Good guy [ Ravenfeather ]

Onderwerp: Good guy [ Ravenfeather ] za 23 aug 2014 - 23:01

if this is to end in fire

THEN WE SHOULD ALL BURN TOGETHER

Eigenlijk had de young warrior best plezier in het jagen waar hij op dit moment mee bezig was. Als je wat risico's nam was jagen veel interessanter. In plaats van deze muis te bespringen en hem weg te jagen was Forest met een grote sprong boven op zijn hol geland; een grote boomstronk. De muis - die achter de boomstronk in de luwte stond - had geen zicht op hem, en kon hem ook niet ruiken. Zo vertrouwde het bruine beestje het dus na een tijdje wel, en kroop het langzaam over de grond, scharrelend naar nootjes en zaadjes. De wind stond hier ongunstig voor de kater; maar aangezien de muis nog steeds op de plek stond waar het windstil was maakte dat geen ene mouse dung uit. Het bruine spitsmuisje had zich kort verscholen onder een blaadje, maar kwam er daarna tevreden onder uit met een flinke hazelnoot tussen zijn minuscule pootjes geklemd. Het diertje kwam dichterbij de zwarte kater nu, en deze had door dat hij moest toeslaan. Zijn sprong was hoog, opdat de muis hem niet zou zien aanvliegen, maar alleen zijn gewicht en klauwen zou voelen. Dat was ook wat er verder gebeurde. Met zijn scherpe nagels klauwde hij in de hals van het beestje, nadat deze een zachte piep had uitgestoot. Zorgvuldig schraapte de young warrior met een zwarte poot - die bruin leek door de vochtige bosgrond - wat mos en aarde over zijn prooi. Toen vervolgde hij zijn pad. In zijn gedachten vloog wel de waarschuwing dat hij nu dicht bij de grens moest zijn. Dat was wel te ruiken. Al een paar fox-lengths weg van het Thunderpath rook je de ShadowClangeur zich al vermengen met de stank van de monsters, maar ook de Clangeur van ThunderClan, de vijandige Clan aan de andere kant van het grijze pad. Zuchtend werkte Forest zich uit de struiken. De monsters raceten over het stenen pad, een stinkende geur achterlatende. Hij trok zijn neus op, en wachtte tot het wat rustiger werd op de weg. De monsters maakten het hem ongemakkelijk. Niet snel was Forest het vergeten, dat hij zelf in ervaring kwam met zo'n lelijke wagen. De onderkant van het nare wezen had hem over zijn rug geschraapt. Was hij iets dikker geweest, zou hij dood zijn. Maar nee, hij leefde. Net zoals de kat aan de andere kat van het pad. Nieuwsgierig was de blik in de gifgroene ogen van Forest, terwijl hij terugstaarde op de andere kat.

TAG: Ravenfeather | NOTES: Eerste post voor jou ~ | made by alyssa @ sp , tnaop, & shine

Twee vogels vlogen hoog boven zijn kop. Ravenfeather staarde verlekkerd naar de vliegende beesten, die veel te eigenwijs waren om op de grond te landen. Tenminste, als ze de kater gezien hadden, en dat was waarschijnlijk niet het geval. Ravenfeather besloot de vogels te volgen. Hij wilde zijn kans niet voorbij laten glippen om er eentje te vangen. Met zijn buik tegen de grond sloop hij de vogels achterna, totdat ze landden, vlak voor zijn neus. Wat een geluk dat Ravenfeather net tegen wat varens was aangelopen, anders hadden de gevleugelde beesten hem wel gezien. Maar nu was hij goed verstopt. De vogels hadden blijkbaar geen flauw benul van de aanwezigheid van de grote kater. Ze pikten wat besjes van de grond. Ravenfeather kon het niet langer houden en zakte met zijn buik naar de grond. Zijn staart zwiepte in de lucht, maar gelukkig nog net achter de varens. Zijn pupillen werden groter, hij sloeg zijn nagels uit... Toen zette hij de aanval in en sprong met een enorme grauw achter de varens vandaan, vol op een vogel. Hij zette zijn scherpe nagels in zijn nek en beet er voor de zekerheid nog even hard in. Ravenfeather rechtte zijn rug en zette een stapje terug. De vogel klapperde nog even hulpeloos met zijn vleugels, waarna hij zijn kop neerlegde en stierf. Tevreden pakte Ravenfeather zijn prooi op en liep terug naar de varens waar hij zich achter verscholen had. Hij legde de vogel neer, schraapte er wat aarde overheen en liep weg.
Vrolijk trippelde hij verder, niet lettend op zijn pad. Ach, wat maakte het uit. Het was een mooie dag, 's ochtends had het even geregend maar nu was het lekker weer. De dauw glinsterde op het gras en de bloemen, en druppels vielen van de bladeren van de bomen in het woud. Het leek net op een tropisch paradijs. Ravenfeather genoot van de pracht van de wereld om zich heen, totdat hij een verschrikkelijke stank rook. Hij keek voor zich uit en kwam direct glijdend tot stilstand. Zijn hart bonkte geschokt in zijn keel. Hij was nog geen staartlengte verwijderd van Thunderpath, de stinkende weg die de grens tussen zijn territorium en ShadowClan markeerde. Als hij de monsters niet geroken had, was hij waarschijnlijk dood geweest, overreden door de stinkende wezens. Hij zette een stap terug en zuchtte diep. Hij leefde. Net zoals de kat aan de andere kant van het pad, een zwarte kat met een witte bef en gifgroene ogen. Hij staarde de grote kater aan, en Ravenfeather staarde terug, de zon gereflecteerd in zijn diepblauwe ogen. Dit had geen zin, al dat gestaar. Ravenfeather rechtte zijn rug en ging zitten. "Hoi" riep hij over Thunderpath. Het klonk niet echt vriendelijk, meer vijandig, maar de zwarte kater staarde hem nieuwsgierig aan. Ravenfeather kon niet echt een spoortje vijandigheid vinden in zijn ogen. Als hij maar niet overstak, want dit was nog steeds zijn territorium, en niet de zijne.

WORDS: 493

De kat die er zat was een grote zwart met witte kater. ThunderClan. Dat was zeker. Hij zat daar op Thunderterritory, en hij rook ernaar. Forest had zich altijd verbaasd over de vreselijk zoete en zweterige geur die ThunderClan met zich mee bracht. Tenminste, dat was wat hij ervan vond. Zijn Clan had meer een frisse geur, met een zuur puntje eraan. Even ontmoette gifgroen nachtblauw terwijl de twee katers elkaar aanstaarden; toen nam de ThunderClanner het initiatief te gaan zitten. Opgelucht ging Forest ook zitten. Gewoon een extra kans om vrienden te maken. Het bleek dat hij fout zat toen de gevlekte warrior sprak. Één simpel woord: "Hoi." Het verbaasde Forest dat je zelfs in een woord van één enkele lettergreep toch vijandigheid kon laten doorklinken. Daar slaagde dezevent duidelijk in. "Hoi." De young warrior probeerde de vijandigheid na te bootsen, maar de poging die hij deed mislukte. Goed. Hij kon dus niet vijandig klinken. Dat was pech, helemaal als je midden in een gevecht zit. Probeer dan maar iets bedreigends te zeggen met een vriendelijke stem! De ShadowClankat grinnikte om zijn eigen gedachten. Terwijl hij alles zo zat te bedenken keek de andere kat hem blijvend aan. Er was een stilte gevallen. Eigenlijk wilde de groenogige kater iets zeggen, maar hij wist niks te zeggen wat vijandig was. Het grijskleurige pad voor hem werd overreden door de stinkende monsters, die het oogcontact tussen de twee warriors aan beide kanten steeds opnieuw weer verbraken. Opeens rolde er iets van een langsracend monster af. Het rolde naar zijn voorpoten, kapseisde, en bleef daar vlak liggen. Forest deinsde achteruit. Het was een soort hol ding, met halve takken die samen een ster vormden. Nee, geen takken. Het was van iets anders gemaakt. Één of andere twoleg substantie, geen hout. Het was wel zo hard als hout. De vragen over het ding duizelden in zijn donkere kop. Wat was dit ding? Voorzichtig tikte hij het aan, en trok toen zijn poot weer weg. Zijn gifgroene kijkers schoten neveus op naar de ThunderClanner. Hij ging echt niet bang lijken voor de ogen van deze kat! Hij schoof het ding een eindje weg.

'Hoi' zij de zwarte kater. Het klonk niet erg vijandig, maar ook niet erg vriendelijk. Waarschijnlijk wilde de kater het meer vijandig laten klinken dan vriendelijk. Ravenfeather bestudeerde de kat eens goed. Eigenlijk zag hij er niet erg vijandig uit, niet als een kat met slechte bedoelingen. En, Ravenfeather had wel wat connecties met katten buiten de ThunderClan. Misschien, heel misschien hadden ze nog een kans. Ravenfeather zette even zijn nagels in zijn poot. Stom, stom, stom. Misschien had hij die hele kans verpest! De eerste indruk is altijd de beste indruk, en dit was niet echt een goede indruk die hij maakte. Wat als de kater nu geen zin meer had in een gesprek?
Alles veranderde toen er een monster voorbij kwam. Niet dat dat heel erg raar was, maar wat wel raar was was dat er iets van het monster afvloog. Het landde in het gras en kwam rollend neer voor de poten van de zwarte kater. Die was blijkbaar een beetje geschrokken van het onverwachte bezoek van het ding, en hij tikte het voorzichtig aan, waarna hij meteen zijn poot weer wegtrok. Hij keek nerveus naar Ravenfeather. Ravenfeather lette niet heel erg op, maar keek vol verwondering naar het ding. Het was waarschijnlijk van een Twoleg, maar wat het was, geen idee. Zijn aandacht werd verbroken toen de kater het ding wegschoof. Ravenfeather keek naar de kater, en probeerde begrip te tonen, wat waarschijnlijk wel lukte. Hij moest nu alles op alles zetten om het goed te maken. 'Weet jij wat dat is?' vroeg hij verwonderd aan de kat. Hij hield zijn kop vragend scheef. Nu maar hopen dat het nog een beetje goed kwam.

De zwart-witte ThunderClanner had zijn vijandige rol laten varen. In plaats daarvan keek hij geïnteresseerd naar het vreemde ding. "Weet jij wat dat is?" klonk zijn vraag. Al zijn vijandigheid was weg, hij klonk eigenlijk wel vriendelijk, op deze manier. Ach ja, vergeten en vergeven dan maar. Zijn groene ogen keken hoe de ThunderClanner zijn kop vragend schuin hield. "Nee," gaf Forest eerlijk toe. Het was waar. Hij had geen idee wat het was. Het zag er vreemd uit, maar niet heel gevaarlijk. Het leek gewoon een raar gevormd, levenloos ding. Toch was Forest op zijn hoede. Wie weet kwam het ding plots tot leven, zoals het deed toen het nog deel uitmaakte van het zwarte ding onder het monster. "Het ziet er raar uit, vind je niet?" klonk toen zijn lichtelijk achterdochtige vraag aan de andere kat. Zijn gifgroene ogen waren tot spleetjes geknepen terwijl hij het zwarte ding aandachtig bestudeerde. Toen nam hij opnieuw het risico om zijn poot ernaar uit te steken. En er gebeurde... niets. Nog altijd helemaal niks, noppes, nada. Met moeite kreeg hij het ding omgedraaid. Hier was het niet hol, en was de kleur niet zwart, maar zilver. In het midden bevond zich een vreemd plaatje. Het was een cirkeltje, opgedeeld in vier delen, waarvan twee blauw, en twee wit. Ze stonden kruislings tegenover elkaar. Er stond in kleine lettertjes wat geschreven, maar dat kon de zwarte kater niet lezen. Letters waren dingen voor twolegs. Het enige wat Forest herkende waren de vormpjes en kleurtjes in het vreemde plaatje. "Er staat iets op, maar ik snap niet wat voor vreemde vormen dat dan weer zijn." zei de young warrior, zijn ogen nog altijd bij het ding, maar zijn woorden voor de kater aan de overkant van het pad bedoeld. "Wel een paar andere vormpjes en kleurtjes, maar ik weet niet wat het betekent." Eindelijk kon hij zijn blik van het voorwerp afwenden en keerde hij zich rechtstreeks tot de kat. "Weet jíj wat het is?" vroeg hij schouderophalend.

'Nee' zei de zwarte kater, zijn ogen gefocust op het ding. Het ding bewoog niet. 'Het ziet er raar uit, vind je niet?' De kat nam weer een poging en raakte het ding voorzichtig aan. Ravenfeather keek gefocust toe. Hij moest aan zichzelf toegeven dat hij het een beetje griezelig vond. Nog nooit had een Twoleg iets verloren valk voor hun neus. Hij was sowieso niet vaak zo dicht bij Thunderpath geweest.
De zwarte kater draaide het ding om. Het duurde een tijdje, maar het lukte hem wel. Gespannen staarde hij naar het ding. 'Er staat iets op, maar ik snap niet wat voor vreemde vormen dat dan weer zijn' weerkaatste zijn stem over Thunderpath. Af en toe vlogen er monsters voorbij, maar Ravenfeather schrok er niet van en het lukte hem om zijn blik gefocust te houden op het ding. 'Wel een paar andere vormpjes en kleurtjes, maar ik weet niet wat dat betekent' vervolgde de ShadowClan kat. Hij wendde zijn blik tot Ravenfeather. Zijn gifgroene ogen staarde hem vragend aan. 'Weet jij wat het is?' vroeg hij schouderophalend. Ravenfeather had geen idee. Misschien nog al logisch, het enige wat hij zag was iets zwarts, het leek hol van binnen, en dat was het wel. Hij wilde het dolgraag van dichtbij zien, maar ja, het was wel ShadowClan territory. Maar hij kon het altijd wel vragen. Niet geschoten is altijd mis, immers. Ravenfeather haalde zijn schouders ook op. 'Ik weet het niet' zei hij. 'Umm..' vervolgde hij twijfelend. Hij aarzelde. 'Mag ik h..het ding m...misschien van wat d..dichterbij zien?' Zo, hij had het gezegd. Hij hoopte zo dat de kater het toe zou laten, ze stonden immers bij Thunderpath, als hij de grens over zou steken zou hij altijd meteen weer terugrennen. Hij wachtte op antwoord van de zwarte kater terwijl de monsters voorbij vlogen.

Het leek erop dat de kater het inderdaad niet wist. Nu Forest erover nadacht leek dat hem ook niet al te logisch. Vanaf daar zag je natuurlijk helemaal niks. Maar ja, dit was wel ShadowClan territory; deze ThunderClanner kon echt niet hierheen komen! De zwarte warrior wilde niet denken aan de straf die Innerghost, hun streng handhavende deputy, voor hem zou hebben. Toch leek de warrior aan de andere kant daar anders over te denken. "Ik weet het niet," zei hij nog. Dit werd gevolgd door een geluid wat duidelijk maakte dat hij dacht. Of wilde hij iets ongemakkelijks zeggen ofzo? "Mag ik h-het ding m-misschien van wat d-dichterbij zien?" vroeg hij. Forest fronste. "Hoe wilde je dat doen? Moet ik hem naar je toerollen? Of meenemen naar de overkant?" Eigenlijk was hij bang dat de kater het zou zeggen, maar hij wist zeker dat het zijn antwoord zou zijn. Daarom was hij hem voor. "Of wilde je hierheen komen?" Zijn snuit vertrok in een nadenkende grimas. "Hoe heet je eigenlijk?" Dat was hij haast vergeten te vragen. Nu de kat niet meer heel vijandig leek was dit misschien een kans die voor het grijpen lag. En eigenlijk deed hij het ook een beetje om er onderuit te komen dat de zwart-witte kater het pad zou oversteken.

De kater stelde erg veel vragen tegelijk. Ravenfeather was eigenlijk gefocust op één vraag, waardoor alle anderen hem duizelden. Éen andere vraag kon hij wel goed verstaan. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg de kater. 'Mijn naam is Ravenfeather' zei de kater. Hij glimlachtte naar de kater tegenover hem. Hij keek algauw weer naar zijn poten terwijl hij over de vragen nadacht die de zwarte kater zojuist gesteld had. Hij gaf het op, hij had waarschijnlijk zijn laatste kans om vrienden te worden verpest. Hij dacht niet dat hij naar de overkant mocht komen, maar zelf wilde hij ook niet weten wat Silverfang zou doen wanneer hij erachter zou komen dat er een ShadowClan warrior op hun territorium was, en Ravenfeather zou dan zelf ook gestraft worden. Nee, de veiligste optie was om het naar hem toe te rollen. Hopelijk stond hij dat toe. Waarom niet, dacht Ravenfeather. Het ding is toch niet van hem? Hij zuchtte even en beantwoordde toen zijn vraag in alle eerlijkheid. 'Ik denk dat wij allebei problemen zullen krijgen als we over zouden steken' zei hij somber. Eigenlijk wilde hij de kater heel graag leren kennen, maar hij wist niet zeker of hij dat eigenlijk wel wilde. 'Misschien kan jij dat ding naar mij toe rollen? Er komt nu geen monster aan' zei hij terwijl hij over Thunderpath keek. Er kwam inderdaad geen monster aan, hij hoorde geen harde geluiden en hij rook geen nieuwe geuren. Voorlopig zou het rustig zijn. 'En wat is jou naam, als we even op de eerste vraag terugkomen?' vroeg hij nog. Het klonk best vriendelijk, bedacht Ravenfeather opgelucht. Dat was ook zijn bedoeling. Nu maar hopen dat de zwarte kater het initiatief zou nemen.

De kater beantwoordde zijn vraag met een vriendelijke glimlach op zijn snuit. "Mijn naam is Ravenfeather." sprak hij. Toen keek hij naar zijn poten. Forest deed een poging om nachtblauw weer in gifgroen op te kunnen slaan, maar de kater bleef hardnekkig naar zijn poten staren. Hij had de kater geen pijn willen doen. Had hij het nu verpest? Maar nee, hoewel het antwoord somber klonk, hij antwoordde wel op zijn vraag. "Ik denk dat wij allebei problemen zullen krijgen als we over zouden steken." Forest moest hem daar zeker gelijk in geven. Daarom knikte hij met zijn kop langzaam op en neer, terwijl hij zijn lip automatisch een beetje optrok. De kater was aardig, dat moest hij nageven. "Misschien kan jij dat ding naar mij toe rollen? Er komt nu geen monster aan." Bij deze woorden boog de zwarte kater zich iets verder, maar toch op veilige afstand, over het stinkend zwarte pad. De ThunderClanner had gelijk. Er kwam geen monster aan op het moment, hij rook, hoorde en zag niets. Dus waagde hij het erop. "Vooruit. Let goed op." sprak hij, terwijl hij onhandig met drie poten het ding een zet gaf. En het rolde! En goed ook. Het zilveren en zwarte ding haalde de overkant makkelijk. Ondertussen vroeg de zwart-witte tom verder. "En wat is jouw naam, als we even op de eerste vraag terugkomen?" Nu kwam de glimlach weer terug op zijn snuit. "Forestrain." antwoordde hij vrolijk. "Maar noem me maar Forest of For." Hij gaf de kater een knipoog. Nu was het moment om aardig te zijn, nu de vijandigheid van het toneel was verdwenen. De ShadowClanner gaf zijn zwarte pels een paar likken en keek de kat aan de andere kant toen weer aan.

Onderwerp: Re: Good guy [ Ravenfeather ]