The silence is killing me

Onderwerp: The silence is killing me wo 6 aug 2014 - 14:08

Het was stil, geen zuchtje wind in de lucht. Alleen op jacht gaan deed ze we vaker. Ze vond de stilte van het jagen een fijne stilte, aangezien ze zelf ook bijna nooit iets zei. Bij haar waren de daden het belangrijkst, geen kat die haar hier van kon wegdraaien. Vroeger praatte ze constant, nu is het enkel een verlies van tijd. De stilte werkte in haar voordeel. Ze was koeler geworden, killer naar anderen toe. Een grijns verscheen op haar lippen bij die gedachten. Vechten was haar kracht, en daar had ze alles behalve een stem voor nodig. Niet dat ze niet kon spreken, ze hield gewoon wijselijk haar mond. Deze tactiek was niet onopgemerkt gebleven bij haar mede warriors, ze was zelfs geliefd bij enkele katers. Nog niet lang, maar ze mochten haar wel. Niet dat ze daar veel aandacht aan besteedde, of dat ze met hen ook maar één woord wisselde. Ze wilde geen zwakke kater die constant wilde praten, eerder een sterke kat die zichzelf kon verdedigen in een enkele klap. Met der tijd begon de stilte toch wat aan haar te vreten. Maar toegeven? Nooit!
Darkmoon zet haar gedachten aan de kant en zakt door haar poten, toen de geur van prooi haar neus in liep. Tijdens de jacht zette ze altijd haar gedachten aan de kant, niemand die haar hier in kon storen.

Tag: open

Met bijna lege gedachten stapte de jonge, zwarte kater door het territorium. De harde training van afgelopen weken had goed resultaat gegeven. Zijn zwakke kitten-lichaam had langzaam plaats gemaakt voor een gespierdere kat die overal gegroeid leek te zijn, lichamelijk en psychisch. Ondanks was hij nog steeds veel kleiner dan de gemiddelde kater in de Clan. Niet dat dat hem iets uitmaakte, uiterlijk was misschien wel het laatste waar hij aan dacht.
Plotseling maakte Gloriouspaw een halt. Langzaam gleden zijn amber-kleurige ogen over het met bomen begroeide landschap. Had hij iets gehoord? Met enige aarzeling zette hij zijn pas weer voort, zintuigen op scherp. Zijn gezichtsuitdrukking bleef echter koel en verraadde absoluut niets over de honderden gedachten die plotseling zijn bewustzijn binnenstroomden. Dit was normaal voor hem, en iets waar hij eigenlijk niet te lang meer bij stil stond. Langzaam maar zeker begon de kater iets op te merken. Iets in de lucht gaf aan dat er een ShadowClan poes niet te ver van hem vandaan was. Zijn bek opende even om zijn geurklieren meer ruimte te geven, maar hij kon niet uitmaken wie het was. Met lichte nieuwsgierigheid en gespitste oren sloop hij langzaam de kant van de geur op, en maakte een halt bij een brede dennenboom, waardoor de altijd aanwezige geur van hars nog sterker werd. Een aantal staartlengtes van hem vandaan was een grijzige poes zojuist in de sluiphouding gedoken, op naar een eventuele geur. Het schaamde hem dat hij haar naam niet wist, net nu hij dacht alle katten van de ShadowClan wel te kennen. Zonder veel geluid te maken was de kater op de mossige grond gaan zitten, en bleef kalm naar de poes kijken. Puur omdat het kon.

{eerste post sinds 2 maanden, moet even weer inkomen :}}

Poot per poot sloop ze naar de boom waar ze eerder een muisje had zien wegduiken. Boomwortels waren hun favoriete schuilplekken. Het puntje van haar staart bewoog zachtjes heen en weer toen de geur van prooi scherper werd. Darkmoon sprong in een snelle beweging naar voren en wist het muisje te pakken. Met haar poten drukte ze het beestje tegen de grond en zette er vervolgens haar tanden in voor een snelle dood. Ze nam de prooi tussen haar tanden en sprong tussen de boomwortels uit, terug naar het stuk bosgrond waar ze eerder in sluiphouding was gaan zitten. Net toen ze haar prooi wilde verbergen onder enkele bladeren kwam een andere geur haar tegemoet. Shadowclan. Ze negeerde het en zorgde ervoor dat haar prooi niet te zien was.

Rustig keek de zwarte apprentice toe hoe de ShadowClan poes de muis met een vlugge beweging wist te doden. Terwijl hij toekeek flitsten de beelden van zijn eigen trainingen hem weer voor de ogen. Het zou niet lang meer duren voordat hij ook bevrijdt was van het beperkte leven van een leerling, en met die gedachten krulde zijn staart onbewust wat strakker om zijn voorpoten heen. Vanuit zijn amber-kleurige ogen zag hij hoe de poes weer vanuit de boomwortels verscheen. Met een korte verandering in haar blik had ze zichzelf al verraden met dat ze zich bewust was van de aanwezigheid van de kater, maar ze leek hem te negeren. Rustig stapte Gloriouspaw naar voren. 'Volgensmij hebben wij elkaar nog niet ontmoet, klopt dat?' sprak hij. Zijn uitdrukking vrij emotieloos. Hij nam weer plaats op de grond en gaf zijn poot een korte lik.. 'En prooi verbergen voor een Clangenoot is nou ook niet precies iets wat ik elke dag meemaak,' grijnsde hij er achteraan.

Darkmoon's oren schoten niet verrast omhoog bij het horen van een stem. 'Niet persoonlijk, nee.' mompelde ze instemmend en zette zichzelf ook maar neer. De donkergrijze poes bestudeerde de kater kort. Van zien kende ze hem wel, aangezien ze zelf nog een apprentice was geweest, toen hij dat ook was. Een glimlachje verscheen op haar gezicht bij zijn opmerking, maar zei er verder niets over. Er was een korte stilte, die Darkmoon wilde verbreken. 'Mijn naam is Darkmoon.' stelde ze zichzelf maar voor. Dan kende hij ineens haar naam. 'En de jouwe is...?'

De zwarte leerling zag hoe de poes uiteindelijk naar hem opkeek en hem bestudeerde. Ze glimlachte kort en stelde zich uiteindelijk voor na een kleine ongemakkelijke stilte. 'Mijn naam is Darkmoon,' miauwde ze. Hij hoorde haar daarna nog vaag vragen wat zijn naam was, maar de kater was alweer afgedwaald. Darkmoon... Had hij die naam eerder gehoord? Hij kende de poes wel qua uiterlijk, maar was de naam die zij droeg gek genoeg nooit te weten gekomen. Net nu hij dacht iedereen bij naam te kennen..
Zachtjes schrok hij op, herinnerend dat Darkmoon nog antwoord van hem verwachtte. 'Mijn naam, vraag je? Noem mij maar Gloriouspaw.'

Ze knikte kort naar de kater als begroeting en haalde haar poot over het zand, om haar prooi weer zichtbaar te maken. Eigenlijk wilde ze het later komen ophalen, maar misschien was het toch maar beter om deze verse prooi direct naar het kamp te brengen. Sinds ze de laatste tijd prooi tekort hadden, konden ze het niet veroorloven om prooi te vergeten en te laten rotten. Nee, dat zou behoorlijk dom zijn in deze tijd. Ze liet haar blik nog even kort naar de apprentice gaan. Hij was amper 2moons jonger als haar, wat behoorlijk kort was. 'Ga je met mee mee terug naar het kamp?' stelde ze uiteindelijk toch maar voor. Misschien konden ze daar wel hun gesprek verder zetten. Het was wel eens leuk om iemand te ontmoeten uit je eigen clan, ookal liep je al manen langs hun heen. Persoonlijk leren kennen was toch wel eens wat anders dat dat.

Onderwerp: Re: The silence is killing me