My dirty work [&Fadedpaw]

Zware voetstappen maakten een spoor door het territorium, direct weggevaagd door de gestage, grijze regen. Zijn neus kon niets ruiken, maar hij wist waar het kamp was. Lege vlaktes gleden aan hem voorbij, één enkele boom keek hem misttroostig na. Een kat in de verte keek even op, de zwart-witte Roguekater hield even stil, de Clankat liep verder niets wetend van zijn aanwezigheid. Een sierlijke grijns verscheen op zijn struise gezicht en de kater sloop verder op het "verboden" territorium. Zijn blinkende, scherpe klauwn maakten kleine groefjes in de modderige grond en zijn adem maakte kleine witte wolkjes in de ijzige lucht.

Hij ging zich amuseren vandaag, puur amuseren met het leed van een ander. Hij hoopte een makkelijke prooi te vinden, maar dat zal wel lukken, het waren hier immers allemaal even domme Clankatten. Bij die gedachten trok Cyber walgend zijn snoet op en sloop voort, geen kat die hem zag. Letterlijk, geen kat. Met een kleine geritsel sloop hij tot vlak bij ingang, net op dat moment kwam een witte apprentice buiten het kamp. Dom-dom-dom poesie, in zo'n stortregen naar buiten gaan? Tutututututut, stout poesie. Dit stom Clankatje zag er wel een goede prooi uit, Fadedpaw.. hij had die naam al eens ergens gehoord. Waarschijnlijk was die hier ook geweest toen Cyber lang geleden het kamp hier was binnengevallen. Totaal onschuldig natuurlijk, uche uche. "Hallo poesipoes" zei hij op onheilspellende toon en sprong naar voren. Met een zwaai had hij de apprentice binnen enkele luttele seconden aan zijn nekvel opgepakt, en al was die best wel zwaar, toch sprintte de struise kater razendsnel en muisstil langs het territorium weg, ergens naartoe waar geen kat hem kon zien. En deze stortregen kwam toch goed van pas, iemand die op enkele meters van hem en de leerling af stond zou niets meer zien dan twee grijzige vlekken die leken op een paar struikjes. Cyber drukte Fadedpaw tegen de grond, met een brede grijns zijn klauwen in diens schouders gepind.

OCC; enkel voor Faded, niet open dus.

Toen de bibberende en doodsbange stem van de jonge kater klonk drukte hij nog harder op de schouders van de apprentice "Hah, is ons poesje bang? Wil ie naar zijn Mammieeeeeeeu" siste hij terwijl hij één poot loste en ermee een ware Fishface gaf aan de witte kater. Zijn witte poot liet een heerlijk snerpende toon horen toen hij hard tegen de kaak van de Windclankat sloeg, zijn nagels lichtjes uitgeslagen. Maar niet zo dat zijn nagels diepe groeven zouder veroorzaken, enkel enkele schrammen. Hij boog naar voren en liet dreigend zijn witte blinkende rij tanden zien. Twee kilgroene ogen stroomden over van amusement, twee kilgroene poelen van vuur in de stortregen.