Cursed mary

Zijn ijzige blauwe blik viel op een bewegend stukje gras, wat te veel bewoog voor de wind wat hier stond, Een prooi waarschijnlijk. De kater dook meteen in een jachthouding. Vechten, dat kon nu even niet, maar moorden zeker wel. Een van zijn specialiteiten. Zijn klauwen waren nog even scherp als een jaar geleden, hij onderhield ze goed, al zaten ze altijd nog onder het bloed, van de vele moorden die hij gepleegd had. Een ooit nam iemand wraak, zoals gebeurd was inderdaad. De kater snoof en in een korte vlaag van woede zette hij zijn lange nagels in de muis, die eventjes piepte, maar algauw verzwakte het lichaam en lag deze levenloos op de grond, doorboord door de nagels van de zwarte kater. Die zuchtte en duwde zijn nagels terug in zijn hulsels, om de prooi op te pakken. Zijn kille blik keek rond, de geur van een kat drong zijn neus binnen, maar het interesseerde hem weinig. Hij nam een hap uit zijn muis. Nee, andere katten waren niet interessant. Zijn ruw vermoorde prooi was interessanter.

+ Mary

De kater keek op toen de geur van een kat zijn neus binnen drong. Hij keek kil om zich heen, zij blik stopte bij het zien van een zwarte poes met bloedrode ogen. Alsof je het over de duivel had, serieus. Zwart met rode ogen. De kater wist niet eens dat dit echt bestond, maar dit verklaard het dus. Het bestaat zeker wel. De poes zei echter niets. Ze keek hem enkel aan. Het bezorgde hem lichte  rillingen, maar dat kwam vooral omdat hij het echt bizar vond, hoe deze poes eruit zag. Hij keek haar kil aan, zei verder niets.

"So..." begon de poes, met een verveelde blik in haar rode ogen. De kater bleef afwachtend naar haar kijken, met een kille blik in zijn ogen, zijn vacht rook nog naar bloed van de muis. "Aren't you supposed to, like, chase me off your territory?" vroeg deze toen. Wat een vraag zeg. "Ik heb geen territorium, maar sla het nooit af om iemand met grof geweld weg te jagen," snoof hij toen kil. Hij vertrouwde haar voor geen meter. Ze leek gewoon niet te vertrouwen, al was zijn vertrouwen sowieso al erg geschaad, ook door Merrick. De kater herinnerde zich nog de dag dat Merrick vertelde dat hij bij de BloodClan hoorde en dat hij Elias expres vermoord had, net zoals Ray. De nekharen van de kater schoten bijna omhoog, maar de stem van de poes hield het tegen. "Mary." stelde ze zichzelf voor. "Keegan," zei hij toen, met een klein knikje. Mary. Misschien kon hij er nog wat mee. Maar extra woorden ging hij er niet vuil aan maken, hij had genoeg gezegd voor nu.

"Geen prater?" vroeg de poes. Wauw, had ze dat nog niet door? De kater snoof eventjes, trilde met zijn oortjes en keek haar vervolgens weer aan. "Geen BloodClanner?" vroeg hij haar toen, al rook hij duideljk dat ze geen BloodClanner was, al rook hij wel een andere vreemde geur. De kater keek haar eventjes doordringend aan. "Ik weet het antwoord al, geen zorgen," zei hij op een sarcastische toon. Geen prater. Vroeger wel. Nu was zijn vertrouwen gezonken, vooral door Rorke. Eerst Elias vermoorden, daarna Merrick iets aan proberen te doen en vervolgens hem iets afnemen? Nee, waarom zou hij nog veel praten. Hij keek eventjes stilletjes naar de poes. Hopelijk ging ze hem niet helemaal overspoelen met vragen of zo, daar had hij totaal geen behoeften aan. Hij haalde de muis van zijn klauwen af en gooide hem naar de poes voor hem. "Voor het geval het arme meisje niets kan vangen," sprak hij op een koude toon.

"Ik word opeens gevoerd?" sprak de poes toen. Wauw, ondankbaar zeg. "Dat zie je toch, maar als je het niet aanneemt eet ik mijn muis wel op," snoof hij toen, met een kille blik. "Ik heb al gegeten." verklaarde ze toen. De kater keek haar eventjes aan, maar accepteerde het. Hij hees zichzelf snel overeind en liep naar de poes, op de muis op te pakken. "Dan mis je wel mijn geweldige muis, dat is een eenmalige kans want ik ben niet zo vrijgevig," verklaarde hij kalm, een kort moment richtte hij zijn blauwe ogen op de poes, maar algauw ging hij op een korte afstand van haar zitten. "Dus, ga je me nog iets vertellen? Of is de stilte een teken dat ik moet opsodemieteren?" zei ze toen. "Je hoeft niet altijd te praten," snoof de kater toen, zijn ogen werden tot spleetjes gebracht. De reden waarom hij niet veel en graag praatte hoefde zij niet te weten. "Dus Mary, als je toch zo graag praat, vertel eerst eens wat over jezelf," sprak hij kalm, met een kleine grijns. Ach, wat voor een leven zou zij hebben? Vast niet heel erg interessant, right.

"Well, Geboren in Shadowclan, Aangevallen door bloodclan, wat haat die rot elite..." sprak de poes. Okay ze hadden alvast een ding gemeen. "Wauw, we hebben al een ding gemeen," mompelde hij met een kleine frons, al klonk het kalm als altijd. Nu mocht ze zelf weer haar woordje doen. "Geheugen verloren, gaan moorden, vele jaren van moorden, familie ontmoet, en mijn verleden geleerd." zei ze. Moorden. Psychopaat? Had hij te maken met een psychopaat? Nou ja, niet dat hij geen psychopaat was of zo. "Nu jij, loner. Waarom praat je niet?" vroeg de poes. De kater snoof eventjes. "Heb in een groep katten gezeten, die BloodClanners vermoordde, iemand verraadde ons, die in de groep zat, ging naar de BloodClan, vormde een soort kleine groep tegen ons, wij vermoordde veel van hen," sprak hij simpel, kijkend naar de poes. "Een BloodClanner vermoordde mijn partner, de BloodClanners haalde onze groep uit elkaar, ik vermoordde de verrader," sprak hij simpel, op een kalme toon. Hij had dus het recht wel, om de BloodClan te haten. Wow, hij had nu wel genoeg gepraat. "Dus, waarom moordde jij, ben je een psychopaat of had je een doel," snoof hij, het woord psychopaat klonk scherp.

"Eerst was het wraak. Opzoek naar de schuldige. Toen werd het... Verslavend. Ik deed het voor mijn plezier." legde de poes uit, tenminste wel eerlijk. De kater knikte langzaam, eventjes keek hij haar kil aan, maar in zijn blik was begrip te lezen. "Als een soort sport. Kan niet meer stoppen." beëindigde ze haar verhaal. De kater knikte opnieuw. Het was bekend. Woede, zoals bij hem. Wraak. Maar verslaafd was hij niet. Hij had al genoeg katten vermoord en te veel bijna dood ervaringen om te weten wat voor een slecht gevoel het uiteindelijk geeft, hoe goed het ook op het moment voelt. "Moord je nog steeds..?" vroeg hij haar, met een nieuwsgierige ondertoon. "En heb je degene die je terug pakken wilde, die BloodClanner, al vermoord?" Hij keek eventjes naar de poes, zijn ruwe stem had hij vandaag al genoeg gehoord, maar dit gesprek interesseerde hem ergens wel.

De poes gaf geen antwoord op zijn antwoord. De kater haalde mentaal zijn schouders op. Dan niet, moest ze zelf weten. "Nee," begon de poes, als antwoord op zijn vraag. "Maar ik ben dichterbij dan ooit. Dat voel ik." sprak ze. De kater keek haar eventjes fronsend aan. Ah ja. De vrouwelijke intuïtie. "Succes daarmee, altijd leuk als er weer een BloodClanner minder," merkte hij droogjes op. "Jij hebt nu dus wraak, en zwerft rond tot je bloed in je vaten opdroogt?" vroeg zij toen op haar beurt. De kater schudde meteen zijn kop. "Nee, de moordenaar van mijn partner moet nog dood, de moordenaars van enkele vrienden moeten nog dood, nou ja, alle BloodClanners mogen wat mij betreft dood, dus ben nog wel eventjes bezig," sprak hij. "Het zijn net ratten, ze zijn zelf immuun voor het nieuwste rattengif."

De poes leek instemmend te knikken. Hij keek haar eventjes aan, zijn kille blik leek bijna door haar heen te kijken, maar hij keek haar nauwkeurig oplettend aan. Hij had met een psychopaat te maken, maar benieuwd met wat voor een. "We zouden een anti-bloodclan club oprichten," sprak de poes toen, op een sarcastische toon. De kater keek eventjes naar de grond. Net als de Ghosts. "Zou kunnen," sprak hij enkel, op een kille toon. "Zolang daar geen verrader in zou zitten, die bij die verdomde BloodClan hoort," snoof hij, wetend dat ze het niet echt meende. Hij keek haar toen weer aan. Zijn scherpe nagels drukte in de grond, onbewust. Woede, pijn. Alle herinneringen schoten weer door zijn kop, hoe hij ook wilde dat hij er niet aan dacht. Zijn kille hart had dan nog wel één zwakke punt, en dat was de Ghosts. Het enige waarvoor hij nog leefde was wraak. Eigenlijk triest, maar het interesseerde de kater niet. Hij moest gewoon afstand nemen van contacten, voor hij die ook nog verloor aan de BloodClanners. Elk ding wat zijn haat zou vergroten voor die clan. Hij snoof eventjes onbewust. Het was dat hij het liefst alleen jaagde en moordde, dat zijn hart loyaal bij de Ghosts lag, anders had hij het wel van Elias overgenomen en was hij verder gegaan, met het geniale plan van de kater. Respect verdiende hij, van iedere kater. Hij was eigenlijk een held voor iedereen, hij had in zijn leven genoeg BloodClanners vermoord. Wie had nou wat aan hun? Zelfs de clans moesten hem dankbaar zijn. Keegan ook, alleen was het wat jammer dan de zwarte kater ook een hekel had aan de clans, voornamelijk door de ontmoetingen met de katten. Hij keek op. "Oh, het spijt me, ik dacht na," sprak hij toen op een kalme toon, waarna hij zichzelf herpakte en haar weer aankeek, met zijn doordringende, kille, maar mooie blauwe ogen.

"Ja, dat zag ik." merkte de poes, Mary, op, met een sarcastische ondertoon. De kater keek haar eventjes kil aan, voor ze begon met praten. "Dus," begon de poes toen. De kater keek haar eventjes fronsend aan, wachtend op haar vraag. "Zijn er ook katten die je niet haat?" vroeg ze toen. De kater snoof eventjes. Ja, misschien kwam het zo op haar over, maar hij haatte niet iedereen die hij tegen kwam. "Ik haat jou niet, ik vertrouw je enkel niet en je bent verstandig als je mij ook niet vertrouwt," sprak hij toen simpeltjes. "Alle katten die meer dan twee moorden gepleegd hebben zijn niet te vertrouwen, want je kan mij niet vertellen dat het na de tweede keer nog steeds een ongelukje' is." De kater sloeg met zijn staart en keek haar weer aan. "Dus, hoezo die vraag," vroeg hij toen, al klonk er echter geen vragende toon in zijn stem, die ruw en laag klonk.