Sure I can Catch that! -Goos assignment-

Tijdens het jagen op vissen was het belangrijk dat je schaduw niet in het water belandde, vissen zouden meteen doorhebben dat je er was. Tevens was het belangrijk om stil en geduldig af te wachtten tot er een vis langs zwom. Geen beweging, geen geluid, rustig blijven zitten, wachten tot er een langs kwam. Net iets te ver kwam er ook een vis langs, maar het zou te riskant zijn om die te vangen. Hij had ook in het water kunnen staan om te wachten op een vis, maar de stroming was nu te sterk daarvoor. Een andere, gigantische vis kwam dichter bij de kant langs gezwommen, en geen moment aarzelde Shademask en sloeg zijn poot in het water. Hij hoekte de vis de lucht in, wat moeizaam ging maar wel lukte en liet de vis op de grond vallen. Met een snelle sprong lande hij op de vis en maakte een einde aan het leventje van de vis. Trots nam hij zijn net gevangen prooi in zijn bek en wou naar een ander stuk water gaan om de volgende vis te vangen... tot er een hulpkreet door het woud heen weergalmde. Kort vernauwde hij zijn ogen, maar hij aarzelde geen moment en ging er op af. De nood kreet kwam van tegen de stroming in. Hij rende om hoog tot hij zag waar het vandaan kwam. Het was Riverspring, ze zat vast. Hij legde zijn vangst op de grond en rende naar haar toe. "Rustig blijven, voor je het weet ben je weer los," verzekerde hij haar. Voorzichtig stapte hij van rots naar rots door de rivier heen, water sloeg tegen zijn poten aan en maakte het moeilijk voor hem om zijn evenwicht te bewaren. Maar het lukte prima. Hij kwam al snel bij Riverspring aan, ze zat met haar achterlijf vast tussen twee grote rotsen. "Oké, ik pak je bij je nek vel en probeer je omhoog te trekken, terwijl ik dat doe probeer jij je zelf omhoog te duwen met je voorpoten, wanneer dat gelukt is zal ik je naar achteren trekken zodat je achterlijf langzaam weer los zal komen... gaat dat lukken denkje?" Legde Shademask vragend uit, hopend dat ze er vertrouwen in had.

Stevig trok de kater aan de nekvel van de poes terwijl zij zich zelf los duwde. Toen hij voelde dat ze wat losser zat trok hij haar naar achteren, waardoor ze uit de greep van de twee rotsen kwam. Hij verloor bijna zijn evenwicht, maar de Riverclan warrior wist zich zelf te herpakken en de kattin zo te helpen naar het vaste land. Toen zij op het land terecht gekomen was, sprong Shademask achter Riverspring aan. "Jemig, ik schaam me dood. Je zal wel denken dat ik een hele slechte Riverclanner ben," miauwde ze. Shademask vernauwde zijn ogen. Een ongelukje zat toch in een klein hoekje? Iedereen kon het overkomen. "Nee, dat denk ik niet," miauwde hij simpelweg. "Maarja niks aan te veranderen, en oja, bedankt he!" Vervolgde de poes. "Geen dank, clangenoten helpen elkaar," miauwde hij. Ondertussen begon Riverspring haar vacht door te likken. Shademask ging zitten en likte enkel zijn poten droog. "Het punt is dat ik soms vergeet mijn koppie te gebruiken... Ik denk dat je dat naïef noemt, soms," vertelde de poes. Shademask keek op. "Ik snap het niet, zo iets kan toch gewoon gebeuren. Ook als je een warrior bent," sprak hij nuchter waarna hij verder ging zijn poten droog te likken. Vervolgens gleed zijn blik naar de vis. "Wat was je eigenlijk aan het doen?" Vroeg hij uiteindelijk, zijn blik weer naar Riverspring verplaatst.

Eigenlijk vond Shademask de poes maar wat raar. Ze haalde zichzelf voortdurend onderuit. "Natuurlijk, ik vergeef mezelf ook iedere keer. Het punt is, het gebeurt wel heel vaak bij mij. Dat soort foutjes als vervolg van niet nadenken," reageerde ze. "Ik denk niet dat het 'het niet na denken' is, in mijn oren klinkt het als niet opletten, en iedereen heeft wel dat ze meerdere malen niet goed opletten omdat ze zich meer ergens anders op focussen," besloot de birmaanse kater. "Oh, tja..ik was van plan een vis te vangen..alleen die bleek dus te groot, maar daar had ik van tevoren niet bij stil gestaan." Toevallig was de vis die Shademask gevangen had, de vis die Riverspring had geprobeerd te vangen, enkel was het natuurlijk onmogelijk voor de kater om dat te weten. "Jouw naam is Shademask toch?" Vroeg de zwarte poes. De kater knikte, "dat klopt, Riverspring," miauwde hij rustig. "Mooie vangst heb je daar, daar kunnen heel wat katten van smullen!" Complimenteerde de poes hem enthousiast. Zo was ze nog verlegen en beschaamd, zo enthousiast, en nu was ze wéér verlegen. "Ik ben je echt dankbaar," haar stem was zacht, en verlegen keek de poes naar haar poten. Ergens begon het Shademask op zijn zenuwen te werken, maar hij hield zich koel. "Clangenoten helpen elkaar," herhaalde hij rustig waarna hij opstond. "Misschien is het beter voor jou als je weer terug in de richting van het kamp gaat," miauwde hij nuchter. "Straks krijg je White Cough, en dat lijkt me niet echt fijn, voor zowel jou als voor de rest van de clan," miauwde hij rustig. Hij veegde de bladeren van zijn gevangen prooi af en nam de vis terug in zijn bek. Die moest trouwens ook terug naar het kamp voor die niet meer goed was.

Hij merkte dat de poes in eens een hele andere draai kreeg. Voelde ze zich aangevallen? Dat was nou ook weer niet zijn bedoeling. Maar zich er druk om maken deed hij niet. "Ik haal mezelf helemaal niet onder uit, ik vind het namelijk geen enkel probleem dat ik soms niet na denk. Geeft het leven een extra draai," miauwde Riverspring. "Prima, toch? Als jij er gelukkig van word. Ik bedoelde er niks gemeens mee," miauwde hij met een koele glimlach op zijn knappe gelaat. Vervolgens zag hij in dat de zwarte poes nog steeds doorweekt was, of in ieder geval nat. Want zo snel drogen was met dit weer niet mogelijk. Tevens was het nog steeds koud, als of Leafbare nog maar net voorbij was. Maar Leafbare was niet nog maar net voor bij, het was allang voorbij, maar de kou bleef, al was het niet meer onder de nul graden. De kater adviseerde de poes dat het beter was om terug naar het kamp te gaan, gezien het risico op iets als White Cough zo alleen maar groter werd. En dat leek hem in deze tijden niet handig. De kans dat het Green Cough werd zou dan alleen maar groter worden. En negen van de tien stierven daar aan. Daar voor hoefde je geen medicine cat te zijn omdat te weten. Het was gewoon algemeen bekend. "Ik loop wel mee," verkondigde de poes nuchter. Met de vis in zijn bek draaide hij zijn kop naar haar toe en glimlachte vriendelijk, maar koeltjes. Zeker dat die poes raar was, maar niet zo zeer in het negatieve. Op een rustig tempo begon hij koers te zetten naar het kamp, Riverspring wel wat in de gaten houden, want vast zitten in een rivier gaf niet echt veel goeds.

Bewust negeerde hij het rollen met de ogen van Riverspring. Het had niet iemand moeten zijn die hij sowieso al niet mocht, dan had hij er wel wat feller op gereageerd. Maar omdat Riverspring ergens gewoon een apart typetje was, negeerde hij het. "Ik zie je niet vaak verschijnen buiten het kamp, of eigenlijk zie ik je in het algemeen niet vaak. Hou je er van om binnen te zitten?" Vroeg Riverspring toen. Shademask vernauwde zijn ogen eventjes en legde zijn vis op de grond om te kunnen spreken. "Over het algemeen ben ik gewoon bezig met mijn warrior taken, patrouilleren, jagen, en zo voort. Het is gewoon dat we elkaar niet eerder zijn opgevallen," miauwde hij koeltjes. Een warrior die de hele dag binnen zat, als hij leader was, zou hij zo'n warrior uiteindelijk verbannen hebben wegens nutteloosheid.

"Gewoon warrior dingetjes, I see. Zelfde geldt ook voor mij, denk ik. Wel zonde dat ik je nooit eerder heb gezien, hoe meer zielen, hoe meer vreugd," miauwde de poes. Shademask hield zijn kop even scheef, en knikte toen maar. "Ik heb je vast wel eens gezien, zo groot is het kamp nou ook weer niet, maar ja, gewoon nog nooit echt gepraat, denk ik." Ag, waar ging het ook over. In de clan kende iedereen elkaar, was het niet al te persoonlijk, kwam het wel door verhalen of gewoon elkaar zien. Een Clan was net een familie, alleen dan iets groter. Toen kwam Riverspring met een wat ongemakkelijke vraag. "Heb je de ogen van je moeder, of je vader?" Vroeg ze. Shademask weerhield zich van te zuchten, en glimlachte enkel licht gebroken. "Een mengelmoes van, denk ik," reageerde hij rustig. Ja, zo kwamen ze nooit echt in beweging als ze bleven kletsen. Maar echt storend van Shademask het nou ook weer niet.

Een kwetterende vogel schoot uit de struiken, langs de twee katten heen. Het dier was sowieso te snel om te kunnen vangen, maar dat maakte niet uit. Over het algemeen waren Riverclan katten geen veren-eters. Land dieren met hun harige vacht vonden ze al vervelend op zich, maar was enigszins nog wel te eten. Daarom werd er ook wel gejaagd op prooi als; waterratten, veldmuizen, en het enigste gevogelte dat nog wel eens voorkwam waren eenden. Maar de moeite om lijsters, mussen, kraaien en dat soort dieren te vangen..? Dat was zeldzaam. Het bleef stil tussen de twee katten, en ook daar stoorde Shademask zich niet aan. Hij verplaatste zijn zintuigen gewoon naar zijn omgeving, genietend van de geluiden om hem heen. En zo liepen de twee katten verder, hij met zijn grote vis in zijn bek.
Na nog even gewandeld te hebben, kwamen ze terug aan bij het kamp. Vrijwel meteen liep Shademask na een knikje aan Riverspring te hebben door naar de prooistapel. Daar legde hij zijn vis neer. "Dit was je dagje zeker wel, niet?" Miauwde hij met een koele glimlach op zijn gelaat geplakt.

De birmaanse kater ontving een simpel knikje, waarna de poes weg ging. Schouders ophalend pakte hij een kleinere vis voor zichzelf en sloot zich daar mee aan bij een groep warriors van zijn leeftijd. Zijn ogen gleden even terug naar de zwarte poes, die voor zich zelf een plekje zocht om te gaan drogen. Slim plan. Shademask zelf zou zich bij de volgende patrouille aansluiten om weer te gaan jagen, en die was er nog niet. Dus had hij mooi de tijd om zijn kleine vis op te eten, en nog wat te rusten voor hij op patrouille ging.

OOC: Topic uit~