Dark matter's {Miles}

Dot werd net wakker in het bos, elke nacht verdween ze door Alice een van haar stemmen in haar hoofd en werd ze op een plek gedropt wat ze dan samen met Harpus uit moest komen. "AAAAAHHHH NIET ALWEER?!" krijste Harpus van woeden, "Waarom zit ik vast aan jouw?!" riep ze daarna. Dot stond langzaam op "Dacht je dat ik het leuk vond om elke ochtent ergens gedropt te worden waarbij ik alleen met jouw mag praten?!" Dot stond met een ruk op en gooide zichzelf neer op het grassige grond, tot ze de vieze stinkende Clans rook. Ze schoot overeind en zei "Harpus weet je waar we zij?! Ik wel bij de vierboom." elke keer als ze dat zag dacht ze aan haar ouders die daar stierven. Haar ogen zagen alles, ze kon een deel ervan verbeelden en de rest niet meer. Er was iets met deze plek wat haar de haat gaf tegen Clan katten, de Bloodclan had er niks mee te maken maar de rest wel. Had ik mijn ouders nog maar... dacht ze en begon van tranen uit te spatten, ze vielen langzaam op de grond en kwamen hard neer. Het was koud en haate deze vieze plek, dit gaf haar een rot gevoel alleen dat haar haat nog meer versprijd werd...

sorry kort tijd

Miles zag de bijzondere plek met de 4 hoge bomen al voor hem. Hij had veel gehoord over deze zogenaamd 'heilige' plek en had het al vaak van een afstand gezien. Maar vandaag had hij niet veel te doen op voor hem zelf zorgen na. Litill was met hun apprentice weg en Miles vertrouwde de katten die hij voor vandaag als 'wachten' had aangewezen. Er viel niet veel te bewaken dus meer dan een titel was het eigenlijk niet maar het voelde gewoon beter dat hij vandaag geen enkele verantwoordelijk had op die van hemzelf na. Dus had hij besloten om naar de Fourtrees te gaan, een open plek met 4 bomen waar elke volle maan de 4 clans bij elkaar kwamen. Iets vreemds want normaal waren deze clans altijd bezig elkaar uit te moorden, de mousebrains. De plek moest dus wel iets bijzonders hebben wat de vrede behield en daarom ging hij op onderzoek uit. Hij keek goed uit dat hij niet zomaar in clan territorium kwam, en hooguit alleen op hun grensgebieden liep. Clankatten zijn misschien niet de meest slimme wezens maar ze hielden net als Bloodclan niet van vreemden op hun gebied. En als hij op een patrouille zou stuiten zou hij geen kans hebben. Hij had ondertussen de top van de heuvel bereikt en keek naar beneden om de 4 bomen te zien. Het was inderdaad wel bijzonder, niet echt iets wat heilig genoemd zou worden maar het was wel mooi. Op zn gemak liep hij naar beneden, de kans dat clankatten hier zouden komen was klein en zelfs dan was de kans nog kleiner dat ze zouden aanvallen. Halverwege stopte hij, hij rook iemand maar het was niet de stank van clankatten. Hij herkende de geur als 1 van de hun en nieuwsgierig liep hij door. Wie zou zich hier nog meer wagen? Hij keek rond en herkende een klein bolletje vacht met dezelfde kleuren als die van hem. Ze leek te jong om alleen te zijn. "Wat doe je hier?" vroeg hij met een ietwat bevelende stem.

Dot staarde om zich heen, Rustig maar, het zijn vier bomen waar je ouders vermoord werden door Clan katten maar het kon altijd erger. Sprak Harpus in haar hoofd. Dot wilden niet reageeren op zichzelf omdat ze angstig werd maar ook verbaast, deze plek was zo mooi. Haar ogen stonden wijd open op het gras veld vol met 4 bomen die om haar heen stonden, ze opende haar mond en proefde de vier geuren van de clan katten. "Wat doe je hier?" golfde een zware stem van een vorse kater achter haar. Dot draaide zich om met een ruk en staarde hem aan met haar blauwen ogen in de zijne, "Bedoel je mij?" vroeg ze met een angstige stem. Ze wist wel tegen wie ze praten maar dat ze durfde dat ging niet. "Waar sta jij naar te kijken paarde strond!" riep Hydra uit de mond van Dot, het was een van haar verzinsels, stemmen en persoonlijk heden. "Ik bedoel.... Hoe vind U het hier?" Vroeg Dot om wat ze had gezegt te herstellen. "Hydra, stop daar is mee." fluisterde ze, ze zat ingedoken van angst. Dit is de plek.... Waar mijn ouders stierven, dit is de plek waar ze haar broer voor eeuwig was kwijd geraakt. Dacht ze. Dot keek naar Miles haar deputy de opvolger van de Bloodclan die leider zou worden, haar ogen staarde zijn koude kille ogen aan. "En hoe gaat het met de clan? En hoe gaat het met U?" vroeg Dot liefjes maar haar angst kon je ruiken. Ontspan maar.... Dan kan Hydra je vermoorden in je slaap. Sprak Foollin duidelijk in haar hoofd, zelf wilde ze er iets van zeggen maar deed het niet. Dan stond ze helemaal voor schut op een mooie plek als deze maar ook waren hier haar ouders gestorven. Dot boog haar kop en bleef even stil om haar ouders te herdenken en haar broer, ze liet een paar tranen vallen en schudde haar kop vluch en staarde de massieve kater weer aan.

"Bedoel je mij?" vroeg de jongeling, hij kon haar angst horen en zien. Hij negeerde de vraag en liep rustig op haar af om bij haar te gaan zitten. "Waar sta jij naar te kijken paarde strond!" klonk de kitten opeens en Miles keek verrast op van deze grote mond . "Pardon?" zei hij verbaasd. Het klonk niet als iets wat de jongeling zou zeggen, iedereen uit bloodclan kende zijn rang en hij stond ver boven deze kleine poes. Hij keek haar recht in de ogen als een soort waarschuwing, hij zou haar zeker zijn rang tonen als ze zo door ging maar blijkbaar begreep ze de waarschuwing. "Ik bedoel.... Hoe vind U het hier?" vroeg ze opeens poeslief. Vervolgens fluisterde ze iets tegen zichzelf wat hij niet kon verstaan. Er was iets behoorlijk mis met deze poes en het beviel hem niet. Gestoorde katten zijn onvoorspelbaar en onvoorspelbare katten zijn gevaarlijk voor hemzelf en de clan. "Het is hier mooi, maar waarom ben je hier? Ben je niet veel te klein om zover van het kamp te zijn?" antwoordde hij met een vriendelijk toon maar ook met een bevelende ondertoon. Ze keken elkaar even recht aan en hij voelde een dreigend gevoel opkruipen. Iets in hem zei dat deze kitten gestraft moest worden voor haar uitdagende gedrag maar dat zou hij eerst met litill bespreken. "En hoe gaat het met de clan? En hoe gaat het met U?" vroeg ze weer lief. Hij zweeg even, zijn antwoord overwegend. "Het gaat goed, met beide." antwoordde hij kort maar de kitten luisterde niet, hij zag een stel tranen naar beneden vallen en hij had het gevoel dat iets helemaal mis was. Hij stond rustig op, liep naar haar toe, gaf haar een korte por en torende boven haar uit. "Jij hebt veel uit te leggen, meisje. Vertel alles: waarom je hier bent en wat er mis is en misschien zal ik ervoor zorgen dat niemand het te weten komt."

Dot keek angstig naar de grote Miles, ze was nogal brutaal maar dat was niet haar schuld. "Pardon?" Sprak Miles, ze keek naar de grond en zei "Het spijt me zo erg.." bleef ze even zeggen. Dot keek rond zich, oh Starclan waarom ik wat heb ik nu weer gedaan. Ze staarde de kater angstig aan maar wilden het niet vertellen wat er aan de hand was. Want dat was niet echt handig. "Het is hier mooi, maar waarom ben je hier? Ben je niet veel te klein om zover van het kamp te zijn?" zei Miles als een bevel. Dot wreef met haar staart heen en weer over de grond, even rook ze haar eigen angst maar ze moest wel antwoorden dus begon ze. "Ik moet teambuilden, nee ik ben niet te klein ik ben gewoon een leerling zonder mentor." zei ze voor de grap en ze wilde het kort houden dus daar kreeg hij een kort antwoord. Dot staarde de vorse kater aan die nogal, serieus was. "Het gaat goed, met beide." Zei Miles kort, "Goed zo en.... mag je de leider wel?" zei Dot met een vragend einde, ze had veel gehoord dus ze zou ook veel willen weten. Dot keek naar de grond en liet langaam tranen rollen van haar geicht, Waar ben je toch. Laat Starclan goed voor je gezorgd hebben en voor mijn ouders alleen zijn zij dood, waar is mijn broer?! dacht Dot en richtte haar blik niet naar de grote kater, nee ik moet hier weg. Het is persoonlijk.. dacht ze moeilijk. Adem in en uit.. zei Alice in haar hoofd maar het hielp niet. Het maakte alleen haar nog meer gestrester. "Jij hebt veel uit te leggen, meisje. Vertel alles: waarom je hier bent en wat er mis is en misschien zal ik ervoor zorgen dat niemand het te weten komt." Sprak Miles als een bevel. Dot schrok even overeind en keek hem aan, ze wist dat het moest waarom kon ze zich niet verzetten. "Voordat ik in de Bloodclan kwam..." begon ze en slikte even, "Werden mijn ouders vermoord door Clankatten en heb ze daardoor nooit vergeven, ik heb meerdere persoonlijkheden gecreeérd door mijn angsten en haat naar katten en geloven maar toch geloof ik in de Starclan. Dus een van mijn persoonlijkheden genaamd Alice sprak dat ik met een van mijn andere persoonlijkheden moest samen werken en dus moest Teambuilden. dus ik raak steeds verdwaald en dan word ik wakker en ga ik de weg terug naar huis zoekken." zei ze angstig maar waar.

OCC: Miles is ineens james bond xD

"Voordat ik in de Bloodclan kwam..." begon de jongeling en slikte even, "Werden mijn ouders vermoord door Clankatten en heb ze daardoor nooit vergeven, ik heb meerdere persoonlijkheden gecreeérd door mijn angsten en haat naar katten en geloven maar toch geloof ik in de Starclan. Dus een van mijn persoonlijkheden genaamd Alice sprak dat ik met een van mijn andere persoonlijkheden moest samen werken en dus moest Teambuilden. dus ik raak steeds verdwaald en dan word ik wakker en ga ik de weg terug naar huis zoeken." Miles zuchtte, er waren al genoeg gekken en dwazen bij de elite, zo'n jongeling die nu al zulke serieuze verschijnselen had er weinig hoop, ze zou altijd achterblijven op de clan en een soort mikpunt worden. Maar misschien was haar jeugd juist positief, misschien was dit maar tijdelijk en zou ze door hulp genezen kunnen worden van haar gekheid. "Heb je al een mentor? Hij moet hiervan op de hoogte gebracht worden want dit is verre weg van goed." Hij wachtte even geduldig op antwoord. "Volg mij, ik zal je terug naar het kamp brengen. Onderweg zullen we wat gaan jagen maar eerst moeten we van het clangebied af." Hij wou al weglopen maar stopte halverwege zijn pas omdat hij iets bedacht. "Laat maar wat ik net zei, ik wil weten hoe je het aan gaat pakken om terug te komen. Dus: Welke kant moeten we nu op? En hoe weet je dit?" Hij bleef geduldig staan en wachtte tot het kleintje op gang zou komen. "Je moet weten dat dit een belangrijke test is die misschien je status in de groep zal beslissen, en je vriendschap met mij en Litill" Zei hij, verbergend dat hij een beetje aan het bluffen was.

Dot was naast de grote kater die Miles hete stiekem was ze bang, ze wilde dat niet laten blijken. Haar ogen waren gemikt op zijn ogen, alleen had hij één blauw oog en één bruin oog. Ze zwaaide korte slagen met haar staart over de harde grond, ze keek naar lings en rechts. Ze voelde zich ongemakkelijk helemaal door de Deputy die nu haar hele verhaal gehoord had, die waarschijnlijk of misschien iets tegen haar had of iets anders. "Heb je al een mentor? Hij moet hiervan op de hoogte gebracht worden want dit is verre weg van goed." Sprak Miles wijs, maar voor haar klonk het als een waarschuwing voor haar mentor die ze niet had. Dot staarde hem aan en knikte maar wist al dat ze gestoord was maar ook dat iedereen haar daarmee beledigte, daar zat een klein deel van haar haat. "Miles...." begon ze, "Ik heb nog geen Mentor..." zei ze en keek naar de grond, de koude grond waar ze altijd bijna naar keek. Niks veranderde aan de zand grond alleen zat er soms weleens gras overheen, haar blauwe ogen tuurde rond overal vond ze wel sporen van leven van andere beesten en diertjes. "Volg mij, ik zal je terug naar het kamp brengen. Onderweg zullen we wat gaan jagen maar eerst moeten we van het clangebied af." Sprak Miles vluch en ze merkte al dat hij weg liep maar hij stopte al, ze keek hem aan en deed haar kopje een klein beetje schuin. Dot zag hoe hij omdraaide naar haar en sprak "Laat maar wat ik net zei, ik wil weten hoe je het aan gaat pakken om terug te komen. Dus: Welke kant moeten we nu op? En hoe weet je dit?" Dot keek hem verbazend aan en sprak "ummm..... Dat weet ik echt niet.." haar stem verviel van zijn snelle woorden, ze klonken achteraf ook streng vond ze maar dat kon ze niet bepalen. Dot stampelde achteruit en wilden zelf op de vlucht staan. Dot waag het niet om zo'n kater over je heen te laten lopen geef hem een mep! zei Harpus woedend in haar kop, Loop weg Dot wees even slim en denk na, hij is groter dan jouw dus je zult nooit winnen. zei Alice er kort achterna in haar hoofd. "Ik weet het niet..... Ik weet het niet." zei Dot onzeker en voelde iets in haar opkomen, iets wat ze helemaal niet goed vond. Dot kom op jezelf neem wat dril puding. begon Foollin in haar hoofd om haar te troosten maar dat was totaal niet nodig. "Je moet weten dat dit een belangrijke test is die misschien je status in de groep zal beslissen, en je vriendschap met mij en Litill." Sprak Miles serieus, het klonk serieus en ook leek het net of het een toets was van leven of dood. Dot verloor zich zelf haar pipil werd kleiner en ze zei niks meer, even bleef het stil. "Volg mij maar deputy... Als je kan." zei ze met haar ogen dicht, ze leek op een andere persoon. Dot was de controlle kwijd over zichzelf. Dot liep vooruit zonder enig idee en gevoel, "Hey Miles," sprak ze achterom in een snelle loop pas. "Ik kan de Bloodclan geur vanaf hier ruiken." Ze volgde tussen paden door het bos. Even stond ze stil, om geen enkele reden tuurde ze langs een paar takken en bossen.

"Miles...." begon de kitten, "Ik heb nog geen Mentor..." Miles glimlachte, mooi want dit betekende dat hij Litill kon overtuigen haar te mogen opleiden, en hierdoor zou hij haar in de gaten kunnen houden. Haar kunnen helpen en ervoor zorgen dat ze het geheim hield tot ze genezen, of officieel doorgedraaid verklaard is. Hij wachtte rustig op wat de kitten zou doen om terug te komen, ze keek geschokt "ummm..... Dat weet ik echt niet.." zei ze aarzelend. Maar Miles zweeg en bleef wachten tot ze iets zou ondernemen. "Ik weet het niet..... Ik weet het niet." murmelde ze later weer even. Maar nog steeds ondernam Miles geen stappen om haar te helpen. "Volg mij maar deputy... Als je kan." Miles knikte goedkeurend, haar toon negerend. Hij begon haar te volgen en kon haar zonder al te veel moeite bijhouden door zijn lange, sterke benen. "Ik kan de Bloodclan geur vanaf hier ruiken." Zei ze. "Goed zo" Zei hij goedkeurend. Ze liepen langs een paar paden, Miles bleef checken of er clankatten aan zouden komen, maar tot nu toe bleef het allemaal goed. Ze liepen langs de route waardoor Miles was gekomen, vandaar dat er vaag Bloodclan te ruiken was. Hij was net diep in gedachten toen hij opeens merkte dat de jongling gestopt was en langs een stel takken gluurde. Hij stond direct stil en proefde de lucht, "Clankatten" fluisterde hij, opeens was hij alert. Hij had beter moeten opletten, de katten waren nu zelfs al zichtbaar vanaf hun plek en het zou niet lang duren tot ze hun zouden opmerken. "Ren zo snel als je kan, niet aarzelen, rennen want anders pakken ze je. We zijn in de minderheid." fluisterde hij dreigend naar de kitten. Hij wachtte tot ze vertrokken was en sprintte er toen zo snel hij kon achterna, zichzelf klein makend in de hoop dat ze ongezien weg zouden kunnen komen.

-Open voor een RC of TC kat die ze even kan stalken-

Nog steeds in een slecht humeur dwaalde Lostdream tussen de bomen door, alle katten van zijn Clan vervloekend. Oké, niet alle katten, maar de meeste wel. Toen de stank van de BloodCLan zijn neus binnendrong, wist de kater hoe laat het was. Zijn woede slikte hij in, en met een hoog tempo volgde hij de typische geur. Hij zag twee katten, en rosse vacht, van een kleine kat, en ze probeerde echt wel weg te komen van de promblemen die ze nu wel degenlijk zouden hebben. De stem van de andere was te ver om te verstaan, maar dat maakte het niet minder erg dat hij hier was. Lostdream begon te rennen, achter de wegrennende katten aan. Dacht die nu echt dat hij niet gezien werd oor zich klein te maken? De woede die hij had gevoeld toen Frostfang hem de rivier in had geduwd, kwam nu terug, maar deze keer omdat er twee 'vuile' katten op een terrein waren die niet tot hen behoorde. Fourtrees was geen plaats voor BloodClanners, en de rosse Warrior versnelde zijn pas. Een grauw verliet zijn keel, en het terrein tussen hem en de BloodClanner werd kleiner. Met een sprong kwam hij nog korter, en probeerde naast de kater te gaan lopen. Lostdream haalde uit naar de achterpoten van de kater, maar twijfelde licht. Als de BloodClan echt zo erg was .. Was het dan wel verstandig om naar de poten van .. Deze kat te grijpen? Wie was die rosse kitten dan? "Wacht." sprak hij kil uit, niet echt hopend dat de twee gingen blijven staan, maar vermits hij toch zo kort was, was er misschien wel een minieme kans ..

Toen Frostfang zocht naar prooi, had een onaangenaam gevoel zich door haar lichaam verspreid. Er was iets mis, goed mis. Ze opende haar bek en proefde de geur, ze rook niks bijzonders. Ze zuchtte, ging op haar gevoel af, en liep richting de fourtrees. Al rennend opende ze opnieuw haar bek en rook of ze iets anders rook. Een prikkende lucht stroomde haar neusgaten binnen en haar ogen werden groot. Dit was Bloodclan! Wat moest ze doen? Terug naar het kamp om hulp te halen of niet? Ze besloot het laatste te doen en eerst de katten te bespioneren. Opeens schoot er een kat voorbij haar en geschrokken plofte ze neer op de grond. Ze schrok toen ze merkte dat het Lostdream was, die vervelende kater. Maar hij ging haar nog nodig hebben, dus rende ze hem achterna en stopte naast hem. Ze keek opzij, hij keek terug en sprak toen een kille wacht uit. "Ja, wachten jullie maar is. Wat doen jullie op ons territorium?" Zei ze even kil.

- Ik had een hele post, valt Lostdream binnen hahaha :')

Dot liep vooruit, ze hoorde Miles achter haar miauwen: "Goed zo." Ze keek op maar negeerde dat. Ze was echt op dit moment iemand anders, niet meer wie ze hoorde te zijn. Ze liep door over de harde grond en de groene bossen, ze keek niet in het rond alleen staarde ze naar de grond. Haar ijsblauwe ogen tuurde langs de bossen, veder op zag ze een staart net ergens langs gaan. "Clankatten" zei Miles toen hij ze had geroken of gezien net als haar, ze sloot haar ogen een kreeg een grimas. "je bent heus niet bang of wel soms?" zei ze met een oog op Miles gericht. "Ren zo snel als je kan, niet aarzelen, rennen want anders pakken ze je. We zijn in de minderheid." zei Miles behulpzaam, ze keek op. Dot schudde haar kop en voelde ook zichzelf terug keren, "nee ik blijf bij jouw." zei ze dapper met een knikje. Ze zag aan zijn gezicht dat ze moest rennen, sprinten en wat ze ook moest doen. Dot zag hoe Miles achter haar aan sprinten, ze stopte meteen toen ze iets achter zich hoorden, "Wacht." zei een kater achter haar. Nee, nee alsjeblieft niet reageren... dacht ze en wilde door rennen, vluchten alles wat ze nu kon doen. "Wachten? Waarop op jouw, liever niet hehehe." zei Harpus bot en kil. "sorry dat was ik niet maar ik moet gaan... DOEI!" riep Dot en ze sprinte veder in hoop dat de kat niet achter haar aan kwam en natuurlijk ook niet achter Miles. "Ja, wachten jullie maar is. Wat doen jullie op ons territorium?" zei een andere kat achter haar, "Miles, wat moeten we doen?" fluisterde ze tegen de kater. Even stopte ze met rennen, waar is mijn broer toch.... Waarom kon hij me niet helpen. Het spijt me zo. sprak ze in haar hoofd. Ze wende haar kop naar beneden en staarde naar de grond. "Het spijt me..." zei ze hard op, ze keek naar Miles en bleef hem aanstaren en herhaalde het nog eens tegen Miles. Ik hoor een straf te verdiennen niet iemand anders.. ging er door haar kop heen.

Hij rende zo snel hij kon, maar hij bleef eens in de zoveel tijd achterom kijken om te zien of de kitten hem wel bij kon houden. "Wacht." zei 1 van de katers achter hem, maar hij negeerde het. Hij hoopte vurig dat de kitten niet zo stom was om te stoppen. "Ja, wachten jullie maar is. Wat doen jullie op ons territorium?" klonk een poes kill. Miles wou doorrennen, hij voelde zich moe worden maar hij moest doorgaan. Hij keek nogmaals achterom en stopte onmiddellijk. Mousedung, waarom moest de kit nou zo nodig stoppen? Toen zag hij haar angstig naar de grond staren en hij besefte weer hoe kort haar pootjes nog waren, en hoe zwaar dit voor haar moest zijn. Hij vloekte nogmaals binnensmonds en maakte een paar sprongen om voor haar te komen, hij kon haar hier niet zo achterlaten. Haar moeder zou hem vermoorden, plus het zou behoorlijk laf van hem zijn. "Het spijt me..." hoorde hij haar zeggen. Het arme wezentje. Hij richtte zich op hun achtervolgers, een witte poes en een goudkleurige kater. Hij maakte zich groot, klaar om eventueel een aanval op te vangen. "Deze kit was behoorlijk afgedwaald en ik kwam hem alleen maar ophalen, we zoeken geen problemen." Loog hij terwijl hij zijn kansen uitrekende, hij had een kans. Clankatten hielden zich meestal aan een soort regels tijdens vechten, ze hadden vaak een soort basis waar ze naar terug vielen. Aanvallen die van tevoren precies waren ingestudeerd. Ze waren niet het vechten van de straat gewend, waar alles toegelaten word. Plus hij kon zijn grootte misschien gebruiken. Maar het zou wel zwaar worden, en hij zou zeker een stel flinke wonden oplopen. Hij hoopte vurig dat zijn smoes goed genoeg was om hier vanaf te kunnen komen.

-Frostfang-

De kleine poes bleef staan, uitgeput en dat verbaasde Frostfang niets. Maar dat de oudere terugkwam? Het was Bloodclan... "Deze kit was behoorlijk afgedwaald en ik kwam hem alleen maar ophalen, we zoeken geen problemen." Begon de rode, maar Frostfang schudde haar hoofd. "Jullie zoeken altijd problemen," siste ze en ze stortte zich naar voren. Ze sprong op de grotere af en landde op de kleinere kater zijn rug. Haar nagels boorden in zijn vel en ze greep zijn nek vast met haar scherpe tanden.

OOC; Heel laat, misschien willen jullie niet verder gaan?

"Jullie zoeken altijd problemen," siste de poes, poging mislukt. De witte gedaante sprong naar voren, eerst richting hem maar uiteindelijk belandde ze op de kit. Meteen sloeg hij zijn klauwen uit en sprong op haar af. Hij sprong volop tegen haar zij zodat ze de kit wel los moest laten. "En ik dacht nog wel dat jullie kittens zo belangrijk vonden." gromde hij terwijl hij met zijn klauwen naar haar buik uit haalde. Het was ironisch, zijn groep werd gezien als een moordende machine, die geen respect had voor anderen. De clankatten hebben juist regels. Toch was hij nu diegene die een jonge kit probeerde te redden. Natuurlijk, hij kon er gewoon vandoor gaan. Maar hij had zichzelf nou eenmaal de quest gegeven deze kitten te helpen, en hij had geen zin om snel op te geven. Hij voelde de adrenaline door zijn lijf gieren, en hij herinnerde zich weer wat een kick vechten gaf. Hij had dit gevoel al een tijdje gemist en nu was het er opeens weer. Het gevoel gaf hem extra energie en nog meer kracht. Hij vocht zo goed als hij kon, hiervoor leefde hij immers. Hij lachte, hij lachte terwijl hij vocht. Heerlijk.

Frostfang siste toen ze hard tegen de grond aan gesmakt werd. Ze kon eventjes niet ademen en ze sperde haar neusgaten wijd open. "En ik dacht nog wel dat jullie kittens zo belangrijk vonden." De kille stem van de kater kriebelde in haar oor. "Totdat deze kitten geen kitten is." Miauwde Frostfang scherp terug en ontweek de klauwen van de kater die op haar buik richten. Maar hierdoor raakte de kater haar oor en al snel stroomde er wat bloed in de blauwe ogen van de witte poes. Ze richtte haar kop omhoog en duwde de kleine kater met een grauw van haar af. Ze plantte haar nagels in zijn buik en duwde snel door.

Dot zat naast Miles ergens voelde ze toch bescherming, berschermig om haar te helpen. Ze staarde met een angstige blik naar de clanners, ze had dit hun aangedaan en dat wilde ze niet. "het spijt me Miles." miauwde ze zachtjes en staarde naar de grond, ze wreef met haar poot over de grond. Een ongemakkelijk gevoel kwam in haar op. Pas op Dot ik vertrouw deze Clanners niet zie je dan niet hun haat. miauwde Harpus in haar hoofd, "Sins wanneer zeg jij dat!" miauwde ze tegn zichzelf heel erg bot. "Jullie zoeken altijd problemen," miauwde een Clan kat, "niet waar dat doen jullie." sprak Dot tegen de clankat. Ze keek kwaad naar de Clan katten maar hun ook naar hun, "Ik wil niet vechten, dus laat ons gewoon gaan en alles achter de rug laten?" zei ze ter wel ze nog naar de grond staarde. Ze keek achter zich en kon een glimp opvangen van haar stem een glimp dat er iets op haar af kwam, ze draaide ich om en voelde al nagels door haar zachte huid heen gaan. Een krijs ontsnapte maar ze hield stand, al gauw kwam Miles die haar beschermde tegen dit mormol en het eraf sloeg. Ze keek angstig en daarna met een vertrouwde bewonderde blik naar Miles en zei "bedankt." haar ogen straalde even. Ze draaide zich om naar de clan katten, "En ik dacht nog wel dat jullie kittens zo belangrijk vonden." gromde Miles bot. Hey ik ben geen kitten alleen een jonge apprentices. dacht ze beledicht, ze liet een grom horen maar niet naar Miles maar op deze clankatten die dachten dat ze alles waren omdat hun clankatten zijn. "Totdat deze kitten geen kitten is." Miauwde de vrouwelijke clankat, ze wilde Miles helpen maar hem ook beschermen dus besloot ze hem maar te helpen maar het was al voor een deel te laat deze poes viel hem al aan. "Laat hem met rust!" snauwde ze naar de poes en sprong op de poes af met ontblote klauwen, Ze sloeg een paar keer niet weten of ze de poes raakte. Dot liet een paar keer een vecht kreet horen en sloeg met haar achter poten, waarom vocht ze? wat was haar doel om te vechten? Was het om Miles te beschermen die haar ook had beschermd? Dat wist ze niet maar iets kwam in haar op, ze stopte even met deze poes te bevechten en sprak "Sorry..." tegen de Clankat.