Pain.

Lui, en gepijnigd deed hij zijn ogen open. Gewekt door het pikken van zijn wonden. Zijn hoofd leek te barsten van de hoofdpijn, en een diepe zucht verliet zijn mond, terwijl hij zijn wenkbrauwen samentrok om de hoofdpijn probeerde weg te krijgen. Hij hief zijn kop, maar een helse pijn doorboorde zijn hersenen. Met een kreet van verschrikking liet hij zijn kop terug vallen, en hij krulde zichzelf op, als een bange, zielige kitten. Hij haatte alles, en hij huilde zacht in zijn eigen vacht, zijn ogen bedekt door zijn staart. Zijn schouders schokte licht, maar na een paar minuten stopte hij al met snikken. De haren van zijn staartpunt waren doorweekt, maar het maakte hem niet uit. De stem, die hem sinds de dood van de WindClan Apprentice al pestte, sprak in zijn hoofd. "Loser. Je kan toch ook niets." De rosse Warrior noemde haar Stem. Stem, de stem die zijn leven wou verpesten. Lostdream bleef als dood in zijn nest liggen, liet zijn ogen in de verte staren, zonder zin om iets te doen. Hij luisterde niet eens meer naar de geluiden rondom zich. Hier zou hij de hele dag blijven liggen, niets doen, uithongeren, nam hij zichzelf voor. Dan stopte alles wel.

-First post Snowdrop

Met een mistroostige blik opende de grijswitte kattin haar ogen. Opnieuw had ze een slapeloze nacht achter de rug gehad... En een nieuwe, saaie dag in het kamp wachtte op haar. Zoals beloofd bleef ze in het kamp zodat haar poot kon genezen. Maar soms had ze de neiging om weg te lopen en voor eeuwig weg te blijven. Ze haalde diep adem en keek naar de silhouetten die de den uitslopen. Een waterig zonnetje verlichtte de den zacht toen de laatste, gezonde warrior besloot om op te staan en dat was ook een teken voor haar om overeind te komen. Toen ze een gil hoorde, keek ze verrast op, haar oortjes stonden verrast recht terwijl ze met een neurale blik keek naar het schokkende lijf van een kater. Ze knipperde even met haar goudgele ogen, maar stond toen rustig recht. De grijswitte kattin hinkte rustig op de kater af en neeg haar kop toen ze ietwat naast hem stond, zijn schokkende rug was naar haar toe gekeerd. Langzaam tikte ze met het puntje van haar staart tegen zijn flank terwijl ze met kalme ogen zocht naar de zijne. Maar zwijgen bleef ze, vaak konden blikken meer doen dan woorden.