langzaam rekte Nigmarebutterfly zich uit, haar hoofd nog bonkend van de nachtmerrie die ze had gehad. Als sinds ze een kitten was spookte de Nachtmerries zich door haar hoofd. De kattin zuchtte eens diep en keek om zich heen de meeste krijgers lagen nog te slapen en ze durfde te wedden dat de dageraad patroule nog niet eens weg was. op de zachte kussentjes van haar poten liep ze zachtjes de warriors den uit. de open plek was leeg en geen kat te zien je kon zelfs nog de maan zien terwijl de zon al zijn eertse zwakke stralen liet zien. De witte poes knipperde even met haar ogen terwijl het zwakke maar velle licht haar verblinde, ze ging verder richting de uitgang van het kamp. Terwijl ze niet oplette botste ze bijna tegen een andere kat aan ´s~sorry..´stamelde ze verlegen....