I'm Not Stupid(+Moonwhite)

Zijn blik keek naar Moonwhite die hem kruiden bracht. Forest deed wat ze hem beviel, en kauwde en spuugde de kruiden uit. "Dankjewel." Mompelde de witte kater. Hij zwiepte dankbaar zijn staart en wierp een blik naar het hutje. "Het spijt me.." Murmelde Forest, starend naar zijn poten wachtte hij op wat hij nu zou moeten zeggen. De witte kater kende Moonwhite niet eens en hij was al vreemd gaan doen, hij begreep het als ze nu zou denken dat hij gestoord is. "Het is gewoon nog zo raar voor me dat ik bijna niets kan zien." Slikte de kater. Hij voelde de pijnen in zijn oog al verminderen. "Hoe weet je eigenlijk zoveel over kruiden?" Vroeg hij, wachtend op antwoord keek hij haar vragend aan.

'Het is niets.' mompelde de poes toen de kater zijn verontschuldigingen aanbood. Ze snapte de kater wel. Littekens waren nooit leuk, vooral niet als ze je leven overnamen. Het litteken dat Moon in haar hals had was een ander verhaal, maar daar had ze nu geen problemen meer van. Moonwhite wilde net terug richting de jachthut stappen toen de kater afkwam met een vraag. 'Mijn moeder heeft me beginselen geleerd, de rest heb ik zelf uitgezocht.' beantwoorde ze de kater zijn vraag en bleef even staan. De maan stond nu hoog en de sterren fonkelden aan de hemel.

Forest knikte en keek naar de hemel "Geloof jij in StarClan?" De maan en de sterren schenen tussen de takken door, maar Forest zag maar de helft. Woede en frustratie borrelden weer op, maar Forest wist het te onderdrukken. Hij zwiepte zijn staart en wiebelde zijn oren vriendelijk. Dat hij zijn oog kwijt was betekende niet dat hij op elke kat die hij tegenkwam wraak ging nemen en zijn oog eruit rukte, nee; zo was hij niet. Forest wenste dit aan geen enkele kat toe, zelfs zijn aartsvijanden niet. Hij had wel eens gedacht aan zelfmoord, tot hij merkte dat zijn andere zintuigen sterker werden. Hij sloot zijn oog, en genoot van het heerlijke, zachte avondbriesje die door zijn vacht stroomde. De sterren fonkelden aan de hemel als kleine lichtjes, en de maan hield hem goed in de gaten. Hij hoorde een muisje in een bosje dichtbij scharrelen, maar op deze momenten liet hij prooi leven. "Ik denk dat het een goed idee is om naar binnen te gaan." Murmelde Forest, het staren naar de sterren had zijn pijn verlicht, en hij opende zijn ene, groene oog. Hij glipte tussen de twee plankjes door en draafde het hutje binnen.

'Starclan bestaat niet in mijn ogen.' mompelde ze nog en liet haar blik naar de sterrenhemel gaan, waarna ze achter de kater de jachthut in ging. Ze baande zich direct een weg naar haar mos nest, dat ze in de achterste hoe van de houten hut had gemaakte. Daar lieten de planken het minst wind door, want goed was voor in de winter. Ze draaide er twee keer in rond en legde zich vervolgens neer. Haar blik ging naar de witten kater. Hij zou wel een plekje kunnen vinden.

De kater schraapte wat mos bij elkaar en legde het in een hoekje neer. Hij keek naar Moonwhite, ze lag in het achterste hoekje van de hut, hij in een andere. Forest drukte het mos comfortabel en ging liggen. Zijn staart krulde op en lag bij zijn neus. Hij lag op zijn linkeroog, dus hij zag niets als hij zijn oog opendeed. De witte kater vertrouwde Moonwhite wel, dus dat uitte hij door op zijn linkeroog te liggen zodat hij haar niet in de gaten kon houden. Hij drukte zijn halve gezicht in het mos en zwaaide zijn staart om zich heen en legde hem naast hem neer.

Moonwhite knipperde met haar ogen bij een zonnestraal die op haar gezicht viel. Ze tilde haar kopje op en keek even vragend naar de kater die in de andere hoek lag te slapen. Kort schudde ze met haar kop. Ze was het al bijna vergeten. De vorige avond was ze dan ook al snel in slaap gevallen. De poes trok zichzelf recht en rekte zichzelf uit, waarna ze zachtjes de jachthut uit kroop. Ze richtte haar blik nog even op de hut en verdween vervolgens de bossen in. Het was de laatste tijd moeilijk om muizen en andere prooi te vinden, waar genoeg vlees aan hing om te overleven. Ze had geluk deze dag, want ze wist een kleine muis te vangen en een vogel, die haar niet gezien had tussen het lange gras. Beide prooien nam ze mee. Dit was bijna een routine geworden. Jacht, grenzen, slapen. Elke dag opnieuw, en soms zat er eens een gevecht tussen. Ze legde de muis voor de jachthut en nam zelf de vogel mee, die ze in de schaduw van een boom begon te plukken. Ze moest niets van veren weten. Waarom hadden vogels toch zo'n vreemde vacht?

Het vrolijke gefluit van vogeltjes drong de oren van Forest in, hoofdschuddend werd hij wakker. Moonwhite was al verdwenen, vast aan het jagen. Op zijn dooie gemakje krabbelde de witte kater overeind, en strekte zich slaperig uit. daarna duwde hij met zijn poten het mos goed. De waterige zonnestralen glipten tussen de gleufjes in de planken naar binnen, een zacht briesje had dezelfde doorgang gevonden. Stijfjes kroop Forest tussen de twee planken, en struikelde bijna over de muis die Moonwhite voor de opening had gelegd. Dat had ik toch kunnen ruiken.. Murmelde een chagrijnig stemmetje in zijn hoofd, die hij snel wegstuurde. "Goedemorgen." Mauwde de witte kater, hij keek naar Moonwhite die veren uit een vogel plukte. "Door die veren kunnen ze vliegen." Murmelde hij, de kater was erachter gekomen toen hij een keer wat veren had laten vallen uit een boom. "Bedankt voor de muis." Voegde hij er vriendelijk aan toe, en begon te eten van zijn muis.

De witte poes spuugde een mond veren uit toen een stem haar bereikte. 'Morgen.' mompelde ze kort en nam nog een hap veren in haar mond, die ze niet veel later terug uitspuwde. Bij het bedankje van de kater knikte ze kort en boog zich vervolgens naar haar prooi toe, die nu vrij was van de veren. Beter een geplukte vogel, dan één met veren. Het was een grotere vogel dan dat ze normaal ving, maar veel meer vlees zat er niet op. Nadat ze het meeste vlees naar binnen had gewerkt liet ze haar tong langs haar lippen gaan, om het bloed grotendeels weg te krijgen. 'Goed geslapen, kater?' miauwde ze vervolgens toch maar.

"Jup, beter in een hutje dan in een boom op een vreemd territorium." Grinnikte Forest, hij keek naar de waterige zon die op de katten scheen. "Ben jij hier altijd helemaal alleen?" Hij kon het niet voorstellen om altijd alleen te leven, hijzelf ging gewoon bij andere katten op bezoek; of ze het nou wilden of niet. Forest sloot zijn geelgroene oog, en luisterde naar de geluiden uit het woud. Het enige geluid was het zachte ruizen van de bladeren, en het vrolijke fluiten van de vogels. Hij draaide zijn oren naar een vreemd geluid twee vossenlengtes van het hutje aan de andere kant. "Wat is dat?" Siste Forest, waarschijnlijk had Moonwhite nog niets gehoord. Wat was dat?

'Ik heb soms wel eens gezelschap, maar dat is heel uitzonderlijk.' Miauwde de poes als antwoord en werkte het laatste beetje vlees naar binnen. Haar kopje draaide zich naar Forest toen hij iets zei. Wat was wat? Haar blik volgde die van de kater. Ze kon niet helemaal volgen. 'Wat is er?' Als de kater grapjes met haar uithaalde, zou ze hem binnenkort wel eens bijten, één oog of niet. Moonwhite kon van een vriendelijk karakter, omslagen naar iets duisters dus met haar moest je niet sollen. De witte poes trok zichzelf recht werkte de resten van haar prooi weg, door ze te begraven.

"Hond!" Sisde Forest, hij hoorde het hijgen en het onhandige lopen van de hond dichterbij komen. "twee vossenlengtes vanaf de andere kant van de jachthut!" Miauwde de kater met zijn oog dichtgeknepen. Hij wierp een angstige blik op Moonwhite, zelf had hij nog nooit een hond gevochten, zij wel? "En hij is enorm..." Het was een inderdaad een enorme hond. Zijn gehijg was zwaar en hard, zijn stappen dreunden en zijn halsband ringelde. Forest sprong op het dak van het hutje, en staarde geschrokken naar het beest dat er stond. Het was twee keer zo groot als een normale hond, grijsbruin met enorme slachttanden. "Is dit een hond?" sisde de kater met een wijd opengesperd oog.

note 1: Wolfshond, geen idee of ze daar bestaan, haha.
note 2: flutje

Moonwhite zette direct haar vacht op bij het zien van de hond. Een hond in haar territorium? Ze zou niet nog eens haar territorium afgeven aan een hond. Het was er deze keer gelukkig maar één en hij had een halsband om. "Is dit een hond?" Moonwhite keek niet op bij het horen van die woorden. 'Het is een hond, maar dan wel een heel grote.' Moonwhite gromde kort toen de hond een stap dichter naar haar toe zette. Forest zat op het dak van de jachthut. Moon was niet zon kat die wegliep. Weglopen had ze al één keer eerder gedaan, en ze had er vreselijk veel spijt van gehad. Niet nog eens. Ze blies naar de hond en sprong op hem af. Haar nagels vonden zich direct een weg naar het gezicht van het beest. Door dit te doen werd ze zelf ook wel geraakt, maar ze had tenminste één van z'n ogen geraakt. De witte poes sprong van haar af en zakte kort door haar rechter achterpoot. Ze siste geïrriteerd. Natuurlijk was het dezelfde poot die een rogue enkele dagen geleden had verwond.

Note: Elke hond kan in deze tijd overal zijn xD

De hond gromde naar de katten, en Forest sprong op het andere oog van de hond, die nu niets meer zag. Verward zwaaide het beest zijn hoofd heen en weer, en Forest greep de staart van de hond, die piepend achterover viel. De halfblinde kater sprong op de nek van de hond nadat het beest weer overeind kwam, en haalde nog een aantal keer uit naar de dichtgeknepen ogen die nu hevig begonnen met bloeden. Woest grommend beet de blinde hond naar de katten, Forest zette zijn nagels in de neus, en beet zich vast in zijn oor. Hij proefde de vieze vacht van de hond toen hij hard in de keel van het beest beet, maar de hond schudde hem piepend af, de kater beet in de staart, en hield de vluchtende hond tegen. "Maak hem af!" Riep hij, met de vieze hondenstaart tussen zijn kaken geklemd.

Flutje

Moonwhite ademde kort in en sprong vervolgens terug op naar de hond. In haar ooghoek hield ze Forest in de gaten, die ondertussen ook op de wolfshond gesprongen was. Twolegs brachten de laatste tijd vaker hun honden naar het bos, en steeds gingen ze dieper en dieper het bos in. De hond sloeg met zijn zware poot tegen Moonwhite's borst, waardoor ze achteruit deinsde. Haar adem stokte kort en haar blik ging terug naar de witte kater, die net zijn tanden in de staart van de hond had gezet. Moonwhite's oren lagen in haar nek, toen de kat schreeuwde om hem af te maken. Ze twijfelde een kort moment, maar viel vervolgens toch aan. Haar tanden plaatste ze direct in de hals van de hond. De geur en smaak van de vacht waren walgelijk, maar daar liet ze zich niet voor afschrikken. Het beest begon wild te bewegen, waarna Moon haar klauwen in zijn vacht zette om er niet af te vallen. Deze houding hield ze behoorlijk lang vol, totdat de hond door zijn poten zakte. De witte poes sprong zelf naar achteren en zette zich direct neer. Haar achterpoot had de volle lading gekregen, maar ze weigerde om er nog eens door te zakken of om het te laten merken aan de witte kater.

"Heb je last ergens van?" Bromde de kater, starend naar het lijk van de enorme hond - of wat het ook was. "Ik hoor het." Grinnikte hij, hoewel hij Moonwhite nooit pijn zou doen; wist hij dat ze wel een beetje bang was dat hij gebruik van haar zwakke plek zou maken. "Maak je geen zorgen, ik doe je geen pijn; je wint toch van me." Grijnzend draafde hij om het oude jachthutje heen, bladeren onder zijn poten knisperend. Hij boog zichzelf weer over zijn half opgegeten prooi, en ging weer eten. Hij vroeg zich eigenlijk af of hier vaak honden kwamen. "Vaker tegen honden gevochten?" Murmelde hij, de witte kater sloeg de botjes tegen een willekeurige boom aan, en zocht naar een aantal kruiden voor de pijnlijke plek van Moonwhite. Hij rook al gauw een kruid dat hij kende dat goed ertegen hielp, en greep de stengeltjes vast met zijn kaken, en trok voorzichtig de plantjes los. "Hier" Hij liet het voor de poten van Moonwhite vallen, en staarde haar vol trots aan.

"Heb je last ergens van?" Moonwhite legde haar oren in haar nek toen de kater dat vroeg. Ze had ergens last van, dat was zeker, maar ze vond het vervelend dat een andere kat haar nu zo zag. Dit was niet de ergste wond die ze zich kon voorstellen, dus in haar ogen viel het nog wel mee. 'Ik heb ze al eerder ontmoet, ja.' mompelde ze als antwoord. "Hier" Even draaide Moonwhite haar blik naar het hoopje kruiden toe, maar draaide zich vervolgens weer koppig weg. Als rogue had ze altijd alleen geleefd, dus ze nam niet snel hulp aan van een ander. Ze had zich toch steeds zelf kunnen redden, dus nu zou het geen probleem zijn.

"Hoho, sorry madam!" Lachte hij, toen Moonwhite haar oren in haar nek legde, en vervolgens de kruiden wegduwde. Dan niet he! Hij keek weer even naar de dode hond, waar vele vliegen al op genesteld waren. "Ik heb ze al eerder ontmoet, ja." Mompelde ze als antwoord, Zozo, die zit ook niet echt lekker in dr vel! Hij zwiepte geamuseerd zijn staart. "Soms is maar één oog hebben handig!" Miauwde hij, even om een ander onderwerp te beginnen. "Maar liever twee ogen dan een!" Voegde hij er snel aan toe.

Moonwhite draaide verrast haar kopje toen de kater plots over iets helemaal anders begon. "Maar liever twee ogen dan een!" Ze zichtte haar ene oortje kort op en keek de kater bedenkelijk aan. 'Hoe is het gebeurt?' mompelde ze zachtjes en wenkte met haar staart naar zijn verloren oog. Haar blik ging even naar het lichaam van de hond. Die zou ze straks nog moeten zien weg te slepen, voordat er grotere roofdieren naar hier zouden komen, om gebruik te maken van al het vlees.

OOC: Deze was ik even uit het oog verloren, sorry c:

Onderwerp: Re: I'm Not Stupid(+Moonwhite)