The happy times are over

Langzaam gleed haar blik een voor een over haar vier kittens. Een voor een waren het schatjes van kits, ze had zich geen lievere schatjes kunnen voorstellen. Liefkozend gaf ze ze allemaal een lik voor ze zich naar een van de andere Queens draaide en vroeg of die even op ze wou letten. Gelukkig stemde die in, ze moest echt haar poten even strekken en daarbij had ze dorst. Rustig stond ze op, in de hoop geen van de kits wakker te maken, gelukkig bleven die rustig liggen. Snel glipte ze de Nursery uit. Met haar ogen op de uitgang gericht stapte ze erheen. Ze voelde de hatende blikken wel in haar vacht prikken, ze wist wat ze dachten. Ze had beter niet tegen Innerghost kunnen zeggen van wie de kittens waren. Niet enkel voor haarzelf, de kittens kregen het ook over zich heen. Ze zag hoe ze naar haar kittens keken en ze was er niet blij mee. Ze snoof even voor ze door liep naar een klein riviertje waar ze overheen boog om wat te drinken. Even niet lettende op de omgeving.

~Innerghost only

Haar twee warriors die met haar mee waren gegaan om te jagen had ze weg gestuurd. Ze hadden de hele ochtend gejaagd, en nu was het wel goed. Twee ratten en één muis, prima vangst voor deze prooi schaarste. Ja, het waren broodmagere beestjes, maar goed genoeg. Ze wou er zelf nog even op uit. Even alleen zijn, geen zorgen aan haar kop. Ze voelde zich als of ze er al tig seizoenen op had zitten, maar dit was natuurlijk niet het geval.
Tijdens haar wandeling trof Innerghost een bekende geur aan, de geur van een poes die ze nu liever niet tegen kwam, maar weinig keuze had ze niet. Fallentear. De geur leidde haar naar de rivier, waarom ze er op af ging wist ze niet. Ze haalde diep adem toen ze door de struiken heen tevoorschijn kwam, maar zette al snel een harde masker op. "Fallentear, waarom ben jij niet in de nursery?" Klonk haar stem, een tikkeltje stern, maar verder leeg.

Het water voelde goed aan, het was een tijdje geweest sinds ze hier was. Ze vond het niet erg om 24/7 bij haar kittens te zijn, ze hield van ze, maar ze miste de warrior taken ook. Even zuchtte ze terwijl ze het water verder dronk. Zometeen weer terug, ze kon niet verwachten dat welke queen nu ook maar op haar kittens zouden willen passen, ookal hadden ze gezegd het te doen. Haar oren draaide toen de bosjes achter haar ritselde en stopte met drinken toen ze de bekende stem hoorde. Langzaam tilde ze haar kop om en keek naar haar zusje, of nee, deputy. Even bekeek ze het harde gezicht en nam dezelfde blik aan. Zij was degene die de clan geinformeerd had. Zonder haar zouden de kittens gewoon rond kunnen lopen zonder nagekeken te worden alsof ze anders waren. 'Ik ging een stukje lopen, Innerghost' verbeet ze zich maar bleef verder zitten. Tuurlijk had Inner een reden om boos op haar zusje te zijn, maar dat had Fallen ook.

Die felle reactie van Fallentear stond haar helemaal niet aan. Zíj had het recht niet om kwaad te zijn. Zíj had haar, én de clan verraden, en dan durfde ze zo te reageren? Innerghost snoof en deed een stap naar voren, haar kop nog net zo hoog in de lucht. "Ah, je ging een stukje lopen," snoof ze. "Mij hoef je niet af te bekken, Fallentear. Dit alles zijn gewoon de consequenties van jóúw daden, begrijp je dat?" Klonk haar stem, licht fel, maar niet snauwend of agressief.

Fallentear hees haar kop toen Innerghost tegen haar sprak. 'Wees blij dat ik de informatie met je gedeeld hebt, Innerghost, dat zal je niet nog eens kunnen verwachten' sprak ze, verbazingwekkend rustig. Even draaide ze haar oren van haar deputy weg en likte haar borstkas even om alle spanning in haar lichaam ook weg te krijgen. Dankzij haar zouden haar kittens altijd nagekeken worden, altijd gevraagt worden of ze echt loyaal waren aan de clan waar ze in leefde, opgroeide, geboren waren. Ook door de daden van Fallen zelf, maar die zouden nooit uitgekomen zijn als Innerghost niets gezegd had. Maar de clan ging boven haar familie, dat was duidelijk. 'En ja, ik ging een stukje lopen, mijn poten streken en wat drinken' mauwde ze verder en keek de poes voor haar aan.

'Wees blij dat ik de informatie met je gedeeld hebt, Innerghost, dat zal je niet nog eens kunnen verwachten,' sprak ze, op een verbazingwekkend rustige toon. Innerghost vernauwde haar ogen. "Als jij er nog eens voor kiest om de clan te verraden, twijfel ik er niet over dat je een hele andere straf zou kunnen verwachten, Fallentear," sprak ze net zo rustig, bijna kil, terug. Nee, ze twijfelde er niet aan dat Shrewstar er voor zou kiezen zo'n verrader te verbannen. Bij deze gedachte voelde Innerghost toch wel angst in haar opwellen, haar zusje kwijt raken? Dat was als een nachtmerrie voor haar. 'En ja, ik ging een stukje lopen, mijn poten streken en wat drinken,' vervolgde Fallentear. Dat negeerde ze. "Je weet best dat jíj hier de gene bent die hier een fout is begaan, niet ik, of wie dan ook," siste ze, waarna ze haar kaken strak op elkaar drukte en opstond om vervolgens weer weg te gaan. Ze had al spijt dat ze haar tweelingzus überhaupt had aangesproken.

"Als jij er nog eens voor kiest om de clan te verraden, twijfel ik er niet over dat je een hele andere straf zou kunnen verwachten, Fallentear," sprak Innerghost net zo rustig terug. Fallen wachtte even. Ze wist was wat dat betekende, dan zou ze verbannen worden, zeker weten. Zou ze haar zusje echt gaan verbannen, Shrewstar okeey, maar Inner. Al hoewel, ze deed wel meer wat haar verbaaste. Verbannen worden was waarschijnlijk makkelijker dan nagekeken worden overal waar de kwam, maar haar kittens hadden een clan nodig. Even zuchtte ze waarna ze zwijgend naar Innerghost keek.  "Je weet best dat jíj hier de gene bent die hier een fout is begaan, niet ik, of wie dan ook," siste de poes. Even bedacht Fallen dat ze stil zou blijven maar ze ging niet over zich heen laten lopen door de zwarte deputy. 'Ik weet wat ik fout heb gedaan, ik verdien wat er tegen me gezegd en hoe er naar me gekeken word. Maar jij hebt mijn kittens naar beneden gegooid, zij verdienen dit niet' siste ze. Dat was haar schuld, het was echt haar schuld. Al hoewel, ze was dom genoeg om het tegen de deputy te zeggen met haar domme kop.

Innerghost wou net weglopen toen Fallentear nog reageerde. Dit bracht haar tot een halt. 'Ik weet wat ik fout heb gedaan, ik verdien wat er tegen me gezegd en hoe er naar me gekeken word. Maar jij hebt mijn kittens naar beneden gegooid, zij verdienen dit niet,' sprak Fallentear. Innerghost stopte abrupt en draaide zich naar haar toe, op een snelle manier. "Níks hier van is míjn schuld, Fallentear. Ik heb me loyaal gehouden aan mijn clan, door en door. Jíj hebt de clan verraden, en dat de kittens hier onder lijden is jóú schuld." Ze stapte dichter naar haar tweelingzus toe en keek haar dreigend aan, op een manier dat ze nog nooit naar haar tweelingzus had gekeken. "Waag het niet nog eens míj de schuld te geven van jóú fouten, Fallentear," siste ze, haar nog even strak aan kijkend. Haar klauwen jeukte om haar een klap te geven, maar dat was iets dat ze net niet kon. Ze kon het bij geen enkele clan genoot, maar om ook nog eens haar zus te slaan, hoe erg ze haar op dit moment ook haatte, het voelde té verkeerd.

Door haar woorden leek Innerghost zich terug te trekken van het plan om weg te lopen en draaide zich snel weer om. Fallentear keek haar strak aan terwijl ze haar woorden sprak. Ze wou Innerghost graag altijd als haar zus willen blijven zien, maar ze had haar bewezen dat ze niet haar zus was, ze was de deputy, meer leek er gewoon niet te zijn voor haar zwarte zus. Fallen's oren draaide naar achter bij de woorden van Innerghost. De poes kwam dichterbij maar zij bleef strak staan, haar recht aankijkend. Zij zou haar niets doen, en anders wel, jammer dan. 'De clan tegen mijn kittens opzetten, dat is jóu fout. De clan hoefde niet te weten wie hun vader was' siste ze terug. Ze bleef haar zusje recht aankijken. Normaal had ze nu allang een stap weg gedaan, een onderdanig woordje gegeven, maar niet meer. Ze was het zat om in de schaduwen van haar zus te lopen. Haar nagels groeven zich in de grond. In haar gedachten bleven de blikken die op de vier kits werden gegooid steeds opnieuw afgespeeld, dat was hetgene waardoor ze steeds bozer werd.

Dat Fallentear ooit zo'n close zusje was geweest..? Daar was nu niks meer van te merken. Innerghost voelde een brandende, hatende woede naar haar zusje toe, en hoe langer ze bleef ontkennen dat dit allemaal niet alleen haar fout was, hoe kwader Innerghost werd. 'De clan tegen mijn kittens opzetten, dat is jóu fout. De clan hoefde niet te weten wie hun vader was,' siste Fallentear. Innerghost snoof en weerhield zich er van sarcastisch te lachen. "Dat jij er ook maar even aan hebt kunnen denken dat ík de clan zou verraden door jouw geheimpje te bewaren. Dat zou té veel van mij gevraagd hebben, Fallentear. Dít allemaal is jóúw eigen schuld, en ik ben blij dat jij er zo'n last van hebt," grauwde ze. "Dat de kittens door bijna iedereen uitgekotst worden, is ook je eigen fout!" Blies ze haar toe. "En... als jou kittens echt loyaal zullen zijn aan Shadowclan... Dan zullen ze vanzelf hun respect wel verdienen," vervolgde ze, waarna ze zich met een zwaai van haar staart omdraaide, om opnieuw weg te gaan. Ze moest zich blijven beheersen, kalm blijven. Innerghost was de deputy, en voor nu was Fallentear niets meer dan een simpele warrior die de clan had verraden voor haar.

Hoe had Fallentear ooit kunnen denken dat de zwarte poes voor haar ook maar iets voor haar over had gehad, dat haar hele leven achter die poes staan, altijd in haar schaduwen blijven leven ook maar iets zou gaan opleveren, stom, echt stom van haar. Haar blauwe ogen vlamde door de woorden die naar haar toe gesmeten werden. Tuurlijk had ze er last van hoe er tegen haar kittens gedaan en gepraat werd, en als Innerghost daar echt blij mee was, dan was ze echt ziek. Ziek in haar kop. 'Dat is je clan niet veradden, Innerghost. Er lopen hier genoeg kittens rond waarvan enkel Starclan weet wie hun vaders zijn' siste ze kwaad. Wie wist hoeveel halfclan kittens hier wel niet rondliepen. Maar ja, Fallentar was de enige queen die zo stom geweest was om de deputy te zeggen wie de vader van de hare was. 'Mijn kittens zijn loyaal, maar niemand zal dat zien, die domme katten denken alleen aan hun afkomst' blies ze. 'Die kijken niet naar hoe loyaal mijn kittens zijn, het enige was die doen is zo uitkotsen om wat ze zijn' ging ze verder. 'Die zullen enkel hun deputy en leider volgen, blind voor hoe ze echt zijn' gromde ze waarna ze zich omdraaide. Innerghost was degene die telkens weg probeerde te lopen, een ruzie uit de weg gaande. Normaal had zij dat ook gedaan, was ze gaan liggen en kruipen voor haar zusje, niet meer. Echt niet. Sterker nog, die poes die bij haar stond, dat was niet haar zus. Haar zus was gestorven op het moment dat de deputy haar verraden had. Grommend draaide Fallen zich naarhet water en keek erin. 'Goed dat je mijn zus gedood hebt, je zal een geweldige harteloze deputy zijn' gromde ze terwijl ze opkeek, niet in de richting van Innerghost deze keer.

Weg gaan was niet altijd meteen zwakte, al werd het wel zo bestempeld. Als je weg ging toonde je juist kracht, omdat je liet zien dat jij jezelf beheersen kon. Hoger stond dan de anderen, en die gene geen invloed had op of je bleef of niet. Tot nu toe had Fallentear dus wel macht over haar uitgeoefend, gewoon omdat haar tweelingzus haar zo'n pijn had gedaan, dat het allemaal woede naar boven haalde, wat haar er van weerhield boven haar te gaan staan en het los te laten en weg te gaan. Lang hoefde dit niet meer voor haar te duren, want ze had er gewoon geen zin meer in. 'Dat is je clan niet verraden, Innerghost. Er lopen hier genoeg kittens rond waarvan enkel Starclan weet wie hun vaders zijn,' sprak Fallentear. Was deze poes, wie haar tweelingzus was nou echt zo dom? Die kittens werden ook met vernauwde ogen bekeken, twijfelend over hun afkomst. Maar van Fallentears kittens was het bekend, en was het dus makkelijker om hen te wantrouwen en te verafschuwen. 'Mijn kittens zijn loyaal, maar niemand zal dat zien, die domme katten denken alleen aan hun afkomst,' blies Fallentear. Innerghost bleef stevig met haar poten op de grond staan, en keek haar enkel aan met een koude blik. 'Die kijken niet naar hoe loyaal mijn kittens zijn, het enige was die doen is zo uitkotsen om wat ze zijn,' vervolgde Fallentear. 'Die zullen enkel hun deputy en leider volgen, blind voor hoe ze echt zijn,' ging Fallentear nog even door. Innerghost weerhield zich er van weer te gaan grommen en blazen, ze wou zich niet verlagen tot het niveau van Fallentear. Ze moest zich blijven beheersen. "Gebruik je verstand, Fallentear. En stap die verdomde slachtofferrol uit, je weet donders goed dat dit jou schuld is, en uiteindelijk zou het toch wel uitgekomen zijn, Fallentear. En natuurlijk worden deze kittens niet vertrouwd, en kunnen katten er nog niet honderd procent zeker van zijn dat ze loyaal zijn. Ze zijn nog jong en naïef, en dus heel beïnvloedbaar. Ze hebben nou niet echt een goed voorbeeld wat betreft loyaliteit naar Shadowclan toe," sprak ze op ijzige kalme toon. "Maar verder heb ik hier geen zin in, Fallentear. Je gedraagt je als een leeghoofdige kitten, die niet verder kan kijken dan d'r neus lang is, verplaats je eens in andermans positie, dat doe ik ook. Ik zie ook in dat je hier last van hebt, en dat de kittens hier zwaar onder lijden, wat ik ook heel sneu voor ze vind, maar dat hebben ze allemaal te danken aan hun moeder die van het pad af raakte, maar ik vind dat je het verdiend, en ik hoop dat dit je nog vele moons zou achtervolgen," sprak ze ijzig waarna ze zich omdraaide en weg stapte. Ze kon nog net de laatste woorden van Fallentear horen, waar ze niet opreageerde. Ze zorgde er daarom ook voor dat deze woorden haar niet raakte, langs haar heen gingen als een windbriesje langs een rots. 'Goed dat je mijn zus gedood hebt, je zal een geweldige harteloze deputy zijn.'

OOC: Topic uit.

De kittens, dat was tegenwoordig het enige waar Fallentear zich mee bezig hield. Logisch ook, elke moeder was daar mee bezig. Maar haar kittens waren anders, dat dacht elke moeder ook maar bij haar was het ook echt zo en dat was niet in een positieve zin. Ze kreeg het gevoel dat zij een van de enige was die echt achter haar kittens stond. De enige die echt voor ze zou vechten, no matter what. Van de rest kregen ze enkel een minachtende blik toegeworpen. Niet alleen bij de warriors, ook door apprentices, queens, andere kittens. En de elders, de katten waar bijna iedereen naar luisterde. Ze had het te vaak gezien hoe ze haar zoontjes of dochtertje nakeken als die de nursery uit trippelde. Ze had ook vaak genoeg gezien dat een queen verbood met haar kittens om te gaan, ze weg hielden van de zwarte kittens, het witte katertje en de zwart witte kitten. Fallentear draaide haar oren in haar nek en keek even naar haar poten, ze was het zat. Echt, ze was er klaar mee dat die kittens bekeken werden alsof ze kakkerlakken waren die het nest in gekropen waren. De blauwe ogen draaide hun blik weer op de zwarte poes voor haar en hielden die vast. Die poes die ooit haar zus was geweest. De poes waar zij zelf als kitten achteraan gelopen had, mee gespeeld mee had, als apprentice volgde waar ze kon, waar ze mee had getraind zo vaak als ze had gemogen. Waar ze tegenaan gekropen was als ze als kitten bang was geweest, elke nacht vanaf haar derde moon, omdat vanaf toen ze die poes elke nacht overnieuw en overnieuw en overnieuw vermoord had zien worden. Die nachtmerries waren nooit gestopt. Het gebeurde veel te vaak dat zij 's nachts wakker lag door de gedachten aan dat haar zus vermoord zou kunnen worden, het gebeurde te vaak dat ze haar kittens perongeluk wekte door de schokken die door haar lichaam trokken als ze die nachtmerrie weer had. Maar het begon toch pijnlijk door te dringen dat die nachtmerrie onzin was. Haar zus zou niet vermoordt worden door een grote witte kater zoals ze elke nacht zag. Haar zus was gedood door een zwarte poes, de deputy, degene die ooit haar zus geweest was. "Gebruik je verstand, Fallentear. En stap die verdomde slachtofferrol uit, je weet donders goed dat dit jou schuld is, en uiteindelijk zou het toch wel uitgekomen zijn, Fallentear. En natuurlijk worden deze kittens niet vertrouwd, en kunnen katten er nog niet honderd procent zeker van zijn dat ze loyaal zijn. Ze zijn nog jong en naïef, en dus heel beïnvloedbaar. Ze hebben nou niet echt een goed voorbeeld wat betreft loyaliteit naar Shadowclan toe," sprak Innerghost kalm, de kalmte irriteerde haar juist. Die kalmte alsof deze hele ruzie haar geen ene zak kon schelen. Waarschijnlijk was dat ook wel zo, had die poes Fallentear allang opgegeven maar toch. Maar zij was niet degene die in de slachtofferstoel zat, dat wist zij maar al te goed. Zij was de dader, de starter van dit alles. De vier kittens van haar zaten in de slachtofferstoel. Innerkit, Lionkit, Lockedkit en Energykit. Een voor een waren zij allemaal het slachtoffer. En zij, hun moeder, was de dader van dat alles. Ze zou zich ook zeker niet anders voordoen. Maar ze was niet alleen. Innerghost zou veel te makkelijk de stoel medeplichtige vullen, zij was degene die de clan tegen ze gericht had, en ze moest ophouden met dat ontkennen. "Maar verder heb ik hier geen zin in, Fallentear. Je gedraagt je als een leeghoofdige kitten, die niet verder kan kijken dan d'r neus lang is, verplaats je eens in andermans positie, dat doe ik ook. Ik zie ook in dat je hier last van hebt, en dat de kittens hier zwaar onder lijden, wat ik ook heel sneu voor ze vind, maar dat hebben ze allemaal te danken aan hun moeder die van het pad af raakte, maar ik vind dat je het verdiend, en ik hoop dat dit je nog vele moons zou achtervolgen," eindigde Innerghost. In andermans positie verplaatsen. Wat in die van Innerghost, de op een na meest vertrouwde, tegen opgekeken en gerespecteerde poes van de clan. De poes die niet een maar twee nesten had gekregen, met kittens die nu gerespecteerde warriors waren, waar tegenop gekeken werd. De poes die Deputy was geworden, de poes die dacht dat zij alles goed deed en iedereen om haar heen de fouten maakte. De poes die kittens naar beneden werkte zonder er ook maar een tweede keer overna te denken en dan ontkende dat het ook maar een beetje haar schuld was dat ze uitgekotst werden. Nee, daar kon ze zich niet in verplaatsen, want zij kwam niet eens in de buurt van denken dat zij alles goed zou kunnen doen. 'Kijk om je heen Innerghost, ik ben niet de enige, deze clan zit vol met verraders, open je ogen' zei ze waarna ze haar de poes nakeek. 'Goed dat je mijn zus gedood hebt, je zal een geweldige harteloze deputy zijn.' was het laatste dat ze nog tegen Innerghost zei voor die uit het zicht verdween. Kort zuchtte Fallentear en keek even om en in het water naar zichzelf. Trots was ze zeker niet op wat er net gebeurt was. Kwaad sloeg ze met haar poot in het water en keerde haar spiegelbeeld de rug toe. Kwaad keek ze naar de plek waar Innerghost was verdwenen en stond toen op. Ze kon maar beter terug gaan naar haar kittens. Misschien hadden ze wel weer verhalen te vertellen over wie er niet met ze mochten spelen. Ze hield haar pas in en keek naar de grond terwijl ze een aantal keer diep in en uit ademde om zichzelf weer rustig te krijgen. De kittens en andere katten in het kamp hoefde niet te weten wat er speelde tussen de twee zwarte zusters, vooral de andere katten in het kamp ging dat niets aan. Haar ademhaling trilde, pas toen die rustiger was geworden besloot ze haar weg te vervolgen. Terug naar het kamp, de nursery, haar kittens.

~Topic uit~