(OPEN) Mirror, mirror, on the wall...

-Open-

In de duistere nacht was de zwarte pels van de poes nauwelijks te zien. Ze was een met de schaduwen, een met het duister. Alleen de gloeiende, rode ogen van de poes waren zichtbaar. Al haar zintuigen stonden op scherp, en ze was gefocust. Een krakend takje trok de aandacht van Mary, wiens oren draaide. Haar blik dwaalde af naar een korenwolf, die nietsvermoedend aan het eten was. De rogue trok haar poten onder haar buik, en zette zich af. In een paar seconden had de korenwolf door dat hij prooi was, maar het was al te laat. De kattin boorde haar nagels in het onschuldige diertje, en zette haar vlijmscherpe tanden in de nek. In plaats van het snel te doen, zoals de meeste katten, deed ze het langzaam. Wervel voor wervel hoorde ze kraken, en ze genoot van het intense gepiep van het stervende dier. Toen Mary er zeker van was dat ze het had gedood, scheurde ze een flink stuk vlees af.

Claw was nogal slapeloos deze nacht. Hij kon maar niet in slaap vallen, moest overal tegelijkertijd aan denken en had eigenlijk ook gewoon geen zin meer om een poging te doen om te slapen. Hij droeg een litteken op zijn neus van een kater die hem lelijk had toegetakeld toen hij het beste plekje wilde bemachtigen. Hij grinnikte toen hij er aan dacht hoe de kater er nu aan toe was. Hij keek naar de kater die een eindje verderop lag. In het voorbij gaan stak Claw zijn klauwen uit en sneed de kater daarbij kort in zijn zij, maar de kater werd niet wakker. Claw besloot dat hij naar het territorium van Moonwhite zou gaan om te zien of zij soms ook wakker lag. Hij wist niet precies waarom hij daar naartoe wilde gaan, maar het was beter dan zichzelf hier in zijn eentje te blijven vervelen, toch? Onderweg hoorde hij het geluid van een stervend diertje en het gekraak van botten. Wie het diertje ook aan het doden was, het was iemand die genoot van de pijn. Claw, die één was met de schaduw, kwam langzaam dichterbij. Het enige wat hij zag was een paar rode ogen. 'Wel wel,' zei hij met duistere stem. 'Wat hebben we hier? Een sadist. Aangename kennismaking. Eindelijk een Rogue die een beetje op mij lijkt.' Hij grijnsde vals en ging toen zitten, waarna hij zichzelf een lik over zijn borst gaf en wachtte op wat zou komen.

'Wel wel,' Mary draaide langzaam haar kop om, en zag een zwarte kater. 'Wat hebben we hier? Een sadist. Aangename kennismaking. Eindelijk een Rogue die een beetje op mij lijkt.' De moordlustige she-cat versmalde haar ogen. ze hield er niet van om met iemand vergeleken te worden. De onbekende rouge ging doodleuk zitten, maar de poes hield hem in de gaten, en staarde hem strak aan. "Wel wel," Begon ze, "Een andere rogue die dood niet kan herkennen als hij er oog in oog mee staat." Eerst maar eens een praatje, daarna overwinning. Ze vertrouwde niemand, en zal dat ook nooit doen. Maar de onbekende kater zou wel muis-stom zijn om haar nu aan te vallen, sinds geen van beide zich vijandig gedroeg. "En wat voor kater vergeet zich voor te stellen?" Mary keek hem aan met een halve grijns, maar met serieuze ogen. Deze kater moest uitkijken met wat hij zei.

Claw draaide zijn kop met een ruk om. 'Moet jij nodig zeggen,' zei hij spottend. 'Jij kan het niet eens herkennen als er een echte Clankat voor je neus staat in plaats van een Rogue.' En ze moest zelf maar raden uit welke Clan hij zou komen. En ze zou het maar beter goed raden, anders had ze een probleem. Hij keek opzij toen de poes nog een paar woorden sprak. 'Een kater die niet houdt van charmante demonstraties,' antwoordde hij bot. 'Maar goed, als je het dan toch per se wilt weten, mijn naam is Claw.' Hij keek haar aan. Haar zwarte pels was even zwart als de zijne. Ze leek een slank figuur te hebben, maar zo te zien nog wel goed gevoed. Dat wilde dus zeggen dat ze een poes was die goed voor zichzelf kon jagen. Deze poes was heel anders dan de katten die hij voordien ontmoet had. 'En jouw naam is?' vroeg hij, maar zijn stem klonk niet echt geïnteresseerd.

'Moet jij nodig zeggen,' Zei de kater spottend, 'Jij kan het niet eens herkennen als er een echte Clankat voor je neus staat in plaats van een Rogue.' Mary snoof opnieuw, en nu rook ze het, Bloodclan. De kattin wou hem niet het plezier van haar fout gunnen. Ze siste, wat had ze een hekel aan die clan, voor onbekende reden. Terwijl de zwarte poes er best tussen zou passen. 'Een kater die niet houdt van charmante demonstraties,' Antwoordde hij op haar eerste vraag. Hmpf. Wat maakte het ook uit. 'Maar goed, als je het dan toch per se wilt weten, mijn naam is Claw.' Hij leek haar even te observeren, wat Mary helemaal niet leuk vond. Keep your eyes to your self! 'En jouw naam is?' "Bloody Mary." De rogue begon vacht tussen haar tanden te plukken met haar klauwen. "Wat doe jij hier?" De zwarte kater mocht dan op haar lijken, maar dat betekende niet dat hij ook maar iets van sympathie kon verwachten.

Een valse grijns verspreidde zich om zijn lippen toen de poes niets zei op zijn woorden. Hij had dus gelijk. Ze had inderdaad zijn geur niet herkend. Stomme poes. En dan wel stoer doen, maar geen geuren kunnen herkennen? Hij besloot om zijn amuse een beetje te verbergen en luisterde naar haar naam. Bloody Mary. 'Ik kom en ga waar ik wil,' beantwoordde hij haar vraag kil. 'En ik had eens zin om naar hier te gaan voor... eigenlijk helemaal geen reden.' Hij ging de poes écht niet vertellen dat hij eigenlijk opzoek was naar Moonwhite. Hij wilde niet dat de poes wist wat hij van plan was, want dan zou ze hem zeker gaan irriteren ermee. Bovendien had hij het vage gevoel dat de poes iets vervelend kon gaan doen als ze Moonwhite zou kennen of leren kennen. Dat ze de schuld van zijn daden zeg maar aan Moonwhite zou geven. Dat ze Moonwhite zou gaan etteren om iets wat hij gedaan had. Hij wist niet waarom hij dat gevoel had, maar hij had geen zin om de naam van de poes te vertellen uit schrik voor het idee dat Moonwhite iets zou overkomen. Dat klonk raar. Hij wilde het nooit meer denken, zou er zelfs niet meer over willen praten. Nee, hij kon zich beter op het gesprek focussen. 'Ben je trouwens nog niet moe? Het is nacht en kleine poesjes moeten vroeg gaan slapen.' Hij grijnsde vals. Hij wilde het gesprek afleiden van wat hij eerder had gezegd en als hij haar goed genoeg kon onderschatten qua karakter, zou dit genoeg moeten zijn.

De kater lachte vals, en beantwoorde haar vraag. 'Ik kom en ga waar ik wil,' zijn stem klonk kil, maar Mary was laaiend. Dat. Was. Haar. Line. 'En ik had eens zin om naar hier te gaan voor... eigenlijk helemaal geen reden.' Nu moest de poes echter lachen. Geen blije, maar een geniepige, gemene lach. Deze kater was niet al te goed ik liegen. Je zag bijna zijn neus groeien. "Ik ruik leugens," Snoof ze. Geen bloodclan kat zou in het holst van de nacht in rogue gebied gaan rondzwerven zonder een reden. Er was duidelijk iets anders aan de hand. 'Ben je trouwens nog niet moe? Het is nacht en kleine poesjes moeten vroeg gaan slapen.' Weer die grijns. Ze had best door, wat hij probeerde, maar ze liet hem Claw er mee door gaan. Elke dombo zou weten dat katten met een zwarte pels s'nachts of in de schaduw jagen, zodat ze niet opvallen.' Haar blik boorde in de zijne.

"Drie dubbel zwart." Sunset sprong grijnzend uit de boom, de Bloodclanpoes was erg klein voor haar leeftijd, amper groter dan een young-one van 6 moons; dus Claw was zeker 2 keer zo groot als zij was. Ze wendde haar hoofd tot Mary. "Of s' nachts in bomen klimmen." De ogen van de zwarte poes schenen als twee sterren, twee zilveren lichtjes. Met haar blik kon ze andere katten de adem benemen. "Jij denkt dat we rogues zijn huh?" Sunset kneep haar ogen tot spleetjes en keek naar de zwarte rogue. Daarna schoten haar ogen open en doorboorden de ogen van Claw. Uitdagend zwiepte ze met haar staart. Nog steeds haar ogen op de kater gericht zette ze een paar stappen dichterbij de kater. Nu maar even over je kater-angst heen zetten! Sunset stopte en keek weer naar Mary. "Dan zijn er nu 3 rogues die op elkaar lijken." Ze loog een beetje, want zo ontzettend hard en sadistisch was Sunset ook weer niet, ze moordde snel en pijnloos, niet langzaam en pijnlijk. "Ik ben Sunset."

note: Can i join? :3

Claw klemde zijn kaken op elkaar. Nee, ze zou niet te weten mogen komen waar hij écht naar opzoek was. Daar had hij geen zin in. Hij had geen zin om in die onwetendheid te zitten of deze poes niet opzoek was gegaan naar wat hij zocht. 'Wat ik 's nachts doe, gaat jouw niks aan,' zei hij kalm. 'Maar als jij denkt dat ik aan het jagen was, ga je gang.' Een grijns verspreidde om zijn lippen en hij had nog zoveel meer willen zeggen als hij die bekende geur niet had geroken. Hij draaide zijn kop om naar Sunset en liet haar uitpraten. 'Wel, wel, Sunset,' sprak hij. 'Mijn kleine stalker. Het valt vooral niet op, hoor.' Of het waar was wist hij niet, maar hij vond het gewoon grappig om haar daar mee uit te dagen. Het was hem best opgevallen dat ze elkaar nogal vaak tegen waren gekomen. Of nou ja... vaak. Hij dacht even na. Eén of twee keer misschien. Misschien wel drie. Hij was het alweer vergeten. 'Weet je zeker dat het hier wel veilig voor je is? Ik zou daar niet zo zeker van zijn als ik jou was.' Hij maakte zich expres groot en keek grijnzend op haar neer. Hij vond het gewoon heerlijk om jonkies te pesten, vooral als het poezen waren. Hij wilde gewoon weten hoe ze dan zouden reageren. Hij besloot echter dat hij genoeg gezegd had en wachtte tot één van de twee poezen weer zouden reageren.

'Mijn kleine stalker. Het valt vooral niet op, hoor.' Sprak Claw, Sunset grinnikte "In je dromen!" Siste ze. Met haar zilveren ogen doorboorde ze de groene van Claw. 'Weet je zeker dat het hier wel veilig voor je is? Ik zou daar niet zo zeker van zijn als ik jou was.' Mauwde de grote zwarte kater. "Dat jij nou 3 keer zo groot bent." Grijnsde de zwarte Bloodclanpoes, haar staart zwiepte uitdagend. Ze wist dat ze zowat de snelste kat van de Bloodclan was, daar had haar vader voor gezorgd toen hij haar eindeloos had opgejaagd. Met een grote grijns bleef ze Claw doorboren met haar zilveren ogen, ze wist dat hij haar aan het pesten was, al had ze hem wel geholpen. Sunset was eigenlijk gewoon aan het slapen in de bomen, en toen zag ze twee zwarte katten staan. Ze had al zo'n vermoeden waar Claw heen zou gaan, maar zij was niet zo'n pestkop.

Plotseling sprong er een derde poes bij. Great. Geweldig. De poes blabberde maar wat, tot iets Mary's aandacht trok. "Jij denkt dat we rogues zijn huh?" De poes rolde met haar ogen, dat had de vreemde nu door. Ondertussen ving ze de naam Sunset op, niet dat het haar iets interesseerde. Konden deze katten weg gaan? 'Wel, wel, Sunset,' Zei Claw, 'Mijn kleine stalker. Het valt vooral niet op, hoor.' Mary grijnsde van oor tot oor. Oh, dus zo zat de vork in de steel. Ze wierp een veelbetekenende blik op de kater, voor Claw verder ging. 'Weet je zeker dat het hier wel veilig voor je is? Ik zou daar niet zo zeker van zijn als ik jou was.' Deze Sunset zou geen partij zijn voor de rogue, en ze moest toegeven dat de kater er ook wel gespierd uitzag. "Dat jij nou 3 keer zo groot bent." "Zo zo, een beetje Mary vergeten? Mooi is dat." Mauwde de poes ijzig. Zij zou zeker Sunset kunnen verscheuren. Deze bloodclanners speelden maar een beetje. Wat een zwakte. "Dus, wat nu? Gaan we een gezellig thee kransje houden in het hols van de nacht?" Zei Mary sarcastisch, en keek van Claw naar Sunset. Ze moest zich inhouden niet die grijnzen van hun smoeltjes af te krabben, dus bewerkte ze de grond met haar nagels. Toen realiseerde de kattin zich dat ze nog een stuk prooi had. Ze sleepte de korenwolf naar het groepje en begon recht voor hun neuzen te eten.

'Zelfs daar nog niet,' antwoordde Claw nors op Sunset. In zijn dromen, haha. Wat dacht Sunset dat hij was, een kater die op kleine poesjes gesteld was? Hij rilde bij de gedachte dat er een kater was die op zo'n jonge poesjes viel. Hij wierp een blik op Mary toen deze iets zei. 'Ik wist niet dat je aandacht wilde,' zei hij spottend op haar woorden. Hij keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de prooi die ze had gevangen. Kon ze niet beter vangen dan dat? Hij hoorde haar woorden aan en bewoog met zijn oortjes. Ze zou wel anders piepen als ze zijn halsband met de tand van de vermoorde kittypet zou zien. Hij liet de halsband soms expres achterwege vanwege Moon, maar ooit zou hij haar de gruwelen van de BloodClan moeten laten weten. En hij zou haar ook moeten laten weten dat hij katten voor het leven verwondde. 'Je kunt ook gewoon weggaan als het je hier niet bevalt,' zei Claw grijnzend tegen Mary. 'En jij,' zei hij, waarna hij een minachtende blik op Sunset wierp, 'kunt ook weggaan voor mijn part. Jij vormt geen bedreiging voor mij en ook niet voor Mary.' Zijn spieren rimpelden onder zijn schouders toen hij ging liggen en op zijn gemak om zich heen keek, wachtend op wat de poezen zouden gaan zeggen.

"Niet dat jullie een hele grote bedreiging vormen voor mij." Murmelde Sunset, die op haar gemakje ging liggen. Ze had opzich wel gelijk, ze kon al aardig vechten door de lessen die ze heeft gehad van vele rogues. Onderschat me maar niet! Grijnzend staarde ze naar Mary die druk bezig was met haar korenwolf. "Theekransje? Gezellig!" Op haar dooie gemakje begon ze één van haar klauwen te wassen, haar zilveren ogen waar de meeste katers meteen voor vielen op Mary gericht. "Lang niet gegeten zeker? Newleaf is niet zo leuk dit jaar." Grijnsde de poes, ze was weer overgeslagen op Evil, in de plaats van een chagrijnige poes. "Waar ging je eigenlijk heen Claw? Ik heb al zo'n vermoeden..." Lachte ze. Sunset ging rechtop zitten en doorboorde de groene ogen van Claw lachend met haar verleidelijke zilvergrijze ogen. "Of mag ik dat niet zeggen?"

'Ik wist niet dat je aandacht wilde,' Zei de zwarte kater. "Ik wist niet dat jij zo onopmerkzaam was om zo'n gevaarlijke kat als mij te vergeten," Kaatste ze terug. Mary zag de groene ogen van de kater in haar prooi prikken. "Hungry?" Ze wist best dat het beledigend bedoeld was, maar ze negeerde het. 'Je kunt ook gewoon weggaan als het je hier niet bevalt,' De rogue snoof enkel. 'En jij,' Claw wierp een blik op Sunset. 'kunt ook weggaan voor mijn part. Jij vormt geen bedreiging voor mij en ook niet voor Mary.' Moest ze dit als een compliment opvatten? De bloodclan poes was ook erg klein. "Niet dat jullie een hele grote bedreiging vormen voor mij." Murmelde de kleine Sunset. De poes ging liggen. Kijk kijk. dit wordt dus echt een thee kransje. "Theekransje? Gezellig!" Mary rolde met haar ogen. "Lang niet gegeten zeker? Newleaf is niet zo leuk dit jaar." Ratelde Sunset door. De rogue schonk er geen aandacht aan. Tot de kleine poes iets interessant zei. "Waar ging je eigenlijk heen Claw? Ik heb al zo'n vermoeden..." "Oh ja?" Vroeg Mary, met een wenkbrauw opgetrokken. "Of mag ik dat niet zeggen?" "Oh, zeg maar tegen mij, ik verklap niks." Grijnsde Mary.

Claw richtte zijn blik een beetje verveeld op Sunset. Ze was lang niet meer die poes die Moon en hij waren tegengekomen toen ze in de bosjes vlakbij het BloodClan-territory stonden. De zwarte poes had hun toen toevallig ontdekt, maar had toen beloofd om te zwijgen. Claw had daar niet op vertrouwd omdat hij wist hoe verraderlijk BloodClan-cats wel niet konden zijn. En ja hoor, het duurde nog geen half uur of de stomme poes had haar bek al opengedaan over waar hij naartoe ging, gevolgd door de opmerking dat ze al wel zo'n vermoeden had. Sunset kon het misschien niet zien - omdat hij vanaf de buitenkant emotieloos naar haar keek - maar in zijn hoofd had hij haar al tien keer het hart uitgescheurd met zijn klauwen. Dit zou hij haar betaald zetten, daar kon ze van op aan. Zijn klauwen gleden zonder geluid te maken diep de grond in en hij had nog zoveel meer zin om haar pijn te doen toen Mary zich ermee bemoeide. Nee. Sunset ging haar bek dichthouden over Moon. Hij wilde niet dat Mary ook maar één klauw naar haar zou uitsteken. Niemand mocht Moon pijn doen. Niemand. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' antwoordde hij, maar hij richtte zijn kille, duistere blik op Sunset ten teken dat ze maar beter kon zwijgen. Als zijn ogen katten konden vermoorden, lag zij nu dood op de grond. 'Misschien ben je aan het hallucineren. Dat kan wel vaker voorkomen bij kleine betweterige poesjes zoals jij.' Ook al voelde hij zich tot zijn staartpuntje bedreigd door de poes, een spottende glimlach kon hij toch niet laten. 'Ze probeert interessant te doen,' zei hij tegen Mary. 'Niets van aantrekken.' En hij wierp nogmaals één blik op Sunset om haar duidelijk te maken dat ze niks over Moon mocht vertellen. Hij kreeg die kleine haarbal nog wel.

Met een harde lach draaide Sunset zich naar Claw. "Denk je echt dat ik zó erg ben?" Met haar doordringende zilveren ogen keek ze hem woedend aan. "Alsof ik jou zou gaan verraden! Ik.." ..Weet zelf hoe het is om verliefd op een rogue te zijn! Ze staarde even naar Mary, maar met een ruk draaide ze haar hoofd richting Claw. "Misschien ben je aan het hallucineren. Dat kan wel vaker voorkomen bij kleine betweterige poesjes zoals jij." Miauwde de kater, van binnen gekwetst ging Sunset zitten, hoewel ze het niet liet zien hoe ze zich voelde over zijn opmerking dat ze klein was. "Nu vraag je erom!" Blies de zwarte poes boos, dit kon ze toch niet doen? Maar nu kon ze niet meer terug, het was niets voor haar om alles en iedereen te verraden, dus om te voorkomen dat Claw haar levend zou verscheuren, maakte ze het maar een beetje ontdujidelijk. "Claw gaat even bij iemand op bezoek." Ze wierp een blik vol met het woord Sorry! Naar de kater, en keek weer terug naar Mary. "Het is.." Haar ogen ontvingen de blik van Claw, en als versteend zat ze daar, wat in Starclansnaam moest ze nu doen? Zal ze stoppen met het zeggen van haar zin en worden uitgelachen? Of moest ze die zin verder schreeuwen en dan keihard er vandoor racen, weg van Claw die haar dan levend zal verscheuren. "Hij is opweg naar.." Nee dat kon ze niet, dat kon ze niet doen! Zo laag was ze niet! Ze wist de naam van die witte poes niet eens. "Zijn vriend.." Ze wierp een -'ben je nou blij?'- blik naar Claw, en draaide zich om naar Mary. "Zijn vriendinnetje waarvan StarClan de naam van mag weten." En met vliegende passen plofte ze naast Claw.

Onderwerp: Re: (OPEN) Mirror, mirror, on the wall...