Some of us live alone while standing in the crowd

De avond kwam net op en de hemel veranderde in een spel van kleur. Paars en oranje speelde door elkaar heen terwijl het rood van de laatste zon zijn best deed niet te verdwijnen. Toch werd de hemel steeds sneller vermengt met de nacht, de zon was al bijna verdwenen. Maar voor de kater was dit enkel de rede waarom hij hier was. Zijn jachtdag eindigde nu niet, zoals bij de vele vissers, nee, zijn jacht startte nu pas. Daarbij voelde hij zich veiliger in het donker, hij voelde zich minder bekeken. S’nachts zijn alle katten grijs. Overdag had zijn welgekleurde pels echter veel bekijk. Het irriteerde hem. Des te meer hielt hij ervan op laat uit jagen te gaan. Terwijl de meeste terug kwamen in het kamp en zich klaarmaakte voor patrouille, nachtwacht of simpel om te gaan slapen, kon hij wegsluipen uit de drukte en zich eindelijk op zichzelf keren. Drukte maakte hem nerveus en hij wist dat prooi hetzelfde had. Overdag konden ook apprenticen hier trainen, de dieren vluchten dan. Nu werden ze weer wakken en gingen ze hun zaakjes doen. De beste tijd om te jagen toch? Dat vond de kater ook. Geluidloos bewoog hij zich voort en lette op iedere stap die hij zette. Zijn lichaam volgde de bewegingen van de laatste avondschaduwen en in een ritmisch wezen kwam hij vooruit. Hij volgde de buitenrand van het kleine struikwas, zo altijd uit de wind blijvend. Misschien allemaal wat overdreven, maar prooi was schaars en vissen kon hij niet. Na een tijdje vond hij een tweetal muizen, ze waren dun en hun vacht stond dof. Shade gokte dat dit niet al te moeilijk zou moeten worden, de twee waren toch al tegen het eind van hun latijn. Enige tijd bleef hij verboren, langzaam op en neer wiegend in het zwaaien van de wind. Zodra de twee niet meer oplette sprong Leopardshade uit zijn schaduwen en richtte zich op de gezondste. Deze had geen tijd gehad te reageren en werd snel gedood door een beet. De ander was ondertussen aan het vluchten richting een ondiep hol. Verrast door de snelheid van het oude beest zette de kater zich snel af en sloeg de veldmuis uit zijn baan. Stof waaide op bij de inslag maar voordat het knaagdiertje verwoed overeind wou klauteren had hij zijn klauw al op het dier gezet. Hij beet snel door en haalde ook de ander op. Zo wou hij al terug lopen naar het kamp maar hij haakte in zijn pas. Als hij in het kamp zou eten werd hij weer aangestaard alsof hij een buitenstaander was. Met die gedachten ging hij zitten, wikkelde zijn lange staart om zich heen en pakte de oudste muis. Hij zal wel eens weer een dineertje voor een houden.

{Ghostpaw +OPEN

Shade was blij met zijn vangst. Twee muizen, hoewel ze niet groot waren, waren zeker een prestatie voor dit gebied. Daarbij waren ze beiden wat aan de oude kant en hadden ze toch geen jongen meer gekregen. Dus geen verspilt toekomstig prooi. Al snel nadat hij zijn besluit had gemaakt maakte hij het zich comfortabel. De kater plaatste zijn achterwerk op de afkoelende grond en schoof de oudste muis naar hem toe. Langzaam verloor de hemel zijn kleur en ging alles over tot een gedimde nacht. Als eerst de hemel, die nog versiert werd met sterren en een jonge maan. Maar binnen enkele seconden gaf ook de aarde zijn kleur op aan de nacht en werd alles opgeslokt tot grijstinten. Zijn zicht werd even gelijkmatig aangepast, voor hem was er weinig verschil tussen licht of donker. Net toen hij zijn aandacht van de omgeving afhielt en zich voorover boog om aan zijn maal te beginnen ving hij een geluidje op. Maar nog voor hij zich had omgedraaid hoorde hij een al te bekende stem; "Leopardoo~!" De kater grijnsde, zijn zusje, de jongste van de drie siblings. Met zijn brutale grijns kwam de knik in zijn oor mooi uit, het gaf heel zijn persona een jongensachtige look. Zoals altijd sprak hij niet veel en liet eerst zijn zusje het woord doen. "Wat doe je hier zo alleen? Oh nee, je bent niet meer alleen…’’ Shade wachtte rustig, de grijns verbreedde zich enkel. "Wat deed je hier zo alleen?" Hij knikte naar de twee muizen. ‘Ik was aan het jagen, en stond op het punt te gaan eten.’ Leopardshade scheurde een stuk van de oudste muis af en legde het voor Ghostpaw. ‘Kom, ik wil niet dat je een visfreter word’ Vervolgde hij, een vonkje plezier in zijn hell blauwe ogen. Daarna, om daad bij het woord te zetten, nam hij zelf een hap en liet de smaak zijn mond vullen. Het was nog warm en had de smaak van lichte kruidnagel, verder was het vlees taai om te eten dankzij ouderdom. Maar zoals ieder wild had het een volle smaak, jammer dat het te weinig vet had om voedzaam te zijn. Iets wat ook doorscheen bij de kater, die vrijwel altijd zijn eigen vangst at en niet die van een ander. Hij begon ook af te vallen onder al zijn pluis.

Shade was graag bij zijn familie, toch liepen ze elkaar vaker mis dan hem lief was. Want hij ging jagen wanneer de twee terug kwamen in het kamp. Vaak haalde hij overdag slaap in die hij in het donker niet kreeg. Toch was zijn familie alles voor hem, welk karakter hij ook mocht hebben op het moment, hij hielt altijd van zijn zusje en broertje. Hoe de ander hem zag was lichtjes starend naar beneden, in gedachte verzonken. Bij het horen van de woorden van de ander keek hij pas op, zijn helblauwe ogen nog steeds brutaal staand, iets wat een teken was dat hij zichzelf was. "Waarom eet je zo alleen?" Wat schuldig keek hij naar zijn halve muisje. "Je kon altijd mij of Honey uitnodigen," Ook hij grijnsde en bij de lik plaatste hij zijn poot op haar kopje en gaf haar een aai om zo al haar pels overeind te zetten. ‘Ik wou jullie niet wakker maken om uit eten te gaan, jullie hebben nog een bedtijd’ Plaagde hij terug. Zelf begon hij ook te eten, al deed hij het zorgvuldiger. Hij at langzaam, kauwde alles fijn en slikte het toen pas door. De kater wist dat hij moest eten, dus deed hij het ook. Toen de muis eenmaal op was gooide hij een laag zand over het karkasje. Shade gunde het de kraaien niet, hij vreesde ze zelf een beetje. "Ik ben echt niet moe, Ik ga nu bijna elke nacht het nest uit.." Zijn oren stonde wat bezorgt naar voren gericht. ‘Je moet wel slapen hé, anders groei je niet en kan je nooit Warrior worden’ Met een troostend duwde probeerde hij haar op te vrolijken. Toch wist hij hoe moeilijk het was slaap te vinden als het onmogelijk was. Maar hij was al warrior, hij was al groot gegroeid, hij mocht dus wakker blijven. "Maar hoe gaat het verder?" voerde zijn zusje het gesprek aan en Shade besloot dat hij niet een van haar zorgen moest zijn en reageerde opgewekt. ‘Met mij gaat alles goed genoeg,’ besloot hij zonder te liegen ‘Ik heb succesvol gejaagd, gegeten, gezorgd dat mijn zusje geen visfreter word.’ somde hij grijnzend op. ‘Straks ga ik slapen en is de dag gedaan. En jij? Heb jezelf al wat kunnen leren zonder mentor?’ Vroeg hij verder, weer op praktische vragen overgaan.

De kater had al snel de taak van grote broer op zich genomen en deed hetgeen wat het belangrijkste was voor die taak; jongere sibs plagen. Dus zo begon hij over bedtijd, zoals de kittens ook hadden. "Nee hoor, ik heb geen bedtijd, ik mag opstaan zodra ik wil, zolang ik maar met genoeg prooi thuis kom," Even grijnzend als de kattin keek hij terug. ‘Dan zou ik daar maar wat aan veranderen, ik zal je eigenhandig in bed leggen en eruit duwen’ In zijn blik kon je eruit halen dat dit misschien nog eens zou kunnen gebeuren, hij was er ook helemaal niet te groots voor om zijn zusje op te pakken en in haar nest te gooien. Al was het maar om haar wat te pesten. "Ik slaap wel, maar niet lang en ik ben lang wakker’’ Zelf wist hij evengoed wat er gebeurde als je te weinig slaap had, je putte langzaam je lichaam uit. ‘Misschien een middagdutje zodra je hebt gejaagd?’ stelde hij voor. Bij hem leek het wel te werken maar dat kon ook aan hem liggen. "Ik heb natuurlijk een korte tijd een mentor gehad, dus die heeft me de basis dingen geleerd," Hij vond het fijn als een ander praatte, een stem was niet alleen iets prettigs om je hoofd mee te vullen, ook betekende het dat hij zelf geen woord hoefde te zeggen. "Maar natuurlijk kom ik enkele dagen met meer prooi thuis dan andere dagen," Shade knikte, zelf de beste warriors hadden dat nog. "Verder helpen sommige katten me wat en ik leer mezelf ook genoeg, denk ik," Zijn blauwe blik volgde haar bewegingen, ook hij was ontspannen. "Maar zolang ik nog apprentice ben valt er altijd nog wat te leren, misschien kunnen we eens samen jagen, of misschien een vechttraining doen?" Shade wist dat zijn zusje graag wou leren vechten, daarbij lag de nadruk van heel die zin op het woord vechttraining. Hij grijnsde kort ‘Ik zou je best wat vechttechnieken willen leren, al is het maar zodat je jezelf kan beschermen’ Zijn woorden kreeg nog wat nadruk doordat hij zijn lange staart met een zwiep verplaatste.