A Butterfly Story {Open}

Rosekit zat stil in een hoekje in de nursery, ze wilde niet met de andere kittens spelen. Diep vanbinnen wilde ze graag op een andere kit afstappen en vragen om samen iets te gaan beleven, maar alles hield haar tegen. Het was een gevoel diep vanbinnen dat haar tegenhield, een angstig gevoel... Rosekit schudde haar hoofd en keek op. Er fladderde een mooie bruin met oranje vlinder de nursery binnen. Heel voorzichtig keek Rosekit aandachtig naar het beestje dat angstig met zijn vleugeltjes flapperde. Het beestje fladderde voorzichtig naar de grond en bleef stilzitten. Rosekit stapte langzaam uit de schaduw en sloop naar het vlindertje toe, vlinders waren haar vrienden. Ze maakte zich klaar voor een sprong en sprong richting het vlindertje. Mis! Het vlindertje vloog angstig weg de nursery uit. Rosekit rende er achteraan en sprong omhoog om het vlindertje te pakken. Zonder dat ze het doorhad, werd de afstand tussen haar en het kamp steeds groter. De vlinder ging weer zitten en Rosekit dook ineen. Langzaam sloop ze weer naar het beestje toe en haalde op een onverwacht moment uit. Tóch was het diertje sneller en vloog weer omhoog. Snel rende Rosekit erachteraan en kwam steeds dichterbij de grens. De vlinder ging op een omgevallen boomstam zitten en Rosekit ging weer in de aanvalspositie staan, zoals ze bij veel andere katten had gezien. Opeens maakte ze een sprong, maar de sprong was niet hoog genoeg en ze stootte haar koppie tegen de stam aan. Versuft bleef ze liggen, en de vlinder vloog steeds verder omhoog. Uiteindelijk verdween het beestje uit het zicht. Rosekit kreunde en opende haar ogen, verward keek ze om zich heen. Dit was de nursery niet meer. Ze stond op en keek nog een keer om zich heen, ze was in het bos. Rosekit snoof de geur op, maar wist niet zeker of dit een Shadowclan geur was. Ze was immers niet getraind en nog maar een kit. "Hallo?" vroeg ze voorzichtig, ze durfde niet harder te praten. "Is er iemand?" piepte ze angstig. Waar was ze beland?

Speckle schrok op van een zachte stem. Het was overduidelijk een kitten. Ze markeerde de geur. Het was niet heel ver weg van waar zij zat. Al trippelend volgde ze de geur die haar neusklieren trokken. Al snel vond ze daar een kitten. Overduidelijk verdwaald. Wat doet een kitten nou buiten het kamp? Die horen in de nursery te zitten. Ze liep langzaam op de kitten af. Ze wilde het niet bang maken. Ze sprak kalmpjes. "Heei kleine. Wat doe jij zo ver uit het kamp dan? Moet je niet in de nursery zitten? Kom op dan neem ik je mee" Ze keek de jonge kit aan. Het zag er zo hulploos en bang uit.

"Heei kleine. Wat doe jij zo ver uit het kamp dan? Moet je niet in de nursery zitten? Kom op dan neem ik je mee" hoorde Rosekit opeens en draaide zich om. Ze liep langzaam naar achteren en hield haar staartje tussen haar poten. "Ik... Ik volgde een vriendje v... van mij" stamelde ze op een pieptoon. Ze wilde eigenlijk helemaal niet terug naar de nursery, daar waren geen vrienden van haar. Met een schuwe en angstige blik keek ze naar de poes voor haar, ze wist niet of het een warrior of apprentice was. Ze liep steeds verder achteruit, haar intuïtie zei maar één ding: Weg! "I... Ik wil bij mijn vriend zijn! Jij bent geen vriend!" blies ze naar de poes en rende zo snel mogelijk weg. Ze wist niet waar ze heen ging en kwam op een donkere plek. Donker maakte haar niet bang, donker was beter dan licht. Ze rende alle kanten uit, maar had nog steeds geen idee waar ze eindigde. Opeens rook ze een vreselijke stank en kwam bij een lang grijs pad terecht. Nieuwsgierig keek ze erna, wat was dit? Ze had het nog nooit eerder gezien...

De poes keek verbaast op naar wat de kitten zei. Toen hij het op een rennen zette volgde ze haar. ZE stopte bij het Thunderpath."Je moet daar niet over steken. Het is veelste gevaarlijk. Er rijden hier allemaal monsters! Kom op we gaan terug naar het Shadowclan kamp." Ze pakte de kitten abruut bij haar nekvel. Zodat ze deze keer geen poging had om te vluchten. Want als ze dat dit keer deed was ze in groot gevaar. "Ik ben je vriendje niet, maar wel een Shadowclanner. Een Apprentice." Ze murmulde een beetje moeilijk met een kitten die ze bij dr nekvel had gepakt. "Rustig maar. We gaan niet terug naar het kamp. Ik wil wel met je spelen als je je alleen voelt. Maar je moet me wel even uitleggen wat er is gebeurd"

Rosekit schrok toen de Shadowclanapprentice achter haar aan was gegaan en haar bij haar nekvel pakte. Ze stribbelde geïrriteerd tegen, waar was die vlinder gebleven? "Rustig maar. We gaan niet terug naar het kamp. Ik wil wel met je spelen als je je alleen voelt. Maar je moet me wel even uitleggen wat er is gebeurd" hoorde ze de poes zeggen, maar ze gromde. Rosekit werd alleen maar meer uitgeput door haar eigen gestribbel en bleef daarna geërgerd hangen. "Ik volgde een vlinder, en daarna was ik de weg kwijt" gromde ze en probeerde zo dreigend mogelijk over te komen door haar tandjes te laten zien bij het grommen, wat er alleen maar komischer uitzag. Ze had nog steeds geen idee wat dat grijze pad was, misschien zou ze het te weten komen als ze een apprentice werd... blijkbaar wist deze apprentice het wel... "Zet me neer!" wilde ze zo hard en dreigend mogelijk grommen, maar haar stem sloeg midden in de zin over. Waarom piepte een kittenstem zo erg? Later zou ze dreigender over kunnen komen... maar die geduld had ze niet...

"Oke, dus je hebt een vlinder helemaal van uit het kamp naar hier gevolgd? Dat is nogal ver. En dat grijze pad waar jij bijna overheen wilde heet het Thunderpath." De poes Kon moeilijk inhouden omdat de kleine kitten tegen strippelde. "Zet me neer!" Gromde de kit. Alhoewel het meer uitloopt op een piepend geluid. "Ja, dat doe ik. Als je niet weggaat deze keer." Ze keek de kitten serieus aan.

Rosekit gromde, waarom wisten grotere katten altijd meer dan haar? Ze bleef stilhangen en wilde omhoog kijken naar de poes. "Goed... ik volg je wel..." mompelde ze. Totdat ik mijn vriend weer terug heb gevonden, dacht ze erachteraan, maar zei het niet. Misschien was het nu niet handig om te zeggen, je weet maar nooit als katten weer gingen zeuren. Daar had ze ook een hekel aan, zeuren, preken, roepen, schreeuwen, praten... Waarom waren er katten die hun snater niet konden houden? Ze hoopte dat de poes haar snel neerzette, nu had ze geen zin om weer bij haar nekvel gepakt te worden.

De poes zette de jonge kit neer op de grond waarna ze volgde. "Zullen we dan opzoek gaan naar jou vriendje? Hoe zag ie eruit?" De poes nam het niet al te serieus. Maar voor de kitten moest het wel even. Maar om hier in het bos zijn vlinder te vinden is als het zoeken naar een speld in een hooiberg. Want ook al vonden ze een vlinder, het moest natuurlijk wel zo eruit hebben gezien als degene die hij had gevolgd. Anders zal het natuurlijk zijn vriendje niet zijn. Dus dit Kon nog wel lang gaan duren. En dat wist ze zelf nog wel uit haar jonge kitten jaren.

"Zullen we dan opzoek gaan naar jou vriendje? Hoe zag ie eruit?" hoorde ze de poes zeggen. Rosekit snoof. Als ze dat vlindertje maar vonden vond ze het goed, een vlinder in de nursery was zeldzaam. "Hij was bruin met oranje en zwarte stippen" vertelde ze en keek om zich heen. Waar zou het diertje naartoe zijn gevlogen. Ze drentelde even heen en weer en keek toen naar de Apprentice. "Is het zwaar om Apprentice te zijn? Ik word ook bijna Apprentice" vroeg ze opeens. Ze had het nog nooit aan een kat gevraagd, maar was toch benieuwd hoe het was... een mentor enzo... Zou het hard trainen zijn? Ze wist het niet, maar was nieuwsgierig genoeg om het te vragen.

~Sorry voor de late reactie, ik was op vakantie~

De poes knikte begrijpend naar de kit. "Is het zwaar om Apprentice te zijn? Ik word ook bijna Apprentice" Had de kitten gevraagd. "Nu, eigenlijk valt het een beetje mee. Het ligt eraan. Je hebt ook trainingen enzo. Die kunnen wel zwaar zijn." Ze stopte even nadat ze lachte. "Haha, dat duurt nog wel even hoor. Maar het is zo voorbij ja." Sprak ze zijn vraag beantwoordend. Ze had al een tijdje de poes bekeken. Ze kon er meer uit halen dat het nog niet zo oud was. Naar schatting 3/4 moons.
Ze trok zichzelf even uit haar gedachtes. Ze waren bezig met een vlindertje te zoeken. "Weet je ook welke kant het vlindertje op ging?" Vroeg de poes uit nieuwsgierigheid.

"Weet je ook welke kant het vlindertje op ging?" hoorde Rosekit haar zeggen. Ze dacht diep na, eigenlijk wist ze het niet meer. Ze was tegen de boomstam opgebotst en bewusteloos gevallen... "Ehm... Ik ben tegen een boomstam gebotst... en ehm... daarna bewusteloos gevallen... en toen was hij weg..." stamelde ze. Hoe moesten ze dat diertje eigenlijk vinden...? Ze wist het niet, deels hoefde ze het ook eigenlijk niet te weten. Ze wilde in elk geval niet meer terug naar de nursery naar al die drukke kittens die stonden te stuiteren om naar buiten te gaan. Veel te veel drukte, hier was het tenminste rustig... Ze keek veelbelovend naar Specklepaw, misschien kon deze poes wel wat verzinnen.