Crows

De enorme kater liep met een gelijke pas richting de Carrionplace. Ondanks hij niet gebouwd was voor op vogels te jagen scharrelde er vele andere knaagdieren rond het gebied. Ook voor deze moest je oppassen, vele hadden ontstoken wonden dankzij het constante vechten om prooi met soortgenoten en de kraaien. Het vlees was daarbij ook niet lonend. Want zelf Ace, die alles at, had wat tegen het zure vlees dat de plek leverde. De prooi daar leefde van rottend vlees en dode beesten, vele aten daarbij ook hun soortgenoten waardoor ze zelf ziek werden en hun eigen vlees openscheurde. Het was geen gezellige plek maar hij was er al tijden niet meer geweest. Nu nam hij de kans maar aan om of een kraai te pletten door op hem te springen of om een gezonder ogend knaagdier mee te grijpen. Het bleef new-leaf, en hoe leeg het ook was, misschien hadden ze er een nest gemaakt en liepen er wat jongen. Wie weet. Al met lichtte tegenzin nu hij zijn volgende maaltijd had voorzien liep hij verder. Eenmaal uit de beschutting van de bomen werd de kater begroet door een koude windvlaag. Het open gebied stootte een grauwe uitdrukking af terwijl de geur des te sterker werd hoe dichter bij Ace kwam. Kraaien vochten en ratten schuilden om de gevallen restjes straks mee te kunnen grijpen. Zelf besloot Ace om wat schuin op de kraaienhoop af te lopen. Aan de buitenkant waren de kraaien niet zo goed doorvoed, ze waren te zwak om voor hun hapje te vechten en bleven dus achter bij de ratten. Misschien kon zelf de logge kater deze vogel wel grijpen. Eenmaal in de sluiphouding vertouwde hij compleet op zijn schutkleur, het gevlekte grijs van zijn lange pels was het enige dat hij had om dichterbij te komen, aangezien stil sluipen niet zijn beste punt leek te zijn. Langzaam kwam hij dichter bij het kraaien mormel tot hij op het punt van springen stond. Hij spande zijn achterspieren aan wachtte op een moment dat het dier niet oplette. Maar nog voordat hij iets kon doen vlogen de meeste dieren op. Wat teleurgesteld en met een kleine soeplip liep hij richting het kabaal. Naast hem, onder een bevroren kraaienlijk, schoot een rat-achtige-muis weg. Ace deed nog een vergoede poging het dier te pakken maar het beestje was wederom sneller. En nu? Geen eten voor vandaag… Daarbij had hij al honger gekregen van al dat jagen. Uit zijn humeur gehaald door het gedwongen vasten viel een van zijn oren opzij terwijl hij doorliep. Daar zag hij al snel een mooi gekleurde kattin een rat doden. Jammer genoeg zag Ace al snel dat de rat ook wraak had genomen. Hij voerde zijn pas wat bij en liep naar de ander, de naam was hem ook compleet ontschoten. Zijn blik was op het wondje gericht terwijl hij naar de rat boog en eraan rook. Een zure lucht kwam raakte zijn gehemelte en hij week terug. ‘Misschien moet je naar Littlestream… je weet niet waarin die rat nogmeer gebeten heeft…’ Eenmaal de woorden uitgesproken zag Ace in hoe dom het had geklonken. Jammer genoeg voor hem bevatte hij niet de kennis om zichzelf recht te praten. Toch keek hij met zijn felgroene ogen in de hare, wachtend op een reactie.

Eigenlijk had Ace beter van het geluid weg kunnen lopen en de opgejaagde dieren moeten doden. Maar zijn aandacht was al meteen op de oorzaak gericht. En zoals de meeste katers hadden kon hij zich maar op een ding tegelijk focussen. Daarbij had hij zonder afleiding al zijn aandacht al nodig om bij het doel te blijven. Hem vragen of hij het geluid kon negeren en verder gaan met jagen was dus iets onmogelijks. Voor hem was het logisch genoeg dat hij straks wel iets zou vangen voor zichzelf en de clan. Op een vrolijk tredje liep hij richting de oorzaak van de ophef. Dit bleek dus een mooi gekleurde kattin te zijn. Weer deed hij zich eer aan en was te afgeleid om de ander fatsoenlijk te begroetten. "Hallo Acepaw," sprak de ander. De pluizige kater keek op, zijn typische spottende blik met een even jongensachtige stem. Het waren die uitdrukkingen die sommige irriteerde en andere weer leuk aan hem vonden. ‘Hey’ antwoordde hij terug op een typische Ace manier. Zo vaak had hij niet met de ander gesproken. Hij wist zelfs haar naam niet. Wat mokkend begon hij mogelijke namen op te sommen; Spot, Spotted, Gold, Golden, Cheeta, Leopard… Leopard toch? En dan nog iets, nog een beest… Een reptiel; Leopardsnake, Leopardlizard-LL, Leopardsalamander. Wait, zoiets was het, Gecko? Leopardgecko, dat klonk toch. ‘Leopardgecko was het toch?’ Jah, dat was het. Hij wist het bijna zeker. "Maar na het jagen, want ik kan deze rat niet meenemen naar het kamp, voor eventuele ziektes," Hij richtte zijn aandacht weer op het gesprek en knikte, het was haar poot. Maar ondanks dat zijn verstand niet ver trad merkte hij meteen op dat haar gezicht vertrok. "Heb jij al gejaagd?" Iets in Ace stak wantrouwig. Andere hadden vaker geïnteresseerd geklonken terwijl ze dat niet waren. Zijn linkeroor vertrok naar achter, de spanning erin was duidelijk te zien. "Of beter, al wat gevangen." Met een onbehagelijk gevoel gaf hij antwoord. ‘Nee, ik wou hier een muis vangen of een wat dunnere kraai, ik ben niet zo goed in vogels vangen.’ Sprak hij, naar de waarheid zoals altijd. Zijn groene ogen richtte zich op die van de ander. ‘We kunnen misschien samen verder jagen? Dan hebben we genoeg voor de clan en voor onszelf.’ Kort keek hij naar haar poot. ‘En kan je die wond sneller na laten kijken’ Op zijn nonchalante toon maakte hij duidelijk dat hij er niks mee bedoelde, echter had hij liever dat ze haar eer aan de kant zou gooien en meeteen die wond even na zou laten kijken.

Ace werd overvloeit met inwendige trots toen hij bevestiging kreeg over de naam. Hij had het onthouden, híj, zo’n moeilijke naam. Echt een geweldige prestatie van zijn kant, de clan kon trots zijn. Zo simpel en eerlijk als de kater was hielt hij zijn gevoel ook niet in, nu stond hij dus stralend op zijn plek. Je kon maar blij zijn met de kleine dingen in het leven niet? Het gesprek liep weg van de begroetingen en Leopardgecko opende weer een nieuwe vraag. Eigenlijk was het best triest dat de altijd zo vrolijk naïve kater nu andere wantrouwde. Hij begreep niet waarom iemand zou liegen of een onderwerp zou ontlopen, maar het gebeurde dus vaak. En bij hem deden ze vaak alsof ze geïnteresseerd waren in hem, en zo veranderde ze het onderwerp, hij vond het verschrikkelijk dat zijn eigen clan dit met hem deed. En aangezien deze wond nog vers was werd gelijkt spanning opgeroepen bij de interesse van de kattin. Maar hij had antwoord gegeven zoals hij normaal ook zou doen, hij stelde zelfs voor of ze samen verder konden gaan jagen. Misschien leerde hij nog wat van de warrior en het zou dekater geen kwaad doen om wat beter te leren jagen. "Heel goed idee," Ging de kattin erop in, Ace klaarde wat op. "Maar ik denk dat de prooi hier inmiddels verjaagd is, dus kunnen we beter ergens anders heen gaan," Nu keek de grote kater om zich heen, en inderdaad, op een paar van de ziekelijk magere kraaien na, die nu de kans namen zich wat te voeden, was het goede vlees verdwenen. Zo knikte hij bevestigend en zag zwijgend toe hoe de warrior de leiding nam. Ace vond dit des te beter en luisterde naar haar plan om langs de Mashlands te gaan richting Little Creek. Zodra hij dacht dat ze uitgepraat was stond hij op, toch voegde ze nog iets toe. "Als je het goed vindt natuurlijk," De kater knikte. ‘Natuurlijk, misschien komen we onderweg ook nog wat tegen’ sprak hij nogal onnodig. Zo liep hij richting het andere gebied, na enkele passen om kijkend naar Leopardgecko.