Nothing can stop the Thistle to get his Wish [Littlewish]

Het was gevaarlijk werk dat 'ie had gedaan. Gevaarlijk in verschillende oogpunten. Hij had de trainingen met Littlewish een beetje laten verwateren, no pun intended, en hij had nachten lang gewerkt aan deze kleine verrassing die hij voor haar had. Zijn clan daar in tegen mocht niets vermoeden, daarom had hij Smokepaw een paar pittige trainingen gegeven, zodat er geen onrust zou worden gezaaid. Nu was hij eindelijk klaar en keek hij met een tevreden gezicht naar zijn werk. Thistleclaw haalde diep adem en dook in het water om de verschillende geuren uit zijn vacht te krijgen en daarmee niets te hoeven verklappen. Daarna trippelde hij door naar de Thunderclan kat van de steppingstones en ging daar bij een bosje zitten, in de schaduwen zodat niemand hem zou opmerken. De zon was bijna volledig onder gegaan en de maan begon langzaam meer en meer te stijgen. Hij moest tempo maken om niet alles te verpesten. "Littlewish?" miauwde hij, op zijn gebruikelijke zachte manier, om de kattin naar hem toe te lokken. Zou ze komen? Of zou ze echt kwaad op hem zijn omdat hij haar een paar alleen had gelaten? Hopelijk niet, want anders was zijn werk voor niets geweest ...

Bedroefd keek Littlewish naar haar spiegelbeeld in donkere water. Zoals altijd trok ze naar deze plek toe als haar emoties een mess waren, in de hoop misschien een glimp op te vangen van Thistleclaw. Ze wist dat de kans klein was, ze spraken alleen af voor trainingen en niet vaker want anders zouden de clans misschien iets kunnen gaan vermoeden. Zoals haar zusje had gedaan, toen ze Littlewish had zien praten met Thistleclaw op de gathering. Ze had gevraagd wat er tussen hen gaande was en Littlewish had het boos ontkent. En daarom hadden ze nu ruzie. Zij en Poppyleaf. Ze hadden nooit ruzie. Littlewish voelde zich er vreselijk over.
Met hangende oren liet ze even een zucht over haar lippen glijden, waarna ze plotseling een bekende stem hoorde. Meteen vlogen de vlinders in haar maag en keek ze enthousiast op. Ze wist niet hoe hij het deed, maar alleen zijn aanwezigheid was al genoeg om haar op te vrolijken. "Thistleclaw!" riep ze blij, misschien iets luider dan verstandig was. Meteen dimde ze weer in alsof iemand haar betrapt had, en nadat ze even behoedzaam om zich heen had gekeken, rende ze naar het pratende bosjes dat zojuist haar naam had geroepen. Ze wurmde zich door het gebladerte en drukte zich vrijwel meteen tegen de massieve kater aan. Het kon haar niks schelen dat zijn geur daardoor in haar vachtje kwam te zitten, ze had hem te lang niet gezien om er echt iets om te geven.

Het duurde eventjes voordat de grijs/bruine kater alle geuren uit elkaar had weten te houden. Het was voor hem nog altijd moeilijk om zich op Thunderclan gebied te bevinden, de angst om gepakt te worden was erg groot dan. Zijn oortjes bewogen scherp heen en weer, zodat hij alles uit elkaar wist te houden. Toch schrok hij lichtelijk toen hij een bekende stem zijn naar hoorde roepen. "Thistleclaw!" De kater dook eventjes in elkaar en keek om zich heen, een huivering gleed over zijn rug heen. Zachtjes prevelde hij tot Starclan dat niemand haar had gehoord. Zijn normale reactie zou zijn dat hij haar een snauw zou geven om zachtjes te doen, maar bij Littlewish kon hij dat niet. Bij haar verdween zijn harde buitenkant als sneeuw voor de zon, alle problemen die hij had in de clan, zijn vader die overleden was, zijn half broertje die hij moest trainen. Niets deerde meer, zolang Littlewish maar bij hem was.
Hij snorde zachtjes toen ze zich tegen hem aandrukte en gaf d'r een lik over d'r oortjes heen. "Ik heb je gemist, en het spijt me," miauwde hij zachtjes, terwijl zijn vlamgekleurde ogen over haar tedere lichaampje gleden. Hij kwam langzaam overeind en schudde de bladeren, die in zijn vacht waren blijven steken, eruit. "Kom, ik wil je wat laten zien," miauwde hij zachtjes, terwijl zijn blik eventjes bezorgt naar de lucht toe gleed, ze moesten tempo maken.

Thistleclaw had gelukkig alles goed uitgestippeld, hij wist precies wanneer er een patrouille aan zou komen en hoe ze die zouden kunnen ontduiken. Al zou hij niet echt verwachten dat er een patrouille langs zou komen. De plek die hij had uitgekozen werd door Riverclan niet al te streng in de gate gehouden, omdat er bijna geen dreigingen meer waren en het zat perfect tussen Riverclan en Thunderclan in, toch viel het onder neutraal gebied. Thistleclaw sprong op een lage steen, het water was redelijk kalm vanavond en zijn ogen gleden eventjes naar de kattin. "Kom maar, het water doet je niets,"B miauwde hij haar toe terwijl er een lieve glimlach op zijn gezicht stond.
Eenmaal aangekomen bij de rand ging hij zitten, tot zijn opluchting had het water niet al te veel van de gekleurde bladeren die hij had gestrooid mee genomen. Het was een hel geweest om dat allemaal te maken, aangezien hij alles stiekem had moeten doen. "De volle maan is bijna op z'n hoogste punt. Zou je van deze gelegenheid gebruik willen maken om er samen naar te kijken?" vroeg hij lief aan Littlewish, terwijl hij ging zitten en een plekje naast hem open hielt.

Ze snorde en schudde zachtjes met haar kopje in zijn dikke lange vacht toen hij zich verontschuldigde. Het was hem vergeven, ze zou nooit boos op hem kunnen zijn. Littlewish wist ook wel dat hij niet elke dag langs kon komen voor de 'trainingen'. Waren dat het eigenlijk nog wel? Ergens wist ze dat de ontmoetingen tussen hen in al lang al iets anders waren gaan betekenen. Ze hadden het alleen allebei nog niet toegegeven. Voor nu was ze blij dat hij in ieder geval weer bij haar was. 'Kom, ik wil je wat laten zien,' zei hij. Nieuwsgierig trok Littlewish haar kop terug en volgde ze Thistleclaw de struiken uit. "Waar gaan we heen?" vroeg ze, terwijl haar blik op de rivier viel. Was dit weer een les? Daar leek het niet op.
De kater sprong op één van de platte stenen en wenkte haar ook te komen. Littlewish keek even twijfelend naar het water, nog steeds niet helemaal over haar angst heen, maar zette toen een vastberaden blik op en sprong naar voren. Haar klauwtjes haakte zich even schrapend in het gesteente, maar zodra ze door had dat geen van haar pootjes nat waren, klapte ze snel haar nagels weer in en keek ze even met een trots grijnsje naar Thistleclaw. Geen Thunderclankat zou nog geloven dat zij bang voor water was. Waarschijnlijk zouden ze haar dit zelfs niet eens na doen. Ze had al enorm veel bereikt als je keek naar hoe hulpeloos ze een paar manen geleden was. En dat was allemaal dankzij Thistleclaw.

De Riverclan kat was op de rand van de oevers gesprongen en Littlewish volgde zijn beweging. 'De volle maan is bijna op z'n hoogste punt. Zou je van deze gelegenheid gebruik willen maken om er samen naar te kijken?' De glimlach op zijn charmante kop bracht haar even in verlegenheid. Met een zenuwachtig lachje knikte ze en nam ze naast hem plaats op de grond. Ze keek even nieuwsgierig om haar heen. "Wat is dit allemaal?" vroeg ze toen met grote blauwe ogen.

Er stond een glimlach op zijn gezicht, maar ondertussen begon paniek in hem op te borrelen. Was het wel zo'n slim plan geweest om dit allemaal te regelen? Straks zou ze wegrennen, alles vertellen aan Firestar en wat dan? Dan was hij de pineut en zou de Clan al helemaal denken dat hij op zijn vader leek. Hij huiverde en keek om zich heen, snoof de lucht op en liet die lucht piepend door zijn tanden ontsnappen. Geen gemengde geuren in de buurt, hij had de perfecte plek uitgekozen voor dit moment. "Wat is dit allemaal?" Haar blauwe ogen deden zijn hart eventjes stilstaan en hij bleef er voor enkele tellen dom in staren, voordat hij zichzelf weer kon hervatten en kuchte ongemakkelijk. "Uhm," begon hij zachtjes. "Speciaal voor jou," miauwde hij vervolgens, stilletjes, verlegen, terwijl hij weg draaide. "Na alle, uhm, trainingen. Vond ik het tijd, uhm, om gewoon wat tijd, je weet wel, samen door te brengen," oh dear starclan, nu had hij het helemaal verpest. Hij keek naar de grond, huiverde nog een keer en hielt zijn hart vast voor wat ze erop zou gaan zeggen.

Ze keek als een klein kind dat net haar eerste verjaardagscadeau had ontvangen, zo blij en vol bewondering. Haar hart vulde zich met warmte toen ze besefte dat Thistleclaw dit allemaal voor haar had gedaan. Stiekem was de stoere kater een echte casanova. Niet dat ze dat ooit tegen hem zou zeggen, dan zou hij waarschijnlijk nog meer over zijn woorden struikelen. Ze grinnikte even liefjes, en drukte toen haar kop onder zijn kin toen hij weer begon te stamelen. Het was fout, en verboden en zo vreselijk stom, maar ze kon er niet onderuit dat ze wat was gaan voelen voor hem. Hij maakte haar gelukkig en ze had besloten dat ook niet meer voor hem te gaan verbergen. "Bedankt, het is prachtig," murmelde ze zachtjes, terwijl ze haar ogen sloot en zich in zijn zachte pels drukte.