Such a lonely day, and it's mine [Sunset]

De cyperse kater zat op een natte, omgevallen en uitgeholde boomstam. Zijn groene ogen staarde naar de steeds vager wordende sterren die boven hem niet tussen de boomtoppen door piepte. Vulture onderdrukte een geeuw. Hij had vannacht nauwelijks een oog dicht gedaan. Hij had af en toe geslapen als het kon maar voornamelijk was hij gaan zwerven. Hij was uiteindelijk tussen de bomen dicht naast de stad neergestreken waar hij nog steeds zat. Rond deze tijd zou ik mijn warrior naam hebben gekregen als ik nog in de clan zat. Het was moeilijk te geloven dat hij nu al twee volle manen een rogue was. Regelloos en vrij. Zijn leven zou anders zijn geweest als hij nog in de clan zat. Dan zou hij niet langer Vulturepaw zijn. Dan zou zijn leven anders zijn. Hij zuchtte nogmaals en ging op zijn buik liggen. Zijn voorpoten helde over de rand van de stam. Vanaf hier kon hij de stad in het dal zien. Hij was zo erg moe. Niet zo zeer vanwege zijn herstellende lichaam of zijn herstellende mentale toestand, hij was gewoon moe van alles. Hij wilde eigenlijk even ergens gaan liggen en drie of vier manen slapen. Zonder onderbrekingen. Ik ben nog maar 2 manen rogue.. geen wonder dat ik zo uitgeput ben. Hij had nog veel te leren en dat wist hij. In het dal beneden zag hij allemaal lichtjes bewegen als kleine mieren. De twolegs ontwaakte ook uit hun slaap. Hij was al lang wakker. Toen hij achter zich vogels verschrikt hoorde opvliegen keek hij om. Kwam er iemand aan? Om het zekere voor het onzekere te nemen kwam hij overeind en draaide hij zich naar de bron van het geluid toe. Takken kraakte boven hem en hij keek automatisch omhoog om verschrikt te kijken wat voor iets hem nu weer te wachten stond. Maar hij herkende de zwarte vlek die tussen de takken danste. Even wist hij niets te zeggen. Van alle katten die hij tegen kon komen was juist zij diegene die langs kwam. "Sunset?" Riep hij naar boven met gespitste oren, op zijn hoede.

Kwaad schoot Sunset tussen de bomen, het was nu al best lang geleden dat ze Vulture had gezien, een halve maan? "Sunset?" Riep een bekende stem, Vulture? Verward sloeg ze haar klauwen in de tak waar ze op dat moment op stond. Was dat echt Vulture? Sunset was woedend op de kater. Ze staarde naar beneden, was het een verbeelding? Nee, ze zag de cyperse kater onder zich. Blazend sprong de zwarte poes naar een tak dichterbij. "Wat moet je van me!?" Siste ze, kwaad op haarzelf dat ze was gestopt voor die kater. Haar staart wild zwiepend van woede, sprong ze op de grond. Ze sloeg haar nagels in de nattige bosgrond en staarde de kater met kille, zilveren ogen aan. De nachtzwarte poes legde haar oren plat naar achteren en haar nekharen omhoog, bij de gedachte aan wat Vulture en zij hadden meegemaakt begon de wond in haar nek weer te prikken. Rot kater! Ze tilde haar scherpe klauw op, en zette die weer neer toen ze besefte dat Vulture er slecht uit zag, hij had veel wonden en zag er een beetje mentaal gebroken uit. Ze trok haar klauwen in. "Wat is er met jou gebeurd?" Vroeg ze, op een kille emotieloze manier. Had hij haar maar niet achter moeten laten, dan was het voor allebei veel makkelijker geweest.

Toen Sunset naar beneden keek ving Vulture haar grijzen ogen weer. Echter waren ze nu niet meer zo vriendelijk. Blazend sprong ze wat takken naar beneden om dichter bij hem te komen. Hij schrok een beetje en deinsde achteruit. 'Wat moet je van me!' Hij vond haar vijandigheid lichtelijk beledigend en misplaatst. Maar zodra hij er aan terugdacht vond hij het ook wel logisch. Zijn groene ogen keken niet langer recht in de hare en hij zocht naar de juiste woorden. Hij wilde niet al te zwak overkomen. Ze was BloodClan en te zien aan haar houding niet al te blij hem te zien. Hij zag hoe ze eindelijk afdaalde en toen ze op de natte bosgrond landde haalde hij diep adem. Ze was blij te zien dat ze opgeknapt was na die aanvaring met de hond en toen nog een keer een vos. Toen ze echter haar klauw optrok en haar nagels ontblootte kromp hij in elkaar. Moet ik rennen? Ik ben dom als ik ga vechten. Zei zijn verstand. Hij moest vechten uitstellen tot lang na dat hij was genezen. Hij zag er vreselijk uit. Sunset leek dat ook op te merken en liet haar klauw zakken. 'Wat is er met jou gebeurd?' Vulture haalde zijn schouders op en nam de gelegenheid een pas of twee achteruit te zetten zodat hij niet direct meer in haar vuurlinie stond. "Ik kreeg mot met een oudere en sterkere rogue. Hij vormde een gevaar voor mijn nichtje" Zei hij alsof het daarmee was afgedaan. "Alhoewel ik niet van jou kan zeggen dat je er slecht uit ziet" Haar vacht was nog steeds glanzend. Ze droeg nog steeds die rode halsband. "Wat brengt jou hier zo dicht bij het twolegs kamp?" Miauwde hij geïnteresseerd. Hij wees met zijn staart tussen de bomen door naar de stad in het dal. Hij hoopte door een normale conversatie op te starten de vrede te bewaren zodat hij er zonder kleerscheuren er vanaf kon komen. Hij spande zijn magere spieren iets aan en ontspande toen weer.

"Wat brengt jou hier zo dicht bij het twolegs kamp?" Vroeg de cyperse kater geintresseerd, Sunset staarde hem geïrriteerd aan. "Wat maakt jou dat uit?" Snauwde ze, ze had zin om haar scherpe klauwen in de kater te zetten, hij was op dit moment best kwetsbaar. Zachtjes grommend stapte ze een paar passen dichterbij de kater, hoe kon ze hem nou pijn doen? Ik ben niet zwak! Woest sissend sprong ze bovenop de kater en pinde hem op de grond, haar scherpe klauwen boorden zich in de schouders van Vulture. Ik kan hem toch geen pijn doen! Ze wilde hem loslaten, maar een stemmetje in haar hoofd zei dat ze niet zo zwak moest zijn en die kater gewoon moest aanvallen. Grommend staarde ze de kater aan, haar ogen niet kil, maar bang om hem pijn te doen. Haar hart leek een gevecht te hebben met haar verstand, en een bloederig gevecht begon binnen in Sunset. De zwarte poes gaf het op, tranen brandden achter haar ogen. Ze draaide haar rug naar Vulture, en diep in gedachte wat ze moest doen wurmde ze zich tussen bramenstruiken. Tranen drupten op de grond en met haar ogen dicht beende ze weg, weg van Vulture en al die problemen.

Vulture spande zijn spieren weer aan toen Sunset hem geïrriteerd antwoord gaf. Misschien was het beter dat hij er maar vandoor ging. Hij had er duidelijk verkeerd aan gedaan haar te roepen. Ze leek echt oprecht kwaad op hem. Enkel omdat hij haar alleen had gelaten toen ze in slaap was gevallen? Hij hoefde geen verantwoordelijkheid aan haar af te leggen! Dat had hij puur zelf gedaan. Daarbij voelde hij zich vreemd toen hij op wacht zat. Een beetje zoals hij zich nu begon te voelen .. Toen hij klauwen in zijn vacht voelde prikken hield hij zich meteen slap. Geschrokken werden zijn ogen groter en haalde hij gejaagd adem. Zijn toch al pijnlijke schouders begonnen weer zeer te doen en hij beet op zijn tong om niet enig geluid van pijn voort te brengen. Vulture zijn ogen traande ervan. Wat is er aan de hand!?. "Laten we nu niets overhaast doen .." Begon hij voorzichtig. Hij keek Sunset recht aan in die grijze kijkers van haar. Ze begon te grommen en hij hield zijn mond maar weer. Voor enkele momenten viel er een stilte. Hun neuzen raakte elkaar bijna aan. Zo dichtbij was Sunset. Hij slikte moeizaam en maakte zich klaar om elk moment weg te sprinten als het moest. Zeker was het niet heldhaftig dat hij wegrende van een jongere poes. Het gevecht met Cyber had hem voorzichtiger gemaakt. Hij was toch al geen fan van vechten geweest. Nu mogelijk nog mínder.

Ten lange leste liet Sunset los en wendde zich meteen van hem af. Vulture rolde opzij en kwam heel langzaam overeind. Hij siste van de pijn. Verdomme, dat doet zeer! Hijgend ging hij zitten en bewoog hij heel voorzichtig zijn schouders heen en weer. Hij keek hoe ze tussen de braamstruiken doorliep en uit het zicht verdween. Goed zo, laat haar maar alleen. Loop rustig terug naar je veilige twoleg stad. Dacht hij. Zijn poten voerde hem echter achter haar aan. Had hij haar zó overstuur gemaakt? Het moest wel aan hem liggen. Hij herinnerde zich iets wat zijn broertje ooit had gezegd tegen een van zijn vrienden. 'Meisjes. Altijd oppassen als je met hen omgaat. Het ene moment zijn ze hartstikke lief en het andere moment klauwen ze je ogen eruit..' Hawkpaw bedoelde vast dit "Sunset, wacht nou" Zei hij zacht en hij dook op naast haar. "Het was misschien fout dat ik je zo heb achter- nee het was fout dat ik je zo heb achtergelaten .. maar ik wist ook niet wat ik anders moest doen" Legde hij onbeholpen uit en hij ging voor haar staan toen ze eenmaal uit de braamstruik klommen. "Je ziet er goed en gezond uit .. en je hebt je clan" Vulture wist niet echt wat anders te zeggen. Voorzichtig ontweek hij haar grijze ogen. "Daarom heb ik je achter gelaten .. je redde het wel .. blijkbaar heb je het inderdaad gered" Zei hij, zijn keel voelde alsof het dichtgeknepen werd. Op de een of andere manier voelde het niet alsof het de waarheid was. Hij wist alleen zelf niet wat dan wel de waarheid was.

Sunset negeerde de kater die achter haar iets aan de poes aan het zeggen was. "Snap je het dan niet!" Ze draaide keek niet om, met nog steeds haar ogen dichtgeknepen voelde ze opeens grond onder haar poten verdwijnen. Geschrokken sperde ze haar zilveren ogen wijd open, ze viel van een laag klifje zo een snelstormende rivier in! Dan moet het maar zo, het is mijn schuld. Zodra de zwarte poes na een angstige kreet met een klap in het water belandde, voelde ze het ijzige water aan haar vacht trekken. Golven duwden haar onder water, en haar gewicht trok haar onder. Wild spartelend en snakkend naar adem probeerde ze zichzelf boven water te krijgen. Het water trok haar naar beneden, en een zware druk drukte op haar longen. Ze kon nog even de zon zien schijnen hoog in de lucht, voordat ze na haar hap adem diep onderwater getrokken werd en geen poot meer voor ogen zag. Ze worstelde zichzelf omhoog, en met moeite stak ze nét haar snuit boven water, tot ze van een laag watervalletje af viel. Spartelend met haar poten kletste ze op het water en werd alle lucht uit haar longen gedrukt, een stroom water duwde haar naar beneden. Is dit het dan? Sunset probeerde met alle energie die ze nog had nog boven water te komen, maar het werd langzaam zwart voor haar ogen, nog moeizaam probeerde ze zichzelf omhoog te peddelen, maar het ijskoude water dat haar vacht in een ijzige greep hield, wilde de poes niet meer loslaten.

Vulture's goed bedoelde woorden gingen teniet. Hij slikte moeizaam. ''Snap je het dan niet!?'' Hij sloot zijn mond net op tijd. De aandrang om 'Niet echt' te zeggen was bijna te groot geworden. De rivier achter hen verbrak de stilte. Hij vernauwde zijn ogen alsof dat hem hielp haar te begrijpen maar helaas. Sunset leek zich weer te willen omdraaien maar haar poten zakte weg en ze viel. Vulture's geïmproviseerde snoekduik belandde hem een eindje onder het oppervlak. Wild peddelend kwam hij boven. Spartelend ging hij met de stroming mee. Angstvallig keek hij om zich heen maar hij zag Sunset nergens. Verdorie! Hij had op de kant moeten blijven en had mee moeten rennen! Niet zichzelf in het zelfde schuitje gooien. De kou was niet al te vriendelijk op zijn toch al zwakkere lijf. De stroming deed het meeste werk. Zwak peddelend keek hij goed om zich heen of hij haar kon zien. Een laag watervalletje kwam in zicht en hij vreeste het ergste. En toen zag hij haar! "Su-" Water gutste in zijn bek en hij begon te hoesten. Moeizaam bleef hij boven water. Hij zette zich schrap.. en werd naar beneden gespoeld. Het water voelde aan als keihard steen. Vulture opende zijn ogen en peddelde zwakjes met zijn poten die ook moe begonnen te worden door de plotse inspanning die hij niet meer gewend was. Kom op! Sunset waar ben je! Hij haalde proestend adem toen hij weer boven kwam. Angst greep hem net als de kou. Het maakte zijn vacht zwaar en zijn geest mistig. Hij wilde niet opgeven.. maar hij zag haar niet meer. "Sunset!" Riep hij toen hij eindelijk de kans kreeg. Het klonk meer als het gemauw van een kitten dan van een bijna volwassen kater. En toen zweerde hij iets zwarts te zien net onder het water oppervlak een staartlengte of twee voor hem. Dat moest haar zijn! Vulture dook onder en liet de stroming het werk doen. Door het kolken van de rivier was het moeilijk om te zien waar hij zich bevond. Hij knalde bijna tegen haar op. Instinctief greep hij haar vast bij haar nek en trok hij zich naar boven. Kom op! Werk mee! Sunset voelde aan als een das. Het water en haar dode gewicht trokken hem nu onder. Hij wist bij de kant te komen maar niet om boven water te komen. Zijn longen voelde aan alsof ze gingen barsten. Met één laatste krachtsinspanning kwam hij boven water en greep hij zich vast aan de kant. Hij hees zichzelf de oever op en Sunset er achteraan. Hij kreeg haar niet verder dan de helft op de kant voor hij zelf instortte. Hijgend met een barstende koppijn lag hij naast haar doorweekte lijfje. Kostbare zuurstof vulde zijn longen en langzaam maar zeker verdwenen de dansende lichtvlekjes voor zijn ogen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en hoestte overdreven. Bevend rolde hij weer op zijn buik en keek hij naar Sunset. Wankelend liep hij naar haar toe. Hij zag dat ze nog ademde. Bedankt de goden en wie er nog meer mee heeft geholpen! Vulture duwde haar zo dat ze iets meer als een bolletje opgekruld lag als het ware. Hij trok haar meer de kant op zodat het water hun niet meer zou raken. Vulture zuchtte heel diep, schraapte zijn moed bijeen, en begon haar kop droog te likken. Als ze zo in de kou bleef liggen zou het nog verder mis gaan straks. "Ik ben nog geen tien minuten in haar aanwezigheid en alweer ben ik bijna dood gegaan" Mopperde hij nijdig. Hij had van een kittypet eens een verhaal gehoord dat twolegs zwarte katten als een voorteken van ongeluk zagen. Hij kon nu wel ruimschoots instemmen met de twolegs. "Loopt in twee sloten tegelijk .. trekt ongeluk aan .." Mompelde hij terwijl hij haar gestaag droger begon te likken. "Word nog eens mijn dood" Was zijn laatste geklaag toen ze voor het grootste deel droog was. Hij duwde tegen haar aan met zijn voorpoot. "Sunset? Sunset? Hoor je me?" Geen reactie. Vulture tikte haar nogmaals aan en zette zelfs een keertje heel voorzichtig een nagel in haar. Nog steeds geen reactie. Hij keek onzeker om zich heen en dacht na. Er was eigenlijk maar één ding die hij kon doen nu ze nog niet bij bewustzijn was. Haar warm houden. Ongemakkelijk en heel erg op zijn hoede krulde hij zijn lijf om haar heen. Hij sloeg zijn klauwen uit en staarde strak voor zich uit zonder iets te zien. "Dit is zo ongemakkelijk .." Mompelde hij beverig. Hij had niet eens opgemerkt dat zijn vacht nog nat was. Zijn eigen gemoedstoestand was hem al ontschoten zodra hij begon met het zorgen voor de zwarte poes met de adembenemende grijze ogen.

De zwarte poes voelde een raspende tong haar droog likken. "Ik ben nog geen tien minuten in haar aanwezigheid en alweer ben ik bijna dood gegaan" Hoorde Sunset vaag, ze zag niets en ze kon niets. "Loopt in twee sloten tegelijk .. trekt ongeluk aan .." Haar adem stokte toen ze dat hoorde, dacht hij echt zo over haar? "Word nog eens mijn dood" Dat is waar... Een poot duwde tegen haar aan "Sunset? Sunset? Hoor je me?" Ze wilde zo graag ja zeggen of knikken, maar het lukte niet. Ze voelde de warme, natte vacht van de kater die tegen haar aan kroop. Haar ogen schoten wijd open "Dit is zo ongemakkelijk .." mompelde zijn beverige stem, Sunset probeerde met alle kracht haar hoofd op te tillen. Een onuitstaanbare pijnscheur sloeg door haar longen, de zwarte poes wou schreeuwen, maar dat lukte niet, net zoals bewegen. Het enige wat ze kon doen is naar de rivier staren met haar ogen wijd opengesperd van pijn. Ademen lukte niet, maar hoesten ook niet. Met haar kleine beetje kracht probeerde ze te bewegen en het water uit haar longen te hoesten, maar zonder succes. Ze kreeg beweging in haar staart, die duidelijk liet merken hoeveel pijn ze had, als de kater het nog niet had gemerkt aan het stoppen met ademhalen. In een klap hoestte ze al het water eruit, en hapte ze schrokkerig adem. De zwarte poes kon zich nog steeds niet goed bewegen. "Het." Perste ze eruit met moeite "Spijt.." Ze hapte ademloos naar lucht "Me." De laatste kwam eruit als een zucht, waarna haar hoofd neer viel op de oever. Haar grijze blik staarde dof naar het kolkende water. "Dankje" Pufte ze, het werd weer zwart voor haar ogen, en haar ogen staarden stil vooruit, het ademen stopte een paar seconden na een koude rilling, en ging weer haperend verder. Ze wilde zoveel zeggen, maar ze kreeg er niets uit behalve een krakend geluid. Ze kreeg weer een enorme pijnscheut waardoor het ademen weer stopte, Sunset kromp ineen van de pijn en een kreet verliet haar mond. met haar klauw sloeg ze op de oever en probeerde de pijn daarop te uitten, maar dat ging niet. Ging se zwarte poes dood door liefdesverdriet? NEE! Het ademen lukte nog steeds niet, totdat ze zichzelf op de grond smakte en water uitspuugde. Al die ongelukken worden nog mijn"Dood..." Was het enige woord die ze van de hele zin eruit kon krijgen, ze wendde zich naar Vulture, ze staarde hem aan met haar gekwetste, grijze blik. Het spijt me!

Vulture hield zijn blik intens in het niets gericht. Toch keek hij af en toe naar Sunset of ze nog wel ademde. Maar .. ze ademde niet? Hij duwde zich dichter tegen haar aan, alsof de warmte haar zou redden. Paniek schoot opnieuw door hem heen. Hij vloog overeind en zocht naar een oplossing. Iets tikte hem heel zacht tegen zijn achterpoot aan en hij keek om. Haar staart bewoog! "Goede goden nog aan toe" Zei hij beverig. Hij maakte zich klaar om op haar borst te duwen om het water eruit te laten.. "Ik ben geen RiverClan kat, ik weet niet hoe ik haar moet helpen" Miauwde hij paniekerig tegen niemand in het algemeen. Sunset schokte en begon toen te hoesten. Het duivelse water spatte op de oever, haar longen uit. Vulture had het gevoel dat hij slap werd van de opluchting. Ik zou mezelf het nooit vergeven hebben als ze was gestorven.. Besefte hij. Maar het gevaar was nog niet geweken. Nog lang niet! 'Het .. spijt .. me ..' "Rustig maar" Suste hij haar. Het was haar schuld niet. Het was zijn schuld. Ze liep van hem weg en toch drong hij zichzelf op aan haar. Wanhopig zichzelf uit te leggen en het goed te maken. 'Dankje' Murmelde Sunset uiteindelijk. Haar hoofd viel neer en haar ogen staarde voor zich uit. Vulture slaakte een kreetje en schreed naar haar toe. Ze begon echter weer te ademen, haperiger deze keer. Ze slaakte een kreet en Vulture stond ontzet naast haar. Wat moest hij nu doen? "StarClan help me" Nee, StarClan kon niet helpen. Hij was een verrader en een deserteur. Clanverraders hadden geen StarClan. Sunset wist misschien niet eens wat StarClan was, dat betekende dus ook dat ze geen hulp konden uitten. Ik sta er alleen voor. Zei een opmerkelijke, heldere Vulture mentaal. Vulture haalde gejaagd adem. Ik heb hiervoor gekozen om alleen te zijn.. daarom moet ik me hoofd koel houden. Langzaam kalmeerde hij lichtjes. Juist ..

Sunset's grijze ogen ontmoette de zijne. Hij beantwoordde haar blik. Zijn vacht was uitgedrupt maar nog niet droog. Hij wikkelde zich zo voorzichtig mogelijk om haar heen om haar warm te houden. "Je hebt vast wat gekneusd, hou je nu maar stil.. ik zorg ervoor dat alles goed komt" De cyperse kater begon te spinnen, hopend dat het misschien kalmerend werkte. "Niemand gaat dood vandaag, zeker jij niet" Zei Vulture streng. "Eerst gaan we warm worden.. een beetje opknappen en dan breng ik je ergens veilig" Legde hij uit, aan een stuk door spinnend. "En daarna .. ga ik jagen op lekkere vette duiven en eekhoorns" Hij was verbaasd over zijn eigen kalmte maar liet niets daarvan merken aan Sunset. "Zie je het voor je, Sunset? Proef je ze al?" Snorde hij. Hij haalde diep adem, zijn gesnor vervaagde even in zijn borst maar kwam weer terug. Het kolken van de rivier verbrak de stilte. Hij likte nog wat restanten nattigheid van haar kopje. "Dus .. rust nog even uit nu het kan, dan trekken we er wanneer het kan op uit, goed?" Zei Vulture zacht.

Door het kalmerende gemiauw en gesnor van Vulture begon Sunset weer een beetje regelmatig te ademen, ze voelde een pijnlijke steek in haar voorpoot, waar veel bloed uit droop. Ze voelde het warme lijf van de kater tegen haar aan kruipen en een rilling schoot door haar lijf. Zwaar ademend probeerde ze overeind te krabbelen maar haar stekende poot werkte tegen. Elke zware ademhaling veroorzaakte een diepe steek in de verdronken longen van de zwarte poes. "Laten we eerst een goed hol vinden, straks gaat het nog regenen." Want zoveel ongeluk heb ik altijd. Met veel moeite bewoog ze haar pijnlijke poot naar haar kop en likte hem voorzichtig, een enorme pijn drong door haar spieren bij elke lik. "Tja, wie ben ik zonder al het ongeluk." Siste de Bloodclanpoes tegen zichzelf, een stuk harder dan ze gepland had. Eindelijk was ze overeind gekomen, en chagrijnig blies ze naar de snelstromende rivier. Haar blik gleed naar een aantal donkere wolken achter haar die langzaam hun kant op kwam. "Geoefend met bomen klimmen?" Grinnikte de zwarte poes stugjes, ze trok haar pijnlijke poot op bij elke stap die ze maakte richting de bomen. Ze moesten een stukje steile rotswand opklimmen om bij het bos te komen, Sunset speurde de rotswand af naar een hol tussen de stenen. "Da...." De zwarte poes wilde daar zeggen, toen koud water haar poten vastgrepen en onderuit trokken. Haar hoofd smakte hard op de stenen onder het snelstromende laagje water. Het water kwam steeds hoger en hoger, en een bulderend kabaal klonk boven hen. Met veel moeite stribbelde ze overeind, maar door haar enorm kleine gestalte werd ze weer pijnlijk onderuit getrokken en belandde op haar hevig bloedende poot die samen met haar andere wonden een plasje bloed veroorzaakten. "Verdomde ongeluk!" Haar worden werden gevolgd door een hevig gebulder, en een boom aan de andere kant van de rivier vloog in de fik. "Wat heb ik verkeerd gedaan!?" Sunset had ooit van een clankat over de Starclan gehoord, de voorouders van de clankatten, zouden die dit veroorzaken? "Vulture ga alsjeblieft jezelf redden, dit moet ik echt alleen doen!" Schreeuwde de poes onder het harde gebulder door, het water kwam steeds hoger, het ijskoude trok al aan haar buik. Een enorme vlam lichtte het verduisterde woud op, en een dikke tak vloog rakelings langs de zwarte poes die jammerend onderuit zakte en een stuk mee werd gesleurd door het stijgende water. "Laat het maar zo!" Schreeuwde ze naar Vulture. "Het is beter zo, laat me maar gewo..." voordat ze haar zin kon afmaken, slaakte ze een kreet en werd overspoeld door een golf die haar hard tegen de stenen smeet. Sunset werd in een hol geduwd waar ze zwaar ademend toekeek hoe het zich vulde met water. Wild worstelend tegen de stroming trok ze zichzelf het stenen hol uit, maar een ijskoude golf die haar richting op kwam, was het daar niets mee eens..

Vulture keek bezorgd toe. Sunset was toch opgestaan. Hij was er van overtuigd dat hij haar voor een moment kalm had gekregen. Hij haalde diep adem en kwam overeind. Hij moest de bloeding op haar poot stoppen.. dat was een prioriteit. Daarna .. haar kalmeren en zover krijgen dat ze van die rivier weg bleef, het bos ingaan en rustig de nacht samen doorbrengen. Er zat niets anders op. Hij was gedwongen sowieso de eerste nacht bij haar te blijven. Hoe vreemd hij zich ook voelde als hij bij haar was, omwille van Sunset kon het niet anders. Nu kreeg Vulture ook de dreigende, grommende lucht in het oog wat op hen afkwam. De sterke wind die begon aan zijn vacht te trekken en hem te verkleumen door zijn toch al vochtige vacht. Timide liep hij naar zijn zwarte metgezel die boos naar de rivier blies. 'Bomen klimmen? Nee daar heb ik-' Zijn zin werd echter overstemd door zijn eigen kreet toen Sunset opnieuw het water in viel. "Kom op nou! Ik ben geen superkat" Vloekte hij kwaad tegen niemand in het bijzonder. Als het zo doorging zou hij zelf nog dodelijk gewond raken op die manier. Hij rende haar achterna. Door de zware regenval van de afgelopen manen was het waterpeil drastisch gestegen. Het duurde niet lang of de rivier trad buiten zijn oevers. De hevige wind zorgde ervoor. Vulture keek benauwd om zich heen. Geen enkel teken van Sunset. Met een oorverdovende knal en oogverblindende lichtflits die de lucht door midden leek te splijten knalde de donder neer op een brede bloesemboom die in de brand vloog. Met grote ogen en een dikke vacht keek Vulture naar de vuurrode vlammen. 'Vulture ga alsjeblieft jezelf redden, dit moet ik echt alleen doen!' Hoorde hij ergens. Hij probeerde haar naam te roepen maar hij werd overstemd door de rivier. Blindelings ging hij op de vermoedelijke bron van haar kreet af. Zijn nagels trokken over de stenen. En toen zag hij haar. Ze slaakte een kreet en werd meegesleurd. Vulture stoof haar achterna. Toen hij de plek bereikte zakte hij met zijn voorpoot door een nauw gat dat werd bedekt door een stel varens. Moeizaam wurmde hij zijn poot eruit. Hij zag dat bij de oever Sunset's kop verdween .. dat moest betekenen .. "Hou vol!" Riep hij zo hard als hij kon door het gat. Moeizaam begon hij de aarde om te woelen en het gat groter te maken. Zijn ogen gingen af en toe naar de vlammenzee die zich uit begon te breiden aan de andere kant. Regen begon neer te roffelen op zijn rug. Zwoegend werd het gat groter en groter.. groot genoeg om er net door te passen als je dun was zoals Sunset. "Hier, klim eruit en laten we gaan!" Hopend dat door haar adrenaline rush ze op zijn minst lang genoeg kon rennen om buiten het gevaar van de rivier te komen.

De zwarte poes struikelde verschrikt uit het gat dat Vulture gemaakt had. Opgelucht staarde ze recht in de ogen van de cyperse kater die haar zojuist had gered. Hoestend landde ze op een richel naast het grotje, en balanceerde erover naar een makkelijk stuk om op het gras te kimmen. Ze voelde de hitte van de vlammenzee die achter haar aan de bomen likte op haar zwarte vacht. Even was ze bang dat een brandende tak tegen de bomen aan haar kant zou knallen, maar de regen had het al snel geblust."Dankje! Maar ik denk dat het beter is als we hierna elkaar niet meer zien.." Murmelde ze zachtjes. "Je gaat nog dood als je bij mij in de buurt blijft..." Sip staarde ze naar de kater, één moment leek de vlammenzee zwakker te zijn dan de diepgroene ogen van Vulture, waar ze wazig in staarde. Hoe kon ze weg bij hem gaan? Ze was toch verliefd op hem? Ze sloot haar zilveren ogen om de blik van de kater te vergeten, maar zelfs in het diepe zwart zag ze zijn ogen nog. Misschien was het toch wel beter, ze kon het toch niet volhouden om steeds die ogen te zien, terwijl ze weet dat hij toch niet van haar houdt? "Ken jij de weg hier? Ik wist het, maar nu niet echt meer." Ze zwiepte geïrriteerd haar staart, ze verbad haarzelf om naar de kater te kijken. Hij had haar gered, voor de zoveelste keer... Maar ze kenden elkaar amper, waarom redde hij haar dan?

Vulture krabbelde de heuvel op samen met Sunset. Toen ze eenmaal buiten gevaar waren, alhoewel Vulture daar nu aan twijfelde aangezien Sunset het aan leek te trekken als vliegen op honing, streek hij dood vermoeid neer. Zijn oude wonden prikte weer .. en praktisch zijn hele lichaam voelde zwaar aan. Hij nam even de tijd om adem te komen en tot rust te komen. Zijn bleek, groene ogen bleven echter wel op Sunset gericht. 'Dankje! Maar ik denk dat het beter is als we hierna elkaar niet meer zien.. Je gaat nog dood als je bij mij in de buurt blijft...' Hij maakte een schamper geluidje. Daar kon hij haar niet meer gelijk geven. Toch was hij niet in staat om schamper of gemeen te reageren. Ondanks alle problemen die Sunset hem had gegeven sinds hij haar ontmoet had op die ene trouwe dag. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar er kwam niet echt iets uit. De zwarte poes ontweek zijn blik. Vulture keek naar de grond en probeerde de pijn te negeren die hij zelf voelde. Sunset zou vast ook wel niet in al te beste staat zijn als de adrenaline bij haar was uitgewerkt. "Ik .. ken hier de weg wel" Dat had hij eigenlijk niet willen zeggen. Hij wilde heel iets anders zeggen maar hij verbad het zichzelf. "Waarom breng ik je niet terug naar je territorium .. heb je een medicine kat in de BloodClan? Die helpt je wel. We zijn niet erg ver van je thuis vandaan" Vulture duwde zich overeind. "Laten we maar gaan als we het op tijd willen halen, ik ben moe, heb praktisch overal pijn en nat" Zei hij ogend naar de hemel die op hen neer huilde. Hij legde zijn staart even op haar rug en zuchtte diep. "Trek het je niet aan, niets van vandaag of van eerder is jouw schuld .. niet echt .. je trekt gewoon ongewild ongeluk aan" Zei hij bemoedigend en hij liep van haar weg. "Kom op, laten we naar jouw huis gaan" Hij zorgde er zorgvuldig voor dat hij BloodClan associeerde met haar. Hoe aardig ze dan ook mocht wezen.. ze was BloodClan en dat bleef zou. Vulture was opgegroeid met de wetenschap dat alles wat BloodClan was slecht was. Slechter dan zelfs zijn vreselijke familie.

"Dat lijkt me niet zo'n goed idee.." Ze staarde naar de kater die uitgeput en doorweekt een paar stappen verder zette. Sunset hinkte vermoeit naar de kater, "Ik blijf hier ergens rusten, die katten vermoorden me nog als ik zo dat kamp binnenloop." Ze staarde sip naar haar poot, die ze pijnlijk optrok. "Al is het ochtend.. Ik ga wel ergens ver weg van jou denk ik, aangezien er anders weer een hond jouw hoofd eraf komt happen" Grapte ze, Het is niet grappig, maar kom op! De zwarte poes wierp een gespannen blik op de vlammenzee achter haar, en een koude rilling kroop over haar rug. Wat als ze aan die kant van de rivier waren? "Of jij blijft hier en ik ga, je ziet er nou niet toppie uit, je bent nog levend aas voor een van die rogues of Bloodclanners!" Zoals Caraphernelia, die háát rogues! siste haar hoofd, schuddend wierp ze die gedachte weg. "Laten we in ieder geval gaan schuilen!"

Vulture zuchtte vermoeid. Hij kon haar grappen niet echt waarderen op het moment. Maar boos op haar zijn kon hij ook niet. "Je hebt gelijk. Laten we dan voor nu maar bij elkaar blijven en een schuilplek zoeken" Hij draaide zich om en liep samen met Sunset tussen de bomen door. Hij hield haar goed in het oog en tegelijkertijd scande hij de omgeving naar gevaar. De regen doofde het vuur achter hen waardoor de rode gloed langzaam maar zeker verdween. "Sunset, als je echt zo veel ongeluk aantrok dan was dat vuur ook niet uitgegaan door de regen" Probeerde hij haar een beetje op te vrolijken. Hij sloeg met zijn lange staart en keek haar even vlug aan in haar grijze kijkers. Even snel als hij zich naar haar toe wendde keek hij ook weer weg. "Maar toch zou ik het niet erg vinden als je de honden, vossen, dassen en ratten niet zo erg naar je toe trok" Hij glimlachte weer. Ondanks de kou die hem vast hield en de pijn die in zijn lichaam brandde. Hij kon niet boos op haar zijn. Niet echt. Dat irriteerde hem ergens ook wel. Waarom kan ik dit niet? Ik voel me zo onnozel. Dacht de cyperse kater gefrustreerd.

(Mooie postsheet! <3)

De zarte poes negeerde De kater die achter haar liep even. Vulture loopt niet achter je, het is iemand anders! drukte ze zichzelf aan. Ander zou ze weer gaan stotteren en weer wegdromen. Na een paar passen gelopen te hebben, zag de poes ergens verderop een holletje in een boom. Amper groot genoeg voor een kat, alwéér. "Hm, ik zie een hol maar daar passen jij en ik niet in." Ja, als ze propten pasten ze makkelijk. Want Sunset was nou eenmaal een mini kat. Zet die kater uit je hoofd! Juist. Een scherpe, vieze geur bereikte haar neus. "Niet weer!" Snel hinkte ze naar het hol wat ze had gezien. Het was in een boom, maar een lage. Vulture zal er makkelijk in kunnen springen. "Het is klein! Maar om even te schuilen voor die rotbeesten!" Haar voorpoot was gewond, maar toch klauterde ze met gemak de boom in. Haar ogen haden Vulture nog geen één keer aangekeken die hele tocht. "Waarom vinden we áltijd kleine hollen!" Gegrustreerd waste ze haar pot. Het was dit; of een boze vos op hun donder.

: D

Vulture volgde haar blik en knikte instemmend. Jep, hij zou zelf dat hele hol al vullen. Wie weet kwam hij wel vast te zitten .. De vossen geur die zijn neus binnen drong gaf hem geen andere keus. Gewillig zelfs zou hij er in gaan. Het was weer zo ver. 'Het is klein! Maar om even te schuilen voor die rotbeesten! Waarom vinden we áltijd kleine hollen' Vulture sprong haar achterna maar was lang niet zo snel omhoog gegaan als zij. Zijn pijnlijke spieren weerhielden hem er van dat hij erg ver kwam. Kreunend gleed hij een stukje naar beneden. "Ga maar naar binnen ik kom wel" Hij zette zich schrap en haakte zichzelf op een tak. Trappelend met zijn achterpoten klom hij moeizaam op de tak en hield hij zich hijgend vast. De vos had hij geur opgepikt en was aan het ruiken als een neuroot. Hij kreeg hem in het oog en leek zich te bedenken of het de moeite waard was hem te gaan vangen. De regen leek hem ook dwars te zitten want hij staakte de aftocht snel. Vulture haalde opgelucht adem. Hij wendde zich tot Sunset in het kleine holletje. "Nou .. ik moet er dan ook maar bij" Ongemakkelijk kneedde hij de schors van de boom met zijn poten. "De regen tikte neer op hem. "Hier kom ik!" Zei hij nerveus. Hij perste zich door het hol naar binnen en vond dat het inderdaad enorm klein was. Met wat passen en meten zouden ze er wel in kunnen passen .. maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. "Sorry als ik je raak met mijn klauw" Kreunde hij. Moeizaam wurmde hij zich zo dat hij weer naar de ingang keek en hij nestelde zich dicht naast Sunset. Ze paste precies naast hem, dicht tegen zijn flank aan. Hij krulde zijn poten om zijn borst en haalde diep adem. Zijn hart ging tekeer als het gedoofde vuur van daarnet. Hij merkte nu pas hoe dicht hij tegen haar aan lag, hoe haar ademhaling regelmatig de stilte verbrak, hoe hij haar flank voelde reizen en dalen tegen de zijne aan en hoe ze naar een mengeling van iets vreemds rook wat hij bij de rivier had geroken, zacht naar bloed maar vooral ook naar iets anders.. een mengeling van zoete honing misschien? Hevig blozend keek Vulture strak naar buiten, naar de regendruppels die op de schors tikte. Voor enkele momenten was dat het enige geluid wat hij hoorde. "Nou .. hier zijn we dan" Verbrak hij de stilte. Zijn stem echode tegen de wanden van het hol. De uil die hier ooit in geleefd had het ruim gehad, zeer ruim, maar hun twee hadden het iets minder ruim. Hij voelde zich plots zo moe. De adrenaline was nu wel ruim uitgewerkt en het gewicht van de hele situatie raakte hem als lood. Hij geeuwde breed. "Ik ga slapen.." Zei hij zachtjes en hij legde zijn kop op zijn poten. Ik kan haar neus bijna aanraken zo .. Hij voelde zijn hart harder tekeer gaan als hij dat bedacht. "Welterusten .." Hij sloot zijn ogen. Hij was zich echter heel erg bewust van Sunset die naast hem lag. Met haar zoete honinggeur en al dat andere .. Hij dommelde uiteindelijk weg op het geluid van haar ademhaling dicht bij zijn oor, en met de geur van regen en honing in zijn neus.

Sunset sperde haar ogen wijd open toen ze een scherpe klauw in haar zij voelde prikken. De kater die zojuist het hol in was gewurmd lag dicht tegen haar aan. Te dicht om haar hart te negeren die wild aan het slaan was. "ik ga slapen..." Sprak hij zachtjes. Sunset deed haar best om geen hartstilstand te krijgen door haar wildbonzende hart. "Ik ook.." Haar stem klonk rillerig en afwezig. Maar het was niet onduidelijk dat het ze klonk door haar crush. Ze ging comfortabeler liggen, ze lagen toch al so dicht tegen elkaar aan. Ze lag zo, dat Vultures neus zó dichtbij was. De zwarte poes kon zich bijna niet weerhouden om haar neus tegen de zijne te drukken. Moe dat ze was, sloten haar ogen langzaam. Haar spieren verslapden en haar hoofd viel tegen de zijne aan. Maar voordat ze haar neus kon wegtrekken, werd het zwart Voor haar ogen, en viel in een diepe slaap met haar neus tegen de zachte van de kater aangedrukt.

Getyped op een Engelse telephone, dus kunnen wat fouten inzitten!

Vulture sliep verrassend goed, gezien de situatie waar de twee katten zich in bevonden. Misschien was het de uitputting, misschien was het iets anders .. maar hij sliep beter dan hij in weken had gedaan. Toen hij zijn ogen opende merkte hij dat Sunset wel erg dicht tegen hem aan lag. Wacht.. wat voelde hij aan zijn neus? Vulture begon zo hevig te blozen dat hij zich zorgen maakte dat Sunset de hitte die van hem af kwam misschien kon voelen. Verstijfd bleef hij liggen. Hij zag dat het nog nacht was buiten. De regen tikte nog flink door maar was al vermindert sinds het was begonnen enkele uren geleden. Heel voorzichtig tilde hij zijn kop op en gaf hij zichzelf een paar tellen om naar Sunset te kijken. Écht te kijken. Het bloed was inmiddels opgedroogd en ze ademde heel rustig. Wat is ze mooi. Hij schrok van zijn eigen gedachten. Ongemakkelijk keek hij weg van haar. Wat voor raar gevoel had hij toch steeds als hij bij haar was? Dat knagende gevoel als hij niet bij haar was en dat verlangende gevoel als hij wél bij haar was. Vulture bewoog ongemakkelijk met zijn voorpoten. De ruimte begon hem in te sluiten als een gevaarlijke klauw. Doe niet zo dom. Sprak hij zichzelf streng toe. De plotselinge angst die omhoog was gekropen vervaagde weer. Je bent gewoon in een oud uilen hol met Sunset. Er is niets om bang voor te zijn! En die gevoelens die ik heb .. die zijn gewoon omdat ik bezorgd ben dat ons wat overkomt. Ja. Dat klonk logisch. Vulture legde zijn kop weer neer. Hij raakte bijna haar neus weer. Eigenlijk wilde hij dat niet maar het leek onmogelijk in de kleine ruimte om dat niet te doen. Ach .. wat kan het kwaad .. ze weet niet eens dat ik wakker ben geweest.. Dacht hij. Voorzichtig duwde hij zijn neusje weer tegen de hare aan en hij viel in een lichte slaap.

Met een schok werd Sunset wakker, ze voelde Vultures neus tegen de hare en trok haar hoofd naar achteren. Een pijnlijke steek schoot door haar hoofd toen haar hoofd hard tegen een tak aan knalde. Ze kon haar schreeuw nog net inhouden om de kater niet wakker te maken. Ze staarde even met grote ogen naar de enorm knappe kater voor haar. Zet het uit je hoofd! Buiten scheen een fel zonnetje, die het hol had verwarmd. De zwarte poes probeerde overeind te komen, maar Vulture zat zo dicht tegen haar aan dat dat bijna onmogelijk was. Toen ze haar poot tegen het hout aan drukte ontsnapte een klein piepje haar keel, ze was helemaal vergeten dat ze die had verwond. Na een flinke worstelpartij met Vulture en de kleine ruimte was ze het hol half uit, maar bleef hangen. Ze was er achterstevoren uit gekropen, en zat nu met haar achterbenen tegen de boom aan geduwd en haar hoofd tegen Vulture geleund. Met haar klauwen probeerde ze zichzelf naar achteren te wurmen, maar ze zat toch echt klem tussen Vulture en het hout. Opeens schoot ze los, en met een smak kwam ze op de grond, bij de landing was ze door haar poot gezakt. Kreunend leunde ze tegen de boom aan, haar pijnlijjke poot opgetrokken. Een zacht kreetje verliet haar mond toen ze een vossengeur rook, maar gelukkig was die oud. Met haar grote, zilveren ogen op het hol gericht staarde ze naar het plukje vacht dat uit het hol stak.

Onderwerp: Re: Such a lonely day, and it's mine [Sunset]