What's happening?

De grijze poes kwam aanlopen door de ingang van het camp. Ze was al vroeg opgestaan om te jagen, en droeg nu een flinke buit in haar bek. Ze legde haar prooi zorgvuldig op de grote stapel, die gecreëerd was door alle andere warriors en apprentices. Toen lichtte ze haar grijskleurige kop weer op en probeerde het nare gevoel weg te schudden. Icicle voelde zich vreemd, al de hele dag. Vanaf het moment dat ze op was gestaan tot op het moment dat ze haar prooi op de prooistapel liet vallen was ze al een beetje misselijk geweest. Het gevoel werd steeds sterker en ze moest eraan toegeven; ze begon zich echt ziek te voelen. Daarom liep ze, lichtelijk zwaaiend op haar grijze poten, naar de medicine cat den, waar ze hoopte Maskheart of Milkypaw te vinden. Bij de ingang hield ze halt. "Maskheart?" riep ze het hol in. De kleine kattin voelde dat ze ietwat hijgde en begon zich een beetje zorgen te maken. Haar grijze staart zwiepte laag over de grond en haar oren wiebelden nerveus.
(Tags: Maskheart | Words: 178)

Al snel merkte de blauwogige poes de zwart-witte kat op. "Wat is er?" klonk zijn rustige stem. Icicle besloot maar met de deur in huis te vallen. "Wel..." begon ze aarzelend. "Ik voel me een beetje vreemd. Misselijk en duizelig, maar ik weet niet hoe het komt. Ik, eh... Kun jij er misschien achter komen wat het is?" vroeg de kleine kattin. Haar staart wuifde loom over de grond. "Gewoon... Dat ik weet wat ik moet doen?" voegde ze er nog nerveus aan toe. Ze zou toch niet ziek zijn? Icicle wist nu al dat ze dat geen moment zou volhouden. De hele dag stilzitten in een muf hol? Zonder enig gezelschap? Nee, dat was echt niks voor haar. Ze zou zich te pletter vervelen, ze zou haar Clan willen helpen. Maar als dat dan niet mogelijk was... Niks daarvan! Bijna onzichtbaar schudde de grijze poes haar kop. Dat zou ze mooi niet doen!

Een geruststellende glimlach verscheen op het gelaat van de medicine cat. "Ik heb al wel een vermoeden, maar kun je even op je zij gaan liggen zodat ik het kan bevestigen?" klonk zijn vraag. Glimlachend fronste Icicle even. Het was niet een heel normaal verzoek, maar goed, de kleine kattin vertrouwde de zwart-witte kater. "Natuurlijk." was daarom haar antwoord, en ze rolde zich op haar zij. Terwijl ze lag dacht ze aan de mogelijke opties, maar er was er geen bij die juist leek te zijn. Wat zou er zijn? Ze moest maar gewoon afwachten wat de blauwogige kat haar zou vertellen, ze zou het snel genoeg weten.

Even voelde de kattin de poten van de zwart-witte kater op haar buik drukken, op verscheidene plekken. Een fijn gevoel kon je het jiet echt noemen. Wat zou het zijn? Was er een bepaalde ziekte die in je buik plaatsvond met deze symptonen? De kleine kattin was lichtelijk bang voor zijn analyse. "Gefeliciteerd. Je wordt moeder." miauwde de zwart-witte kater toen. Lichtelijk verward keek de grijze warrior, of grijze queen, op. Wát zei hij? De woorden drongen plots tot haar door. "Daar... Dat... Meen je dat?" stotterde ze blij. Ze had zin om te lachen, te huilen, te springen, te dansen. Haar eerste gedachte bij de woorden van de medicine cat was Thyme. Het was de enige mogelijkheid. De kittens moesten van hem zijn. "Duizendmaal dank, echt waar, Maskheart." zei ze, voor ze de den uitstormde. Ze moest het dadelijk gaan vertellen.