Fresh Flesh (story)

Juniper
In de donkere steeg woei een koude wind, die mij tot op het bot verkilde. Helemaal in de frisse lente, met enkel een dun katoenen T-shirt om mij van de kou te beschermen. Ik staarde voor mij uit, alsof uit het niks een deur zou openen die mij zou leiden naar een andere wereld. Voor de zoveelste keer pakte ik het rode briefje erbij, om te checken of dit het wel was. Ja, het stond in koeienletters. Old Bakerslane 48. Dat was hier. Hoe kon het dan, dat voor mij enkel een bakstenen muur bevond? Ik zuchtte diep. Toch een grap. Net toen ik van plan was om mij om te draaien, Hoorde ik een zacht gekuch. Verschrikt keek ik om, waar een jongeman uit een riool put stak. Het was een iemand van mij leeftijd, misschien iets ouder, schatte ik. Hij had kastanje bruin haar, en donkerbruine ogen. Ik moet behoorlijk verward gekeken hebben, want de jongen keek mij ook apart aan, tot zijn ogen vielen op het rode papier dat in mijn hand verfrommeld zat. Hij lachte schaapachtig, en vroeg: “Hier voor Flesh?” Ik knikte kort, waarna hij wenkte. “Deze kant op.” Met die woorden verdween hij, zonder duidelijk te maken waar hij in godsnaam heenging. Nieuwsgierig keek ik in het zwarte gat, waar ik geen hand voor ogen zag. Er dreef enkel een putlucht tegemoet, waarvan een stinkdier kon flauwvallen. “Kom je nog, of wacht je tot de gieren het vlees van je botten afpikken?” Een lichtbundel scheen op het gezicht van de jongen, die blijkbaar op een ladder stond. Ik knipperde een paar keer, maar volgde hem toen het duister in. “Mijn naam is Sene. Die moet je onthouden, want ik ben heel belangrijk.” Zei Sene met een knipoog. In het donker rolde ik met mij ogen. “En jij bent?” geschrokken van de vraag tuimelde ik bijna van de ladder af. “Hoed diep is dit wel niet?!” Siste ik naar hem, maar hij wuifde lachend mijn frustratie weg. “Ik stelde je een vraag.” “Juniper… Mijn naam is Juniper.” Sene richtte de zaklamp op mij, en leek mij te inspecteren. Met mijn ogen toegeknepen tegen het felle licht, probeerde ik hem terug aan te kijken, maar dat mislukte. “Juniper. Past bij je.” Zei hij enkel simpel. Ik hield een scherpe opmerking binnen, sinds deze jongen mij niet kon kennen sinds we een paar minuten geleden hadden ontmoet. Nou ja, minuten…. Het hadden net zo goed uren kunnen zijn. Ondergronds had ik nauwelijks besef van tijd. Misschien wist deze ene ‘Sene’ De weg helemaal niet, en waren we verdwaald. Mijn voorgevoel werd echter onjuist bewezen toen ik het rinkelen van sleutels hoorde, en een stroom van licht op mijn gezicht viel. “Dit is het.” De toon van de jongen klonk eerbiedig, bijna onderdanig. Het duurde even voor ik iets zag, maar toen viel mijn mond open. Rijen en rijen tieners, val allerlei verschillende leeftijden stonden opeengepakt in een koude ruimte. Het deed het meest denken aan een kelder, misschien zelfs een kerker. Mijn adem stokte voor een moment, toen ik alle mensen zag. De meeste tieners droegen gehavende kleren, en zagen er mager en ongezond uit, net als ik. Hier en daar stonden oudere mannen en vrouwen, naar mijn schatting rond de achttien. Deze zagen er echter goed doorvoed en sterk uit, bewapend met verschillende wapens. “Kom! We wachten niet eeuwig!” De ongeduldige stem van Sene maakte dat ik naar voren struikelde, waarna ik snel weer opkrabbelde. Ik voegde me tussen de mensen, maar aan de rand van de groep. Een oudere sterke tiener stond naast me, mogelijk een bewaker. Ik voelde haar ogen in mij rug prikken, waar ik verschrikkelijk zenuwachtig van werd. Deed ik iets verkeerd? Even, heel even kruisten onze blikken. In haar donkerblauwe ogen lag een paarse gloed, en ze straalde moord uit. Waarom wist ik niet, maar ze bekeek me alsof ik een stuk vlees was. Het was een oudere meid, met een gebruinde huid en gitzwart haar. Er zaten echter rode stroken in, dat waarschijnlijk geverfd was. Ze droeg simpele kleding; Een zwarte broek, een zwart hemd, Zwarte schoenen, en een scharlaken rood bloesje. Ze had het open geknoopt, waardoor ze een nonchalante indruk maakte. Verschillende messen staken uit haar riem, die allemaal vlijmscherp leken. Een een hoopje bont op haar schouder. Wat? Ik keek nog eens goed, en knipperde. Niks. Waarschijnlijk mijn verbeelding.

Scarlet
Ik slaap altijd met een mes. Ik kan iemand in doden zonder blikken of blozen. En ik vertrouw niemand. Dan vraag je je af, ben je dan nog mens? Ja, dat ben. En niet zomaar iemand. Ik ben Scarlet, commandant van Flesh. Ook het hoofd van de bewaking.
Het hele gedoe begon allemaal drie jaar geleden, ik herinner het me nog precies.

Emotieloos staarde ik naar het mistige landschap, naar de slapende stad. De oorlog was geen groot verschil voor mij, sinds ik altijd al alleen was. Net toen onze familie hier aankwam, werden mijn ouders vrijwel gelijk vermoord. Zwakkelingen. Ik, als tienjarige, overleefde in de straten, van stelen, slapen in kraakpanden, en mensen overvallen. Al was ik jong, ik was de schrik van de starten. Hoe ironisch het ook klinkt, dankzij mijn ouders.

Mijn vader was hoofd van het leger van zijn vaderland. Toen hij dat verliet, nam hij vele wapens mee. Zwaarden. Messen. Explosieven. Alles had hij meesmokkelt in het vliegtuig. De idioot telde de wapens niet bij aankomst, dus hoe kon mijn vaderlief weten dat een klein meisje een katana, een paar messen en drie granaten had gepikt? Juist, dat wist hij niet. Toen de overvallers mijn ouders vermoordden, besloop ik ze van achter, en stak een mes in z’n rug. Dat was de eerste keer dat ik iemand had vermoord. Normaal zou een mens gillen, spijt voelen, gek worden. Maar ik niet. Het enige wat door mijn lichaam trok was een ijskoud gevoel, alsof ik bevroor vanbinnen. En het voelde goed. Sinds dien overleefde ik op een ruwe manier, en kocht explosieven op de straathoeken. Tot die ene dag. Zoals ik al zei, ik gunde mijzelf wat rust door een paar heerlijke seconde te staren. Mijn adem bleef in wolkjes in de lucht hagnen, en de koude wind schampte over de boulevard. Ik had een fijn jacket, ‘geleend’ van een onbekende. Als elfjarige had ik het goed. Maar mijn leven zou mijn leven niet zijn, als er niet iemand was geweest die mijn rust zou verstoren. “Hallo, m-“ Ik stak mijn katana uit, met de punt onder zijn kin. Sinds hij ongewapend was, vermoorde ik hem niet meteen. Ik heb ook mijn standaards. Tot mijn ergernis begon de idioot te lachen, en stak zijn handen omhoog. Pas nu realiseerde ik dat de jongen maar een paar jaar ouder was dan ik. Twee, hooguit. Bruin haar krulde op zijn hoofd, en twee hazel-kleurige ogen keken mij vrolijk aan. Te vrolijk voor deze tijd. “Rustig!” Lachte hij, terwijl hij dom grijnsde. “Ik ben Sene!” Mijn gezicht bleef uitdrukkingloos, omdat het me geen hol uitmaakte. “Wie ben jij?” Ik duwde de punt van het zwaard wat dieper in zijn vel, en begon hard en duidelijk; “Scarlet. Wat moet je?” Weer die grijns. “Ho ho, ik doe niks verkeerd.” “Laat me met rust, of je gaat eraan.” Sene schudde zijn hoofd, aslof het hem speet. “Sorry, dat gaat niet. Ik kom je namelijk vragen of-“ “Sene!” Plotseling kwam er nog een jongen aanrennen, met ravenzwart haar, van dezelfde leeftijd. Twee van deze gasten zou moeilijk worden, helemaal als ze sterk waren. Ik inspecteerde de andere jongen, die ook geen wapens leek te hebben. “Nog een idioot erbij, wat een feest.” Het droop van sarcasme, en ik keek de nieuwe strak aan. “Probeer iets te flikken, en je vriend hier is dood.” Tot mijn grote verbazing leek de raven-jongen te glunderen. Hij fluisterde opgewonden in Sene’s oor. Veel hoorde ik niet, maar ik ving af en toe een zin op. “Precies wat we nodig hebben! …. Ja!..... Oké.” De verleiding om de keel van Sene door te snijden werd als maar groter, maar ik beheerste me. “Ik ben Flint. Wij, Sene en ik, gaan een groep oprichten voor alle jongeren op de straat. We geven ze eten, onderdak, en hoop.” Ik snoof minachtend. “Wat een achterlijk idee.” Flint ging echter door alsof mijn opmerking er nooit was geweest. “We hebben bewakers, koks, en andere hulp. We leven in een oude kerker, eentje met vele gangen en kelders. Daar slaapt de leiding. De overige tieners, echter…” Hij zette een grijns op die het meest paste bij een psychopaat, waardoor ik het idee overwoog ze beide te vermoorden, sinds ik dan van het gedoe af was. Maar wat hij zei boeide mij te veel. Ik wist dat dit de kans van mijn leven kon worden. “De andere vechten in een arena, om te overleven. Een gevecht tot de dood.” Toen had Flint mijn attentie. Hij zag het blijkbaar, en grijnsde. Toen daalde zijn stem, tot een zacht, diep geluid. “We hebben jou gezien, Scarlet. We hebben gezien wat jij kan. En jij mag commandant worden van Flesh.” Vanaf toen zat ik in de groep.

Elk jaar komen er nieuwe tieners. Elk jaar komen er nieuwe, die een mogelijke dood niet voor ogen zien. Ik hou ervan om bij de ceremonie te zijn. Niet alleen omdat dat moet, voor bewaking, maar ook zodat ik ze kan inschatten. De speech van Flint ging zo beginnen. Net als elk jaar, zou hij een woord van welkom houden samen met Sene. In de jaren nadat ik ze had ontmoet, werd ik bevriend met Flint. Sene haatte ik nog altijd, maar ik weet dat hij denkt dat we vrienden zijn. Hij is wel degene die mij Virus heeft gegeven. Liefkozend aaide ik over de zwarte rat, en liet hem over mijn schouders lopen, tot hij een comfortabele positie had gevonden. Virus’ vacht streek langs mijn nek toen hij zichzelf nestelde. Mij ogen gleden over de groep, sommige bange zwakkelingen, andere sterk en zeker van de zaak. Het maakte toch niks uit. Morgen zouden ze allemaal in de arena staan, de gene die zouden overleven, zouden hier blijven. Het systeem was geweldig. Op het laastse moment kwam Sene binnenlopen, met een onbekende tiener. Ik rolde met mijn ogen. Sukkel. Hij plaatste de nieuweling naast mij, aan de rand van de groep. Great. Ik zag hoe ze mij aankeek, maar besloot haar te negeren. “Welkom, welkom allemaal!” Eindelijk, de ceremonie zou beginnen. Ondanks dat had door dat het meisje mij nog steeds aanstaarde. Mijn handen sloten zich om mijn katana. “Welkom bij Flesh!” Een gejoel onder de tieners steeg op, het enthousiasme spatte er vanaf. Maar godsamme, dat wicht zat me nog steeds aan te gapen! Woedend keek ik haar kant op, waarna ze snel de andere kant op keek. Mooi zo. Het meisje had zwart haar, met een paarse gloed. Ze was mager. Die ging het nooit maken in de arena. “Jullie zijn hier voor voedsel, onderdak, bescherming, maar vooral; Hoop.” Bla bla, ceremonie spul. Elk jaar dezelfde speech. Flint hield zijn lange speech over een test, die de tieners moesten doorstaan, om bij Flesh te horen. Een test van leven of dood. Het galmde door mijn gedachte. Ik had die test niet hoeven doorstaan. Ik had mijzelf al bewezen. Ik staarde wezenloos naar Flint, die scherp aftekende tegen ze grijze muur van de vochtige kelder. De enige warmte bron hier waren de fakkels aan de muur. “Scarlet!” Een irritante, maar bekende stem trok mijn aandacht. Sene. “Stil!” Siste ik, en keek hem boos aan. Tot mijn grote irritatie grinnikte hij, en leunde tegen mij aan. Het feit dat hij groter was dan ik was om te moorden. “Zag je dat meisje dat ik net binnenbracht, Juniper?” Ik wierp een blik op de meid die me had aangestaard. “Die?” Ik wees er zwak naar met mijn zwaard. “Bingo! Vind je niet dat ze op Flint lijkt?” Ik keek van de zogeheten Juniper naar flint, van Juniper naar Flint. De gelijkenis was inderdaad groot, maar ik weigerde dat toe te geven. En wat maakte mij dat uit? “O wauw, er is nog een persoon met zwart haar, dat móét wel een familielid van Flint zijn.” Ik trakteerde Sene op een oog rol, met sarcastische opmerking erbij. “Maar de gelijkenis is groot…” Hield hij vol. “Kop dicht en luister!” Snauwde ik geïrriteerd. Een paar blikken werden onze kant opgeworpen, maar dat liet me koud. “Iemand heeft een knuffel nodig!” Voor ik het wist was ik geklemd in de armen van die idioot van een Sene, sterk genoeg om dodelijk te zijn. Woest trapte ik in het rond, en al voelde ik dat ik raakte, hij liet niet los. Ik kon niet bij mijn wapens, sinds hij mijn armen vast geklemd had. “Virus!” Siste ik. Gelukkig werd de zwarte haarbal wakker, en besprong Sene’s gezicht. Tevreden wurmde ik me los en pakte Virus voorzichtig van zijn gezicht, waar inmiddels al flink wat krassen opzaten. “En dan te bedenken dat ik dat beest heb gered…” Mokkend strompelde Sene weg, en ik gaf een stuk brood aan Virus. Goed getrainde ratten waren geweldige vechters, zeker omdat ze enkel trouw zijn aan hun eigen baas. Virus was geweldig.