So Burn Me With Fire, Drown Me With Rain {BIRTH TOPIC}

Al een paar moons lag Icicle in de nursery als queen. Thyme was vaak langs geweest, en ze miste zijn gezelschap als hij s'avonds vertrok, en haar dan alleen liet in haar nest. De kleine kattin had al flink wat meegemaakt. Ze was behoorlijk misselijk geweest, en al haar favoriete bezigheden waren haar tijdelijk ontnomen. Haar lichtgrijze onderbuik werd gekieteld door de topjes van de grassprieten als ze liep. Nu lag de grijze queen op rug in het gras en keek naar de Silverpelt, die zijn licht op haar neer liet blinken. De sterren fonkelden en schitterden op haar neer. De avond was perfect. De zachte bries raakte haar niet waar ze lag. Echter prikten er stokjes en steentjes in haar rug, die haar dwongen op te staan. Maar zin om de nursery weer in te duiken had ze niet. Ze wilde eruit, het bos in en jagen. Diep vanbinnen wilde ze terug. Ze wilde dat ze medicine cat was geworden. Maar een stem in haar bracht haar terug. This is the truth, Icicle. De ijsblauwe ogen van de kattin schoten op naar de sterren. "Charm?" fluisterde ze hoopvol. De stem, die ooit aan haar zusje had toebehoord, stelde haar gerust. Ze wist dat de grijze kitten haar vanuit StarClan zou bijstaan. Stay close to me. De woorden kwamen niet uit haar mond, maar ze wist dat denken genoeg zou zijn voor haar familie. Always. De bomen leken het antwoord te fluisteren. Het lag op de punten van de tongen van de wind. StarClan zou haar altijd helpen, altijd. Ze zouden haar het juiste pad wijzen zolang ze trouw zou tonen aan haar Clan en de krijgscode. Nog altijd stond de grijze kattin ten midden van het verlaten camp. Een koele bries stak op, maar ondanks de koude leek de bemoste nursery niet erg aantrekkelijk naar de grijze poes. De kits zouden elk moment kunnen arriveren, dat hield Icicle wel in haar achterhoofd. Maar haar koppigheid nam de overhand, en dus stapte ze richting de uitgang van het ThunderClancamp. Het gras was eerst platgestamt en kort geweest, maar nu kwamen de sprietjes steeds hoger, en ze streken langs haar gezwollen buik. Ze bereikte de campuitgang en zocht haar weg door de doorntunnel. De bomen ruisden onder de wind. Varens dansten over het bospad waar de kleine queen haar weg zocht tussen de struiken en bomen. Ondanks de wind was de lucht helder. De Silverpelt was minstens zo goed zichtbaar als haar eigen ijsblauwe kijkers, waarvan het koele licht zich een weg baande door de bladerdaken van de eiken, kastanjes en platanen om haar heen. Ze wist heel goed waar ze heen zou gaan. De sunningrocks. Hun plekje. Er gingen geen zorgen om in het hoofd van de nog onervaren queen. Gouden boterbloemen groeiden her en der tussen de jonge begroeiing van newleaf. Voor een korte moment bleef Icicle zitten. Even nam ze de tijd om de geuren van het prachtige loofbos in te ademen. Prooi huisde in hun holletjes, slapende, of angstig wachtende tot het moment waarop de poes op zou stappen. De bomen brachten de fijnste geuren met zich mee. Bloemengeuren fleurden het geheel op. Laat vogelenzang drong door in haar oren. Een uil riep.
Icicle bracht zichzelf weer tot haar lange, grijze poten. Haar staart zwiepte bladeren achter haar van het bospad. Haar oren volgden de zachte wind in de bewegingen die deze maakte. Een knappe vlinder vloog voor haar snuit langs, en bleef daar voor een moment zitten om zijn vleugels te spreiden en te showen. Een grote geel- en zwartgestreepte vlinder was het, zijn vleugels gevormd in cirkels, hoekjes en druppels. Precies symmetrisch. Net een bloem, vond Icicle. Ze blies hoofdschuddend naar haar neus en het insect dat zich daar op bevond steeg op. Speels sloeg ze ernaar met een voorpoot, als een kitten. Een nieuwe herinnering diende zich op. Ze bedacht plots dat ze ooit eens een spel had gespeeld met haar zusje. Er was een oranje vlinder voorbij komen vliegen, en het ging er om dat je hem als eerst tegen de grond zou drukken. Dan had je gewonnen. Charm was uiteindelijk de winnaar geworden, waarna ze gegrepen werd door haar zusje. De twee hadden gespeeld tot de zon onderging. Daarna waren ze met zware pootjes naar hun nestje gestrompeld, waar Lovebird ze in slaap had gezongen. De grijze kattin boog haar kop en kneep haar blauwe ogen stijf dicht bij de herinnering. Ze stond weer op en begon de gele vlinder achterna te lopen. Daar moest ze al gauw weer mee stoppen, want zo fit was ze al niet meer. Gelukkig bereikte ze de sunningrocks. Puffend hees ze zichzelf de rotsen op. Haar ijsblauwe kijkers gleden over het gladde en koude steenoppervlak. Het was er stil. Alleen het getjilp van een aantal kleine krekels en het geruis en geklots van de rivier, die tegen de rotsen aan bonkte, was te horen. Om de perfecte rust niet te verstoren - al was er niemand anders die ervan kon genieten zoals zij - sloop Icicle over de brokken grauw steen naar het midden van de rotsen. Een enkele vlieg vloog al zoemende langs haar oren. Één van de krekels die zojuist zijn pootjes tegen elkaar had gewreven sprong voorbij. Er waren geen katten te ruiken in de buurt, alleen de diepe geuren van de koele, zwarte nacht. Ze was er zeker van. Geen RiverClan en geen ThunderClan. Niemand behalve zij. En toch, toch was er iets wat haar waarschuwde. Het was een voorgevoel. Iets of iemand was bezig haar te besluipen. Haar onverwachts te benaderen. Het was er niet eentje, nee. Het waren er meer. Een zacht gekraak in de verte. En toen die stem. They are coming, dear. Haar lichaam kromp ineen. De woorden waren opgevolgd door een stekende pijngolf.

Nee. Het was het eerste woord wat het brein van de kleine queen bestormde. Niet nu. De kans was minimaal geweest. Te klein, maar toch. Het was gebeurd. Een nieuwe wee teisterde haar lichaam. Het deed haar verstijven, verkrampen. De jonge poes drukte zich tegen de grond, kermend van pijn. Haar tanden knarsten. Ze moest en zou het camp bereiken. Terwijl de golven van pijn bleven aanzetten, deed de kattin een poging om zichzelf overeind de hijsen. Ze slaagde. Vastberaden om zich het camp binnen te slepen begon ze zich poot voor poot verder naar de bomenwirwar te bewegen. Maar de krampen werden heviger. Na vijf kleine stapjes zakte ze weer ineen. Ze bleef liggen en gaf zichzelf over aan de ijselijke pijn. Aangezien ze de stilte toch al verbroken had gaf ze zichzelf toestemming om te schreeuwen. En dat was dan ook precies dat wat ze deed. De pijn die haar bedreigde klonk door in elke kreet die ze uitstootte. Toen ze de kreten eindelijk staakte kwam er niet anders uit haar keel dan een zachte: "StarClan..." Haast werd de gefluisterde smeekbede overstemd door haar hijgen. Haar kop zweefde niet langer boven haar poten. Ze had hem neer moeten leggen. Haar ogen waren enkel nog doffe, blauwe spleetjes. Haar grijze vacht was haast onzichtbaar tegen het leigrijze steen. De pijn was haar ondraaglijk. Elke beweging stond haar tegen. Alles was verkeerd. Ze had er nooit aan moeten beginnen. You're doing so well, my love. Just hold on to who you love. Every kit will make it to dawn, and so will you. I am so sure you will. Een lichtpuntje van hoop kwam weer in het zicht. Moed borrelde op in het diepste van haar keel. Ze kon nog één ding. Één laatste zet. "Thyme!" schreeuwde ze. Dat was het. Het geluid weerklonk door het verlaten, nachtelijke bos. Vogels vlogen op uit bomen en struiken om haar heen. De grijze queen was op. Al haar energie was verspeeld. "Help..." piepte ze nog, voor haar ogen compleet achter grijze oogleden verdwenen.
(1305 words ~ Eerst Thyme, dan ik weer en daarna Maskheart~)

Thymewillow kon absoluut de slaap niet vatten. Nu Icicle snel zou bevallen wilde hij daar niet doorheen slapen. Stel je voor! De geboorte van zijn kits missen! Thyme kroop uit het muffe hol en stapte in de wind. De lucht was helder, en het was koel. Het bos wuifde in de wind. De grijze krijgskat besloot het kamp te verlaten. Hij wierp een laatste blik op de nursery, en toen schoot hij de varentunnel door. Net toen hij buiten was en zijn poten in het hoge gras schoof, klonken er verscheidene kreten. Ze kwamen uit een dieper deel van het bos, niet uit het kamp. Het was misschien een vos of een das! Alhoewel... zo klonk het niet. Nieuwsgierig liep hij op het geluid af. Het kwam van de zonnerotsen. Hij liep tussen de struiken en bomen door en toen hij er bijna was klonk er een andere schreeuw. 'Thyme!' Dat was niet zomaar een schreeuw van iemand. Die stem herkende hij. 'Icicle?!' schreeuwde hij terug. Hij herhaalde dat nog een paar keer, tot hij bij de rotsen was. Daar duwde hij de bosjes opzij met zijn borst en stormde de stenen op. 'Icicle!' riep hij. 'Ze... ze zijn er, hè?' Hij verwachtte eigenlijk geen antwoord. 'Ik haal Maskheart,' mauwde hij, voor hij zich omdraaide en weer in het bos wilde verdwijnen.

Twee ijsblauwe lampjes schoten het duister weer in toen er een stem in haar oren klonk. De stem die ze had willen horen. Hij riep haar naam. En nog eens, en nog eens. Toen hield het op. Even was het stil, maar veel tijd om van het geruis en geklots te genieten had Icicle niet. De bosjes aan de rand van de sunningrocks bewogen met geweld en uit de wirwar van takjes en blaadjes verscheen de vacht die de kleine queen had willen zien. De donkergrijze plukken van Thyme, dat waren het. "Icicle!" Het was zelfs zijn stem! Nog nooit eerder in haar leven was Icicle zo blij geweest om iemand te zien. "Ze... Ze zijn er, hè?" De grijze queen nam de moeite haar kop op te liften naar haar vriend. Er was maar een korte knik nodig, en toen moest ze haar snuit weer op haar poten laten rusten. "Ja, ze..." Een nieuwe golf van pijn brak haar gedempte miauw af, zodat die overging in een kreet. "Ik haal Maskheart." stelde de kater. De lichtgrijze kattin legde met moeite haar kop recht. "Nee..." begon ze. "Blijf, alsje..." Ze kneep haar ogen stijf dicht.

Iciclespirit

Als echo's weerklonken er pootstappen in haar oren. Ze ving een glimp op van een gevlekte vacht en twee blauwe ogen die op haar en Thyme neerkeken. "Wat is er aan de hand?" Haar wazige denken werd plots helderder. Ze herkende deze stem. Het was Maskheart, de medicine cat! Een zucht ontsnapte aan haar open bek. Misschien had StarClan toch geen hekel aan haar. "Kits..." bracht ze uit, in een poging uit te leggen wat er was. "Ik..." Een nieuwe wee haalde haar opnieuw uit haar zin. "Help." piepte ze. Haar blauwe lampjes keken hoopvol op naar de zwart en witte kater. Eigenlijk was ze bang. Ze wenste vurig dat de stem gelijk had. Zouden zij en haar kittens het redden tot de dageraad?
Ze had niet veel tijd om er over na te denken. Een nieuw gevoel kwam erbij kijken. De drang om te persen. Het kon nu niet lang meer duren! Maar de persweeën deden haar pijn. Ze klauwde haar nagels tegen de rots. Haar staartpunt zwiepte van links naar rechts over het koude oppervlak. De kleine queen duwde vanbinnen de kitten naar buiten. Opeens lag er iets naast haar. Icicle boog zich er over heen en begon het te likken, tot het velletje brak. Toen nam ze het bij zijn nekvel en bracht het dichter naar haar buik. Ze zag het grijsbruine vachtje, waarvan de haren alle kanten op sprietten. "Fluffykit..." hijgde ze. "Om je warrige vacht..." Toen de kleine vachtbol begon te drinken legde ze haar kop puffend neer. Dat was één.
~Fluffykit mag posten!

De bruingrijze kitten lag lekker opgerold in de buik van haar moeder, samen met haar twee siblings. Ze was zich niet van veel bewust, enkel het feit dat ze het lekker warm had en genoeg eten kreeg om zich prettig te voelen. Af en toe lag ze niet lekker en trapte ze haar siblings een beetje naar achteren met haar pootje, maar voor de rest wist de jonge poes niets. Tot op een bepaald moment toen ze iets anders voelde dan de normale dingen. Ze voelde een koude stroom lucht zich door het vruchtwater bewegen, en even later dat er een kracht zachtjes aan haar vachtje trok. Ze probeerde zich te verzetten tegen deze onbekende stroming, maar werd uiteindelijk meegetrokken. Het duurde niet lang voordat ze op de koudere grond terechtkwam. Eigenlijk was dit wel een opluchting voor de kitten; de koude stenen voelden vreemd aangenaam op haar hete lichaampje. Ze voelde een zachte poot die lekker rook zich om haar lijfje heen krullen en haar dichterbij duwen. "Fluffykit... Om je warrige vacht..." Met haar nog jonge, dove oortjes kon ze de geluiden maar een klein beetje opvangen. ...was dit haar naam? De bruingrijze tabby bewoog haar kopje zo goed als mogelijk was voor haar naar de plek waar een plotselinge, aangename geur vandaan kwam. Ze neusde rond in de vacht van haar moeder toen ze plots iets op haar bekje voelde. Melk! Ze begon te drinken en een voedzame vloeistof vulde haar lichaampje. Toen ze haar buikje vol had en moe was liet ze haar kop weer op haar pootjes neerzakken en nestelde zich in de warmte van haar moeders vacht.

Het kleintje had haar tepels nog niet gevonden of het begon weer. Ondanks haar stille triomf voor het eerste en levende jong trokken de nieuwe pijnscheuten al haar aandacht naar zich toe. Maar dit keer voelde het anders. Icicle stond sterker in deze nieuwe gebeurtenis. Langzaam begon ze haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Haar staart bleef zwiepen, maar ze liet dat maar zo. Haar staart diende als haar afleiding. Onder de pijn die ze doormaakte schonk ze haar eerste jong een liefkozende blik. Deze kon dat natuurlijk niet zien, haar kleine oogjes waren nog bedekt met twee kleine oogleden. Ze boog zich voorover om het nog eens te likken, maar toen begonnen de persweeën opnieuw. Elke keer dat ze tegen het nieuwe kleintje aan duwde ging er een schok door haar lichaam. Waar bleef deze kit? Was het levend? De vragend suisden rond in haar kop. Nog één keer. Ze wachtte af. Niks te zien. Nog eens. Maar nee, ook ditmaal kwam er niets bij op de grijze stenen. De laatste keer? Was het de laatste keer? Dat was het. Een klein hummeltje viel op de rotsen. Het kleine vachtbolletje had, in tegenstelling tot zijn zusje, zijn vachtje tegen zijn lijf geplakt, evenals zijn oortjes, en natuurlijk zijn oogjes. Zwart en wit gevlekt was het jong. Opgelucht haalde de jonge queen adem. "Mallowkit." sprak ze teder. "Om die blaadjes vlakbij." Ze begon het natte vachtje liefjes te likken en neusde het zachtjes dichter naar haar buik, opdat het zou kunnen drinken.

Mallowkit had het goed gehad de afgelopen manen. Hij groeide net zoals alle andere kits en was zich van niets bewust. Zijn hartje klopte stevig door terwijl de ruimte kleiner en kleiner werd. En dan uiteindelijk was het zover. De behaaglijke warmte die hem beschermd had verdween plots en maakte plaats voor een enorme kou. Hij opende zijn bekje maar er kwam geen geluid uit.  De koude steen verkleumde hem tot op het bot. Maar niet voor lang. Weldra raspte iets ruws over hem heen dat geruststellend werkte en al zijn angsten wegwuifde. Een kit zo klein had nog niet echt angsten.. wel instincten. Zijn instinct vertelde hem dat het tijd was om te drinken. Mallowkit werd ergens heel voorzichtig naartoe geduwd en hij wist meteen wat te doen. Gulzig dronk hij de warme substantie die hem vulde met nieuwe levenslust. Kort daarna nestelde hij zich dicht tegen zijn zusje, Fluffykit aan, waar hij zich nog niet van bewust was wie het was, en viel als een blok in slaap.

(Als ik nog niet mocht posten, roep dan maar c: )

Het kleintje viel snel in slaap naast zijn littermate. Het was een geweldig gezicht. De twee kleintjes, met hun oogjes en oortjes dicht, lagen zoetjes tegen elkaar aan. Maar dit was niet het eind. Nog één moest er komen. Dat ondervond Icicle toen voor de derde keer de weeën begonnen. Ze hoopte dat het de laatste zou zijn. Anders vroeg ze zich af hoe lang ze dit nog zou kunnen volhouden. Dat was niet moeilijk te bedenken. De queen was veel te blij met haar kits. Ze wilde ze zien opgroeien warriors zien worden. Misschien zelfs elders. En zij. Zij wilde het tot elder maken. Oud worden, samen met Thyme. Ze ging het echt niet opgeven! De pijngolven maakten haar duizelig. De grijze kattin moest haar kop weer op de stenen laten rusten. Weer begon ze te hijgen toen het persen weer begon. Daar wist ze snel een einde aan te maken, en ze had weer controle over haar eigen lichaam. De pijn trof haar hard, maar met een blik op de twee slapende kits had ze de kracht om de laatste kit haar laatste duwtje te geven. De kleine kitten viel eruit. Een grijze tabby kit, zoals haar werd verteld dat haar moeder was geweest. Ze likte ruw over de kit tot zijn dunne vliesje brak. Toen haalde ze de jonge poes dichterbij met haar snuit. Ze keek naar de glimmende vacht. Ze zag Thyme staan, bij haar kop, en zich bezorgd over haar buigende. Ze zag de Silverpelt, flonkerend in de nacht. Toen wist ze het. "Flashkit, is jouw naam. Om de vallende ster die wij zagen... Op die ene avond." verzuchtte de grijze kattin. Ook dit kleintje zocht haar pad naar de melk. Nu was het over. Er zat niks meer in de baarmoeder van de poes. Nu had ze de tijd om haar kleintjes te onderzoeken. Ze gaf ze omstebeurt een lik, en keek ze na. Alle kits ademden rustig, en piepten niet. Ze kon de kleine hartjes horen bonzen als ze zich voorover boog. Toen legde ze haar kop weer neer. "Fluffykit, Mallowkit en Flashkit." sprak ze op fluistertoon. "StarClan zegene jullie." Toen krulde haar staart om de slapende jongen en sloot haar ogen.