It's hard letting go {Silhouetteheart}

Wat dacht die blonde waterrat wel niet! Haar staart sloeg woedend heen en weer. Haar klauwen krulden zich bij iedere stap over en zorgden voor een krassend geluid op de rotsachtige ondergrond. Woedend sloeg ze dan ook haar klauw tegen een schamel boompje aan die onmiddellijk omviel. Waar haalde die kat toch het lef vandaan om haar niet te vertrouwen! Ze werkte zo hard en dan kreeg ze nog niet eens een apprentice toegewezen. Haar voorpoot sloeg een kiezel de lucht in die zich met een plof op de grond liet vallen. Ze keek om zich heen maar concludeerde dat ze alleen was in dit verlaten gebied. Hoewel dit gebied aan Windclan toebehoorde spotte ze zelden een Windclanner in dit territorium. Ze vroeg zich af of Silhouetteheart of Whitelion hier ook zouden komen.

Hij zou de bekende Riverclan-geur van vele vossensprongen afstand kunnen herkennen en een gemengd gevoel schoot door hem heen. Blijdschap,maar ook angst en woede. Hoe kon ze zich zo diep in zijn Territorium dringen. Het Territorium van de Windclan. Silhouetteheart gooide zijn muis neer en rende door het lange gras van de Heatherfields heen,richting Moorland. Het was daar niet druk en misschien was hij een andere kat wel voor. Zijn Windclan-poten droegen hem zo snel als ze konden en al vlug bereikte hij het heuvelachtige landschap. In de verte zag hij een bekende grijze vacht opduiken. Silhouetteheart rende die kant op en stopte hijgend bij Silverpaw. "Silver,wat doe je zo ver hier?"zijn stem klonk bezorgd,maar dat kon hem niks schelen.

Ze hatte het als iemand haar liet wachten. Ze sloeg haar staart hard heen en weer. Ze had opzettelijk haar geur nagelaten in het territorium zodat hij haar wel moést ruiken. Uiteindelijk kwam hij vanuit het niets. Haast buiten adem. Maar dat was niet wat haar irriteerde. "Wie denk je wel dat ik ben! Ik ga en sta nog steeds waar ik zelf wil." Ze wierp hem een kwade blik. Onterecht. Maar hij had ook met haar woede te maken. Als hij niet zo bezorgd geweest was had ze vast weer gekalmeerd. "Kijk me niet zo aan! Ik ben geen kit meer." Ze draaide haar kop de andere richting uit en zuchtte. Die stomme waterrat had haar hele dag verpest, en nou kreeg Silhouette de volle lading.

Silver was nogal geïrriteerd merkte hij en hij besloeg beschaamd zijn ogen neer bij haar woorden. Ze had gelijk natuurlijk,maar hij kon het niet over zijn hart krijgen dat haar iets overkwam. Hij schudde die rare gedachte weg en knikte toen,"Sorry,ik schrok nog wel,wat als een andere je eerder had gevonden?"mompelde hij en keek weer op. Silver was maar ietsje kleiner dan hem,ze was sinds hun eerste ontmoeting wel wat bijgegroeid en hij wist ergens dat ze zo onderhand haar uiteindelijke grootte had bereikt. "Wat doe je hier eigenlijk?"fluisterde hij gehaast en bleef intussen alert op zijn omgeving.

Haar frustratie laaide alleen maar meer en meer op door de woorden van de kater. Ze liet het merken door haar mondhoeken op te trekken en zwak te grommen. "Nogmaals, ik kan goed genoeg voor mezelf zorgen! Ik hoef geen queen of bodyguard bij me om me te beschermen. Ik kan het perfect alleen af!" Ze was echt woedend. Het was duidelijk aan het geroep die ze gebruikte bij het uitbrengen van deze zin. "Ik kwam je vertellen van mijn nieuwe naam. Maar als dat je niet aanstaat kan ik beter maar weer vertrekken!" Ze keerde de zwart-witte kater ruw de rug toe en wandelde een eind van hem weg. Op het Riverclan territorium twijfelde ze even en bleef staan bij de grens met Windclan. Wat deed ze nou! Ze liet zich door haar poten zakken en bracht haar kop naar haar poten om na te denken. Waarom deed ze dit! De enige vriend die ze had, en ze behandelde hem op een manier als al haar andere 'handlangers'. Ze zuchtte en een traantje viel van haar wang af.

Silhouetteheart deinsde nu echter even naar achteren bij de volgende kwaaie woorden van Silverpaw,. "Nogmaals, ik kan goed genoeg voor mezelf zorgen! Ik hoef geen queen of bodyguard bij me om me te beschermen. Ik kan het perfect alleen af!"Hij schudde verward zijn kop en stamelde,"Ja hoor...na..natuurlijk". Silverpaw draaide hem ruw de rug toe, "Ik kwam je vertellen van mijn nieuwe naam. Maar als dat je niet aanstaat kan ik beter maar weer vertrekken!" Nieuwe naam? Silhouetteheart bleef even versuft staan,kijkend naar de vertrekkende Silverpaw,toen het door hem heen drong. Ze was Warrior! Tenminste...dat hoopte hij. Silhouetteheart voelde zich opeens zo stom,waarom was hij zo overbezorgd geweest? Hij bedacht zich geen moment en rende naar de poes toe, gelukkig stond ze stil. "Silver, het spijt me"bracht hij eruit en probeerde haar aan te kijken,"Wat is je nieuwe naam?"vroeg hij voorzichtig,hopelijk beurde ze weer op.

Het was geen wonder dat hij op haar afstapte. Zonder enige moeite te doen om op te kijken gromde ze om haar frustratie duidelijk te maken. In deze situatie mocht hij haar niet zien! "Go away Silhouette. You don't want to see me." Deze keer had haar stem iets dramatisch in zich, maar nog steeds was het duidelijk hoe woedend ze was. Haar staart sloeg wild heen en weer over de grond. Uit woede, maar de achterliggende reden was ook dat ze niet wilde dat hij wegging. Ze wilde hem vannacht bij haar. Voor de rest van haar leven.

Nog steeds keek ze niet op. Maar instinctief wist ze dat hij er nog steeds was. Voorzichtig legde ze haar staart over de zijne heen waarbij ze haar poot over de zijne legde en voorzichtig opkeek. De tranen waren al deels gedroogd, maar lieten nog steeds enkele zichtbare tekenen na. Maar dat boeide haar helemaal niets. "H..het spijt me. Stay with me." Ze keek hem verwachtingsvol aan, maar liet niets aan het toeval over. Nog steeds had ze die eeuwige kille blik in haar ogen.

Ze gromde,maar keek niet op,"Go away Silhouette. You don't want to see me"Silhouetteheart keek verbaasd naar haar,"Jawel,maar ik wil niet dat je iets..."overkomt wou hij zeggen,maar hij bleef steken. Wat moest hij doen? Hij wou iets verzekeren,maar wat? Silver's staart zwiepte kwaad heen en weer en liet Silhouette in onbegrip. Toen,enkele minuten verstreken waren,legde ze haar staart over de zijne heen en deed hetzelfde met haar poot bij zijn poot. Silhouetteheart voelde een tinteling door zijn vacht gaan en keek Silver aan,haar wangen waren vochtig."I like to stay with you"fluisterde hij in haar oor en deed toen iets wat hij enkele dagen geleden nog over getwijfeld had,hij likte over haar wang. "I promise"hij snorde zachtjes en het kon hem allemaal niet meer schelen,behalve Silver.

De reactie waar ze het meest op hoopte werd op het juiste moment beantwoord. Langzaam verdwenen alle tekenen van verdriet uit haar gezicht en durfde ze voor het eerst weer opkijken. Haar zeegroene ogen straalden voor het eerst een liefdevolle blik uit. Haar staart sloeg zich over zijn rug heen en haar kop vleide ze in zijn nek. Het maakte haar niets meer uit als Dawn- of Everstar hier achter kwamen. De gedachte dat ze dit moment bij hem was, was perfect. Haar blik kruiste die van hem terwijl haar tong zacht over zijn kin likte. "My Silhouette." Ze liet zich varen in de gedachte voor altijd bij hem te kunnen zijn. Langzaam sloten haar ogen zich en zuchtte ze geruststellend. "I love you,"

Silhouetteheart keek in haar zeegroene ogen en zijn normale nikszeggende blik veranderde in een warme zachte blik en hij liet haar bewegingen toe,haar lichaamswarmte straalde over hem heen en hij sloot zijn ogen. Een tong likte hem over zijn kin en snorde zachtjes,terwijl hij zijn kop tegen de haar aandrukte,het was alsof alles stilstond. "My Silhouette."hij snorde nog wat harder,"Silver". Bij haar zijn,meer niet. Gewoon even alles vergeten. Hij hield van haar en dat zal hij ook toegeven,hij wou het schreeuwen van de heuvels. "I love you,"klonk het en Silhouetteheart's hart maakte een sprongetje,"I love you too"fluisterde hij zachtjes in haar oren en deed zijn kop toen weer wat naar achteren,zodat hij haar aan kon kijken. "Silver,wil je mijn partner zijn?"

Niets meer dan dit wilde ze. Voor altijd bij hem zijn, zijn warmte tegen haar voelen, zijn zachte aanrakingen voelen, zijn liefkozingen. Voor het allereerst wist ze wat het vreemde gevoel in haar buik betekende. Hoe het voelde om bij iemand bijzonders te zijn. Om hem voor altijd aan je zijde te hebben. Silver lachte zoet en keek de kater in zijn geel-oranje ogen aan. 'Silver,wil je mijn partner zijn?' Een blos steeg naar haar wangen terwijl ze zich van hem weg draaide. "Yes I will." Ze keek hem verliefd aan in zijn gele ogen. "Sil, you have to warn Sunpaw." Een vals lachje verscheen weer op haar snuit. Dit was hoe ze werkelijk was, hoe ze altijd zou zijn, behalve in zijn gezelschap. Hier was zij van hem.

"Yes I will." Silhouetteheart giechelde kort bij dat antwoord,zijn opwinding binnenhoudend. "Dat is geweldig". "Sil, you have to warn Sunpaw."Silhouetteheart keek naar haar valse lachje en zuchtte toen, "Silver,ik vertrouw Sunpaw niet honderd procent,ze heeft volgens mij nogal een afkeer van om een mentor te hebben en ze kan ons verraden"hij keek even opzij,in de hoop dat ze nog steeds alleen waren. Daar leek het wel op. "Maar wat is je nieuwe naam?"hij keek vragend naar Silver.

Het perfecte moment leek eindelijk op zijn eind te lopen. Silver keek Silhouette in zijn ogen aan waarbij een tevreden glimlach op haar snoet kwam en een tong over zijn wang likte. "Wij zijn geweldig," Merkte ze snugger op. 'Silver, ik vertrouw Sunpaw niet honderd procent,ze heeft volgens mij nogal een afkeer van om een mentor te hebben en ze kan ons verraden,' Daar had je het. Silver zuchtte. Die kleine Windclan b'tch moest niet denken dat ze hun liefde zou kapot maken. "Sweetheart, dan zeg je toch niets? Laat dit aan mij over," Ze lachte ietwat vals. Alsof die Fishface naar haar zou luisteren. Ze geeuwde wat en voelde haar oogleden zwaarder worden. Maar haar gedachten zouden haar de hele nacht laten wakker blijven. "Gale. Silvergale," Antwoordde ze op zijn vraag. Ze wreef even haar poten over haar ogen. "Take a nap boy. Er is nog veel werk aan de boeg." Ze had het dan nog niet eens over de bondgenoten die ze moest gaan zoeken in Thunderclan.

Ff tijd shippen~
De volgende morgen

De poes opende voor het eerst sinds een lange nacht haar ogen. Het vredige gevoel die ze de avond ervoor had leek helemaal verdwenen te zijn. Haar zeegroene kijkers vielen op de kater die nogal dicht tegen haar aanlag. "Damn Silhouette! Wat doe je nou?" Gauw sprong ze weer overeind waarbij ze van bovenaf de kater aankeek alsof hij één van haar 'handlangertjes' was. Ze bleef de kater nog even om een antwoord vragend aankijken toen ze haar blik voor zich uit liet varen en alvast een plan begon te bedenken om enkele domme Thunderclanners aan haar kant te krijgen.

Poor Silhouette D:

"Sweetheart, dan zeg je toch niets? Laat dit aan mij over,"ze lachte ietwat vals en Silhouetteheart glimlachte. Haar lach was geweldig,dat hij dat nu pas inzag. Hij kon er wel uren naar luisteren,maar ze was alweer opgehouden. Het begon intussen te schemeren en Silhouetteheart spitste zijn oren,de Moonhigh patrouilles konden het gebied oversteken en hun ontdekken. "Hou je gedekt"gaf hij haar fluisterend raad, het bleef stil. "Gale. Silvergale," Silhouetteheart keek haar weer aan en knikte, "Mooie naam,past bij je" ze was duidelijk moe en ook Silhouetteheart voelden zijn ogen loom worden. Hij kroop tegen haar aan en knikte afwezig bij haar woorden, "Een heleboel" even later voelde hij hoe Silvergale indommelde,hijzelf wachtte nog even onder de maan en kon de strijd tegen de slaap niet meer verzetten.

Silhouetteheart schrok wakker van een beweging en moest zijn geheugen even op gang laten komen toen hij zag waar hij was, "Damn Silhouette! Wat doe je nou?"Silvergale,hij herinnerde zich het weer. Hij hield van Silvergale en zij hield van hem. Toch keek ze hem nu niet met een liefdevolle blik aan. Silhouetteheart geeuwde en stond op,ergens voelde hij een opluchting dat ze blijkbaar niet gevonden waren. "Silvergale,sweety,we zijn samen gaan slapen,weet je nog?"zei hij geruststellend tegen haar. Hopelijk wist ze het nog.

De Riverclan warrior trok iets wat geïrriteerd haar poot op bij zijn woorden. "Don't call me that way Silhouette." Het was duidelijk dat ze het niets eens was met zijn gedrag. "Houdt jij je maar bezig met die Shadowclanners van je." Hoe erg kon ze het gehad hebben. Alles wat de nacht ervoor gebeurd was leek allemaal zo ver weg. Opeens was het vreemde gevoel ook weer weg. Alsof het er nooit zou geweest zijn. Silver moest haar kop even schudden. Wat was er aan de hand. Wat was er die nacht gebeurd?

"Don't call me that way Silhouette."hij deinsde geschrokken naar achteren en keek haar verbaasd aan, wist ze dan niks meer. . "Houdt jij je maar bezig met die Shadowclanners van je." Shadowclanners? Wat had dat er nou mee te maken? Silhouetteheart voelde zich verwarder worden met de minuut en hij stamelde wat in zichzelf. Toen het bleek dat Silvergale klaar was met haar plotselinge gedrag,besloot hij om het nogmaals te proberen, "Silvergale,ik hou van je en jij houdt van mij. Dat vertelde je me gisteren"hopelijk wist ze het weer,"Ik voelde me zo gelukkig"

Ze werd hoe langer hoe verwarder. Haar zeegroene ogen keken de kater verward maar doordringend aan. Ze wilde weten of hij werkelijk de waarheid sprak. Maar ze kon hem niet bevatten. Zou het waar zijn? Had ze die avond toegegeven dat ze gek op hem was? Het leek haar onrealistisch. Ze voelde niets meer dan alleen een vertrouwensband met hem. Silver zuchtte en liet haar kop hangen en dacht na. "Well, teach me. Vertel me alles van die avond." In haar blik kon je achterhalen dat ze echt graag meer wilde weten, dat ze oprecht spijt had van het vergeten van een avond die zo bijzonder bleek te zijn voor hem.

Hij begreep het niet,waarom wist ze niets meer? Het was zo fijn geweest,zo anders en nu was alles weg. De poes keek hem in verwarring aan en hij voelde teleurgesteld,"Het is de waarheid"zei hij vlug en keek haar hoopvol aan,misschien wist ze het weer,maar Silvergale liet haar kop hangen, "Well, teach me. Vertel me alles van die avond." Silhouetteheart keek even of ze nog steeds alleen waren en knikte toen, "Ja"in zijn geheugen zocht hij naar een goed begin en begon te vertellen, "Gisteren was je hier en ik vond je, ik was bezorgd en jij was boos"hij hield even pauze en keek zoekend in haar ogen,kon ze zich dat herinneringen?"Je ging weg,maar bleef in de verte stilstaan,ik ging je achterna" hij zweeg kort en haalde diep adem,"Toen zei je dat het speet en dat ik bij je moest blijven"hij zocht naar de goede woorden,om het zo voorzichtig mogelijk te brengen,"En toen vertelde je dat je van me hield en ik vertelde hetzelfde aan jou"Silhouetteheart sloot zijn verhaal af en keek de poes vragend aan,"Can you remember it?"vroeg hij en viel toen stil,zodat ze na kon denken.

Voor het eerst voelde ze oprecht schuld naar deze kater. De poes liet haar oren hangen, evenals haar kop, en keek hem toen aan toen hij vertelde. 'Gisteren was je hier en ik vond je, ik was bezorgd en jij was boos,' Ze knikte. Wat moest ze nou doen. Het leek echt haar schuld dat dit alles zo was. Ze wilde hem zo graag weer te reden stellen. Hij was nu eenmaal niet het type kater om als slaafje te gebruiken. Wat moest ze doen. Ze sloot haar ogen voor een moment en stapte blindelings op hem af om hem het zwijgen op te leggen met een kus. Haar zeegroene ogen openden zich weer en keken hem in de zijne aan. "I'm gonne show you, what's really crazy." Een lachje bracht zich om haar lippen en keken hem blozend aan.

<33

De kus op zijn lippen kwam niet verwacht voor hem en verbaasd stapte hij naar achteren en keek de poes met verbaasde ogen aan. Wist ze het weer? "I'm gonne show you, what's really crazy."Silhouetteheart schudde zijn kop even bij deze plotselinge verandering van Silvergale en werd zichzelf weer,"What kind of crazy?"zei hij met ondeugende ogen en hij liep een rondje om haar heen,zijn staart over haar heen halend. "Show me"zei hij uitdagend toen hij weer voor haar stond,zijn oranje ogen in de zeegroene van haar.