H-E-L-P {OPEN}

Als je zou kijken naar het donkere hol zou je denken dat alle kits sliepen. Er was geen geluid te horen, dan het zachte getik van regendruppels die de bomen nog loslieten. Hoewel? Daar leek iets te gebeuren. Een klein roze snuitje stak zich om de hoek van de nursery. Het neusje behoorde toe aan een kit van een halve moon oud. Haar naam was Floodkit, en ze was klaarwakker. Haar nestmaatjes sliepen allemaal nog, maar zij had er genoeg van. De lucht droeg het melkachtige licht van de dageraad al. Het gras kriebelde aan haar kleine voetjes, die zich geruisloos over de natte grond bewogen. Haar blauwe oogjes hadden zich pas geopend en alle verschillende dingen om haar heen verbaasden haar. De kleine kit keek helemaal niet waar ze liep. Auwie! Die had ze niet zien komen. Ze was met een pootje in een kuiltje blijven steken. Ze piepte verontwaardigd. Toen wilde de grijze tabby weer opstaan en verder lopen, maar dat behoorde niet tot de mogelijkheden. De modder had haar voetjes vast. Instinctief begon het kleintje te trekken en te trekken, maar losschieten? Dat deed het niet. Na een tijdje te staan pielen met de plakmodder gaf ze het op. Ze zat muurvast! Het hoopje vacht staakte haar pogingen en bleef zielig zitten piepen in het natte gras.

Eigenlijk was de jonge kit helemaal niet zo moe, maar bij gebrek aan iets beters lag ze tussen haar siblings, haar neusje in de vacht voor haar geduwd. De geur van melk kwam haar tegemoet, maar ze had geen honger. Het voelde als thuis, al leek er iets te ontbreken.. Opeens stond er iemand naast haar op. Verbaasd opende ze haar oogjes. Waar ging haar zusje naartoe? Het was donker in de den, maar ze kon nog net de vormen van haar nestgenootjes zien. Buiten hoorde je het zachte getik van de regen. Lostkit wachtte eventjes en stond toen op, om Floodkit achterna te gaan. Bij de uitgang van de nursery aarzelde ze eventjes. Het was fris buiten, maar ook lichter dan binnen. Het bleef regenen, en het gras onder haar pootjes was nat. De kit was nog klein, en het kriebelde aan haar buikvacht. Daar, niet zo ver van haar vandaan, meende ze een grijs hoopje vacht te zien liggen. Traag liep ze erop af. Met haar snuitje duwde ze er even zachtjes tegen. De geur van Floodkit was overduidelijk en ook de grijze tabby vacht was bekend. Maar waarom lag ze hier te liggen, in de regen? Haar zwart-witte vachtje plakte tegen haar huid, waardoor de jonge kitten nog kleiner leek dan ze al was. Opnieuw duwde ze zachtjes in het grijze hoopje vacht. Lostkit wou naar binnen, opwarmen tussen de zachte lijfjes van haar andere siblings.

Zelfs de kleine Flood begreep dat het pootstapjes waren die haar naderden. Ze piepte nogmaals, nu luider. "Hejp!" Zo klonk de hulpkreet die aan de grijze kitten ontsnapte. De geur van de kat achter haar herkende ze. "Joft?" miauwde ze zielig. Ze voelde iets in haar vachtje porren. Regendruppels spatten ineen op haar kopje. Ze werd helemaal nat! De tabby kit werkte zich weer tot haar pootjes en begon weg te trekken van de bruine poel. Daar! Ze trok haar kleine voetje los uit de vervelende, plakkerige substantie. Haar vacht hing in sluike plukken rond haar lichaam. Ze trilde op haar pootjes toen ze zachtjes haar roze snuitje in haar zusjes vacht duwde. Er was niets wat ze liever wilde dan terug naar hun nestje in de nursery. Genoeg avontuur voor vandaag. Terwijl de tabby kit zich door het hoge gras ploeterde, voelde E haar pootjes zwaar worden. Ze was moe. Een zachte nies verliet haar bek. Huh? Wat was dat? Bah, Flood had helemaal geen zin meer in de nieuwe avonturen van de wereld. Ze wilde gewoon haar siblings weer ontmoeten, en ze knuffelen. En haar mama zou haar warm maken met haar roze lapje. Haar pootstapjes versnelden zich. De nursery kwam dichterbij. Toen gleed ze weer uit. Voor een paar seconden lag ze in het modderige gras, maar toen stond ze weer op. Ze bedacht zich opeens haar zusje. Slaperig keek ze door het kamp. Waar was ze gebleven?

Floodkit schoot los uit de bruine substantie waarin ze vastzat en begon naar de nursery te ploeteren. Lostkit stak haar voorbij, trippelde met snelle, korte pasjes naar binnen. Eenmaal in de nursry draaide ze zich om. blijkbaar had haar zusje haar niet gevolgd? Haar groene oogjes keken om zich heen, maar ze was niet binnen. Langzaam schuifelde ze terug dichter naar de ingang toe. Daar zag ze de grijze vacht van haar zusje. "Flood!", piepte de zwart-witte kitten. Het was niet het allereerste woordje dat ze zei, maar het was wel helemaal goed uitgesproken; ze leerde snel, al liet ze dat niet merken.