When you speak of the devil... {Smokepaw}

It's okay, 'cause I know

Langzaam liep de kater door het landschap. Sinds hij apprentice was hield hij ervan om te lopen door het territorium, niet meer in het drukke kamp te zijn. Hij had na de ceremonie nog vrij weinig van Bravesoul vernomen, hoe kon het ook anders, De mentor-van-niks was immers directe familie van zijn vader. Boos snoof hij, en zijn nagels gleden even uit hun schachten, om niet lang daarna er weer in te gaan. Nee, hij moest niet zo opgefokt raken over zoiets als dit. Hij was geschokt geweest door de dood van die kat, maar echt verdriet had hij nooit gevoeld, hij was een vreemdeling voor Skunk geweest, vanaf het moment dat ze elkaar voor het eerst zagen tot zijn dood waren ze niks meer dan clangenoten geweest, of zo waren ze in ieder geval met elkaar omgegaan. De wind begon op te steken en hij voelde hoe het door zijn vacht gleed, die steeds langer werd. Gelukkig leek hij op zijn moeder, zo kon hij niet in verband gebracht worden met zijn verleden. Hij had beloofd om de beste warrior te worden, en dit was nog steeds zijn doel, met of zonder mentor zou hij het redden.

When you speak of the devil... {Smokepaw} EZCTNRm

You shine even on a rainy day

[color:e41c=969696]THANKS ?

Hebbes. Tevreden met zijn vis gevangen in zijn bek liep hij weg van de rivier. Hij zou bij het volgende water wel nog een vis vangen. Met zijn vis in zijn bek liep hij door het territorium. Na een gat gegraven te hebben bij een best wel grote boom legde hij de vis neer, en schoof modder er over heen. Lucht op snuivend keek hij om zich heen, en besefte dat hij niet langer alleen was. Zijn bro, Skunkpaw was in de buurt. Een grijns krulde zijn lippen. Echt tegen hem gepraat had hij nog nooit. "Hé, bro!" Miauwde hij met een grijns rond zijn lippen, wetend dat Skunkpaw hem net zo dood als zijn vader kon zien. Hij had het zelfde, maar uitte dat op dit moment niet.

It's okay, 'cause I know

Een stem klonk ineens van niet zo ver weg. "Hé, bro!" Snel schoot de kop van de zwartwitte kater opzij, om daarna recht in de gelige ogen van zijn broer te kijken. Een grijns stond op de snuit van Stormpaw, maar Skunk kon hem niet opbrengen om te grijnzen. ”Hallo Smokepaw.” Zei hij tegen de kater. Nog steeds was hij kleiner en minder breed, maar hij zal zeker niet afdoen tegen zijn broer. ”Ook lekker aan het wandelen zie ik?” Vroeg hij terwijl hij even snoof. Nee, deze kater liet alles zien waar hij een hekel aan had, en Smokepaw wist het.

You shine even on a rainy day

[color:5216=969696]THANKS ?

Oh, wat was de uitstraling van de rook gekleurde kater duister en slecht. Zijn ogen stonden vol vuur, zijn grijns liet letterlijk al zijn tanden zien, zijn vacht was donker en wilt, als of het altijd deels overeind stond, en ook zijn spieren rolden onder zijn vacht vandaan. Jong was de kater nog, maar nu al had hij de uitstraling van de duivel van de clan. Enkel wist hij die uitstraling ook enigszins te maskeren, maar dat deed hij enkel wanneer híj vond dat het nodig was, zoals nu. ”Ook lekker aan het wandelen zie ik?” Vroeg zijn broertje. Hij was kleiner, meer een tengere kater. Geheel de tegenstelling van hoe Smokepaw was. Hij was meer beschaafd, walgde net als zijn moeder van zijn vader, ofwel hun vader, en walgde dus ook van hem. Hij was zich daar zo bewust van, en oh, wanneer hij de kans zou krijgen zou hij Skunkpaw aan fladderen scheuren. "Ja, heerlijk. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, de vogeltjes fluiten... gewoon wauw," klonk zijn stem, enkel meende hij er níks van.