So tired. {Autumnleaf's dood}

Listen to this

Een langharige bruine tabby kater liep het Camp binnen, in zijn mond bungelde een spitsmuisje. Langzaam ging hij op de prooistapel af en struikelde daarbij over zijn eigen poten. Zijn blik stond moe en zijn vacht was onverzorgd. Ambere ogen die ooit schenen stonden dof en leken niks te zien. De kat was nog jong, maar had het uiterlijk van een Elder. Kapot, gebroken en stuk. Nadat hij de muis op de prooistapel had neergelegd, liep hij weg, zonder doel. Zijn ogen waren op grond gericht en toen een kitten tegen hem aanbotste had hij er geen weet van en liep de kleine omver.

Autumnleaf voelde enkel de gedachten's in zijn kop, gedachten's die niet weg wouden. Over zijn vader en over Appleblossom, over zijn hele leven. Wanneer was hij gelukkig geweest? Enkel als een kitten, toen alles nog zo onschuldig en mooi was. Maar zijn vader was met een andere gegaan, zijn liefde was weggegaan en met zijn siblings had hij gen contact meer. Nu was Smoketear dood en van Appleblossom wist hij niets meer. Autumnleaf deed enkel wat hij moest doen en voor de rest niks meer. Maar ook zijn taken verslons hij. Een stukje rennen deed pijn en hij had het vaak koud, hij wou zo graag dat het over ging. Weer gelukkig zijn, maar hoe moest dat ooit lukken. De kater voelde zich slaperig worden,hij probeerde zichzelf naar de Warrior Den te brengen, maar zijn poten werden zwaar. Hij moest even liggen...Eventjes maar. De vermoeide kat ging liggen en sloot zijn ogen.

Met een ruk werden ze wakker en de kat staarde geschrokken voor zich had, zijn ademhaling ging vlug op en neer en hij ademde dan ook diep. Autumnleaf kon het kloppen van zijn hart voelen, wat drukte op zijn borst. De moeheid kwam weer terug, en leek hem te willen dwingen om te slapen. Hij kon het niet, hij mocht niet slapen. "Help"hij wou het schreeuwen, maar het kwam enkel als een hese fluister uit. Om hem heen verzamelde zich enkele katten, maar hij had het niet in de gaten. Hij moest slapen. Autumnleaf sloot zijn ogen en voelde zich langzaam wegvallen.

Autumnleaf voelde opeens dat hij weer kracht had en stond op, om te zeggen dat alles goed was. Maar hij was niet meer in het Camp. Waar hij was waren sterren en katten met dezelfde sterren in hun vachten. Autumnleaf wist waar hij was. Starclan. Hij was een van hun geworden nu.

Achter in het Camp was het lichaam gebleven, maar de flank lag stil en voor de katten was het duidelijk, de Starclan had een nieuwe Warrior ontvangen. Een Warrior die gestorven was aan vermoeidheid en een gebroken hart, een van de zwaarste doden om te sterven.

-Iedereen mag reageren, maar Autumnleaf is nu officieel dood-
-Ik heb het topic even verplaats en de titel veranderd-

Met haar nieuwe Mentor had ze weer wat training te pakken gekregen en met grote trots kwam ze met een aardig grote vis het kamp binnen. Ze wilde deze gelijk naar Flowpaw brengen, maar haar aandacht werd voor nu getrokken door een kater die op de grond lag, in het midden van het kamp. Een redelijk vreemde positie om te gaan liggen. Quietpaw wilde net haar schoudertjes ophalen en langs de kater heen trippelen, toen ze een zacht gefluister hoorde. Een fronsje verscheen op haar calico gelaat en ze draaide haar kopje weer om naar de kater, die nu zijn ogen gesloten had. Snel liet ze het visje vallen en trippelde met zachte passen op de Warrior af, die ze een porretje gaf in zijn lange vacht. "Uh.. Autumnleaf..? Moet ik je helpen naar je Den?" Vroeg ze met haar zachte stemmetje, maar ze kreeg geen antwoord. Lichte paniek vonkte op in haar ogen. Misschien praatte ze wel te zacht? Maar dit was haar gewoonlijke stemvolume, dat wist iedereen toch wel van haar? Anders zou ze geen Quietpaw heten..
Zachtjes porde ze de Warrior nogmaals en hield toen haar voorpootje voor de snuit van de Warrior, waarbij ze met een schok geen ademhaling voelde. Paniek borrelde nu op in haar maag en haar ademhaling versnelde angstig. "Autumnleaf..?" Jammerde ze zachtjes, waarbij ze het lichaam van de kater voelde, dat koeler aanvoelde dat bij een normale kat. Een levende kat. Met een piep sprong ze naar achteren en keek haastig om zich heen. Wat moest ze nu doen?! Wat?!

De jonge krijger had zich een tijdje geleden vlak voor de warrior den gelegd. Haar ogen had ze gesloten, waarna de slaap haar te pakken kreeg. Haar oor bewoog kort toen ze een zacht geluid hoorde. Ze was geen vaste slaper, dat wist iedereen. Ze opende zachtjes haar ogen om te zien wie of wat het was. In het midden van de open plek zag ze Quietpaw, die vlak naast een oudere kater zat. Waarom zat ze daar? Ze leek in paniek, iets wat Silvercloud niet gewoon was van haar. Haar oren schoten de lucht in toen ze Autumnleaf's vacht herkende. De poes trok zichzelf recht en liep naar de twee katten toe. Toen ze aankwam wist ze al wat er was. Nee toch. Haar oren liet ze ietsje zakken. Silvercloud probeerde zich sterk voor te houden in het bijzijn van de apprentice. De boog zachtjes naar het lichaam van de kater toe. 'Moge Sterrenclan je pad verlichten.' Mompelde ze zachtjes tegen Autumnleaf en richtte zich vervolgens tot de leerling. 'Quietpaw, De warrior keek de apprentice doordringend aan.

De kater had besloten om eventjes wat uit te rusten voordat hij naar de nursery zou gaan om zijn kittens te bezoeken, want hij was kapot. De tabby lag nu dus ook in zijn nest, helemaal opgerold. Er klonken pootstappen door de den heen en deze was in rep en roer, ook al waren er op dit tijdstip niet zo veel katten in de den. Hij hoorde wat gemompel en hief slaperig zijn kop, maar zijn hart leek wel doorboort te worden door een paar uitgezette klauwen bij het beeld wat hij vervolgens zag. Autumnleaf, zijn broer, zwaar ademend in zijn nest iets verderop. De kater sprong overeind, duwde zich door het groepje katten heen en kon nog net zien hoe zijn broer het leven verliet. "Nee, Autumnleaf.." Tranen vulden zijn ogen, niet weer iemand waarvan hij hield. Niet weer iemand die voorgoed uit zijn leven zou verdwijnen. Eerst zijn vader en opa, nu zijn broer. Wie was de volgende die hij op deze gruwelijke wijze achter moest laten. Er drupte een traan op de vacht van zijn broer, terwijl hij zijn kop in deze begroef en zijn ogen sloot.

{Late reactie, maar beter ooit dan nooit}