Same evil minds {Chainpaw}

De grote kater zat wachtend aan de camp uitgang. Hij had zijn dochter, Chainpaw, gevraagd om rond zonhoog aan de campuitgang te staan. Hij moest iets met haar bespreken, iets waarvan hij wist dat ze het met hem eens zou zijn. Een sluwe grijns gleed om zijn lippen, al was die vrolijker dan meestal. Daar kwam ze aan. Haar witte lijfje bewoog sierlijk en haar groene ogen straalden een soort ijdelheid uit. Het was zo duidelijk dat dit zijn bloed was, dat ze zijn dochter was. Zijn kleine prinsesje, al groeide ze snel op, werd sterker en beter dan vele warriors.

Haar eerste nacht in de apprentice den was vlot verlopen. Ze had de dag ervoor iemand aan de haak geslaan die een nest voor haar had gemaakt toen ze hem wat verleidde. Dat was goed. Ze grijnsde even kort en rekte zich kort uit toen ze de den uit was. Haar nageltjes vlogen naar de grond en probeerden in de aarde te dringen, maar dat lukte niet. ze sperde even haar mond open om te gapen, waarna ze terug recht ging staan en even een snel likje over haar borst haalde. Toen keek ze op. Haar ogen straalden van trots, voor zichzelf en haar prachtige lichaam. Ze lachte even open en misschien ook een beetje vals toen ze met een paar sierlijke passen in de richting van de grote, witte kater liep, ook wel bekend als Whitelion, maar in haar woordenboek stond hij bekend als pappie. Ze snorde even toen ze hem zag en drukte haar kopje tegen hem aan. "Goedemorgen, pappie," snorde ze met een zoete stem tegen hem waarna ze voor hem ging staan en met geniepige ogen naar de kater keek. "Ik ben klaar,"

"Goedemorgen, pappie", snorde de jonge poes. "Dag prinsesje", antwoordde hij zachtjes. Hij ging rechtstaan en strekte even zijn poten uit. "Ik ben klaar" Whitelion glimlachte en wenkte haar met zijn staart, het camp uit. "Laten we een wandelingetje maken." Hij zette een sprintje in, wetend dat Chainpaw hem wel zou kunnen volgen. Uiteindelijk kwamen ze aan op ene rustig, door struiken omringd plekje. "Ik zou iets met je willen bespreken.", zei hij, zachtjes. Zijn ogen glansden ietwat ondeugend en de sluwe grijns om zijn lippen werd groter.

Chain snorde bij het horen van haar bijnaam en keek tevreden naar haar vader. Haar groene ogen keken toe hoe hij rechtsstond en hij volgde netjes zijn voorbeeld. Toen ze melde dat ze klaar was, werd een lach in haar richting toegeworpen en de witte kattin keek met trotse ogen naar haar vader. "Laten we een wandelingetje maken." Toen schoot hij weg en Chainpaw snapte wat hij bedoelde. Ze spande haar spieren op en sprintte achter hem aan. Ze was nog niet in het territorium geweest, wetend dat daar genoeg tijd voor zou zijn, dus was dit de eerste keer dat ze buiten was. Een andere apprentice zou stoppen, rondkijken, nieuwsgierig zijn, maar zij niet. Ze liep met grote passen achter haar vader aan, haar witte pels wapperde in de wind die over het terrein waaide. Het was open... Dus daarom noemde ze het waarschijnlijk Windclan... Het duurde niet lang voordat haar vader vertraagde en uiteindelijk stopte in het midden van een open veldje, omringd door struiken. Ze wist dat het een plek was om buitenstaanders buiten te houden, zo zag het er toch uit. "Ik zou iets met je willen bespreken." De glans in zijn ogen was niet te missen en de grijns op zijn lippen bevestigde enkel alleen al wat ze dacht. Rustig ging de mooie apprentice zitten en sloeg ze haar pluizige staart om haar sneeuwwitte pootjes heen. "Ja pappie," zei ze op een zoete toon en ze knikte naar hem met eenzelfde grijns op haar lippen. "Ik luister,"

Ook Chainpaw ging zitten. Ook zij had een sluwe grijns op haar mooie gezichtje. "Ja pappie", mauwde ze op zoete toon. "Ik luister" De witte kater ging even verzitten en dacht na over hoe hij dit zou brengen. "Wel, prinsesje, het gaat over je moeder.", begon hij. De blik in zijn ogen was behoedzaam, al was de glans er nog niet vanaf. "Je mg haar niet echt, hé?"

~Kort

Het duurde even waarbij haar grote vader nogal zenuwachtig leek. Hij ging zo één keer verzitten, gelukkig was het maar één keer, anders zou het nogal op haar systeem gaan werken en dan zou ze boos worden en dat wou ze niet, toch niet op haar papsie. "Wel, prinsesje, het gaat over je moeder." Ze trok een lelijk gezicht toen ze 'moeder' hoorde. "Je mg haar niet echt, hé?" Ze rolde even met haar ogen. "Pappie, ze is lelijk en haar bloed is vergif in de jouwe, het enige onzuivere dat in mijn aderen stroomt. Ze is lelijk, dom en naïef, ik haat haar," Zei ze niet langer zoet. Daarna sperde ze haar ogen open en keek ze hem aan. "Wacht, ben je eigenlijk ooit echt verliefd op haar geweest?" Vroeg ze zachtjes en voorzichtig.

"Pappie, ze is lelijk en haar bloed is vergif in de jouwe, het enige onzuivere dat in mijn aderen stroomt. Ze is lelijk, dom en naïef, ik haat haar," zei Chainpaw. haar toontje was niet langer zoet. Whitelion glimlachte. Hij wist wel dat ze hem zou begrijpen. De poes sperde haar oogjes open. "Wacht, ben je eigenlijk ooit echt verliefd op haar geweest?", vroeg ze. De grote kater aarzelde even en schudde toen zijn hoofd. "Ze was een makkelijk slachtoffer", mompelde hij zachtjes. De grijns op zijn gezicht werd ietwat schuldbewust. "Maar we moeten van haar af geraken, vind je niet?" Hij mompelde nog steeds, maar de blik in zijn ogen was kwaad. "Haar uitschakelen, zodat ze niet meer in de weg loopt"