Speaking of the devil{Whitelion}

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Een zwarte vacht bewoog zich sluipend door het hoge gras en witte pootjes betraden zachtjes de grond. Verderop zat een spitsmuisje zijn snuit te wassen en leek niks in de gaten te hebben. De kat sloop nog een stukje dichterbij en zijn vurige ogen waren strak op zijn prooi gericht. Na enkele tellen zette hij zich af en kwam met een hoge sprong bij het muisje terecht. Zijn klauw schoot naar voren en voordat het muisje weg kon vluchten, lag ze dood in een graspol. Silhouettepaw pakte het muisje op, keek om zich heen en begon eten. Hij hoefde zich niet aan de Code te houden, de toekomst had andere plannen voor hem, betere plannen. De clan vreesde wel eens meer katten, maar hem vertrouwde ze nog. Een grimas trok over zijn gezicht, ze moesten eens weten. The game already start. Als ze wisten wie de gevaarlijkste kon zijn, die blinde muizenbreinen. Nadat hij zijn lunch op had, vertrok de kater naar een van zijn lievelingsplekken. Outlook Rock. Net toen hij onderweg was, kwam er een geur in zijn neus en hij wist dat er een kat in de buurt was. Een kat die hij toch een keer moest spreken, Whitelion. Hij wist dat Whitelion gevaarlijk was, dat kon hij voelen. Whitelion had dingen gedaan, die Silhouettepaw helaas nog moest doen. Als de tijd rijp was. De Windclanner volgde de geur en tot zijn geluk bleek die tot de Outlook Rock te gaan, mooi, dan hoefde hij niet van plan te veranderen. Even later kwam hij aan, in de verte zag hij hem staan. Een witte vacht, zo wit als de onschuld. Silhouettepaw, een inmiddels volgroeide kater, liep naar hem toe. "Hoi, Whitelion"begroette hij sinister en terwijl hij de andere aankeek, trok een duistere schaduw in zijn brandende ogen. "Leuk om je te zien"

Words: 304 ||Tag: Whitelion || Note: Tatatatam

from Kíli @ Kickstart

De grote kater keek uit over het Windclan gebied. Zijn ogen stonden ietwat verdrietig, al zou een buitenstaander er enkel een boze blik in zien. De geur van een andere Windclan kat blies in zijn neus, maar Whitelion draaide zich niet om. Als hij juist was, was het een apprentice. En apprentices kon hij wel aan, de enigen die sterker zouden mogen worden zijn zijn kittens en Angelpaw. Angelpaw, omdat dat zou betekenen dat hij haar beter opgeleid had dan iemand anders had kunnen doen, en zijn kittens, omdat ze zijn bloed in zich hadden. Ze moesten hem trots maken, als ze wouden blijven leven.. "Hoi, Whitelion", zei de kater sinister. De grote witte kater kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij wist dat hij geen goede reputatie had in de clan, maar deze toon leek niet bang, eerder alsof hij hem zocht. "Leuk om je te zien" Eindelijk draaide hij zich langzaam om, tot zowel zijn blauw als zijn groen oog de zwart-witte apprentice aankeken. "Hallo, Silhouttepaw", antwoordde Whitelion terwijl hij langzaam dichterbij liep. De apprentice was van volwassen formaat, maar Whitelion was groter. Hij was altijd al de grootste geweest van zijn leeftijd, had altijd boven de menigte uitgestoken. Maar dat deerde hem niet, het deed hem sterker lijken, zodat ze banger voor hem waren. En dat, zo wist hij uit ervaring, kon nog wel van pas komen.

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

De witte kater negeerde hem eerst,maar bij de tweede zin draaide hij zich om."Hallo, Silhouttepaw"Silhouettepaw likte zijn lippen nogmaals en zag dat Whitelion langzaam op hem af. Hij boog zich naar beneden en bekeek Whitelion's poten, "Iets aan je poot?". Zijn vurige ogen keken recht in die van Whitelion toen hij weer overeind kwam. In zijn ogen was geen angst te lezen, hij was zelfs bij de grootste katten niet bang. Angst was voor wanneer het nodig was. Zijn lippen waren wat naar beneden en zijn oogleden stonden op half, zijn gebruikelijk blik. De kater was flink gegroeid en had door zijn eigen training gespierde schouders, maar voor de rest was hij gewoon van het formaat Windclan. "You are a bad kitty" zei hij, alsof hij Whitelion een standje gaf. De lippen krulde omhoog en weer verscheen die duisterde blik in zijn ogen, "I like that". Silhouettepaw liet in geen opzicht merken dat de andere groter en ouder was dan hem was. Eigenlijk deed hij dat nooit, dus veel verschil was er niet.

Words: 174 ||Tag: Whitelion || Note: ---

from Kíli @ Kickstart

"Iets aan je poot?", vroeg de jonge kater. Whitelion schudde zijn hoofd. "Ik heb geen haast." Hij zei het niet echt als een verklaring, eerder als een gewone mededeling. "You are a bad kitty" De grote kater lette niet op de toon van de jongere kat. Er verscheen een soort duistere blik in de ogen van Silhouttepaw, ene blik die andere misschien bang zou maken. Maar Whitelion herkende zichzelf ergens wel in de kat, alleen was hij onschuldiger als apprentice.. "I like that" De kater haalde zijn schouders op. "Mooi, hoef ik me geen zorgen te maken dat één of andere apprentice dat niet leuk vind", antwoordde hij droogjes, bijna minachtend.

Silhouettepaw schreef:: ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Whitelion leek niet onder de indruk te zijn van zijn woorden, "'Mooi, hoef ik me geen zorgen te maken dat één of andere apprentice dat niet leuk vind"klonk het bijna minachtend. Silhouettepaw wierp hem kort een woedende blik toe en ging daarna zijn poot wassen. "Is er een reden dat je voor onrust zorgt?"vroeg hij tussen de likken door en keek vragend op, waarna hij aan zijn kop begon. Whitelion mocht dan misschien wel geweldig zijn in zijn ogen, hij moest zich wel inhouden natuurlijk.

Words: 85 ||Tag: Whitelion || Note: ---
from Kíli @ Kickstart

"Is er een reden dat je voor onrust zorgt?", vroeg de apprentice terwijl hij zichzelf aan het wassen was. Whitelion's blik was rustig maar berekenend. Van binnen begon hij kwaad te worden, al was er niets dat door zijn koele uiterlijk brak. "Misschien wel.", mauwde hij kalm. De grote kater haalde een wenkbrauw op. "Maar wat kan jou dat schelen?"

Whitelion's blik begon berekend te worden, maar de rust bleef hangen. Silhouettepaw staart zwiepte een enkele keer ongeduldig, wachtend op een antwoord. Het antwoord was niet waar de kat op gehoopt had, maar hij moest het er nu even mee doen. Hij had Whitelion nodig en Whitelion had hem nodig, al wist de kat dat nog niet. "Veel. Ik haat de clan"hij keek op en zijn vurige ogen branden. "Ik wil ze laten zien wat ik waard ben"

"Veel. Ik haat de clan", antwoordde de apprentice. Zijn oranje blik was als vuur, het brandde. "Jij hebt geen reden om de clan te haten", antwoordde de kater. "Ze hebben je opgevoed tot wat je nu bent. Ze trainen je, om je een goede warrior te maken. Ik durf te wedden dat je ergens een happy family hebt." Hij keek de apprentice in zijn vurige ogen. "Dus zeg me, waarom haat jij je clan zo?" Zijn stem was bitter geworden en de blik in zijn ogen was niet goed te beschrijven. Een mengeling tussen woede, heimwee, verdriet en nostalgie. "Ik wil ze laten zien wat ik waard ben" Whitelion zuchtte eventjes zachtjes en draaide zich toen om. Zijn rug stond nu naar de apprentice en zijn ogen scanden de omgeving. "Wraak", zei hij zachtjes. "Wraak kan een reden zijn." Zijn stem was amper meer dan een fluistering.

"Mijn familie is dood"benantwoorde de kater terug, spugend. "Ik heb nog nooit mijn training gehad en niemand ziet me staan"vervolgde hij. Whitelion moest hem begrijpen,wat hij voelde en hoe veel pijn het deed. Whitelion keek de andere kant op, "Wraak", zei hij zachtjes. "Wraak kan een reden zijn." Silhouettepaw ging naast hem zitten, "Dat wil ik"zei hij als een jonge kitten die om een muis zeurde. Dat wou hij. Silhouettepaw keek niet naar de witte kat naast hem, enkel vooruit, kijkend naar het niets

"Dat wil ik", antwoordde de apprentice, maar het klonk zeurderig, niet toprecht. Het klonk alsof hij zichzelf wijsgemaakt had dat hij dat moest. Hij boorde zijn ogen in de vurige van de apprentice. Zijn blik was ergens woedend, al was de weemoed niet verdwenen. "Op wie?", fluisterde hij. "Wie heeft jou zoveel afgenomen dat je wraak op hem wil?"

Whitelion begreep hem helaas niet, maar Silhouettepaw was nog pas aan het begin. De twee verschillende kleuren ogen boorden opeens in de zijne en Silhouettepaw zag woede. Whitelion fluisterde zijn volgende vraag, alsof ze dit gesprek midden in het Camp hielden. "Op de clan, ik dacht dat ze er zouden zijn voor me,maar al te vlug hebben ze bewezen dat ze dat nooit zouden doen" legde hij rustig uit, "Mijn ouders noemden me Silhouettekit vanwege mijn vacht, maar inmiddels heeft mijn naam een grotere betekenis"vervolgde hij

"Op de clan, ik dacht dat ze er zouden zijn voor me,maar al te vlug hebben ze bewezen dat ze dat nooit zouden doen", antwoordde de apprentice. Weer keerde hij zijn rug naar hem. Hij besefte niet hoeveel geluk hij had gehad. "Mijn ouders noemden me Silhouettekit vanwege mijn vacht, maar inmiddels heeft mijn naam een grotere betekenis" Whitelion antwoordde niet. Wat moest hij ook zeggen? Uiteindelijk zuchtte hij. "Waarom kwam je eigenlijk naar mij?", vroeg hij mompelend.

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Het akelige gevoel dat de kater hem niet wou geloven, liet Silhouettepaw de andere kant op kijken. Wel, als Whitelion zijn hulp niet wou, mocht hij zelf op zijn tellen passen. "Waarom kwam je eigenlijk naar mij?", klonk het mompelend en Silhouettepaw trok met zijn oor. "Omdat jij groot bent, omdat ik net zoals jij wilt zijn"mompelde hij terug, met zijn zwarte rug tegen die van de witte gekeerd. Het klonk stom, maar de ware reden durfde hij nog niet te zeggen. Silhouettepaw die iets niet durfde. Toch voelde hij inmiddels een soort angst voor Whitelion, als de kater hem niet wou, dan kon hij zo een slag uitdelen.

Words: ||Tag: Whitelion || Note: ---

from Kíli @ Kickstart

"Omdat jij groot bent, omdat ik net zoals jij wilt zijn", klonk het mompelende antwoord van de apprentice. Whitelion sloot zijn verschillend gekleurde ogen en onderdrukte een zucht. Hij was veel te veel aan het zuchten vandaag. De grote kater draaide zich om naar Silhouettepaw, die ook met zijn rug naar hem gekeerd stond. Hij cirkelde om hem heen, tot ze elkaar in de ogen keken. "Waarom zou je zoals mij willen zijn?", vroeg hij. Zijn stem klonk ruw en was gevuld met een oud verdriet dat nog steeds niet helemaal verdwenen was.

ONE DAY, I WILL BE YOUR DEATH

Een zucht klonk achter hem en Silhouettepaw hoorde de kat opstaan. Even later zaten ze voor elkaar en keek Silhouettepaw weer in de twee verschillende gekleurde ogen van de sterke krijgskat. "Waarom zou je zoals mij willen zijn?", de vraag was gesteld met een ruwe stem, waar verdriet in leek te zitten. Silhouettepaw keek even weg en beet op zijn lip, "Omdat jij groot bent, omdat ze bang voor je zijn"beantwoordde hij toen en keek Whitelion weer aan. Hij voelde het branden onder zijn vacht, maar wat voor branden wist hij niet.

Words: 174 ||Tag: Whitelion || Note: ---

from Kíli @ Kickstart

"Omdat jij groot bent, omdat ze bang voor je zijn", antwoordde de apprentice. Whitelion draaide zich weer om en stapte een eindje van de kater vandaan. Daar ging hij zitten. "Misschien wil ik niet dat ze bang voor me zijn..", mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Silhouettepaw. Opeens vulde een wilde furie zijn hele gedachtelijn. Furieus draaide hij zich om. "Wat vraag je nu precies van me? Dat ik je leer om eng te zijn, om je te leren hoe anderen bang te maken?", riep hij ruw naar de apprentice. Zijn verschillend gekleurde ogen stonden woedend en zijn vacht stond rechtovereind.

Bij Whitelion's laatste woorden ging Silhouettepaw's vacht recht overeind staan.Half door de ruwheid in de woorden en half door zijn eigen woede. Beide katten stonden nu woedend voor elkaar, "Hoe durf je zo iets van me te vragen, ik ben niet zo stom als jij om iedereen te laten merken wie je bent en dan gemakkelijk verbannen te worden. Ik ben geduldig!"schreeuwde Silhouettepaw eruit en had meteen spijt, ten eerste was Whitelion erg sterk en ten tweede was schreeuwen nou niet de beste manier om iets te verbergen. Zijn vacht ging wat lager liggen, maar hij hield de kater voor hem in de gaten. "Ik heb jouw hulp niet nodig"

"Hoe durf je zo iets van me te vragen, ik ben niet zo stom als jij om iedereen te laten merken wie je bent en dan gemakkelijk verbannen te worden. Ik ben geduldig!", antwoordde de kater, net zo woedend als hij was. De twee katten stonden woedend tegenover elkaar, al was het wel erg duidelijk wie er een gevecht zou winnen. Whitelion was een senior warrior, maar nog niet oud. Hij was sterk en getraind en groot, terwijl Silhouettepaw misschien niet klein was maar niet zo getraind als hij was en met veel minder ervaring. Ook de apprentice leek dit te merken, want zijn vacht ging iets meer liggen. "Ik heb jouw hulp niet nodig" Whitelion ontspande iets, al was hij nog altijd klaar om aan te vallen als het tot een gevecht zou komen. Hij haalde zijn schouders op. "Waarom kom je dan naar mij, als je mijn hulp toch niet nodig hebt?", antwoordde hij, zijn stem zacht. "Niet dat ik je die hulp gegeven zou hebben, niet als anderen angst aanjagen de reden zou zijn" Het laatste was meer een gemompel tegen zichzelf dan dat hij het bedoelde tegen Silhouettepaw.