I kinda like this place

Onderwerp: I kinda like this place di 26 aug 2014 - 12:59

De geur van Bloodclan was erg sterk hier. Er waren hier veel katten, dus het was wel duidelijk dat dit hun camp was. Maar Whitelion maakte zich geen zorgen. Hij was niet van plan hen aan te vallen, hij wou gewoon een plan B opstellen. Voor als die idiote Everstar besloot hem eruit te gooien. Hij wandelde naar een willekeurige kat. Een klein glimlachje speelde om zijn lippen en zijn staart zwaaide zorgeloos heen en weer. "Hallo, jongedame", zei hij met zijn warmste stem. Whitelion wist dat hij best aardig bleef, als hij nog levend wou teruggeraken. Maar hij was niet bang van deze tabby poes. Hij was zelfverzekerd, misschien zelfs wel overmoedig, maar hij wist zeker dat hij sterk genoeg was om te winnen van een willekeurige poes. Natuurlijk, als de andere Bloodclan katten hem zouden aanvallen maakte hij geen schijn van kans, maar hij zou nooit het gevecht beginnen.

~Eerste post voor Caraphernelia c:

Een witte kater was hier, en de poes wist metéén dat hij hier niet hoorde. Hij stonk. Naar WindClan. Een konijnenjager. Met haren die lichtelijk rechtstonden keek ze hem aan, want hij liep op haar af. "Hallo, jongedame", Zijn warme stem was een mooi leugen, dat besefte ze nu al. Een WindClanner die zich hier waagde had zowieso geen goede geschiedenis achter zich, en een warme, vriendelijke stem moest wel een leugen zijn. De kater zag er te zelfverzekerd uit. En dat mocht ze niet. Ze keek hem kil aan, en besloot dat ze geen moeite ging doen o vriendelijk te lijken. Ze wàs niet vriendelijk. "Haal je vuile konijnenpoten uit mijn Camp, mijnheer," Woedend keek ze hem aan. Wat deed hij überhaput hier?!

"Haal je vuile konijnenpoten uit mijn Camp, mijnheer," zei de poes onvreindelijk. Haar blik was onweer, maar Whitelion liet zich niet uit het veld slaan. Hij bleef net zo vriendelijk als ervoor, al kon hij een ietwat scherpe ondertoon niet onderdrukken. Hij wist toch dat de poes er waarschijnlijk niet in zou trappen. Bloodclan katten waren over het algemeen slimmer dan die kittypets in de clans. "Ik wist niet dat jij de nieuwe leader was, ..?", vroeg hij. Zijn zin eindigde in een vraagteken als om haar te vragen naar haar naam, al was niet zeker of ze zou besluiten die met hem te delen. Ze had natuurlijk ook geen reden om het hem te vertellen, hij was hier immers de indringer, en dus zou hij het begrijpen als ze het niet zou willen delen.

"Ik wist niet dat jij de nieuwe leader was, ..?" Verwachtte hij dat ze haar naam zeggen zou? Well, ze hield van haar naam, hij paste haar perfect, dus why not, maar nu niet. "Nee die ben ik inderdaad niet, maar dit Camp behoort meer toe aan mij dan aan jou, witte," Ze siste boos in zijn richting, en had zin om hem met klauwen naar buiten te dragen, maar dat kon je niet goed maken. Of wel? Tuuuuuuurlijk wel, maar nog niet. "Vertel me je naam, indringer." bevool ze hem, en keek hem nog steeds woest aan. Waarschijnlijk was hij ongeveer even oud, of net wat ouder als haar, maar dat schrikte haar niet af. Om eerlijk te zijn was ze gestopt met tellen, ze was tussen de anderhalf en de drieëneenhalf. Waarschijnlijk ergens rond de tweeëndriekwart ofzo. "Ik ben Caraphernelia en ik vind het niet leuk dat mijnheer 'ik vind mezelf veel ik kom het BloodClan Camp binnen' hier is."

"Nee die ben ik inderdaad niet, maar dit Camp behoort meer toe aan mij dan aan jou, witte," antwoordde de poes. Whitelion was nog steeds de rust zelve. "Misschien verandert dat nog wel", antwoordde hij. "En ik zou het op prijs stellen moest je me niet steeds 'witte' noemen" Hij vernauwde zijn ogen toen ze siste, maar ging er verder niet op in. Om zijn lippen was een piepklein glimlachje geplooid maar zijn ogen stonden koel. "Vertel je mijn naam, indringer", beval de poes. De grote kater haalde zijn schouders op en keek neer naar de poes. Hij moest naar bijna iedereen neer kijken, dus dat was niets speciaals, maar meestal wel fijn. "Ik ben Whitelion, maar misschien ken je die binnenkort wel beter", antwoordde hij. Er waren drie opties: Hij was te laf om Lionroar of Everstar aan te vallen; of hij viel Lionroar of Everstar aan en doodde hem/haar met een smoes dat het een rogue was; of hij viel één van hen aan maar doodde hem niet en werd uit de clan gegooid. Met de eerste optie zou hij onbekend zijn, een gewone warrior met een doodgewoon leven (buiten de moordpogingen en nestjes enzo dan). Met de tweede optie zou hij heersen over Windclan, en met de derde zou hij verbannen worden en Bloodclan joinen. "Ik ben Caraphernelia en ik vind het niet leuk dat mijnheer 'ik vind mezelf veel ik kom het BloodClan Camp binnen' hier is.", antwoordde de poes. Whitelion knikte. "En dat maakt jullie beter dan rogues en kittypets", murmelde hij. "jullie loyaliteit, of je het beseft of niet"

"Misschien verandert dat nog wel" Nee nee nee, dat klonk niet goed. "En ik zou het op prijs stellen moest je me niet steeds 'witte' noemen" Hij vernauwde zijn ogen, teken dat hij het niet leuk vond. Zijn koele blik en lelijke glimlach deden haar grijnzen, want ze had nu al een bloedhekel aan de kater. Hij haalde enkel zijn schouders op om haar bevel, en hij keek neer op haar, al was het niet bijzonder laag, zelf was ze normaal, net niet aan de grote kant, dus. "Ik ben Whitelion, maar misschien ken je die binnenkort wel beter", Wat een domme naam, hij had trouwens een hekel aan alle katten die -lion in hen naam hadden, haar vader heete Lion (eerst Lamb maar na gevochten te hebben als een leeuw en gestoren te zijn, hadden ze hem Lion genoemd. "En dat maakt jullie beter dan rogues en kittypets", ze haatte zijn gemompel. "jullie loyaliteit, of je het beseft of niet" Ze siste nog een keer naar hem. "Oke, witte, ik wil jou of jou vies Clannetje waar jij niet eens Leader van bent -zo te horen aan je naam- niet eens leren kennen. En wij BloodClanners zijn veel loyaler dan jij ooit zult zijn." Ze noemde hem opzettelijk witte. "En, witte, jij lijkt me al helemaal niet loyaal. Groot, knap, maar tegenlijk zo lelijk en verminkt door niet loyaal zijn."

Onderwerp: Re: I kinda like this place