Hi Again

Lightpaw wandelde met een bijna huppelachtige pas naar de grens. Om de haverklap bleef ze even staan om te ruiken naar prooi. De zon scheen feller dan anders en de bruine poes begon meer en meer de schaduwen op te zoeken. Toen ze nogmaals de geuren opsnoof merkte ze dat ze al dichter bij de grens was dan verwacht. Een vertrouwde geur dreef mee met de andere. De apprentice versnelde haar pas. Vanuit de struiken herkende ze een vachtpatroon. 'Brightpaw!' riep ze uit terwijl ze tevoorschijn stapte. Verwachtingsvol keek ze haar zusje aan. Het was een tijd geleden dat ze elkaar gezien hadden. Na de gebeurtenis van de Skyclan had ze zich een lange tijd helemaal alleen gevoeld.

'Lightpaw!' ze klaarde op toen ze die bekende stem hoorde. De poes spinde tevreden toen ze het neusje van haar zusjes tegen haar voelde. De ontmoetingen met katten die ze een tijdje niet meer gezien had bleken beter en beter te gaan. 'Hoe is het in de ThunderClan? Ik baal zo dat ik naar hier ben gegaan! Nu zie ik je niet elke dag meer na...na wat er met SkyClan gebeurt is,' zei Brightpaw.  Lightpaw kropt lichtjes ineen. Het bleef hard om over te praten. Ergens nam ze zichzelf schuldig dat ze niets had gedaan, niet dat ze iets kon doen, ongetraind als ze toen was. Het tweede schuldgevoel was dat ze zich best goed voelde in de Thunderclan. Lightpaw ging nog wat dichter tegen de poes die haar zusje was aanstaan. 'Ik mis je,' prevelde ze,wat waar was. Ze mocht nu niet huilen. Beschermend rechtte ze haar rug. De apprentice wou dat haar zusje naar haar kon opkijken, zodat ze wist dat ze het goed maakte in de Thunderclan, en zij best ook het beste van haar apprentice tijd kon maken. 'De volgende keer om elkaar te ontmoeten gaan we naar de old SkyClan camp of the starlake,maar ik denk dat de starlake het beste zal zijn,' ging Brightpaw verder. Ze keek naar haar, Lightpaw keek dapper terug en probeerde er beheerst uit te zien. Aan de starlake kleefden nu wel herinneringen aan vast. Het was ook de enige plek die iets van haar schoonheid had behouden. Lightpaw wou iets zeggen maar de andere poes was haar voor. 'Het is niet meer hetzelfde zonder jouw' zei ze. Het brak haar hart. Als het kon zou ze bij haar zusje zijn gegaan, maar toen ging het allemaal zo snel en...Nu veranderen kon gewoon niet meer. 'Misschien niet hetzelfde, maar ook oké, toch? Doe nu maar gewoon je best, dan...zullen ze trots op ons zijn.' het laatste fluisterde ze bijna. Ze wist vast wel wie ze met 'ze' bedoelde.  Lightpaw gaf haar zusje een kopje en bad tot de starclan dat ze een goede warrior kon worden en zich over het verdriet kon zetten. Lightpaw had er veel moeite mee, maar dat hoefde ze nu niet helemaal te weten.

De bruine poes was blij toenze zag dat Brightpaw knikte. Het was en pak van haar hart dat haar zusje het zou proberen. 'En...heb je onlansg nog...heum...leuke katers ontmoet?' veranderde de poes van onderwerp. Lightpaw schrok van de vraag. Haar ogen flitsten snel heen en weer. Ze perste er een lachje uit en probeerde geheimzinnig te doen. Moest ze haar het vertellen? Ze wist wel dat ze haar kon vertrouwen, maar zie dat ze het plots zei? Of een vergissing? Ze was bang voor de risico's. 'Hmm...evenveel als jou?' normaal gezien zou ze dat antwoord ook hebben gegeven, maar nu was het meer van belang. Nu kon ze wat tijd rekken. Als Brightpaw een vriendje had konden ze daar over verder babbelen. Maar anders...Angstig woog ze alle mogelijkheden af.

'Nee,ik heb er geen...maar jij wel!' Lightpaw zuchtte, ze had bijna geen keus meer.  Voor ze iets kon zeggen begon Brightpaw weer. 'Hoe is hij? Is het ook een apprentice of al een warrior? Hoe ziet hij eruit? Hoe noemt hij? Hoe oud is hij?' luidde de stortvloed van vragen. De apprentice deinsde achteruit alsof ze bang was van alle vragen. 'Hij...eu...is speciaal. Ja, heel speciaal voor mij,' vertelde ze aan haar zusje. Opgelucht blies ze haar adem uit. Hoe kon ze dit overleven? Ze wou haar zusje geen pijn doen, maar ze was ook zó nieuwsgierig naar hem! De bruine poes was bang voor de reactie als ze wist dat het een Bloodclanner was. Ze wist niet goed hoe Brightpaw dacht over zulke clanrealties. Het was al erg genoeg dat ze het voor katten moest geheimhouden. 'Hij is een apprentice' voegde ze nog toe op het laatste., Ze krulde haar staart rond haar pootjes. Ze moesten dringend op naar een ander onderwerp.

'Light...' zei haar zusje zachtjes. De manier waarop ze haar naam uitsprak liet Lightpaw overlopen met het gevoel dat ze haar al veel te lang niet gezien had. De apprentice ging wat dichter bij de poes staan. 'Ik denk...dat we beter terug naar...het kamp kunnen gaan...Zullen we voor morgen afspreken bij The Star Lake? En...zou ik die kater eens...mogen ontmoeten?' vroeg ze. Langs de ene kant was Lightpaw blij dat ze dacht aan haar clan, toch wou Brightpaw maar niet ophouden over de kater. Het was misschien wel haar toekomstige schoonbroer, maar toch...'Misschien overmorgen? Ik wil niet dat de andere katten van de clan verkeerde dingen denken of zich vragen gaan stellen...Ik kijk uit om je nog eens te zien, zusje. En die kater? ja, als alles wat...stabieler is,' ze glimlachte terwijl ze het zei. Op een dag zou ze het toch moeten zeggen. Ze drukt haar neus in de vacht van Brightpaw en snoof haar geur nog eens op. Shadowclan, maar bovenal haar zusje. De apprentice stond op en strekte haar poten. 'Tot dan,' zei ze nog en wandelde weer het dichte struikgewas in. Het duurde niet lang of ze was helemaal opgenomen in het woud.

Note: Ja, is goed!