zag de zon ondergaan en opgaan,maar ze zag zichzelf niet groeien. Misschien zagen de anderen wel, katten die haar vlak naar de geboorte hadden gezien en daarna een lange tijd niet. Maar voor haar voelde het nog steeds alsof ze even klein was. Soms keek de kitten naar de Warriors en vroeg zich af of zij ooit zo groot kon worden. Hun spierkrachten die duidelijk te zien waren,zelfs bij de poezen en dan haar eigen dunne pootjes. Waarom ging een dag zo vlug? Maar duurde uiteindelijk alles zo lang? Otterkit keek door de Nuresy naar buiten,het was midden op de dag,maar de lucht was donker en regen kletterde op de grond. Naast haar glipte een kitten naar buiten en die kwam enkele secondes later bibberend en jammerend weer terug. Nadat zijn moeder hem een standje had gegeven, likte ze hem droog en legde hem bij de rest neer. Otterkit zuchtte kort,als zij nou iemand had die dat bij haar zou doen. Ze keek weer naar buiten en liet haar ogen meegaan met de stralen van de vallende regen. De stilte in de clan was oorverdovend,zelfs was het een drukte van belang in de Nursey nu de kittens niet buiten konden spelen. Otterkit was echter te moe om te gaan spelen,ze had deze hele ochtend op Hazelkit geklommen en gesprongen. Haar broer was vlakbij of hij was zonet in de regen gaan zitten. Otterkit verwachtte maar van niet. Haar broer was er nog en zij ook, de clan was niet wat hun ouders in de steek lieten,het waren zij. Ze had het gehoord van enkele katten,dat hun ouders bang waren om het te verknallen of zo iets en dat ze dachten dat het beter was dat zij en Hazel onder de hoede van de rest van clan kwamen. Wel,ze hadden verknalt. Otterkit probeerde liever niet over haar ouders te denken dat lukte ook meestal,maar als ze wou slapen en het lukte niet,dan kwam het vanzelf. Otterkit hoorde achter haar geroezemoes en gelach en voor haar de vallende regen. Hoe moest ze ooit slapen in dat lawaai? Waarom verwachtte katten zoveel van je? Als kitten dat je braaf bent en als Warrior dat je met een lege maag ging jagen voor de anderen en over Apprentice zijn niet te beginnen. Elders,die werden gerespecteerd en hoefden niks te doen. Enkel humeurig reageren op elkaar en zo af en toe de kittens een verhaaltje vertellen. Maar een Elder had een leven vol verplichtingen gehad,althans de meesten en werd beloond door bescherming van de clan en rust. Otterkit vroeg zich af of de verplichtingen het leven van een Warrior niet erger maakte? Ze zag wel tevreden katten rondlopen,dus misschien niet. Toen de regen te erg werd,besloot de poes om toch maar wat dieper de Nursey in te gaan. Ze stond op en klauterde over een slapende Queen heen,ging langs twee andere niet slapende en zag toen een bekende vacht. Hazel! Ze vergat al haar moeheid en rende tuimelend op de kat af. Ze stond naast hem stil en voelde zich weer moe worden. Gapend ging Otterkit naast haar broertje liggen, "Hoi, Hazel"ze geeuwde en keek hem aan, "Ben moe". Ze legde haar kop op haar poten en probeerde de slaap te vatten,maar het lukte niet.

Net als alle andere dagen van Hazel weer behoorlijk moe rond deze tijd. Elke dag was er wel iets te doen, vaak was Otterkit daar de grootste oorzaak van. Niet dat hij dat niet leuk vond, nee, hij vond het geweldig om tijd door te brengen met zijn zusje. Otterkit was ook één van de enige kittens waar hij mee om ging. De andere leken hem vaak te ontwijken of plaagden hem soms met het feit dat hun moeder hen in de steek had gelaten. Die gedachten bleven nog vers in zijn hoofd dwalen. En als het net uit zijn hoofd leek te verdwijnen, was er altijd wel een kit die hem eraan liet herinneren. Hazelkit had zijn kopje neergelegd op zijn poten. Hij had net al wat geslapen, maar de slaap wilde op één of andere manier niet blijven. Zijn oren richtte zich op toen Otterkit naar hem toe trippelde en vervolgens naast hem ging liggen. Hij drukte zijn kopje tegen de hare als begroeting. 'Ik ook.' mompelde het katertje en legde zijn kopje op haar kopje. Zijn blik ging naar het andere nest dat aan de andere kant lag van de den. Ze lagen half op een hoopje, tussen de poten van hun moeder. De stilte in de nursery hield aan. Ergens was de stilte geweldig, maar toch vond hij deze stilte een dodelijke stilte.

>blocknote<De bevestigen woorden van haar broer en het zwaarte van het kopje wat op de hare werd gelegd, maakte Otterkit blij. Ze kroop nog wat dichter bij haar broertje aan en voelde zijn lichaamswarmte. Een Queen keek even naar hun, maar richtte zich toen weer op haar nestje. Beide kittens zwegen en Otterkit sloot tevreden haar ogen. Er was een stilte gevallen, alsof het een afspraak was. Otterkit voelde hoe ze langzaam indommelde. Slapen als een kitten, praten als een Warrior.

Even had Hazel z'n oogjes gesloten, maar opende ze weer al snel. Zijn blik ging nog even vluchtig naar de queen, die hen in de gaten hield, en vervolgens toch maar naar de opening in de den. De harde regen was nu geminderd tot het druppen van waterdruppels. Het gaf hem een geruststellend gevoel. Toen hij Otterkit's adem hoorde minderen, wist hij dat ze ingedommeld was. Normaal zou hij haar direct gewekt hebben, maar misschien was dit niet zo'n goed moment. Het was de afgelopen paar dagen heel druk geweest, voor alle kittens. Uiteindelijk sloot hij zijn oogjes terug en probeerde al zijn gedachten aan de kant te zetten. Vaak kon hij de slaap gewoon niet vatten, doordat hij steeds met zijn hoofd ergens anders zat.

...spelen als een Apprentice. Otterkit sliep vast, veel vaster dan haar broer in elk geval, maar dat had ze niet door. Haar bruine velletje ging langzaam op en neer en eens soort piepende snurkgeluidjes kwamen vanuit haar wat openstaande bekje naar buiten. Ze trapte een keer met haar poot en ging toen weer verder slapen.

Twee katten, verborgen in de schaduwen keken hun aan. Otterkit zette een stap naar voren en haar voorpootje bleef bungelen boven de grond. Wie waren deze katten, ze roken naar Shadowclan en toch weer niet. Plotseling sprong er een tabby vacht voor haar en ze kon Hazelkit horen blazen, "Verdwijn"zijn stem echode door de lucht heen. Alsof ze in een ruimte zaten, maar er was lucht boven hun en onder hun poten was zacht gras. Een van de twee katten deed aarzelend een stap naar voren, maar bedacht zich toen weer. Otterkit deinsde naar achteren, "Wie...Wie zijn jullie?". Ze kromp in elkaar en keek naar Hazelkit die nog steeds beschermend voor haar stond. Ze keek opzij en zag andere kittens toekijken, kittens zonder gezichten. Geschrokken slaakte ze een kreet en stopte haar kop onder haar poten terwijl ze haar ogen stevig dichtkneep. Ga weg, ga weg.

Uiteindelijk had Hazel de slaap toch te pakken gekregen. De geuren in de nursery gingen vaag aan hem voorbij, terwijl zijn ademhaling lichtjes vertraagde. De jonge kater was nooit een dromer geweest. Zijn nachten waren stil en duister, niets dat hem kwam storen tijdens zijn nachtrust. Otterkit daarentegen kwam regelmatig af met verhalen over dromen en fantasieën. De jonge kater wenkte in zijn slaap even kort met zijn oortje toen zijn zusje een kort moment met haar pootje trapte. Het oortje zakte al snel en Hazelkit sliep gewoon verder. Bij het horen van zijn zusje, sprongen zijn oogjes direct open en tilde hij zijn kopje op. Otter mompelde iets onverstaanbaars in haar slaap, waardoor Hazel even zijn kopje schuin hield. Met een korte por in haar zij probeerde de kater de kitten wakker te maken. 'Otterkit?' Op zulke momenten wist hij nooit wat te doen. Misschien was ze wel ziek?