Finding the comfort of home {Scorpionsting}

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Haar kop stak ze omhoog terwijl ze om zich heen keek. Ze zocht naar de kleine zachte plantjes, de stukjes mos die ze gebruikte voor de nesten. Zolang ze nog in dit kamp vast zaten hadden ze minder beschutting en hadden ze meer mos nodig. Gelukkig was het newleaf, dus was het ook vollop in de groei. Haar groene ogen keken nogmaals om zich heen, maar ze zag nog geen mos in de buurt. Met een zucht liep ze verder tot ze ineens wat zachts onder haar poten voelde. Haar blik ging naar beneden en zag daar toen het mos liggen. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had steeds in de verte gezocht, terwijl het gewoon hier voor haar lag… Met veel moeite zette ze haar tanden erin en begon aan de planten te trekken. Ze liggen dicht tegen de bomen aan, en die stukken waren dan ook moeilijker los te krijgen. Apprentices paktte meestal de stukken die in de grond zaten, maar nu ze extra nodig hadden moest ze zich richten op het boommos. Ze had nu een stuk in haar bek die ze maar niet los kreeg. Hard begon ze te trekken, tot het stuk ineens losschoot. Niet gerekend op het plotselinge loslaten viel de poes achterover en knalde zo tegen een andere boom aan. Even voelde ze zich duizelig, maar met een paar keek knipperen was het weer redelijk weg. ”Stomme boom.” Mompelde ze zacht.

241 words | Scorpionsting | Hoe lelijk kan een post zijn :’)| ( © hunter. )

Met ruime passen baande hij zich een weg door het dichte struikgewas heen. Zijn gele ogen stonden lichtjes geïrriteerd, maar aangezien dat vaak wel zo was keken katten er niet meer van op. Het kwam zelden voor dat hij uit zichzelf goed gezind geraakte, zo was hij opgegroeid. Zijn ouders en siblings waren net hetzelfde. Hij moest dan ook toegeven dat zijn jeugd een grijze kleur had gehad. Zijn ouders waren streng geweest, en dus hadden ze veel minder gemogen dan de rest.
De kater keek even op toen hij in de verte geluid hoorde. Met snelle, opeenvolgende pootstappen trippelde hij in de richting vanwaar het geluid afkomstig was en wat nieuwsgierig begonnen zijn oortjes te wiebelen toen hij een bekende rode vacht zag. Dawnflight? Nee, het was nu Dawnstar. Hun leider. Alsnog moest de kater toegeven dat hij het moeilijk vond om haar als een clanleader te beschouwen. Niet dat hij vond dat ze het niet kon, maar omdat hij haar eerder als een vriendin bezag. En het hele leidergedoe begon nog ongeloviger te lijken toen hij zag wat de poes deed. Een zacht gelach verliet zijn bekje bij het aanzicht van de machtige leider die naar achteren viel. Algauw gooide hij de lach van zijn gezicht af en bleef een zekere grijns achter. Rustig wandelde hij op haar af, niet meer de moeite doende om geluidloos te zijn. Ze had toch al vast al het prooi dat in de buurt was verjaagd. "Is alles oké met onze machtige leider? Die val zag me er nogal pijnlijk uit." Miauwde hij plagend terwijl hij met zijn gele ogen haar gelaat bekeek, lichtjes voorover hangende.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Terwijl ze langzaam overeind kroop hoorde ze pootstappen dichterbij komen. Oh fijn, iemand heeft haar geweldige val gezien. Uit het struikgewas kwam een bruine vacht en gele ogen tevoorschijn, met daarbij een grote grijns. Scorpionsting, dacht ze in haar kop, net de kat die dit tegen haar kon en zou gebruiken. "Is alles oké met onze machtige leider? Die val zag me er nogal pijnlijk uit." Hij hing licht voorover, duidelijk haar belachelijk makend, maar ze kon ertegen. Inmiddels was ze weer gaan staan, maar ze was nog steeds kleiner dan de kater voor haar. ”Je machtige leider is fijn, dankje voor het vragen.” Zei ze met haar neus in de lucht en haar staart omhoog. De verwaande blik hield ze niet lang vol, er kwam al snel een glimlach op haar snuit te staan en ze moest de hele act laten vallen. ”Ja dat zag er vast niet zo soepeltjes uit he?” Zei ze daarna licht grinnikend. Het mos dat ze net van de boom had afgetrokken lag nog achter haar. Ze had haar poot erop gezet zodat het niet weg waaide, anders kon ze weer helemaal overnieuw beginnen.

191 words | Scorpionsting| ~| ( © hunter. )

"Always Watch The Tail"

Er zweefde een plagende blik rond in zijn gele ogen toen hij de poes aankeek. Ook toen hij terug normaal ging staan veranderde deze niet, en keek hij haar slechts plagend aan. ”Je machtige leider is fijn, dankje voor het vragen.” Miauwde ze nadat ze was opgestaan, waardoor Scorpionsting eventjes moest lachen. Ze leek zich verwaand voor te doen, echter wist hij dat ze dit vast niet lang kon uithouden. Of toch? Hij sloeg eventjes met zijn lange staart in de lucht, waarna ze de poes alweer een normale uitdrukking op haar gelaat plakte. ”Ja dat zag er vast niet zo soepeltjes uit he?” Zei de poes grinnikend, waarop de kater reageerde met een scheve grijns. "Nou, ik kan niet zeggen dat het een slechte show was." Miauwde hij plagend, waarna zijn blik naar het stukje mos gleed dat de poes tegen de grond gedrukt hield met haar poot. De kater schudde zich eventjes snel uit en snoof nadien de verse lucht op. "Moet ik je anders even helpen met mos te verzamelen?" Vroeg hij vervolgens, zijn blik terug op Dawnstar gericht. "Aangezien je wel wat hulp kunt gebruiken, zo te zien." Voegde Scorpionsting er algauw al plagend aan toe. Een zekere glimlach had zijn gelaat bedekt, natuurlijk ging hij hier van genieten. De vorige keer had zij hem voor schut gezet op het ijs, deze keer was het zijn beurt om wraak daarvoor te nemen.

made by cami of shine!

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Een scheve grijns kreeg ze terug. "Nou, ik kan niet zeggen dat het een slechte show was." Klonk zijn stem plagend. Waarom moest het ook net Scorpionsting zijn die het gezien heeft? Toch was ze wel blij dat hij nog steeds met haar omging als gewoon een vriendin, en niet als de leider van Riverclan. Katten die automatisch opstonden als zij langskwam of kittens die bang voor haar waren, het maakte haar redelijk onzeker. Gewoon een nonchalant gesprek kwam zelden voor, dus ze was blij als het voorkwam, ookal werd ze dan helemaal voor gek gezet door deze kater. "Moet ik je anders even helpen met mos te verzamelen? Aangezien je wel wat hulp kunt gebruiken, zo te zien." Vroeg hij plagend en Dawn snoof even grinnikend. ”Nou ik kan moeilijk zeggen dat het makkelijk gaat, dus hulp zal ik niet afslaan.” Zei ze terug. ”Maar mos van de bomen afhalen is moeilijker dan het lijkt.” Op haar snuit stond een blik van ‘probeer het zelf maar is en dan kan ik je uitlachen’, maar ze sprak het niet uit, alleen de kleine grijns verraadde het ook.

190 words |Scorpionsting | ~| ( © hunter. )

"Always Watch The Tail"

Geduldig wachtte de kater af op een antwoord. ”Nou ik kan moeilijk zeggen dat het makkelijk gaat, dus hulp zal ik niet afslaan.” Miauwde ze uiteindelijk, waardoor zijn grijns ietwat breder werd. Dat het niet al te makkelijk ging, had hij al gezien. De actie die de poes daarnet had gedaan had hem dat al getoond. ”Maar mos van de bomen afhalen is moeilijker dan het lijkt." Toen hij met zijn gele blik over haar gelaat heen ging, leek het wel of de poes hem uitdaagde om het zelf eens te proberen. Algauw keek hij naar een dicht bijzijnde boom, waar ook mos te vinden was. Nee, dat plezier ging hij haar niet doen. Echter was hij wel redelijk nieuwsgierig of het echt zo moeilijk was. "Zo moeilijk kan het toch niet zijn?" Miauwde hij uiteindelijk, lichtelijk vragend. Hij wist dat als hij het zelf ging proberen, de kans groot was dat er hem hetzelfde stond te gebeuren als met de poes. "Voor nu kunnen we beter gewoon mos pakken dat niet vasthangt aan de bomen, aangezien Riverclan nu geen gewonde krijgers kan gebruiken." Miauwde hij, al iets serieuzer. Echter stond er wel degelijk een speelse lach op zijn gelaat toen hij haar aankeek. Vervolgens maakte de kater een lichte buiging en opende hij zijn mond om de volgende woorden uit te spreken. "Dames eerst." Miauwde hij plagend, aangevende dat zij de leiding mocht nemen. Om eerlijk te zijn vond hij dat ze niet veel veranderd was. Tot nu toe had hij het gevoel dat hij gewoon tijd doorbracht met een gewone krijger, aangezien ze zich niet verwaand of hoger dan hem gedroeg. En heel stiekem was hij daar blij om. Dan had hij nog steeds iemand waarmee hij lol kon trappen, zonder dat ze alleen maar zakelijk tegen elkaar praatte.

made by cami of shine!

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Zo moeilijk kan het toch niet zijn?" Zijn blik stond vragend en Dawn liet een zacht pff-geluidje horen terwijl ze haar blik naar de grond wendde. Als het haar moeilijk af ging kon het toch niet super makkelijk zijn. "Voor nu kunnen we beter gewoon mos pakken dat niet vasthangt aan de bomen, aangezien Riverclan nu geen gewonde krijgers kan gebruiken." Zijn stem klonk serieuzer, maar toen ze opkeek stond zag ze zijn speelse grijns die ze van hem gewend was. Een lichte buiging volgde en Dawn keek verrast op. "Dames eerst." Klonk het plagend. Haar verraste blik veranderde naar een glimlach en ze stak haar tong even uit. ”Ik kan echt wel mos van de grond afpakken hoor.” Zei ze daarna nonchalant. ”Ik ben ook een apprentice geweest.” Mompelde ze terwijl ze naar voren bukte, richting het mos op de grond. Met haar poten haalde ze het zand eromheen los en daarna zo ver mogelijk onder het mos, zodat het makkelijker los te halen was, iets wat ze dus niet had kunnen doen bij de boom. ”Hou dit is even voor me vast.” Zei ze terwijl ze het andere stok mos zijn kant op schoof. Haar stem klonk niet bevelerig, ze was gewoon in opperste concentratie. Ze zou dit stuk er uittrekken, soepel en met gratie. Ze strekte zich even uit en pakte toen het stuk mos vast in haar bek. Ze gaf een paar korte rukken, maar het zat nog steeds vast. Geïrriteerd kneep ze haar ogen iets dicht, en gaf er toen één harde ruk aan. Het mos liet de grond onder zich los en de poes deed een stap naar achteren, maar ze stond nog. Blij met zichzelf liet ze het stuk op de grond vallen en plaatste er snel haar poot op. ”En dat is hou jouw machtige leider dat doet, daar kun je nog is wat van leren.” Ze knipoogde naar de kater. Ze maakte met haar poot een beweging naar een ander stuk mos. ”Laat nu maar is zien wat mijn nietige warrior geleerd heeft van dit geweldige voorbeeld.” Ze ging zitten op de grond en hield met haar groene ogen de bruine kater in de gaten, met een grote glimlach op haar snuit.

"Always Watch The Tail"

De poes stak haar tong uit en Scorpionsting haalde even gespeeld zijn wenkbrauwen gekwetst op. ”Ik kan echt wel mos van de grond afpakken hoor.” Zei ze daarna nonchalant. ”Ik ben ook een apprentice geweest.” Een kleine grijns sierde zijn lippen. Zij? Mos verzamelen zonder achterover te vallen? Dat wilde hij nog wel eens zien. ”Hou dit is even voor me vast.” Vroeg ze vervolgens, waarop hij reageerde met een kort knikje, waarna hij hij het mos overnam van de poes. Zijn gele blik klampte zich vast aan haar gestalte toen de poes wat mos van de grond ging halen. Zorgvuldig bestudeerde hij iedere beweging die de poes maakte en ging één van zijn mondhoeken lichtelijk omhoog staan toen hij zag dat ze er wat moeite mee had. "Wat is het probleem? Ik dacht dat je het toch kon?" Miauwde hij, proberende om de poes lichtelijk nerveus te maken zodat ze opnieuw een blunder zou begaan. Echter, tot zijn teleurstelling, wist de poes het mos uiteindelijk toch te verlossen van zijn vaste greep en had ze het uit de grond weten te trekken. De leidster legde vervolgens haar poot erop, vast omdat ze niet wou dat het ergens anders naartoe zou vliegen als er plots een wind opstreek. ”En dat is hou jouw machtige leider dat doet, daar kun je nog is wat van leren.” De kater wou iets zeggen, maar besloot uiteindelijk dat niet te doen. Zijn blik verraadde echter wel degelijk dat hij zich lichtelijk vernederd en geïrriteerd voelde omdat het de poes uiteindelijk toch was gelukt. Toen hij haar pootje volgde merkte hij op dat ze een ander stuk mos aanwees. ”Laat nu maar is zien wat mijn nietige warrior geleerd heeft van dit geweldige voorbeeld.” De kattin ging zitten. Hij keek haar met een vastberaden blik aan en knikte even overdreven. "Ik zal je eens laten zien hoe je mos écht uit de grond trekt." Miauwde hij zelfzeker, terwijl hij zijn kin lichtjes optilde. Hierna schoof hij het stukje mos dat de poes zonet nog had overhandigd terug naar haar toe, en keerde hij zich om. Zijn gele blik had zich gevestigd op het mos dat Dawnstar had bedoelt. Goed, dit moest een eitje zijn! Algauw nam hij het beet met zijn scherpe tanden en gaf hij het mos een zachte ruk, om te testen hoe stevig het vastzat. Het leek niet echt vreselijk stevig te zijn.. Als hij nu in één keer doortrok dan zou hij het vast in één keer kunnen uittrekken. Zij was degene die iets van hem zou leren! Opnieuw omringde hij het mos met zijn tanden, en zette hij als zijn kracht in zijn achterpoten, om vervolgens een stevige ruk aan het mos te geven. Zoals verwacht had hij het mee, echter was het mos niet het enige dat hij had uitgetrokken. Door de plotse kracht waarmee hij had getrokken had hij zowel het mos als de aarde eromheen verlost, waardoor een vloed van aarde over hem heen kwam gevlogen. Geschrokken keek hij voor zich uit, het mos vervolgens laten vallende. "Starclan verdomme!" Vloekte hij luidkeels, waarna hij zich uitschudde zodat de aarde zijn vacht verliet. Vreselijk langzaam gleed zijn blik terug naar de poes, zich voor bereidende op de vernederende woorden die hem te wachten stonden.

Ik vind dit topic veel te leuk. x'D

made by cami of shine!