Such a lonely day, and it's mine [Sunset]

De cyperse kater zat op een natte, omgevallen en uitgeholde boomstam. Zijn groene ogen staarde naar de steeds vager wordende sterren die boven hem niet tussen de boomtoppen door piepte. Vulture onderdrukte een geeuw. Hij had vannacht nauwelijks een oog dicht gedaan. Hij had af en toe geslapen als het kon maar voornamelijk was hij gaan zwerven. Hij was uiteindelijk tussen de bomen dicht naast de stad neergestreken waar hij nog steeds zat. Rond deze tijd zou ik mijn warrior naam hebben gekregen als ik nog in de clan zat. Het was moeilijk te geloven dat hij nu al twee volle manen een rogue was. Regelloos en vrij. Zijn leven zou anders zijn geweest als hij nog in de clan zat. Dan zou hij niet langer Vulturepaw zijn. Dan zou zijn leven anders zijn. Hij zuchtte nogmaals en ging op zijn buik liggen. Zijn voorpoten helde over de rand van de stam. Vanaf hier kon hij de stad in het dal zien. Hij was zo erg moe. Niet zo zeer vanwege zijn herstellende lichaam of zijn herstellende mentale toestand, hij was gewoon moe van alles. Hij wilde eigenlijk even ergens gaan liggen en drie of vier manen slapen. Zonder onderbrekingen. Ik ben nog maar 2 manen rogue.. geen wonder dat ik zo uitgeput ben. Hij had nog veel te leren en dat wist hij. In het dal beneden zag hij allemaal lichtjes bewegen als kleine mieren. De twolegs ontwaakte ook uit hun slaap. Hij was al lang wakker. Toen hij achter zich vogels verschrikt hoorde opvliegen keek hij om. Kwam er iemand aan? Om het zekere voor het onzekere te nemen kwam hij overeind en draaide hij zich naar de bron van het geluid toe. Takken kraakte boven hem en hij keek automatisch omhoog om verschrikt te kijken wat voor iets hem nu weer te wachten stond. Maar hij herkende de zwarte vlek die tussen de takken danste. Even wist hij niets te zeggen. Van alle katten die hij tegen kon komen was juist zij diegene die langs kwam. "Sunset?" Riep hij naar boven met gespitste oren, op zijn hoede.

Toen Sunset naar beneden keek ving Vulture haar grijzen ogen weer. Echter waren ze nu niet meer zo vriendelijk. Blazend sprong ze wat takken naar beneden om dichter bij hem te komen. Hij schrok een beetje en deinsde achteruit. 'Wat moet je van me!' Hij vond haar vijandigheid lichtelijk beledigend en misplaatst. Maar zodra hij er aan terugdacht vond hij het ook wel logisch. Zijn groene ogen keken niet langer recht in de hare en hij zocht naar de juiste woorden. Hij wilde niet al te zwak overkomen. Ze was BloodClan en te zien aan haar houding niet al te blij hem te zien. Hij zag hoe ze eindelijk afdaalde en toen ze op de natte bosgrond landde haalde hij diep adem. Ze was blij te zien dat ze opgeknapt was na die aanvaring met de hond en toen nog een keer een vos. Toen ze echter haar klauw optrok en haar nagels ontblootte kromp hij in elkaar. Moet ik rennen? Ik ben dom als ik ga vechten. Zei zijn verstand. Hij moest vechten uitstellen tot lang na dat hij was genezen. Hij zag er vreselijk uit. Sunset leek dat ook op te merken en liet haar klauw zakken. 'Wat is er met jou gebeurd?' Vulture haalde zijn schouders op en nam de gelegenheid een pas of twee achteruit te zetten zodat hij niet direct meer in haar vuurlinie stond. "Ik kreeg mot met een oudere en sterkere rogue. Hij vormde een gevaar voor mijn nichtje" Zei hij alsof het daarmee was afgedaan. "Alhoewel ik niet van jou kan zeggen dat je er slecht uit ziet" Haar vacht was nog steeds glanzend. Ze droeg nog steeds die rode halsband. "Wat brengt jou hier zo dicht bij het twolegs kamp?" Miauwde hij geïnteresseerd. Hij wees met zijn staart tussen de bomen door naar de stad in het dal. Hij hoopte door een normale conversatie op te starten de vrede te bewaren zodat hij er zonder kleerscheuren er vanaf kon komen. Hij spande zijn magere spieren iets aan en ontspande toen weer.

Vulture spande zijn spieren weer aan toen Sunset hem geïrriteerd antwoord gaf. Misschien was het beter dat hij er maar vandoor ging. Hij had er duidelijk verkeerd aan gedaan haar te roepen. Ze leek echt oprecht kwaad op hem. Enkel omdat hij haar alleen had gelaten toen ze in slaap was gevallen? Hij hoefde geen verantwoordelijkheid aan haar af te leggen! Dat had hij puur zelf gedaan. Daarbij voelde hij zich vreemd toen hij op wacht zat. Een beetje zoals hij zich nu begon te voelen .. Toen hij klauwen in zijn vacht voelde prikken hield hij zich meteen slap. Geschrokken werden zijn ogen groter en haalde hij gejaagd adem. Zijn toch al pijnlijke schouders begonnen weer zeer te doen en hij beet op zijn tong om niet enig geluid van pijn voort te brengen. Vulture zijn ogen traande ervan. Wat is er aan de hand!?. "Laten we nu niets overhaast doen .." Begon hij voorzichtig. Hij keek Sunset recht aan in die grijze kijkers van haar. Ze begon te grommen en hij hield zijn mond maar weer. Voor enkele momenten viel er een stilte. Hun neuzen raakte elkaar bijna aan. Zo dichtbij was Sunset. Hij slikte moeizaam en maakte zich klaar om elk moment weg te sprinten als het moest. Zeker was het niet heldhaftig dat hij wegrende van een jongere poes. Het gevecht met Cyber had hem voorzichtiger gemaakt. Hij was toch al geen fan van vechten geweest. Nu mogelijk nog mínder.

Ten lange leste liet Sunset los en wendde zich meteen van hem af. Vulture rolde opzij en kwam heel langzaam overeind. Hij siste van de pijn. Verdomme, dat doet zeer! Hijgend ging hij zitten en bewoog hij heel voorzichtig zijn schouders heen en weer. Hij keek hoe ze tussen de braamstruiken doorliep en uit het zicht verdween. Goed zo, laat haar maar alleen. Loop rustig terug naar je veilige twoleg stad. Dacht hij. Zijn poten voerde hem echter achter haar aan. Had hij haar zó overstuur gemaakt? Het moest wel aan hem liggen. Hij herinnerde zich iets wat zijn broertje ooit had gezegd tegen een van zijn vrienden. 'Meisjes. Altijd oppassen als je met hen omgaat. Het ene moment zijn ze hartstikke lief en het andere moment klauwen ze je ogen eruit..' Hawkpaw bedoelde vast dit "Sunset, wacht nou" Zei hij zacht en hij dook op naast haar. "Het was misschien fout dat ik je zo heb achter- nee het was fout dat ik je zo heb achtergelaten .. maar ik wist ook niet wat ik anders moest doen" Legde hij onbeholpen uit en hij ging voor haar staan toen ze eenmaal uit de braamstruik klommen. "Je ziet er goed en gezond uit .. en je hebt je clan" Vulture wist niet echt wat anders te zeggen. Voorzichtig ontweek hij haar grijze ogen. "Daarom heb ik je achter gelaten .. je redde het wel .. blijkbaar heb je het inderdaad gered" Zei hij, zijn keel voelde alsof het dichtgeknepen werd. Op de een of andere manier voelde het niet alsof het de waarheid was. Hij wist alleen zelf niet wat dan wel de waarheid was.

Vulture's goed bedoelde woorden gingen teniet. Hij slikte moeizaam. ''Snap je het dan niet!?'' Hij sloot zijn mond net op tijd. De aandrang om 'Niet echt' te zeggen was bijna te groot geworden. De rivier achter hen verbrak de stilte. Hij vernauwde zijn ogen alsof dat hem hielp haar te begrijpen maar helaas. Sunset leek zich weer te willen omdraaien maar haar poten zakte weg en ze viel.  Vulture's geïmproviseerde snoekduik belandde hem een eindje onder het oppervlak. Wild peddelend kwam hij boven. Spartelend ging hij met de stroming mee. Angstvallig keek hij om zich heen maar hij zag Sunset nergens. Verdorie! Hij had op de kant moeten blijven en had mee moeten rennen! Niet zichzelf in het zelfde schuitje gooien. De kou was niet al te vriendelijk op zijn toch al zwakkere lijf. De stroming deed het meeste werk. Zwak peddelend keek hij goed om zich heen of hij haar kon zien. Een laag watervalletje kwam in zicht en hij vreeste het ergste. En toen zag hij haar! "Su-" Water gutste in zijn bek en hij begon te hoesten. Moeizaam bleef hij boven water. Hij zette zich schrap.. en werd naar beneden gespoeld. Het water voelde aan als keihard steen. Vulture opende zijn ogen en peddelde zwakjes met zijn poten die ook moe begonnen te worden door de plotse inspanning die hij niet meer gewend was. Kom op! Sunset waar ben je! Hij haalde proestend adem toen hij weer boven kwam. Angst greep hem net als de kou. Het maakte zijn vacht zwaar en zijn geest mistig. Hij wilde niet opgeven.. maar hij zag haar niet meer. "Sunset!" Riep hij toen hij eindelijk de kans kreeg. Het klonk meer als het gemauw van een kitten dan van een bijna volwassen kater. En toen zweerde hij iets zwarts te zien net onder het water oppervlak een staartlengte of twee voor hem. Dat moest haar zijn! Vulture dook onder en liet de stroming het werk doen. Door het kolken van de rivier was het moeilijk om te zien waar hij zich bevond. Hij knalde bijna tegen haar op. Instinctief greep hij haar vast bij haar nek en trok hij zich naar boven. Kom op! Werk mee! Sunset voelde aan als een das. Het water en haar dode gewicht trokken hem nu onder. Hij wist bij de kant te komen maar niet om boven water te komen. Zijn longen voelde aan alsof ze gingen barsten. Met één laatste krachtsinspanning kwam hij boven water en greep hij zich vast aan de kant. Hij hees zichzelf de oever op en Sunset er achteraan. Hij kreeg haar niet verder dan de helft op de kant voor hij zelf instortte. Hijgend met een barstende koppijn lag hij naast haar doorweekte lijfje. Kostbare zuurstof vulde zijn longen en langzaam maar zeker verdwenen de dansende lichtvlekjes voor zijn ogen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en hoestte overdreven. Bevend rolde hij weer op zijn buik en keek hij naar Sunset. Wankelend liep hij naar haar toe. Hij zag dat ze nog ademde. Bedankt de goden en wie er nog meer mee heeft geholpen! Vulture duwde haar zo dat ze iets meer als een bolletje opgekruld lag als het ware. Hij trok haar meer de kant op zodat het water hun niet meer zou raken. Vulture zuchtte heel diep, schraapte zijn moed bijeen, en begon haar kop droog te likken. Als ze zo in de kou bleef liggen zou het nog verder mis gaan straks. "Ik ben nog geen tien minuten in haar aanwezigheid en alweer ben ik bijna dood gegaan" Mopperde hij nijdig. Hij had van een kittypet eens een verhaal gehoord dat twolegs zwarte katten als een voorteken van ongeluk zagen. Hij kon nu wel ruimschoots instemmen met de twolegs. "Loopt in twee sloten tegelijk .. trekt ongeluk aan .." Mompelde hij terwijl hij haar gestaag droger begon te likken. "Word nog eens mijn dood" Was zijn laatste geklaag toen ze voor het grootste deel droog was. Hij duwde tegen haar aan met zijn voorpoot. "Sunset? Sunset? Hoor je me?" Geen reactie. Vulture tikte haar nogmaals aan en zette zelfs een keertje heel voorzichtig een nagel in haar. Nog steeds geen reactie. Hij keek onzeker om zich heen en dacht na. Er was eigenlijk maar één ding die hij kon doen nu ze nog niet bij bewustzijn was. Haar warm houden. Ongemakkelijk en heel erg op zijn hoede krulde hij zijn lijf om haar heen. Hij sloeg zijn klauwen uit en staarde strak voor zich uit zonder iets te zien. "Dit is zo ongemakkelijk .." Mompelde hij beverig. Hij had niet eens opgemerkt dat zijn vacht nog nat was. Zijn eigen gemoedstoestand was hem al ontschoten zodra hij begon met het zorgen voor de zwarte poes met de adembenemende grijze ogen.

Vulture hield zijn blik intens in het niets gericht. Toch keek hij af en toe naar Sunset of ze nog wel ademde. Maar .. ze ademde niet? Hij duwde zich dichter tegen haar aan, alsof de warmte haar zou redden. Paniek schoot opnieuw door hem heen. Hij vloog overeind en zocht naar een oplossing. Iets tikte hem heel zacht tegen zijn achterpoot aan en hij keek om. Haar staart bewoog! "Goede goden nog aan toe" Zei hij beverig. Hij maakte zich klaar om op haar borst te duwen om het water eruit te laten.. "Ik ben geen RiverClan kat, ik weet niet hoe ik haar moet helpen" Miauwde hij paniekerig tegen niemand in het algemeen. Sunset schokte en begon toen te hoesten. Het duivelse water spatte op de oever, haar longen uit. Vulture had het gevoel dat hij slap werd van de opluchting. Ik zou mezelf het nooit vergeven hebben als ze was gestorven.. Besefte hij. Maar het gevaar was nog niet geweken. Nog lang niet! 'Het .. spijt .. me ..' "Rustig maar" Suste hij haar. Het was haar schuld niet. Het was zijn schuld. Ze liep van hem weg en toch drong hij zichzelf op aan haar. Wanhopig zichzelf uit te leggen en het goed te maken. 'Dankje' Murmelde Sunset uiteindelijk. Haar hoofd viel neer en haar ogen staarde voor zich uit. Vulture slaakte een kreetje en schreed naar haar toe. Ze begon echter weer te ademen, haperiger deze keer. Ze slaakte een kreet en Vulture stond ontzet naast haar. Wat moest hij nu doen? "StarClan help me" Nee, StarClan kon niet helpen. Hij was een verrader en een deserteur. Clanverraders hadden geen StarClan. Sunset wist misschien niet eens wat StarClan was, dat betekende dus ook dat ze geen hulp konden uitten. Ik sta er alleen voor. Zei een opmerkelijke, heldere Vulture mentaal. Vulture haalde gejaagd adem. Ik heb hiervoor gekozen om alleen te zijn.. daarom moet ik me hoofd koel houden. Langzaam kalmeerde hij lichtjes. Juist ..

Sunset's grijze ogen ontmoette de zijne. Hij beantwoordde haar blik. Zijn vacht was uitgedrupt maar nog niet droog. Hij wikkelde zich zo voorzichtig mogelijk om haar heen om haar warm te houden. "Je hebt vast wat gekneusd, hou je nu maar stil.. ik zorg ervoor dat alles goed komt" De cyperse kater begon te spinnen, hopend dat het misschien kalmerend werkte. "Niemand gaat dood vandaag, zeker jij niet" Zei Vulture streng. "Eerst gaan we warm worden.. een beetje opknappen en dan breng ik je ergens veilig" Legde hij uit, aan een stuk door spinnend. "En daarna .. ga ik jagen op lekkere vette duiven en eekhoorns" Hij was verbaasd over zijn eigen kalmte maar liet niets daarvan merken aan Sunset. "Zie je het voor je, Sunset? Proef je ze al?" Snorde hij. Hij haalde diep adem, zijn gesnor vervaagde even in zijn borst maar kwam weer terug. Het kolken van de rivier verbrak de stilte. Hij likte nog wat restanten nattigheid van haar kopje. "Dus .. rust nog even uit nu het kan, dan trekken we er wanneer het kan op uit, goed?" Zei Vulture zacht.

Vulture keek bezorgd toe. Sunset was toch opgestaan. Hij was er van overtuigd dat hij haar voor een moment kalm had gekregen. Hij haalde diep adem en kwam overeind. Hij moest de bloeding op haar poot stoppen.. dat was een prioriteit. Daarna .. haar kalmeren en zover krijgen dat ze van die rivier weg bleef, het bos ingaan en rustig de nacht samen doorbrengen. Er zat niets anders op. Hij was gedwongen sowieso de eerste nacht bij haar te blijven. Hoe vreemd hij zich ook voelde als hij bij haar was, omwille van Sunset kon het niet anders. Nu kreeg Vulture ook de dreigende, grommende lucht in het oog wat op hen afkwam. De sterke wind die begon aan zijn vacht te trekken en hem te verkleumen door zijn toch al vochtige vacht. Timide liep hij naar zijn zwarte metgezel die boos naar de rivier blies. 'Bomen klimmen? Nee daar heb ik-' Zijn zin werd echter overstemd door zijn eigen kreet toen Sunset opnieuw het water in viel. "Kom op nou! Ik ben geen superkat" Vloekte hij kwaad tegen niemand in het bijzonder. Als het zo doorging zou hij zelf nog dodelijk gewond raken op die manier. Hij rende haar achterna. Door de zware regenval van de afgelopen manen was het waterpeil drastisch gestegen. Het duurde niet lang of de rivier trad buiten zijn oevers. De hevige wind zorgde ervoor. Vulture keek benauwd om zich heen. Geen enkel teken van Sunset. Met een oorverdovende knal en oogverblindende lichtflits die de lucht door midden leek te splijten knalde de donder neer op een brede bloesemboom die in de brand vloog. Met grote ogen en een dikke vacht keek Vulture naar de vuurrode vlammen. 'Vulture ga alsjeblieft jezelf redden, dit moet ik echt alleen doen!' Hoorde hij ergens. Hij probeerde haar naam te roepen maar hij werd overstemd door de rivier. Blindelings ging hij op de vermoedelijke bron van haar kreet af. Zijn nagels trokken over de stenen. En toen zag hij haar. Ze slaakte een kreet en werd meegesleurd. Vulture stoof haar achterna. Toen hij de plek bereikte zakte hij met zijn voorpoot door een nauw gat dat werd bedekt door een stel varens. Moeizaam wurmde hij zijn poot eruit. Hij zag dat bij de oever Sunset's kop verdween .. dat moest betekenen .. "Hou vol!" Riep hij zo hard als hij kon door het gat. Moeizaam begon hij de aarde om te woelen en het gat groter te maken. Zijn ogen gingen af en toe naar de vlammenzee die zich uit begon te breiden aan de andere kant. Regen begon neer te roffelen op zijn rug. Zwoegend werd het gat groter en groter.. groot genoeg om er net door te passen als je dun was zoals Sunset. "Hier, klim eruit en laten we gaan!" Hopend dat door haar adrenaline rush ze op zijn minst lang genoeg kon rennen om buiten het gevaar van de rivier te komen.

Vulture krabbelde de heuvel op samen met Sunset. Toen ze eenmaal buiten gevaar waren, alhoewel Vulture daar nu aan twijfelde aangezien Sunset het aan leek te trekken als vliegen op honing, streek hij dood vermoeid neer. Zijn oude wonden prikte weer .. en praktisch zijn hele lichaam voelde zwaar aan. Hij nam even de tijd om adem te komen en tot rust te komen. Zijn bleek, groene ogen bleven echter wel op Sunset gericht. 'Dankje! Maar ik denk dat het beter is als we hierna elkaar niet meer zien.. Je gaat nog dood als je bij mij in de buurt blijft...' Hij maakte een schamper geluidje. Daar kon hij haar niet meer gelijk geven. Toch was hij niet in staat om schamper of gemeen te reageren. Ondanks alle problemen die Sunset hem had gegeven sinds hij haar ontmoet had op die ene trouwe dag. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar er kwam niet echt iets uit. De zwarte poes ontweek zijn blik. Vulture keek naar de grond en probeerde de pijn te negeren die hij zelf voelde. Sunset zou vast ook wel niet in al te beste staat zijn als de adrenaline bij haar was uitgewerkt. "Ik .. ken hier de weg wel" Dat had hij eigenlijk niet willen zeggen. Hij wilde heel iets anders zeggen maar hij verbad het zichzelf. "Waarom breng ik je niet terug naar je territorium .. heb je een medicine kat in de BloodClan? Die helpt je wel. We zijn niet erg ver van je thuis vandaan" Vulture duwde zich overeind. "Laten we maar gaan als we het op tijd willen halen, ik ben moe, heb praktisch overal pijn en nat" Zei hij ogend naar de hemel die op hen neer huilde. Hij legde zijn staart even op haar rug en zuchtte diep. "Trek het je niet aan, niets van vandaag of van eerder is jouw schuld .. niet echt .. je trekt gewoon ongewild ongeluk aan" Zei hij bemoedigend en hij liep van haar weg. "Kom op, laten we naar jouw huis gaan" Hij zorgde er zorgvuldig voor dat hij BloodClan associeerde met haar. Hoe aardig ze dan ook mocht wezen.. ze was BloodClan en dat bleef zou. Vulture was opgegroeid met de wetenschap dat alles wat BloodClan was slecht was. Slechter dan zelfs zijn vreselijke familie.

Vulture zuchtte vermoeid. Hij kon haar grappen niet echt waarderen op het moment. Maar boos op haar zijn kon hij ook niet. "Je hebt gelijk. Laten we dan voor nu maar bij elkaar blijven en een schuilplek zoeken" Hij draaide zich om en liep samen met Sunset tussen de bomen door. Hij hield haar goed in het oog en tegelijkertijd scande hij de omgeving naar gevaar. De regen doofde het vuur achter hen waardoor de rode gloed langzaam maar zeker verdween. "Sunset, als je echt zo veel ongeluk aantrok dan was dat vuur ook niet uitgegaan door de regen" Probeerde hij haar een beetje op te vrolijken. Hij sloeg met zijn lange staart en keek haar even vlug aan in haar grijze kijkers. Even snel als hij zich naar haar toe wendde keek hij ook weer weg. "Maar toch zou ik het niet erg vinden als je de honden, vossen, dassen en ratten niet zo erg naar je toe trok" Hij glimlachte weer. Ondanks de kou die hem vast hield en de pijn die in zijn lichaam brandde. Hij kon niet boos op haar zijn. Niet echt. Dat irriteerde hem ergens ook wel. Waarom kan ik dit niet? Ik voel me zo onnozel. Dacht de cyperse kater gefrustreerd.

(Mooie postsheet! <3)

Vulture volgde haar blik en knikte instemmend. Jep, hij zou zelf dat hele hol al vullen. Wie weet kwam hij wel vast te zitten .. De vossen geur die zijn neus binnen drong gaf hem geen andere keus. Gewillig zelfs zou hij er in gaan. Het was weer zo ver. 'Het is klein! Maar om even te schuilen voor die rotbeesten! Waarom vinden we áltijd kleine hollen' Vulture sprong haar achterna maar was lang niet zo snel omhoog gegaan als zij. Zijn pijnlijke spieren weerhielden hem er van dat hij erg ver kwam. Kreunend gleed hij een stukje naar beneden. "Ga maar naar binnen ik kom wel" Hij zette zich schrap en haakte zichzelf op een tak. Trappelend met zijn achterpoten klom hij moeizaam op de tak en hield hij zich hijgend vast. De vos had hij geur opgepikt en was aan het ruiken als een neuroot. Hij kreeg hem in het oog en leek zich te bedenken of het de moeite waard was hem te gaan vangen. De regen leek hem ook dwars te zitten want hij staakte de aftocht snel. Vulture haalde opgelucht adem. Hij wendde zich tot Sunset in het kleine holletje. "Nou .. ik moet er dan ook maar bij" Ongemakkelijk kneedde hij de schors van de boom met zijn poten. "De regen tikte neer op hem. "Hier kom ik!" Zei hij nerveus. Hij perste zich door het hol naar binnen en vond dat het inderdaad enorm klein was. Met wat passen en meten zouden ze er wel in kunnen passen .. maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. "Sorry als ik je raak met mijn klauw" Kreunde hij. Moeizaam wurmde hij zich zo dat hij weer naar de ingang keek en hij nestelde zich dicht naast Sunset. Ze paste precies naast hem, dicht tegen zijn flank aan. Hij krulde zijn poten om zijn borst en haalde diep adem. Zijn hart ging tekeer als het gedoofde vuur van daarnet. Hij merkte nu pas hoe dicht hij tegen haar aan lag, hoe haar ademhaling regelmatig de stilte verbrak, hoe hij haar flank voelde reizen en dalen tegen de zijne aan en hoe ze naar een mengeling van iets vreemds rook wat hij bij de rivier had geroken, zacht naar bloed maar vooral ook naar iets anders.. een mengeling van zoete honing misschien? Hevig blozend keek Vulture strak naar buiten, naar de regendruppels die op de schors tikte. Voor enkele momenten was dat het enige geluid wat hij hoorde. "Nou .. hier zijn we dan" Verbrak hij de stilte. Zijn stem echode tegen de wanden van het hol. De uil die hier ooit in geleefd had het ruim gehad, zeer ruim, maar hun twee hadden het iets minder ruim. Hij voelde zich plots zo moe. De adrenaline was nu wel ruim uitgewerkt en het gewicht van de hele situatie raakte hem als lood. Hij geeuwde breed. "Ik ga slapen.." Zei hij zachtjes en hij legde zijn kop op zijn poten. Ik kan haar neus bijna aanraken zo .. Hij voelde zijn hart harder tekeer gaan als hij dat bedacht. "Welterusten .." Hij sloot zijn ogen. Hij was zich echter heel erg bewust van Sunset die naast hem lag. Met haar zoete honinggeur en al dat andere .. Hij dommelde uiteindelijk weg op het geluid van haar ademhaling dicht bij zijn oor, en met de geur van regen en honing in zijn neus.

Vulture sliep verrassend goed, gezien de situatie waar de twee katten zich in bevonden. Misschien was het de uitputting, misschien was het iets anders .. maar hij sliep beter dan hij in weken had gedaan. Toen hij zijn ogen opende merkte hij dat Sunset wel erg dicht tegen hem aan lag. Wacht.. wat voelde hij aan zijn neus? Vulture begon zo hevig te blozen dat hij zich zorgen maakte dat Sunset de hitte die van hem af kwam misschien kon voelen. Verstijfd bleef hij liggen. Hij zag dat het nog nacht was buiten. De regen tikte nog flink door maar was al vermindert sinds het was begonnen enkele uren geleden. Heel voorzichtig tilde hij zijn kop op en gaf hij zichzelf een paar tellen om naar Sunset te kijken. Écht te kijken. Het bloed was inmiddels opgedroogd en ze ademde heel rustig. Wat is ze mooi. Hij schrok van zijn eigen gedachten. Ongemakkelijk keek hij weg van haar. Wat voor raar gevoel had hij toch steeds als hij bij haar was? Dat knagende gevoel als hij niet bij haar was en dat verlangende gevoel als hij wél bij haar was. Vulture bewoog ongemakkelijk met zijn voorpoten. De ruimte begon hem in te sluiten als een gevaarlijke klauw. Doe niet zo dom. Sprak hij zichzelf streng toe. De plotselinge angst die omhoog was gekropen vervaagde weer. Je bent gewoon in een oud uilen hol met Sunset. Er is niets om bang voor te zijn! En die gevoelens die ik heb .. die zijn gewoon omdat ik bezorgd ben dat ons wat overkomt. Ja. Dat klonk logisch. Vulture legde zijn kop weer neer. Hij raakte bijna haar neus weer. Eigenlijk wilde hij dat niet maar het leek onmogelijk in de kleine ruimte om dat niet te doen. Ach .. wat kan het kwaad .. ze weet niet eens dat ik wakker ben geweest.. Dacht hij. Voorzichtig duwde hij zijn neusje weer tegen de hare aan en hij viel in een lichte slaap.