One,two,three,four,five,six...too many{Ganzenopdracht}{Open}

Laat Silhouettepaw in het donker het kamp uit sluipen en sterren tellen

One,two,three,four,five,six...too many{Ganzenopdracht}{Open} Vt3hPed

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Het was een koele nacht in het camp en in de stilte van de slapende katten was alles een vredig tafereel. Twee katten stonden op wacht, maar hun ogen waren loom van de slaap en ze zouden een sluipende kat niet opmerken. Door de schaduwen sloop een kat, een zwarte met een witte borst en voetjes. Hij kon niet slapen en was de Apprentice Den uitgegaan. Maar ook het Camp kon hem niet laten rusten,hij moest weg hier, de heldere nacht in. De nacht was helder, de hele Silverpelt stond aan de hemel. Silhouettepaw voelde hun ogen branden in zijn vacht, alsof ze wouden zeggen dat ze hem doorhadden. Waarschijnlijk wel, maar ze konden niets doen. Nadat hij het gat had gevonden waar hij ooit door was heen geglipt, keek hij nog even om zich heen, maar niks had hem in de gaten. Hij ging door het gat en merkte dat hij klem zat. Mousedung. Silhouettepaw begon te trekken en de bladeren ritselende. Hij hoorde pootstappen en sprong naar voren. Gelukt. Hij rende weg van het verstikkende camp en hield stil in het veld. Toen hij zeker wist dat hij veilig was, ging hij zitten. Silhouettepaw keek naar boven en zag weer de sterren,hij voelde een angst opkomen. Het waren er zoveel, hij was zo zwak vergeleken bij hun. Hoeveel waren het eigenlijk? Misschien moest hij ze tellen, zodat hij wist hoe groot de vijand was. Hij richtte zijn blik nog wat beter op en begon. "Een, twee, drie"telde hij drie sterren naast elkaar en ging toen verder naar het volgende groepje."Vier, vijf, zes, zeven, acht". Silhouettepaw telde door tot twintig, toen begon hij te twijfelen of hij een ster niet al gehad had. Opnieuw beginnen. "Een, twee, drie...".

Words: 290 ||Tag: Open || Note: Counting Stars

from Kíli @ Kickstart

[center]De witte poes lag niet meer zo comfortabel als wat manen terug, het werd toch echt duidelijk: ze werd al wat ouder. Of verbeelde ze zich dit alleen maar? 54 Moons... Ze was nu ook al ingedeeld bij de Senior Warriors, iets wat totaal niet goed klonk in haar oren. Maar 54 Moons was nog ongeveer 60 Moons van een Elder af. Zuchten draaide Snowyowl zichzelf nog een keertje om, maar ze kon de slaap maar niet vatten. Ze stond op, zo stil zodat geen een kat er wakker van zou kunnen worden, en ze trippelde naar buiten. Ze rook dat een Clanmaat van haar ook al niet kon slapen, dus besloot ze daarop af te gaan. Ze hoorde de jonge Silhouettepaw sterren tellen, en geruisloos voegde ze zich bij hem. Ze keek de zwarte kat even aan, en keek toen naar de sterren. Er was iets aan de apprentice, wat haar rillingen bezorgde, ook al zou ze dat nooit toegeven. Nee, daar was ze veel te koppig voor.[/center]

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

"Vier, vijf, zes,zeven,acht, negen"hij schrok van een kat die er aan kwam, Snowyowl, een inmiddels wat oudere warrior. Ze ging enkel bij hem zitten, maar dankzij dat was hij wel de tel weer kwijtgeraakt. Laat ook maar. Hij keek opzij,de poes leek niks van plan te zijn. Silhouettepaw zweeg zelf ook en ging liggen, boven hen scheen Starclan, de poes zal het vast prachtig te vinden, maar hem maakte het benauwd. Silhouettepaw keek daarom naar het gras, proberend het angstig gevoel te onderdrukken.

Words: - ||Tag: Snowyowl(open) || Note: -

from Kíli @ Kickstart

De

kater zei ook niks, maar keek Snowyowl wel aan. De apprentice ging liggen, maar de witte poes bleef zitten hoe ze zat. "Mooi hé?" Vroeg ze fluisterend aan Silhouettepaw, maar ze had niet het idee dat de zwarte kat dat ook vond. Ze staarde naar de sterren, de zielen van haar voorouders, ook al had ze die niet gekend. Toen ze voelde dat er een gaap aan zat te komen, sperde ze haar kaken wijd open en liet een luide gaap horen. Snowyowl grinnikte zachtjes.

Silhouettepaw schreef:: ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Het bleef even stil en toen verbrak Snowyowl diezelfde stilte. . "Mooi hé?"vroeg ze. Silhouettepaw keek weer omhoog en het bange gevoel was meteen terug. Nee, Starclan kon hem niet tegen houden, nu niet, nooit niet! "Ze zien alles hé?"vroeg hij, de angst onderdrukkend. Hij vragend naar de poes en hoopte dat ze niks door had.

Words: - ||Tag: Snowyowl(open) || Note: -
from Kíli @ Kickstart

Zoals ze al verwacht had, keek Silhouettepaw wat benauwd naar de lucht, naar de sterren. "Ze zien alles hé?" Vroeg hij, met een vreemde trilling in zijn stem. Snowyowl overwoog eventjes wat ze ging zeggen. Ja en de kater nog banger maken, voor wat hij ook bang was? Nee, om de apprentice tevreden te stellen maar toch te liegen? Ten slotte hakte ze de knoop door en knikte. "Ja, ze zien alles, maar dat betekent niet dat dat slecht is!" Ze sloot kort haar ogen en richtte ze toen op de sterren. "Starclan is heel vredelievend, ze leven zelfs met alle Clans samen! Ook al doe je slechte dingen, dat maakt niet uit. Je komt heus niet zomaar in The Dark Forest!" Hopelijk had Silhouettepaw hier al wel is over gehoord, anders moest ze dat uitleggen. Ach ja, zo erg vond ze dat ook niet. Ze wist er genoeg vanaf.