Dark Paradise {Dyingblack}

Ze liet even haar blik over het landschap glijden. Haar ijsblauwe ogen stonden even stil bij de eerste stukjes gras die ontsprongen uit de kalle velden van de Windclan. Het hoogland kreeg terug leven en dat was het enigste dat telde voor haar. Dat de clan en haar familie in orde waren. Sommige verdienden het niet. Haar blik verduisterde en ze zette de pas erin. Sommige waren zo gemeen tegen haar geweest, te gemeen. Ze had ze één keer geslaan en dat had ze drie keer zo hard teruggehad. Ze kon nog steeds hun nagels voelen. Ze zuchtte even en ging zitten in een bosje jong gras. Ze liet zichzelf door haar voorpoten zakken en keek vanuit haar positie naar het verder nog redelijk kalle landschap. Het litteken op haar dij bewees dat ze niet sterk genoeg was geweest, dat zij in de meerderheid waren geweest. langzaam sloot de jonge kattin haar ogen. Ze wilde gewoon weg, weg van al die pijn en zorgen en gewoon gaan waar ze wilde. Geen pesterijen, geen koude nagels, geen pijnlijke woorden, enkel maar warmte en licht. Daar wilde ze heen.

OOC:: Only Dyingblack c:

Moedeloos struinde hij door het Windclan gebied. Er was aar één woord dat constant door zijn hoof -d spookte: "Silver.." Soms herhaalde hij het hardop. Voor sommigen een woord zonder betekenis, voor hem dat wat zijn leven veranderd had. Tot tweemaal toe. Een van de kittens van hem en Cinderfell.. Toen ze geboren was, en toen ze.. Ook.. Ook weer dood ging. Het was zo moeilijk om er aan te denken. Opeens zag hij een zilveren kattin zitten in het gebied. Haar ogen gesloten, en de zon die erop scheen deed hem denken dat ze iemand van Starclan was. Zijn dochter, maar dan volwassen. Gek van verdriet rende hij op haar af. "S.. Silverkit?"

"S.. Silverkit?" Ze sperde haar ogen open. De ijsblauwe blik gleed over het landschap. Opeens dag hij hoe een zwarte gestalte op haar af kwam. Ze legde bang haar oren tegen haar kop. Hij... Zag er niet goed uit. Ze moest de drang om haar te verbergen in het gras erg tegenwerken. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en herkende de Windclanner vaag als een apprentice waarmee ze had getraind toen ze zelf een apprentice was geweest. Dyingblack. Ze hadden in dezelfde ceremony hun Warriornaam gekregen en hij had een partner: Cinderfell. verder wist ze ook dat hij een nestje had van 5 kits waarvan ze de naam niet kende. Maar ze wist wel dat er één dood was. Ze piepte zwakjes en drukte haar lichaam tegen het zachte gras aan, bang voor die gekke kat, zijn doen maakte haar bang.

"Silverkit!" Hij rende op haar af, ergens gelukkig, al wist hij diep vanbinnen wel dat ze het niet was. Door de tranen in zijn ogen kon hij niets zien, en de zwarte kater struikelde over een steen. Hij viel languit voorover en bleef bewegingloos liggen. Toch was hij niet buiten bewustzijn, hij kon alleen de moed niet opbrengen om op te staan. "Laat me hier maar wegrotten," dacht hij, "Dan ben ik weer bij mijn dochter." Hij kneep zijn ogen stijf dicht en hoopte dat alles goed zou komen, dat het allemaal maar ene droom geweest was. Dan zou hij straks wakker worden in zijn nest, badend van het zweet, om Cinderfell en de kittens op te zoeken. Alle vijf. Deterkit, Inkkit, Angelkit, Dovekit én Silverkit, alsof er niets was gebeurd.

Opeens struikelde Dying. Zo bezorgd als ze was -ookal was hij écht wel creepy- schoot ze recht en liep ze met grote sprongen op hem af. Hij had geen echte wonden, dat kon ze zien. Ze stopte naast hem, het dorre gras prikte aan haar poten nu ze niet langer in het zachte, jonge gras lag. "Dying... Black?" Zei ze zachtjes, haar stem niet meer dan een fluistering in haar oren. Ergens leek hij niet te reageren en paniek raakte haar hard. Haar ijsblauwe ogen werden groot. "Kom op..." Fluisterde ze. De kattin keek even nerveus rond... Niemand... Ze beet even nerveus op haar lip, maar daarna ging ze door haar poten en voelde ze hoe het oude gras aan haar buik prikte. Teder duwde ze haar neus tegen het kopje van de grijszwarte kater. "Dyingblack?" Tranen welde op in haar ogen, laat hem oké zijn.

"Dying...black?" Ergens heel ver leek hij een stem te horen, als van een engel. Maar hij reageerde niet, wetende dat de meeste engelen nep waren. "Kom op..." Het was maar een zacht gefluister, maar hij hoorde het toch. "Dyingblack?" Nu kwam de stem dichterbij. Hij draaide zich om en zag de grijze poes. Ze leek een engel zoals ze daar stond, in het tegenlicht. "S.. Silverkit", fluisterde hij zachtjes. "Waarom heb je ons verlaten?"

Opeens keek de grijszwarte kater op, waardoor Crane even naar achter liep, lichtjes verschoten van zijn actie. "S.. Silverkit", Murmelde hij. "Waarom heb je ons verlaten?" Ze slikte even en keek hem met haar diepblauwe aan, niet echt goed wetend wat te zeggen. Ze voelde hoe woorden in haar kop rondtolden, maar uiteindelijk wist ze de juist eruit te vissen. "Ik ben... Craneclaw, Dyingblack..." Fluisterde ze zachtjes. "Silverkit is..." Ze stopte absurd en keek weg, ze wilde hem niet aankijken. Een traan ontsprong in haar ogen. De jongde kit was zo gestorven en haar vader zat nog steeds te rouwen. "Ik..." Ze kneep haar ogen dicht en voelde hoe gesnik in haar keel begon te klinken. Een traan rolde over haar wang heen. "Sorry," fluisterde ze, waarna ze in elkaar dook. Opeens sperde ze haar ogen open, bang. Het zou komen, komen, komen.... Ze legde haar poten op haar kop en kneep haar ogen toe. Nee, nee, nee... Tranen vielen op de dorre grond en bevochtigde het dode gras. Nee, nee, nee!

"Ik ben... Craneclaw, Dyingblack..." Maar de kater luisterde niet en sprong recht, opeens een wilde woede in zijn ogen. "Silverkit is..." Hij hoorde zelfs niet meer wat ze probeerde te zeggen, zag de tranen niet. "Nee!", krijste Dyingblack. "Ze mag niet dood zijn!" Zijn stem verminderde tot een zacht gefluister. "Haar leven lag nog voor haar.." Het was bijna onhoorbaar geworden. Hij zakte door zijn poten en ging zachtjes snikkend liggen. "Ze was nog zo jong.."

Opeens was er een wilde vlam in de ogen van de warrior. Ze duwde zich geshockt tegen de grond aan, haar ijsblauwe ogen groot van angst... Waarom was hij zo? Waarom deed hij zo? "Nee!", riep de kat uit. "Ze mag niet dood zijn!" Crane knipperde een paar keer met haar ogen, de tranen ebde langzaam weg. De kater zakte door zijn poten en begon zacht te snikken. "Ze was nog zo jong.." De grijze tabby staarde hem lang aan, maar uiteindelijk kwam ze traag in beweging. Nog steeds vanuit haar positie tegen de grond duwde ze zachtjes tegen zijn schouder. "Starclan gives and takes..." fluisterde ze zachtjes. "Daar kan je niks aan veranderen..."

"Starclan gives and takes.", fluisterde de poes zachtjes. De donkere kater moest denken aan wat hij nog niet zo lang geleden tegen Cinderfell had gezegd. Hij keek op en keek de lichtgekleurde poes aan alsof hij haar voor het eerst écht zag. Wat eigenlijk ook wel zo was. Haar volgende woorden hoorde hij niet, het leek alsof de tijd even stilstond toen hij in haar prachtige blauwe ogen keek. Hij sperde zijn donkerblauwe ogen wijd open en kwam langzaam wat dichterbij. "Angel..", fluisterde hij zachtjes naar de engel die hij zag. "You are an angel."

Ze ontmoette zijn helblauwe ogen en stond aan de grond genageld toen ze dat zag. Ze waren prachtig blauw, geheel anders blauw dan haar ijsblauwe ogen. Langzaam kwam de kater dichterbij, maar ze merkte het amper. Haar ogen zelf zo groot als de zijne. "Angel.." Murmelde hij. Ze knipperde ene paar keer met haar ogen. Wat? "You are an angel." Ze fronste en keek hem aan. Haar ogen zacht, maar ze verstond het niet echt. "Ik snap... Je niet..." Zei ze zachtjes. Ze wende haar ogen van hem en kneep haar ogen toe. Langzaam ontsprongen tranen in haar ooghoek. "Je liegt!" Zei ze zachtjes. "Net zoals iedereen en alles tegen me doet!" Vervolgde ze. "Stop het, alsjeblieft..."

Verwonderd keek hij de engel aan. "Waarom zou ik liegen?", fluisterde de donkere kater. "Nu ik alles al verloren heb, wat voor reden zou ik dan hebben om te liegen?" Zijn blauwe ogen keken onschuldig, bijna kittenachtig, al was de pijn er duidelijk te zien. Een enkele traan gleed over zijn wang, maar hij had het niet eens door.

~Kort

Door haar troebele blik zag ze zijn verwonderde blik. Ze slikte koortsachtig en bleef hem aankijken. Ookal was zijn beeld bijna niet duidelijk door de tranen door, toch kon ze hem goed onderscheiden met de hemelblauwe lucht. "Waarom zou ik liegen?" Crane liet haar blik van de kater glijden en ontmoette de grond. Een traan rolde langs haar wang en lande zachtjes op het jonge gras dat onder haar poten lag. "Nu ik alles al verloren heb, wat voor reden zou ik dan hebben om te liegen?" Ze keek op en zag hoe zijn blik kittenachtig stond. Een vleugje pijn was te zien in die blauwe ogen die zo zacht op haar gericht stonden. Toen zag ze hoe een zilveren traan langs zijn wang gleed en rustig op het weelderige gras viel. Even stond de tijd stil, ze bleven elkaar aankijken in de stilte dat die plek bracht. Toen kneep Crane haar ogen toe en drukte ze het zachtjes tegen zijn borstkas aan. "Be-beloof... Je ni-nie-niet tegen m... Me te liegen?" fluisterde ze zachtjes in schokjes...

"Be-beloof... Je ni-nie-niet tegen m... Me te liegen?", vroeg de poes. Ze duwde haar kopje tegen zijn borstkas. Er ging een steek van schuldgevoel door hem heen, maar hij probeerde het te negeren. Het deed er niet toe. Ook de donkere kater sloot zijn ogen. Hij zuchtte zachtjes. "Ja" het woord klonk helder. Er rolde een klein traantje uit zijn ooghoek toen hij zijn blauwe weer opendeed en naar de grijze poes keek. De blik in zijn ogen was niet meer zo onschuldig als daarstraks. Hij was verscheurd.

Een zucht streek langs haar kaak heen en wentelde zich rond haar haren heen. De zilvergetsreepte kat opende haar ogen en staarde naar de zwarte pels van de kater met ogen zo groot. Zachte tranen vormden zich en gleden langzaam langs haar kaken naar beneden. daar vielen ze zachtjes van haar haren en doken ze het gras in. "Ja" Het was zo fout wat ze deden, zelfs zij besefte dat, maar ergens voelde het goed te voelen wat ze nu voelde, of was het gewoon voelen wat ze altijd voelde? Het verwarde haar vaak, veel te vaak. Ze had het al eens eerder gevoeld, minder sterk dan nu, maar kon het niet plaatsen. Eigenlijk had ze het al zo vaak gevoeld, maar steeds verschillend en nu... Nu was het er opnieuw om haar te verwarren. "Ik snap het niet meer," snikte ze zachtjes waarna ze haar ogen terug dichtkneep.

"Ik snap het niet meer," snikte de poes. Dyingblack kneep zijn ogen stijf dicht en zuchtte beverig. Er zat een krop in zijn keel, maar toch wist hij eruit te persen; "Wie wel?" Zijn stem klonk beverig. De donkere kater trok zijn kopje naar achteren en opende zijn blauwe ogen. Ze waren gevuld met dikke tranen waardoor hij niets meer zag, enkel een grijze waas. Opnieuw moest hij aan zijn dochtertje denken, die deze wereld moest verlaten. Snikkend stortte hij zich weer in de vacht van de poes.

~Ik denk dat we kunnen afronden? Iedereen weet wat er hierna gebeurd x'd maak je dan daarna het geboortetopic aan? Dan kan dying sterven na de ceremonie c=