I miss you, dad..

De sterrenhemel boven het kamp op de hooglanden was gevuld met prachtige lichtjes, elk een eigen verhaal, wist hij. Een van die sterren was zijn vader, ook iets wat hij zeker wist. Het moest gewoon zo zijn. Zijn vader was een van de mooiste sterren die er in StarClan waren, een van de helderste voor hem. De tranen achter in zijn ogen prikten een beetje, nooit zou hij hem vergeten. Nooit zou hij de prachtige herinneringen aan zijn vader ook maar een beetje laten vervagen. Hij zou zijn kittens, ja, de kittens die hij ging krijgen met Riversong, later prachtige verhalen vertellen over hun opa. Hun opa die nu van bovenaf trots toekeek..

{OPEN}

Zijn schouders begonnen langzaam maar zeker te schokken, al die tranen die hij in had weten te houden de laatste tijd moesten nu naar buiten, ze moesten er gewoon uit. Alle emoties die hij de afgelopen tijd had opgekropt kwamen er nu als een golf van tranen uitzetten. Zelfs hij kon niet altijd alles voor zich houden, dat kon zelfs de krachtigste leider niet. Hij probeerde zich te verzetten tegen de tranen, duwde zijn tanden zo hard tegen elkaar dat ze een beetje knarste. Plots was er een flits vlak voor zijn neus. Een vlaag van ThunderClan geur kwam zijn neusgaten binnen. "S-sorry," sprak de poes wiens stem trilde. De kater knipperde verwoed zijn tranen weg, niet huilen in het gezelschap van een kat van een vijandige clan. Toen de poes achteruit deinsde maakte hij zijn achterwerk los van de grond en rechtte zijn poten. "N-nee, het geeft niet," mauwde hij, zijn stem ook nog licht trillend van het huilen. Wie was deze poes en wat deed ze hier? Had ze gehuild..? Waarom..? "I-ik doe je niks," mauwde de grote kater toen, proberend zijn stem geruststellend te laten klinken.

De poes kwam langzaam overeind, alsof ze had gedacht dat hij haar iets aan zou doen. Ja, in deze tijden zouden waarschijnlijk de meeste katten van zijn clan hun klauwen uitgeslagen hebben en hun tegenstander hardhandig weggejaagd. Maar zo was hij niet, en al zeker niet op dit moment, in deze situatie. "Het spijt me echt... ik dacht niet na..." verontschuldigde de poes zich vervolgens. Hij keek naar haar, waarschijnlijk was ze net wat jonger dan hij was. "Ik ben Brightspots..." mauwde de poes toen waarna ze haar poten rekte. "Ik ben Bravesoul," mauwde hij vervolgens. "Kleinzoon van Stormstar." De pijn was in zijn woorden te horen. Woorden die hij vroeger altijd achter zijn naam uitsprak omdat hij trots op was, nu zijn opa er niet meer was zou hij die woorden blijven uitspreken. "Zoon van Smoketear." Hij liet zijn blik afdwalen naar de sterrenhemel vol twinkelende sterren.

De poes bleef, iets wat hij stiekem wel fijn vond: een gezelschap die niet wist dat zijn vader een 'slechte' kant had gehad, en die daarom ook niet aan zijn slechte daden herinnerde. Vele malen had hij enkel een gesnuif gehoord als hij praatte over zijn vader, waardoor hij meteen weer dichtklapte en het allemaal opkropte. "Ze zijn nu daar... toch..?" mauwde de poes uit ThunderClan toen zachtjes. "Mijn moeder, Winterstorm jaagt daar nu ook," murmelde de poes toen. Bravesoul liet zijn blik naar haar glijden, dit keer waren de tranen onder zijn ogen opgedroogd en stond er weer de blik in die de echte Bravesoul toonde. De trotse, krachtige, maar toch altijd meelevende en zachtaardige Bravesoul. "Het spijt me voor je," mauwde hij zacht. Ja, hij wist hoe het voelde om een ouder te verliezen. Zijn vader was immers vlak voor zijn eigen neus gestorven, en hij had niks kúnnen doen..

"Het spijt me ook voor jou..." murmelde de poes zacht en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Ergens voelde het alsof ze in hetzelfde schuitje zaten, al waren ze natuurlijk allebei totaal anders, maar op de een of andere manier voelde het toch vertrouwd. Het was een gevoel wat voor hem niet goed te plaatsen viel, maar het was een goed gevoel. "Maar ze zijn bij je, ook al kun er ze niet zien... en heb je er eigenlijk niks aan. Het idee kan soms geruststellend zijn," vervolgde de poes toen, waarna ze hem met een zachte blik aankeek. De kater glimlachte en liet toen een instemmend geluidje horen. "Soms wou ik dat ik mijn vader kon vragen voor vergiffenis, omdat ik hem manen lang heb gewantrouwd, waar ik nu spijt van heb. Maar nu is het te laat.." Hij schudde met zijn kopje deze trieste gedachte weg. "Ik hoop dat hij vanuit StarClan kan zien dat het me spijt, en dat hij het me heeft vergeven." Vervolgens keek hij naar de poes, hij had wel weer genoeg gepraat zo. Misschien wilde zij ook wel iets kwijt.

De poes kwam wat dichterbij en toen voelde hij een troostende staart op zijn rug. "Ik weet zeker dat hij weet dat het je spijt, en wat er ook gebeurt is zal hij je zeker weten vergeven hebben. Ik geloof dat zodra een kat naar Starclan gaat, al zijn of haar zondes verdwijnen, en zo ook de katten vergeven voor wat er ook gebeurt is," vertelde de poes hem. De tranen blonken achter zijn ogen en hij glimlachte naar haar. "Ik wou gewoon dat mijn moeder nog bij me was... ze is gestorven toen ik nog maar een apprentice was. Tevens was ze veel te jong, nog maar gewoon een warrior, zoals ik nu. Ze is vermoord..." mauwde de poes toen. Dit keer was het zijn beurt om zijn grote, pluizige staart troostend om haar heen te slaan. Niemand verdiende het om op zo'n brute manier een familielid te verliezen. "Dat is vreselijk," mauwde hij zachtjes.