They could care less [OPEN]

Een kalme stilte hing over het gebied rond de stad. De stad was niet klein, zeker niet. Maar zodra je bij de buitenwijken kwam kon je de velden al zien. De velden waren groot. De rode velden hadden meestal koeien en paarden. Twolegs zouden hun dieren goed verzorgen, maar later afslachten en opeten. Onbegrijpelijk, niet? Veel anders dan het jagen. De gekleurde velden waren vaak bloemen of groentes. Lekkere geuren hoor, daar niet van, maar hoe konden de rechtlopers dat soort spul in hemelsnaam opeten!? Voor katten was, en is het nog altijd een raadsel.

Een jonge, lapjes tom-cat stapte door een van deze groene velden. Fligo, zo heette hij, was een geval apart. Ten eerste; hij was best klein voor zijn leeftijd. Hij was jong, natuurlijk, maar toch wel wat kleiner dan gemiddeld. Ten tweede was de kater een calico kat. Een kater met drie kleuren? Inderdaad, hij was een van de weinige katers die dit uiterlijk hadden. Maar dit had een klein probleempje met zich mee gebracht; Fligo was een beetje kleurenblind. Nu was het niet zo dat hij geen enkele kleur zag, nee, dat zeker niet, maar de jonge kat zag de groene bomen en het gras aan de rand van het pad niet als het frisse groen als de anderen. Hij zag alles als een scherp vermiljoenrood. Niet alles, enkel de kleur groen. Misschien ontbraken er een paar kleurstaafjes in zijn ogen? Wie weet, maar het kwam er dus op neer dat qua uiterlijk de kater niet volledig normaal was. En dan was er nog zijn gedrag... Nieuwsgierig, zoals de meesten van zijn leeftijd. Ook vredelievend zolang niemand zijn gedachten onderbrak. Zijn gedachten, ja, dat was nog wel het meest aparte aan de kater. Hij zou soms op de vreemdste momenten over random planeten gaan praten die hij zelf in zijn brein had bedacht.

Fligo uitte een kort kreetje van verassing toen zijn witte poot tegen een grijze rots aanstootte. Opgeschrikt uit zijn diepe gedachtengang strompelde het katertje een paar passen naar links terwijl hij met zijn ambergele ogen verbaasd naar de miniatuur rotsformatie keek. Hij snuffelde aan het grijze object, waarna zijn verbaasde gezichtsuitdrukking tot een uiterst geïrriteerde look transformeerde en hij met zijn uitgeschoven nagels het steentje een klap gaf. Het zogenaamde 'vijandelijke monster' ketste enkele keren over het grindpad en bleef toen in de berm liggen. Fligo glimlachte opgewekt. Weer een anti-gedachten monster verslagen! De jongeling mauwde opgewekt en liep verder, zich niet realiserend dat een vreemdeling in de buurt was. Vreemdeling, geen enge oude kat met etensbrokjes hopelijk? Nee, waarschijnlijk niet. Alle ouders waarschuwden daarvoor.

{Open, als je de vaagheid van Fligo aankan x'D}