Strong hearts don't break simple{Ghostpaw}

De zon die net de den in scheen had de jonge, langharige poes gewekt. Een luide gaap had haar bek verlaten en ze keek knipperend het nest uit. Wauw, in tegenstelling tot vannacht was het wel heel erg opgeklaard. De poes haar zoals altijd maar weer extreem kort geslapen. Ze hield niet zo van slapen, ze was echt een actief persoon. Zo zachtjes als een geest, tot ze ineens achter je stond. Ze vond het geweldig zo katten te laten schrikken. Nou ja, bijna alle katten. Vooral bij haar broers vond ze het leuk, maar de laatste tijd had ze die weinig gezien. Maar ja, ieder heeft zo zijn eigen leven, right? Zelf deed ze ook meer als toen ze een kitten was, toen zag ze haar broers regelmatig. Ze hees zichzelf overeind en een luide gaap verliet haar bek. Een beetje mos zat vast in haar vacht, wat haar mateloos irriteerde. Ze was geen ijdeltuit ofzo, nee het voelde gewoon vervelend. De poes zuchtte en streek met haar ruwe tong over haar grijze vacht. Het moest eruit. De poes sloot even haar ogen en likte ook de rest van haar vacht netjes op hun plaats. Alleen dat stukje mos irriteerde haar mateloos.
De poes schudde snel haar dikke vacht uit. Het kleine stukje mos vloog door de den. Ze grijnsde eventjes, maar niemand reageerde er echt op, dus de verplaatste zich naar buiten. De felle zon deed een kort moment pijn in de ogen van de poes, dus knipperde ze haar blauwe ogen snel en schudde ze haar kop. Wauw, in tegenstelling tot vannacht leek het nu net vol zomer. Ze ging eventjes voor de den zitten, kijkend naar de katten die voorbij liepen. Vannacht was ze in het territorium, wat ze er deed wist ze niet, maar ze had wel een prooi meegenomen. En ze was echt heel nat geworden. De maan was verstopt geweest achter de donkere, zwarte wolken, je zag weinig. Veel dieren waren nu hun nesten uitgegaan, omdat ze weten dat er overdag veel katten jagen. Slimme beesten eigenlijk. Maar ja, niet slim genoeg, aangezien de katten nog altijd genoeg prooi hebben om op te leven. De poes zuchtte eventjes en zag hoe een elder op haar afgelopen kwam. Haar bedenkelijke blik werd ingewisseld voor een vriendelijke glimlach.
“Ghostpaw, toch?” sprak deze, en de poes knikte rustig, nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. “Aangezien jij een apprentice bent en géén mentor hebt, vinden wij dat je wel wat prooien voor ons mag vangen,” sprak ze grijze elder, waarvan de poes eventjes de naam niet wist. Ze knikte langzaam. “Als je genoeg vangt voor ons allemaal en voor jezelf, mag je met ons mee-eten,” sprak de kater. Ze knikte langzaam en zwaaide met haar dikke staart. “Zal ik doen!” sprak ze met een glimlach, al zat ze met een twijfelend gevoel, aangezien het haar toch niet lukte. De elder draaide zich om en strompelde naar de den waar de elders sliepen. Hoeveel elders waren er nu? Drie, vier? Ze haalde haar schouders op. Naja, dat moest op zich wel lukken. Als ze geluk had. De poes stond op en strekte zichzelf met een diepe zucht uit. Waaraan was ze begonnen zeg? Een diepe zucht verliet opnieuw haar ben, gevolgd door een gaap. Ze moest vannacht niet zo lang opgebleven zijn. Normaal was het niet erg, maar dit keer viel het haar niet goed. Misschien ook door de stres, die ze nu had?
De poes streek nog één keer met haar tong haar grijze vacht in model. Ghostpaw hees zichzelf overeind en liep met ruie passen naar de ingang van het kamp, haar ogen knipperde nog een paar keer tegen de zon in. Tot nu toe waren er weinig duidelijke prooigeuren, maar waarschijnlijk waren de prooien die hier waren of verjaagd of al gevangen door een jachtpatrouille. Waar zou ze heen gaan? De rivier was ze pas geleden aan geweest, dus daar had ze nu geen zin in. Het bos? Daar zouden vast veel muizen te vinden zijn, doordat het nu wat warmer was, vluchtten deze naar de koelere plekken. Ze knikte mentaal en besloot dat ze dat een prima plek vond om heen te gaan.
Haar poten droegen haar gemakkelijk naar het bos. Ze keek nieuwsgierig rond, maar het enige wat te ruiken was, was een frisse bosgeur. En.. Een muis? Ze zette al haar zintuigen op scherp en keek rond. Beweging? Nee. Behalve de struiken die bewogen door de wind. Of toch..? Een klein, grijs vachtje bewoog zich tussen de struiken, waarschijnlijk zoekend naar eten, net zoals zij. De poes keek even van waar de wind kwam. Waarschijnlijk zou de muis haar niet ruiken.. De poes door in een jachthouding en keek naar het vachtje, wat een beetje onder de struik vandaan kwam. De poes keek nog één keer naar het muisje. Nu!
De poes sprong met een krachtige sprong naar de muis, schepte deze omhoog, waarna deze hard en verdoofd op de grond landde. De poes rende naar het beest en beet deze snel dood. Prooi 1. Nu nog ongeveer 6 prooien? De poes zuchtte. Naja, die kwamen er vast wel. Echter drong er een andere geur dan een prooigeur haar neus binnen. Een Clankat. Misschien konden ze dan samen jagen? De poes trok eventjes met haar oren. "Is alles oké?" vroeg een stem plotseling. Ze keek snel over haar schouder en keek naar een kater. Hoe heette hij ook al weer..? De poes knikte vriendelijk. “Ja hoor,” sprak ze rustig, met een kleine glimlach. Hoe heette hij ook alweer… Ze ging zitten en keek de kater aan. “Ik ben Ghostpaw,” sprak ze met een kleine glimlach. Waarschijnlijk kende hij haar niet, niet veel RiverClanners kenden haar. Andere clans misschien zelfs meer dan de RiverClan. Hoe heette hij ook alweer? “Ehm, uw naam is me even ontglipt,” sprak ze toen met een lieve glimlach, want tjah, ze kon niet alles weten, right? Fang, iets met Fang. Dat wist ze zeker. Hmm. Wat dan wel? De poes haalde haar schouders mentaal op, maar keek de kater met een lieve glimlach aan, onschuldig. Tuurlijk. Zij en onschuldig? Alleen op deze momenten zeker.

Ze stelde zichzelf voor als Ghostpaw. Hoe hij heette wist ze even een kort moment niet, dat vroeg ze dus maar. "Was het even vergeten" sprak de kater glimlachend. "Kan gebeuren!" sprak de poes toen, aangezien het haar ook weleens gebeurde. "Mijn naam is Lynxfang" stelde de kater zichzelf voor. Lynxfang, Lynxfang. Moest ze onthouden. Ze scande even zijn lichaam en sloeg daarbij de naam op in haar geheugen. "Wat ben je aan het doen?" vroeg de kater. Ze snoof eventjes, onthoudend dat ze niet te lang moest praten, aangezien ze wel met de prooien terug moest komen in het kamp. "Ik heb zojuist een soort van 'missie' gekregen van een elder," sprak ze rustig, met een glimlach, al klonk het wat geïrriteerd. "Voor iedere elder prooien vangen, dus ik moet sowieso zo meteen verder." De poes ging zitten en likte haar vacht weer in model. "Dus we kunnen ook eventueel samen jagen, als dat uitkomt voor u?" vroeg ze toen vriendelijk.