When the stars are about to come. [&SKUNKPAW]

Riverpaw keek naar buiten om te zien of niemand hem in de gaten hield. Vooral Secretvoice, zijn mentor, mocht hem nu niet snappen, anders had hij een vreselijk probleem. Dan zou hij sowieso minstens één week de oudsten mogen verzorgen. Niet dat hij in de zeer korte periode dat hij training volgde bij Secretvoice ooit een straf had gehad, maar hij wist goed genoeg dat voor de oudsten zorgen één van de bekendste taken was dat een Apprentice moest uitvoeren wanneer hij iets had gedaan wat niet mocht. Niemand leek hem echter in de gaten te hebben en Riverpaw grinnikte jongensachtig toen hij gauw over het kamp rende naar de uitgang toe. 'Hé!' hoorde hij achter zich en hij verstijfde. Met een dikke staart draaide hij zich om. Hij zuchtte opgelucht toen hij zag dat het helemaal niet naar hem gericht was. Nu moest hij echter wel maken dat hij écht wegkwam, anders zou iemand hem alsnog zien. Riverpaw haalde opgelucht adem toen hij zich eenmaal buiten het kamp bevond. Het begon al licht te schemeren. De kater wist precies waar hij naartoe wilde. Hij wilde even bij de stromende rivier gaan kijken. Ach, als hij maar voor het nacht werd weer terug in het kamp was, right? Hij wist heus wel dat de katten in het kamp wilden dat alle Apprentices binnen het kamp bleven, maar hij kon het daar niet meer aan. Hij moest een beetje frisse lucht hebben. Hij had Melodypaw graag willen meenemen, maar dat was uitgesloten omdat ze niet in zijn buurt was geweest op dat moment. Ach, dan maar geen ontmoetingen. Riverpaw stak zijn neusje in de lucht toen hij de rivier bereikte. De kater ging, met zijn vacht nu plat en ontspannen tegen zijn lijfje, vlak voor de rivier liggen, kijkend naar het rustgevende stromende water.

OOC: De titel klinkt romantischer dan de bedoeling is, haha xD
Eerste post voor Skunkpaw :3

It's okay, 'cause I know

Één voor één deed hij zijn ogen open. Na een paar keer knipperen wist hij weer waar hij was. Hij was ’s middags gaan lopen, net nadat hij gegeten had, en had zich ineens zo moe gevoeld. Hij zag geen schade in een dutje doen in het territorium, dus had hij een leeg hol gevonden onder het riet en was daar in slaap gevallen. Langzaam stond de kater op en rekte hij zich uit. Een gaap verliet zijn bek nog en daarna liep hij het kleine hol uit. Silverpels stond al boven zijn kop, dan had hij toch wat langer geslapen dan dat hij dacht. Zijn kop ging richting het kamp, maar echt zin om terug te gaan had hij niet. Hij zou zich eerst even opfrissen bij de rivier en dan zou hij wel verder kijken. Met dat plan in zijn kop liep de kater richting het kabbelende water toe.

Niet veel later kwam Skunkpaw bij de rivier aan. Tot zijn verassing zag hij er een andere kat zitten, een apprentice, net als hijzelf. Zeker stiekem het kamp uitgeslopen, dacht hij met een grijns. Langzaam sloop hij naar de kater toe, die zijn blik op het water had gefocust. ”Stiekem het kamp uit glippen?” Fluisterde hij in het oor van de apprentice, die hij nu herkende als Riverpaw. Met nog steeds dezelfde grijns boog hij zich voorover en dronk een paar slokjes water van de rivier.

You shine even on a rainy day

[color:3b29=969696]THANKS ?

Riverpaw had zichzelf zo op het rustgevende water gefocust dat hij de pootstappen achter zich niet gehoord had. Het maanlicht zorgde ervoor dat hij zijn weerspiegeling goed kon zien en het witte schijnsel verlichtte zijn pels goed. Het witte schijnsel liet echter ook zijn geschrokken uitdrukking niet achterwege toen hij plotseling een stem in zijn oor hoorde. Zijn oortje trok geïrriteerd door het geluid en Riverpaw klapte zijn nagels uit. Hij draaide zich met een ruk opzij en keek naar de Apprentice die voor zijn neus stond. Zijn neus zei hem al dat het een Apprentice van RiverClan was. 'Moet jij zo nodig zeggen,' zei Riverpaw nogal bot tegen de kater. Het was niet geheel zijn ding om bot te zijn tegen zijn Clangenoten, maar de kater had hem iets te hard laten schrikken om echt vriendelijk te zijn. In het maanlicht herkende Riverpaw de kater algauw als Skunkpaw. Hij wist niet zo goed wat hij hiervan moest denken. Hij kende Skunkpaw niet goed genoeg om over hem te oordelen. De grijns beviel hem al in elk geval niet en hij probeerde zich er niet aan te ergeren. 'Wat doe jij hier dan? Jij hoort op dit moment ook in het kamp te zijn, hoor.' Hij moest moeite doen om zijn stem niet beschuldigend te laten klinken. Zijn oortje was inmiddels weer overeind op zijn kop gaan staan en zijn hart was gestopt met zo hard te kloppen. Hij voelde zich weer lichtelijk ontspannen en ging toen zitten, waarna hij zijn staart om zijn voorpoten krulde en voor de vorm een ontspannen lik over zijn borst gaf. Want helemaal ontspannen was hij nog niet echt. Integendeel.

It's okay, 'cause I know

'Moet jij zo nodig zeggen,' Klonk het bot terug, maar de grijns verdween niet van Skunk’s snuit. 'Wat doe jij hier dan? Jij hoort op dit moment ook in het kamp te zijn, hoor.' De houding van de apprentice voor hem werd langzaam meer ontspannen. ”Te lang geslapen buiten het kamp, en het lijkt er toch niet op alsof iemand me mist.” Hij haalde nonchalant zijn schouders op. Zijn moeder leek het nog steeds moeilijk te hebben met Smoketear en alle dingen die hij achtergelaten had, het feit dat iedereen wist dat zij kittens met hem had enzovoort. En tja voor de rest van de katten, die gaven nou eenmaal niet zoveel om hem, maar hij ook niet om hun dus erg zat hij er niet mee. ”Maar ben jij dan niet één van die goede apprentices, die alles doet wat hun mentor zegt, een warrior worden als ze 12 manen zijn en dan voor altijd verdwijnen in de grote groep?” Zijn blik en houding was vragend en leek oprecht, maar in zijn stem was de spot te horen. ”Of mocht ik je toekomst niet voorspellen, want dan spijt het me oprecht.” Hij knikte met zijn kop om zijn zinnen kracht bij te zetten. Nadat hij weer stil zat stak hij zijn tong uit naar de kater voor hem. ”Nee man ik maak maar een grap, het is gewoon iets waar je voor op moet passen.” Hij gaf de kater een duw met zijn poot, het was speels maar harder dan bedoelt.

You shine even on a rainy day

[color:c976=969696]THANKS ?

Riverpaw reageerde niet op het feit dat niemand hem zou missen. Hij al wel een opmerking klaar liggen op zijn tong, maar hij besloot dat het het niet waard was om verder nog boos te reageren. Het leven was te kort om lang boos op elkaar te blijven. Hij luisterde met een half oor naar wat de kater allemaal zei. 'Nee, niet echt,' grinnikte Riverpaw. Zo'n Apprentice was hij helemaal niet. Hij was een leerzame Apprentice die de regels zo nu en dan overtrad en zo nu en dan ook eens langs Four Trees ging om andere katten van andere Clans te ontmoeten, maar dat ging hij Skunkpaw hier niet aan zijn neus hangen. De duw zorgde er nog net niet voor dat hij omviel en hij keek de kater kalm aan. Het was een beetje een vreemd geval. Het ene moment leek het nogal plagerig over te komen, maar daarna klonk hij weer oprecht en het volgende moment kreeg hij een speelse duw. Oké dan. Ach, hij was ook best wel raar, met zijn enthousiasme, stoerdoenerij, beschermend gedrag en zijn vechtlust. 'Ik denk niet dat er nog veel Apprentices in de Clan zijn die echt naar al die regeltjes luisteren. De drang en de nieuwsgierigheid naar de buitenwereld wordt steeds groter, de vangst van prooi wordt steeds kleiner en Warriors worden steeds minder oplettend als je het mij vraagt.' Hij keek om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand was die hun kon horen. 'Dit is niet echt de eerste keer dat ik het kamp uit glip.' Hij keek nu grijnzend opzij naar Skunkpaw. 'Of was dat zojuist je eigen leven die je had omschreven?' vroeg hij, waarna hij de kater terug een duw gaf die per ongeluk ook ietsje te hard was als bedoeld.