Depression... [Frace]

Onderwerp: Depression... [Frace] wo 20 aug 2014 - 12:00

Frostpaw slenterde wat depressief rond in het ShadowClan camp. Ze had gisteren haar gevoelens voor Acepaw opgebiecht, en hij was hierdoor erg droevig geworden. Ze had een schuldgevoel, zeker omdat haar vriend (en tevens ook crush) meteen had afgehaakt. Het enige wat Frostpaw wilde, was dat alles duidelijk was tussen hun getweeën. Zo kon het niet verder... Ze had van de hele nacht geen oog dicht gedaan, en als zombie zou ze zeker geen goede indruk op hem maken. Dit had ze ook al vastgesteld in een van haar vorige gesprekken met Tallpaw, wie ook erg goed bevriend was met Ace. Waarom moest haar hele leven toch zo'n drama zijn? Kon ze niet gewoon een gelukkig leven lijden? Zoals normale katten... Ach, ze was gewoon niet normaal... Haar familie bestond uit complete freaks! Haar moeder was de enige normale, de enige die haar begreep, de enige die haar had verlaten.. Brokensoul was een gemeen kreng dat een hart van steen had. Haar zusje was bang en deed zich daarom voor als het ideale stiefkind, en haar vader was een gemene en schijnheilige onderkruiper! Soms wenste Frost dat ze een andere familie kon krijgen, maar haar vader en zus waren nog haar enige verbintenis met haar moeder, dus kon ze hen gewoon niet achterlaten..! Ze liet haar oortjes hangen en haar ogen stonden waterig. Plots werd ze uit haar gedachten ontheven, wanneer haar ogen in contact kwamen met die van Acepaw. Awh, wat was hij toch een knappe bink! Waarom moest haar enige geluk weer verpest worden door een of andere onbekende kat waar hij een crush op had? Ze moesten eens goed praten, zodat alles duidelijk zou zijn. Bovendien wilde Frostpaw héél graag weten wie haar concurrentie was, en of de kater misschien ooit nog gevoelens voor haar zou kunnen krijgen. Want wie weet was er nog wel hoop, toch? Ze haalde even diep adem en stapte in zijn richting. "Hey, Acepaw? Zou je even mee kunnen komen? Ik zou graag even met je willen praten, zodat alles duidelijk is tussen ons, oké? Alsjeblieft..?", klonk ze op een vermoeide toon. Ze had amper energie, maar zou niet kunnen slapen voor alles weer in orde was tussen hen!

Private Frace topic! Please ask before joining!

Ps. Frace = Frost + Ace

Onderwerp: Re: Depression... [Frace] wo 20 aug 2014 - 12:58

Ace zat wat loom in zijn nest, wat was er gisteren nou allemaal gebeurt? Frostpaw had gezegd dat ze hem leuk vond… Hoe kon dat nou? Van alle sexy katten, waarbij voor Tall, viel ze hem? Wat was er dan zo leuk aan hem? Hij was een domme fluffbal, echt heel charmant was dat ook niet. Waarom kon het hem niet even meezitten? Zijn vader heeft hij nooit gekend, nog voor hijzelf geboren was heeft hij zijn leven heel dramatisch opgeofferd door een slang weg te leiden van Ace en zijn moeder. Je wilt niet weten hoe het is om zonder vader op te groeien. Vooral als je later sterker wilt worden en dingen van hem wilt leren. Misschien had hij nu al kunnen vechten als die kater er nog was… Hmff, nee dus. En zijn moeder dan? Die is nog tijdens zijn kitten tijd verdronken. Nou had de kater niemand meer en een angst voor water. Ging goed. Daarbij durfde iedereen om hem heen nog wijs te maken dat het geen ongeluk was, dat ze het zelf wou. Sommige gaven zelfs hem de schuld. Dat is toch gewoon oneerlijk? Onwerkelijk? Wat had hij toen nog? Een zus die hij nauwelijks zag, zelfs nu is het contact compleet verwaterd. Hij is al aangereden geweest, in andere gebieden gewandeld en zijn vriend is gek geworden. Nou, een normaal apprentice leven niet? Ace verstopte zijn kop in zijn nest. Deze bestond min of meer uit een hoop op elkaar gegooid mos. Maar ondanks dat leek het nu of er enorme bruin/grijze bol op een plankje mos lag. Ook heel charmant. Uiteindelijk spoorde hij zich toch aan om op te staan en verder te gaan. Zelfmedelijden geeft je nog geen ontbijt. En raad eens, Ace had honger. Maar nog voordat hij bij de uitgang was kwam er een bekende kattin op hem af lopen. Bij het zien bleef hij staan en keek haar met zijn helder groene ogen aan. Wat zou ze willen? Wou ze geen vrienden meer zijn? Haatte ze hem? Hij kon nog net zijn oor dwingen recht te blijven, al was die liever slap naar beneden gezakt. "Hey, Acepaw? Zou je even mee kunnen komen? Ik zou graag even met je willen praten, zodat alles duidelijk is tussen ons, oké? Alsjeblieft..?" Ace knikte braafjes. Ze klonk moe, hij vond het niks als er iets mis was met andere. ‘Tuurlijk, waar gaan we heen?’ reageerde hij dus maar. Hij wou eigenlijk ook dat alles normaal was…

Onderwerp: Re: Depression... [Frace] wo 20 aug 2014 - 13:39

Zo te zien had Acepaw er geen problemen mee om mee te gaan met haar. Hij knikte braafjes en zei: 'Tuurlijk, waar gaan we heen?' De kattin haalde haar schouders kort op. Ze wilde althans niet naar de plek waar er de vorige keer, met andere woorden 'gisteren', alles was misgelopen. "Misschien kunnen we gewoon wat gaan wandelen? Werkt voor mij heel rustgevend", miauwde Frostpaw met in het vervolg een knipoog. Ze wenkte met haar staart naar de uitgang van het camp, waar ze zich vrij dicht bij begaven, en begon kalmpjes in die richting te stappen. Verder zweeg ze, tot de twee Apprentices het camp uit waren. In die tijd, was ze namelijk aan het nadenken. Ze dacht na over het feit dat ze elkaar eigenlijk maar amper kenden. Frostpaw was verliefd op het eerste zicht, maar wist zelfs niets over zijn familie of zo. Ze had nog nooit iemand in zijn buurt gezien die op hem leek, of wie met hem omging alsof ze familie waren. Meestal hing hij rond bij Tallpaw, alhoewel dat Tall er vaak op uit trok. Hij moest maar eens wat voorzichtiger gaan doen, voor hij de Clan werd uitgegooid!
Ze waren nu eens eindje van het camp verwijderd, dus was het veilig om hun gesprek te starten. "Luister Ace. Ik voel me echt rot over wat er gisteren gebeurt is. Dat komt niet door het feit dat je me hebt afgewezen, maar gewoon omdat jij er zo droevig van werd. Ik wil gewoon nog vrienden met je blijven, maar dat kan ik niet aan als ik jou ongelukkig maak! En het deed me echt pijn toen je over jezelf zei dat je een dom schaap was! Serieus, dat ben je niet! Je bent gewoon wie je bent. Daar kan je niets aan veranderen, maar je kan er wel het beste uit proberen te halen. Ik vind jou echt geweldig, en als er iemand is die het goede niet in jou ziet, is diegene jou gewoon niet waard! Zou je me misschien de complete reden kunnen vertellen, waarom dat gisteren zo afliep? Je kunt me vertrouwen, Acepaw. Echt waar..." Alles wat ze zei, ratelde ze aan een stuk door af. Er was geen woord tussen te krijgen. Maar alles wat ze uitbracht, meende Frostpaw vanuit de grond van haar hart. Ace mocht niet zo onzeker zijn; Hij was echt super, gewoon zoals hij was. Alleen moest hij dat zelf kunnen accepteren! Nadat ze dit alles had gezegd, begon ze zelf ook echt na te denken. Misschien was het net zij wie zichzelf moest accepteren. Als ze haar leven kon aanvaarden, zou het vast veel beter worden, toch?

OOC; Mijn excuses; ze staat in preek-mode xD

Onderwerp: Re: Depression... [Frace] do 21 aug 2014 - 9:38

Ace was een simpele kater, Frost was een duidelijk typje en hij wou zeker geen ruzie met haar. Dus hij deed wat hij het beste kon; bevelen opvolgen. Niet dat deze dingen direct bevelen waren, hij reageerde er gewoon zo op om alles wat makkelijker te maken dan dat het was. "Misschien kunnen we gewoon wat gaan wandelen? Werkt voor mij heel rustgevend" Weer knikte Ace, zijn groene ogen stonden rustig. Iets in hem wou zichzelf gewoon afsluiten zoals hij vaker deed. Maar hij wou het niet doen, hij vond dat Frostpaw het niet verdiende. Dus hij volgde de beweging in een soort automatische mode, gewoon stap voor stap, zijn gedachte gericht op hetgeen wat hij deed inplaats van wat er ging gebeuren. Hij was gewoon bezorgt. De kater merkte het dus ook nauwelijks dat ze ver genoeg weg waren. Hij keek pas verbaast op toen Frostpaw ineens begon met een enorme hoeveelheid woorden. "Luister Ace.’ En daar stopte het gedeelte waarbij hij alles ook echt mee kreeg. Dit was voor hem een tegrootte hoeveelheid informatie. In het begon stond hij daar dus maar wat verloren, zijn ogen wat hopeloos staand en zijn linkeroor strak van concentratie. Hij probeerde ten volste alles mee te krijgen, maar wou niet zo lukken. Er kwamen losse flarden aan, iets over dat hij was zoals hij was… En dat ze hem geweldig vond. Ace had zijn ogen nu op oneindig staan en zijn oren stonden naar voren. Hij kreeg het laatste deel in zijn volst mee. ‘Zou je me misschien de complete reden kunnen vertellen, waarom dat gisteren zo afliep? Je kunt me vertrouwen, Acepaw. Echt waar..." Nu pas, toen hij zeker wist dat hij veilig was voor meer woorden keek hij op en zuchtte lichtjes opgelucht. Er was niks bij dat ze boos op hem was. Niks dat ze geen vrienden meer wou zijn of andere bezorgende dingen. Dus nu stond Ace daar wat ongemakkelijk, niet helemaal wetend waar te beginnen. ‘Nou…’ begon hij eerst wat twijfelend. Hij wou mooie woorden gebruiken maar dat kon hij niet. Zo ging hij meteen over op zijn recht door zee manier van problemen oplossen. ‘Ik wist wat ik moest doen toen jij dat zei. Het was zo plots, ik voel niks voor je en toen ik dat zei was je zo sip. En ik werd sip omdat ik wist dat het míjn schuld was en ik er niks aan kon doen.’ Nu was de kater op een rol en voor hij tot zinnen was gebracht had hij het al gezegd; ‘Want ik vind Running leuk.’ Ace keek Frostpaw recht aan, de realisering was in zijn ogen mee te maken. ‘Wait… niet tegen Running zeggen, op Tall na ben jij de eerste die het weet.’ Hij keek wat schuldbewust. Als dit niet goed afliep was heel het plan verpest.

Onderwerp: Re: Depression... [Frace]