x/iLleGaL\x

De calico-kitten stond, zoals elke middag om twee uur s'middags, op het muurtje, in precies dezelfde tuin. Met haar grote, groene ogen keek ze naar de witgeverfde deur, die elk moment open zou kunnen gaan. De kitten had al vroeg geleerd hoe ze moest jagen, maar het kostte haar toch teveel moeite op haar leeftijd. Ze kon heus wel een muisje vangen, maar deze optie was een stuk handiger. Het duurde een paar minuten, maar uiteindelijk ging de witte deur open, en kwam er een meisje uit. Ze was hooguit acht jaren oud, en ze had een tenger figuur. Haar zwarte haren vielen sluik langs haar zongebruinde gezichtje. Op dat gezicht, zat geen grote glimlach toen ze het katje op de muur zag zitten. Songkit sprong van het niet zo hoge muurtje af, en landde netjes op het gras in de kleine achtertuin. Het meisje kwam naar haar toe, en knielde voor haar neer. Het meisje was tenger, en droeg een spijkerbroek en een roze t-shirt met print erop. Songkit's blik bleef even op de felle kleuren hangen. Het meisje haalde iets uit een plastic zak die ze bij zich had. Nieuwsgierig keek Songkit naar het meisje en haar bagage. Uit de tas verscheen een stuk plastik, met vlees erin. Songkit keek vrolijk naar het meisje, die het plastic eraf haalde, en de kitten begon te voeren. Songkit was het meisje heel erg dankbaar. Zij was één van de redenen dat ze nog leefde. Maar elke keer als Songkit langs kwam voor een hapje, leek het meisje zelf niet blij. Nou ja, ze glimlachte wel omdat ze Songkit zag, maar in haar ogen leek het meisje bang. Songkit wist dat ze niet de enige kat was die hier af en toe kwam voor een tussendoortje. Er waren heus wel meer katten. Vandaar dat Songkit veronderstelde dat het meisje dol was op katten, maar het vreemde was dat er geen kittypet in dat huis woonde. Opeens hoorde Songkit wat vreemds. Het geluid was nog nooit voorgekomen in de dagen dat ze hier was geweest. Een grote man kwam dezelfde, witte deur uit lopen. Zijn gezicht was... Nou ja, hij leek woedend. Songkit keek met grote ogen naar de man, die zijn dochter bij de arm pakte, en haar naar achteren trok. De man kwam op Songkit af, die meteen naar de heg rende. Ze moest hier meteen weg. Ze bleef nog een tijdje doorrennen, maar stopte toen. Met grote ogen keek ze achterom. Die grote kerel was weg, gelukkig. Songkit ging zitten om uit te rusten. Zou ze ooit nog naar dat huis kunnen? Ze hoopte van wel, ze had het nodig om in leven te blijven, en ergens mocht ze het meisje wel. Opeens hoorde ze nóg een geluid. Met haar grote, groene ogen keek ze waar het geluid vandaan kwam. Ze zag een schim opdoemen. Songkit stond meteen weer op, en liep een paar stappen naar achteren. Wie zou haar bezoeker zijn?

Saphira was moe geworden van al dat gedoe bij Bloodclan en was weggelopen. De jacht naar een vogeltje was mislukt en met haar hoofd hangend liep ze verder. Yuriko was verdwenen nadat ze met Scourge had gepraat en Goldheart had niet geantwoord, dus ze had niemand om mee te praten. Alle andere katten bij Bloodclan leken elkaar te kennen of iets anders te gaan doen en ze wilde ze niet storen. Maar ze moest iemand in deze buurt leren kennen. Het bos en haar hoekje kende ze maar al te goed, maar de tweebeen plaatsen kende ze helemaal niet omdat ze die niet kenden. Ze keek weer omhoog en zag dat je ergens anders naar was afgedwaalt. Overal zag ze huizen opkomen en tuinen met tweebeners... Ze hoopte dat ze geen Kittypet zou vinden, ze had even geen zin in een Kittypet. Ze keek naar haar halsband en dacht terug aan het gevecht met de hond. Het gevecht waarmee ze Yuriko had gered en hem daarn had verzorgd... Wat miste ze die grappige kater. Maarja, hij was boos weggelopen en ze had hem daarna niet meer gezien, dus waarschijnlijk had hij het super-leuk met een andere poes om hem te vermaken. Ze had hem niet nodig! zei ze streng tegen zichzelf. Ze had niemand nodig! Al heel haar leven had ze zichzelf weten te redden! Ondertussen liep ze verder en scande de omgeving met haar blauwe ogen. Tuinen, tuinen, tuinen en nog eens tuinen! Ze liep door in het doolhof van huizen en stond opeens dichtbij 2 pratende katten. Snel dook ze om de hoek, ze was er zeker van dat niemand haar had gezien. Ze keek om de hoek en toen ze zag dat ze met elkaar praatte, werd ze rustig. Ze hadden haar niet gehoord of gezien, dus ze kon ook ongezien weglopen, tot een bekende geur haar neus penentreerde.. Clankat! Ze keek weer snel om het hoekje. Een kater stond daar met een kit te praten. Probeerde hij haar bij de clan te lokken? Ze kon enkele woorden oppikken:
"Waar zijn je ouders, kit?" vroeg de kater aan de kit. De kit zag er geschrokken uit en ze had medelijden met de kit. Zelf was ze ook nog niet zo oud, en ze was veel te naif voor haar eigen gevoel, maar ze was vanbinnen veel ouder dan ze eruitzag, en ze ging deze inbreker wegjagen. Ze hield niet van clankatten. Ze ging rechtop staan zodat ze er groter uitzag en stapte zelfverzekerd naar voren. De hele tijd hield ze haar ijs-blauwe ogen gericht op de katten. Ze kwam dichterbij, straks zouden ze haar opmerken. Ze kwam steeds dichterbij... Als ze terugwou, kon dat nu niet meer, maar ze wou niet meer terug, ze ging deze clankat wegjagen! Zelfverzekerd ging ze, net niet naast ze maar wel dichtbij genoeg, zitten en vroeg ze, zonder enige twijfeling in haar stem:
"Wie zijn jullie?"

Sonkit schraapte haar keel en ademde een paar keer diep in en uit. Ze was wel geschrokken van de man, dat zeker. Maar bang was ze niet. Ach ja, wat wilde je ook als je als zo'n kleine kitten tegenover zo'n reus stond? Songkit vroeg zich af waarom die kerel zo boos was geworden. Ze had toch helemaal niets fout gedaan? Het meisje deed ook niets fout in haar ogen. Ze gaf haar alleen wat te eten, hoe kon die vent daar in hemelsnaam problemen mee hebben? Nou ja, ze moesten het zelf maar weten. Ze konden in ieder geval vergeten dat Songkit daar ooit nog een stap in de tuin zette. Ze hoefde die rotkop van die vent voorlopig niet meer te zien. En ze was er aan gewend geraakt. Gewend om verstoten te worden, weggejaagd en uitgekotst. Zo was haar leven. Eerst haar ouders, ook de Clan wilde haar niet toelaten. En de enige groep waar ze zich thuis had gevoeld, was volledig uitgemoord. En dat in de zeven maanden die ze geleefd had. Zeven maanden, zeven zonden. Tot nu toe was haar leven niet veel meer geweest dan een regelrechte Hel. Iedereen waarvan ze hield, werd vermoord, vlak voor haar gifgroene ogen verscheurd. Haar moeder, vader, Pouncy en alle andere Rogue's waar ze bevriend mee was. De StarClan zou haar wel heel erg haten, of het lot, of wat zich daarboven ook mocht verschuilen. Ondanks dat was Songkit altijd kalm gebleven, rustig. Nooit had ze een spoor laten zien van het trauma dat haar leven moest voorstellen. "Brul!" hoorde ze ineens. Songkit draaide zich met een ruk om, haar hart sloeg even een slag over. Met grote ogen keek ze de kat aan. "Eh..." stamelde ze. Ze wist wel dat het een grapje was, en Songkit vond het geen probleem. Maar dit was de eerste kat in tijden die haar echt benaderde. En opeens stelde die kat een vraag die ze makkelijk kon verwachten, maar waar ze zo'n hekel aan had. "Waar zijn je ouders, kit?" had de kat gevraagd. Songkit wendde haar blik naar de grond. "Mijn ouders zijn... Dood," zei ze toen. Haar stem klonk niet verdrietig, maar had wel een sombere ondertoon. Niet veel later kwam er nog een kat aan. Aan de ene kant had Songkit wel behoefte aan gezelschap. Die weken helemaal alleen zijn waren geen pretje geweest. Aan de andere kant was ze bang voor van die ongemakkelijke vragen. Vragen die ze juist probeerde te vermijden. "Wie zijn jullie?" vroeg de andere kat. Songkit haalde even opgelucht adem, blij dat deze vraag haar geen pijn deed. Nou ja... Het antwoord wel. "Mijn naam is Mimi," zei de kitten. Ze gebruikte haar echte naam niet, al een tijd niet. Sinds Pouncy en haar groep, had ze de naam van haar moeder aangenomen. Ze wilde een echte Rogue-naam, en ze deed het uit respect voor haar overleden moeder. Ze was haar eigen naam zowat alweer vergeten. Songkit... Het zou later Songbird moeten worden, veel later. Als ze ooit een Clan zou vinden, zou ze die naam aannemen. Tot dat bleef het Mimi. Voor haar moeder.

Saphira was nog steeds op haar hoede voor de ene kater, maar ze hoorde wat de kit had gezegd. Zelf was ze maar een maan ouder dan de kit voor haar en zag de pijn in haar ogen toen ze de vraag beantwoordde van de kater:
"Mijn ouders zijn... Dood," het moest wel pijn hebben gedaan om dat te zeggen. Deze kit had, net zoals zij, geen gemakkelijk verleden gehad en ze wilde haar helpen. O god! Daar ging ze weer! Ze was ook zo stom af en toe! Ze had zichzelf een belofte laten maken dat ze niet zo gevoelig moest zijn! Snel scandde ze de omgeving weer. De kater had nog niet veel bewogen en had nog geen woord tegen haar gezegd, maar de geur die van hem afkwam haatte ze, en de vraag die hij aan de kit had gesteld had haar zelf van haar hoede berooft.
(Sorry Tigerheart, ik lees in je berichten dat je geen clankat bent, maar Saphira vertrouwt je nog even niet want dat weet zij niet).
Ze keek weer terug naar de kit. Deze zei dat ze Mimi heette. Mimi, wat een leuke naam. Apart ook, maar ze had er een naar gevoel bij.
"Ik ben Saphira" zei ze tegen de kit.
"En wie ben jij?" vroeg ze aan de kater, niet al te onaardig, maar met een edge...

Met langzame stappen brachten Drust's poten hem langzaam vooruit. Zijn staart zwiepte dominant over zijn rug en zijn kin was geheven terwijl zijn neus zorgvuldig de lucht opsnoof. Normaal gesproken was Drust niet oplettend - wat kon het zo'n joekel van een kater ook schelen wat voor mietjes en zelfwanende katten hier rondliepen - maar pure verveling maakte hem dat hij gewoon íets wilde gaan doen. De lucht hier was vies, dik van de stank van tweebeners, Kittypets en die vierpotige kwijleballen. Het zou zogenaamd stoer zijn om een halsband met hondentanden te dragen volgens de Bloodclan, hoe meer tanden hoe meer aanzien, maar Drust begon het hoe langer hoe dommer te vinden. Een stel tanden om een leren touwtje, dat was toch niet handig? Misschien kon je met de tanden dan laten zien dat je in staat was om een hond te doden of een oud kadaver uit elkaar te rukken maar het was gewoon onzinnig. Had Drust hondentanden nodig om aanzien te krijgen? Nee, hij was groot genoeg. Maar de kleinere katten hadden ook geen hondentanden nodig als ze ook maar een béetje pit in zich hadden, maar in Drust's ogen was dat niet bij alle Bloodclankatten het geval. Hij had trouw en loyaliteit aan de groep beloofd maar hij had niet het volste vertrouwen in de loyaliteit van ánderen. Sommige waren gewoon watjes en het was raar dat ze zich bij de groep hadden gevoegd, enkelen zouden waarschijnlijk smeken om genade en informatie aan de vijand verschaffen bij zelfs dreigen met foltering. Watjes. Drust vond dat het niet kon, de katten in de Bloodclan hadden dan misschien hun moed bewezen in Scourge' ogen maar niet in die van Drust, hij vertrouwde ze gewoon niet allemaal. Sommige katten wel hoor, zeker, Goldfuzz bijvoorbeeld maar die had waarschijnlijk het Wc-gebied al verlaten. Scourge was natuurlijk ook te vertrouwen, hij als koelbloedige killer zou moeilijk zijn éigen groep kunnen verlaten want hij had de leiding, wat hij deed was altijd het goede voorbeeld. En zo waren er ook katten die Drust gewoon nog niet kende. Hij was niet zo'n vrolijk katertje dat zomaar op iedereen af liep en kende alleen degenen die hij per toeval was tegen gekomen of die hij een keertje bedreigd had. De meesten in de Bloodclan waren wat dat betrof volslagen vreemden maar goed, Drust baseerde herkenning gewoon op geur en daar was hij onderhand behoorlijk goed in. Ook nu onderscheidde hij de geuren van drie katten; twee poezen en een kater. In hetzelfde tempo kroop Drust onder een stel struikjes door en belandde op een plaats waar de drie katten waren. In de tuin van een tweebener, de lucht was doordrenkt. Hij snoof onopvallend en herkende de geur van een Bloodclankat, een beetje zoals een Rogue maar net wat dikker en scherper, dat was de donkergrijze kitten. De kater en de andere kitten waren Rogue's, dat was ook te ruiken aan hun geur.
'Wel, wel,' begon Drust grijnzend terwijl hij de katten in zich opnam. 'Mijn lunch heeft zich vrijwillig verzameld, openlijk in de tuin van een tweebener. En ik moet toegeven dat dat wel op het juiste moment is want mijn maag rámmelt.' Drust grijnsde breder en klauwde zijn nagels in de aarde. Hij was absoluut niet bang dat ze hem samen aan zouden vallen, Drust was enorm en dat wist hij maar al te goed, enorme spieren rolden onder zijn dikke vacht en hij was goed gevoed wat hem extra kracht bood. Hij was verder niet van plan om te vechten maar hij vond het leuk om met al die angstige katjes te spelen en ze een beetje angst aan te jagen. Hij had alle tijd dus werd nergens door beperkt.

Saphira draaide zich langzaam om toen ze een bekende geur rook: Bloodclan geur. Misschien was het Yuriko die sorry kwam zeggen? Maar nee, deze geur was anders. Dit moest wel een grote kater zijn, eentje om niet mee te sollen. Ze was helemaal omgedraait toen deze kater tegen hen sprak:
'Wel, wel,' begon hij, terwijl hij ze in zich opnam,
'Mijn lunch heeft zich vrijwillig verzameld, openlijk in de tuin van een tweebener. En ik moet toegeven dat dat wel op het juiste moment is want mijn maag rámmelt.' Hij grijste breed.
Saphira kon er ook wel om lachen. Hij was bepaalt geen kleine kater, zoals ze had gedacht. Hij was zelfs heel groot, zijn hele lichaam was bedekt met aangespannen spieren. Niet omdat hij gespannen was ofzo, maar waarschijnlijk wou hij hun intimideren. Ha! dan had hij de verkeerde voor zich. Als hij haar ook maar met een klauw aan durfte te raken, kon hij een klap vewachten. Maar vandaag was Saphira niet op zoek naar een gevecht. Ze dacht eens na over hoe ze hem, voor het geval dat, moest kunnen verslaan. Het leek haar in eerste instantie geen fair-fight, maar dat was het nooit, bedacht ze zich. Ze zou beslist geen ruzie stoken met deze kater, maar als hij hun zou verraden zou ze er niet mer over twijfelen. Ze zou altijd voor Bloodclan vechten, zeker als het tegen de andere clankatten was, dat iedereen dat gelijk maar wist. Een lunch had hij gezecht, zij?! Een lunch?! Ze kon er wel om lachen. De andere kater achter haar liet ze niet helemaal uit haar gezichtsveld, maar ze was benieuwt naar deze nieuwkomer. Ze had hem vast en zeker wel een keer gezien in het Bloodclan kamp, maar ze herkende hem niet. Hmm.. Ze dacht voor nog een paar seconden na, en ging toen zelf breed uit staan.
"Volgens mij ben jij hier de lunch, sins wij met z'n drieen zijn. Oja, maar ik zal je sparen, jij bent ook van Bloodclan, toch?" Ze zei het op een speelse manier, en een beetje uitdagend natuurlijk. Ze wou niet vechten met deze kater, niet vandaag in iedergeval, maar hij kon wel wat pit van haar verwachten!

Op één of andere manier voelde Songkit zich gemakkelijk bij de grijze poes. Ze had opvallende, felblauwe ogen. Songkit vond ze mooi, erg mooi. De poes was niet veel ouder dan zijzelf. Ongeveer één maand. De andere kater had echter nog niets gezegd. Songkit besteedde er maar niet teveel aandacht aan. Met één verkeerde opmerking konden al genoeg slechte dingen gebeuren. Haar sarcastische commentaar hield ze voorlopig maar voor zich. De grijze poes stelde zich voor als Saphira. Songkit knikte met een klein glimlachje op haar gezicht. "Mooie naam," zei ze zachtjes. Songkit was anders nooit zo schuchter, maar ze was nog aan het bekomen van de schrik van daarnet, en ze was voor het eerst sinds tijden weer in het bijzijn van andere katten. Grótere katten. En dat stelde haar niet helemaal op haar gemak. Songkit's gifgroene ogen werden groot. Een vreemde, onheilspellende geur naderde hen. "Wel, wel," hoorde ze een onbekende stem zeggen. Songkit keek met een ruk achterom. Haar blik viel op een bruinachtige kat, met net zulke felgroene ogen als zijzelf. Hij stond breed grijnzend naar hen te staren. Hij was groot, écht groot. Songkit trok even één wenkbrauw op. Wat moest dat beest nou? "Mijn lunch heeft zich vrijwillig verzameld, openlijk in de tuin van een tweebener. En ik moet toegeven dat dat wel op het juiste moment is want mijn maag rámmelt," vervolgde de kater. Songkit zette een stapje dichterbij de kater. Ze was niet bang voor hem. Genoeg ergere dingen in haar leven die ze had moeten trotseren. Bij sommige dingen was deze kater gewoon een kittypet. "Oh ja? Jammer voor jou. Etenstijd is voorbij," zei ze op rustige toon. Ze zou zich niet laten afbekken door zo'n kater met een ego dat groter was dan zijn hersenen. Tenminste, die indruk wekte hij op het eerste gezicht. En de eerste indruk was niet altijd waar. Daar was Songkit met de tijd wel achtergekomen. Rond de poes én rond de reu rook Songkit een BloodClan geur. Ze gingen toch niet met elkaar zitten ruziën? Ze kwamen tenslotte allebei uit dezelfde Clan. Dan moest je toch een gevoel van eenheid hebben, of niet dan? Songkit wenste de kater veel succes. Als hij hen echt wilde opeten, had hij nog veel te doen. Dan kon hij wel actie gaan ondernemen, in plaats van hier stoer gaan staan kletsen. De andere kater, die als eerst was gearriveerd, hield nog steeds zijn mond. Niet Songkit's zorg. Het kon haar niet schelen wat de kater wel of niet zei, zolang de BloodClan-kater maar met zijn poten van hem afbleef. De kater was groter, dat zeker. Gespierder ook. Als hij wilde, kon hij hun zo een kopje kleiner maken. Maar dat zou laf zijn. Hij zou niet zomaar én een kit, én een lid van zijn groep aanvallen. Ach ja, misschien was hij daar wel toe in staat. Al hingen er zware consequentie's aan die actie's. De gevolgen zou hij zelf maar moeten ervaren, en die waren zeker niet prettig. Had dat beest ook meteen zijn verdiende straf gehad. Songkit boorde haar gifgroene ogen diep in die van de kater. Hij moest maar snel ter zake komen.

Drust keek geamuseerd toe hoe de katten op hem reageerden. Sommige leken flitsen van angst te vertonen maar verborgen dit snel en kregen dezelfde geamuseerde blik op hun gezicht als Drust op dit moment ook vertoonde. Hij klauwde ongeduldig met zijn nagels in de grond terwijl hij wachtte op een reactie van zijn 'lunch'.
'Volgens mij ben jij hier de lunch, sins wij met z'n drieen zijn. Oja, maar ik zal je sparen, jij bent ook van Bloodclan, toch?' hoorde hij de Bloodclanpoes zeggen. Dacht ze dat ze sterker was als ze twee vriendjes bij zich had? Maar Drust wist wel beter, nou ja, hij kon het natuurlijk niet met zekerheid zeggen, maar hij was toch behóorlijk groot en als de drie hem besloten aan te vallen zouden ze toch een behoorlijke tegenslag moeten doorstaan. Drust zag er misschien uit alsof zijn hersens kleiner waren dan zijn ogen wanneer hij zo'n leeghoofdige bullenbakkenopmerking maakte maar hij had wel iets meer hersens in zijn hoofd dan bepaalde katten die hij kende. Hij was heus geen hoog ontwikkeld genie en was op sociaal gebied zacht uitgedrukt niet echt 'handig' maar hij wist zich met gemak sterk te houden en dat toonde toch ook wat hersentjes, nietwaar? Nu ja, het kon hem ook niet veel schelen wat anderen van hem dachten, hij had liever dat ze bang van hem waren maar ze zouden toch instinctief voelen dat het niet slim was om tegen zo'n joekel van een kater te vechten. Drust was nou eenmaal reusachtig...
'Oh ja? Jammer voor jou. Etenstijd is voorbij,' stond een brutale kitten de poes bij. Ze leek hetzelfde in haar hoofd te hebben als de ander maar Drust hield zijn gezicht geamuseerd in de plooi en wachtte geduldig op het juiste moment.
'Ah, daar komt het toetje,' zei hij grijnzend tegen de kitten. Hij liet zijn staart dominant over zijn rug zwiepen en liet zijn geheven kin niet zakken om haar recht aan te kijken. Kittens waren geen blik waardig, vond Drust. Hij had nóoit maar dan ook nóoit een grijntje respect voor die mormels gehad en zou dat ook nooit krijgen. Hij haatte ze, lustte ze rouw, en er was geen één kitten die hem ook maar iets kon schelen. Hij haatte kittens zo vreselijk! In zijn hoofd begon het helemaal te tieren maar Drust waande zichzelf weer tot rust. Hij was normaal gesproken niet zo opvliegerig maar als het om kittens ging kon hij snel uit zijn vel springen. Twee snijdende opmerkingen die Drust voor de twee poezen klaar had liggen verzweeg hij wijselijk en wachtte op het juiste moment om ze te uiten.

[Sorry, hele late reactie maar was ziek!]