Save the snails! {Ganzenopdracht}

Opdracht:: Laat Lurking nadat het heeft geregend de slakken helpen oversteken door ze op te pakken bij het huisje en terug te zetten op een 'veilige' plek. Bonus punten als hij het als een enorm belangrijke taak zien >3

---

Het had net geregend, wat dus betekende dat er best veel modder lag. Toch had hij zichzelf naar buiten kunnen werken om eens rond te kijken naar het kamp. Het was heel anders, alles was vuil en slijmerig en de open plek was leeg. Het leek wel alsof hij de enigste was die er was. Ookal waren er eigen nog wat warrior die heen en weer aan het lopen waren. Hij keek even vluchtig rond, opzoek naar nog meer dingen die waren veranderd door de regenbui. Al snel vond hij zijn 'verandering'. Kleine diertjes met een soort steen op hun rug. Hij trippelde ernaar toe en keek er even naar. Het ging traag en het was saai. Hij tilde even zijn pootje op en tikte tegen de steen aan, het diertje bleef door kruipen, maar zijn tentakels raakten hem. Hij trok zijn pootje terug en schudde dit even met een vies gezicht. Toen hij na enige tijd een ander zag, wou hij net naar daar toe gaan, toen opeens een kat hem omver duwde. Neeeh! Niet doen! Hij liep op hem af en pakte hem bij het steentje waarna hij voorzichtig naar de nursery liep en hem daar neerzette. Toen ging hij terug om de zijne te gaan halen en zette hem bij de ander neer. Hij keek vluchtig rond opzoek naar meer steendiertjes die zijn hulp nodig hadden. Ze waren zo weerloos en iedereen leek ze te negeren, dus ze waren iets nieuws en dat kon hij lekker bekijken... Misschien iets spannends. Ondertussen had hij nog een paar verzameld. Hij ging naast zijn buit zitten en keek goed uit naar katten die ze wilden afpakken, maar ook naar nieuwe steendiertjes die zijn hulp nodig hadden!

Elke keer als het had geregend, was het heerlijk om buiten te zijn. Er hing een frisse geur rond, en het was stil in het kamp. De modder was ook geweldig, vooral om in te spelen! Toen ze in een grote modderpoel wou springen, trok een andere kitten haar aandacht. Aurorakit stapte weg van de poel, en ging nieuwsgierig naar de kitten toe. Hij leek druk bezig, en toen ze nog dichterbij kwam, zag het poesje dat het kleine diertjes waren die de kitten had verzameld. Aurora ging zitten naast de kitten, en boog zucht over de slijm beestjes. "Wat zijn dat?" Piepte ze, en keek de kater vragend aan. Voorzichtig duwde ze er eentje om met haar pootje, en zette hem toen weer overeind. Jakkes! Haar poot zat onder doorzichtig slijm, wat verschrikkelijk stonk. Met een vies gezicht veegde ze het slijm af aan de vacht van het katertje, tot haar poot weer schoon was. Tevreden met haar resultaat keek ze vreemdeling weer aan, en boorden haar ogen in zijn groene kijkers. "Nou?"

Hij keek op van zijn werk toen hij een nieuw steendiertje over de grond zag kruipen. Behoedzaam trippelde hij langs de plassen heen en rond de modder tot hij bij het diertje kwam. Hij wist hoe hij om moest gaan met zijn dier, dus tilde hij hem rustig op en trippelde daarna behoedzaam terug naar zijn verzameling steendiertjes. Hij wist dat als je het bij hun steentje pakte hun slijm je niet kon raken, hij volgde dezelfde route terug naar zijn stapel en kwam al snel bij de steendiertjes. Hij neeg zijn kop en legde het diertje bij zijn soortgenoten. Opeens keek hij op toen hij een andere kit zag naderen. Hij had al haar eens soort van ontmoet, maar dat was kort geweest en vaag. "Wat zijn dat?" De gevlekte kit keek van zijn diertjes naar de zwarte kit en terug. "Steendiertjes," zei hij terwijl hij tevreden naar zijn stapel keek. Opeens duwde de kit tegen een diertje en die tuimelde zo van de stapel af. Wel meteen sloeg Lurk een poot uit naar haar om een tik te geven op haar poot. "Niet doen," siste hij naar haar terwijl zijn staart nijdig door de lucht sloeg. Daar had hij wat werk in gestopt. Opeens wreef de kit haar met slijm doorweekte poot aan zijn vacht. Met grote ogen sprong hij in het rond terwijl hij met zijn pootjes over de vuile plek ging. Nee! Ieuw! Ieuw! Plons. Onhandig was hij in een plas modder getuimeld. Zijn haren niet langer zichtbaar onder de bruine smurrie. Hij versteende, bleef daar zitten en durfde niet echt iets te doen, als en bezetene bleef hij voor zich uit staren. Ieuw...