Hello there, lady.

Echt gespecialiseerd in het jagen op land dieren was de birmaanse kater niet. Maar dat betekende niet dat hij dat niet kon. Zijn heldere, bleek blauwe ogen waren gericht op een kleine waterrat die zich bevond onder de wortelen van een boom. Rustig wachtte hij af, net als wanneer hij joeg op vissen. Het was een kwestie van wachten en toeslaan. Een standaard Riverclan truc. De waterrat kwam dichterbij, en vrijwel meteen sloeg de kater toe. In een duiksprong, hoe Riverclan katten ook naar vissen toe sprongen, sprong hij naar het diertje toe. Met een vlugge beweging van zijn klauw sloeg hij het ratje de lucht in, en ving hij het dier met zijn bek. Een snelle beet, en het waterratje leefde niet langer.

OOC: Eerste post voor Willowdawn

Tevreden legde hij zijn waterrat neer, klaar om het dier te begraven om vervolgens verder te gaan met zijn jacht. Maar dat lukte echter niet omdat er een gezelschap bij kwam. Hij herkende haar als Willowdawn, een knappe zwarte warrior. "Goede jacht?" Vroeg de kattin. Shademask glimlachte en knikte. "Ja zeker, van deze waterrat kunnen je zus en haar kittens zeker van eten," miauwde hij. Zijn blik gleed naar haar mollige kikker. "Zo te zien kan jij de hele elders den voeren met de kikker," miauwde hij met een glimlach wenkend naar die kikker. De Elders den bestond niet uit zo veel katten. Ergens was dat jammer, omdat de Elders zeker een belangrijke rol speelde in het warriorschap. "Heb je anders zin om met mij te jagen?" Stelde hij voor, waarna hij met zijn oren wiebelden, opzoek naar een teken van een prooi.

"Eigenlijk ben ik daar niet zo zeker van, want de kleine Rushingkit blijkt nogal een eter te zijn," reageerde Willowdawn. Shademask vernauwde pijnzend zijn ogen. "Oh, dan gaat die kikker gewoon naar Rushingkit, en dan is die waterrat voor Silverstream, Cedarkit en Dancingkit. Probleem opgelost," grinnikte hij met een zwaai van zijn dikke, chocolade bruin kleurige staart. Na zijn voorstel reageerde Willowdawn enthousiast, wat hem aan het lachen maakte. "Altijd!" was haar reactie. "Gezellig," snorde hij. De voornamelijk crème kleurige kater was meer het rustige type, maar drukte om zich heen vond hij zeker niet vervelend. Eerder juist fijn. Zelf kon hij dan wat koeltjes, of zelfs droog uit de hoek vallen, maar meestal werd daar om gelachen. Zijn droge opmerkingen bijvoorbeeld, of zijn iet wat koele lach. Willowdawn was snel, en had die kikker binnen no-time verstopt. "Laten we wat kikkers het kwaken ontnemen," grijnsde hij koeltjes met een knik terwijl hij door zijn poten zakten, op zoek naar een prooi. Enkel was het geen muis wat zijn zicht bereikte. Het was een grote haas, wat een Windclan kat met gemak te pakken zou krijgen, wat meer een uitdaging was voor een Riverclan kat. Hij wisselde een blik met Willowdawn, zij was hier de snelle. Dus leek het hem het beste dat hij de haas naar haar toe zou jagen. Maar dan moesten ze wel in de juiste posities terecht komen, wat nu niet het geval was.

Hazen jagen was nou niet bepaald een Riverclan ding. Maar elke prooi was welkom, toch? Als de clan maar goed gevoed werd, vooral in tijden als deze. Shademask knikte nadat Willowdawn haar non-verbale uitleg had gegeven. Zij was hier de slanke, snelle kattin. Hij was hier de forse, stoere, kater. Iets te lomp voor dit soort zaken. Maar opjagen, ofwel wegjagen had hij geen moeite mee. Voorzichtig sloop hij naar voren. Met geruisloos zijn had hij geen moeite, dat moest tenslotte ook tijdens het jagen op vissen. Al was dat iets minder 'bewegelijk'. Intussen was Willowdawn weg geslopen, stil, snel en soepel. Ze stond precies op de plek die Shademask ook geschikt had gevonden, en hij sloop naar de achterkant van de haas. De wind waaide vanuit zijn positie wel de verkeerde kant op. De haas kon hem gemakkelijk ruiken. In dit geval maakte dat niets uit, de haas moest toch weg rennen, zodat Willowdawn het dier vangen kon. Opzettelijk stapte Shademask op een tak en maakte een 'mrrauw' geluid. De haas aarzelde geen moment, en schoot in de richting van Willowdawn.

Na dat Shademask de haas had weten te verjagen, had Willowdawn het dier weten te vangen. Ze sloeg haar poten om het grote lichaam van de haas heen, en wist uiteindelijk het nekje te pakken te krijgen, en die door te bijten. Triomfantelijk stapte Shademask uit de beschutting en keek met een grijns naar Willowdawn. "Dat was even een goed potje teamwork," miauwde hij tevreden kijkend hoe de overleden haas er bij lag. "Een waterrat voor Silverstream en twee van haar kittens, een kikker voor de derde kitten, en van deze haas kunnen zeker een poot vol warriors van eten," miauwde hij met een grijns.

"Inderdaad," reageerde Willowdawn. De zwarte poes greep de haas vast, en verstopte het dier onder wat laag hangende struiken. Vervolgens wende de kattin zich weer tot hem. "Waar wil je nu heen gaan?" Vroeg ze. Shademask liet zijn ogen over zijn omgeving heen glijden, ze bleven hangen bij een beekje, klein, iets dieper dan een doorsneel beekje, perfect om te gaan vissen. "We kunnen kijken of we nog een vis weten te vangen bij het beekje daarginds," miauwde hij, wenkend naar zijn rechterkant. Ondanks dat dit de meest koude newleaf was die hij ooit had meegemaakt, waren er toch al wat kleine bloemen te zijn bij de Small Forest, een hoopvol gezicht.

Vlak voor het beekje bleef de kater stilstaan, zo dat zijn schaduw niet in het water terecht kwam. Even liet hij zijn blik afwachtend over het water glijden, ondertussen hield hij de zwarte kattin in de gaten. Een grijns zierde zijn lippen toen Willowdawn haar positie bij het water had aangenomen. Zijn grijns werd breder, en met een vluge sprong naar haar toe, duwde hij haar in het water. En keek haar met een koele blik, en een koele grijns aan. Ondertussen waren de ondeugende pret lichtjes onmisbaar in zijn ogen.

Droogjes staarde hij naar de poes, die nu in het water lag. Het water uit proestend kwam ze boven water, hem aan kijkend met vernauwde ogen. Een onschuldig klein lachje vormden zijn lippen terwijl ze naar haar keek. "Is het water lekker?" Vroeg hij simpel terwijl hij met zijn staart zwaaide. Hij was er honderd procent van overtuigd dat hij dit terug zou krijgen. En dat was zo. Willowdawn sloeg haar klauw naar voren en greep hem bij zijn voorpoot. Maar die plezier zou hij haar niet gunnen. Op het moment dat ze hem naar voren wou trekken, sprong hij zelf al het water in. Als een bommetje, waardoor het water ook nog eens alle kanten op spetterde. "Há," lachte hij uitdagend, haar uitdagend aankijkend.

Wie de bal kaatst, kan 'm terug verwachten, toch? Ja, dat was zeker het geval. Na dat hij zelf als een bommetje het water in was gesprongen, zwom Willowdawn met snelle, krachtige zwemslagen naar hem toe. Ze aarzelde geen moment en drukte zijn kop onderwater. Dít had Shademask niet verwacht, waardoor hij alle kanten op spartelde, en onder haar poot weg zwom. Proestend kwam hij weer boven water en keek haar aan met een speelse sprankel in zijn ogen. "Jij," grauwde hij, terwijl hij soepel uit het water, boven op haar sprong. Met zijn poot sloeg hij een golf water in haar gezicht en lachte. Dit was eigenlijk wel leuk, en verbazingwekkend genoeg was dit voor hem zeker vier seizoenen geleden. En dan was hij nog maar dertig moons, twee jaar en een half. Gewoon nog jong.

Wat was dit geweldig, hij voelde zich weer een jonge apprentice, spelend met zijn beste vrienden. Veel was daar nu niet meer van over, maar Willowdawn was ook goed. Hij kende haar al een tijdje, en ze voelde aan als een échte vriendin.
Plots werd hij omlaag getrokken en meteen haalde hij diep adem voor hij onder water terecht kwam. Hij liet zich zelf helemaal slap worden, waardoor het leek dat hij zijn bewust zijn verloren was.