Sst

Zijn pas was langzaam, en uiterst stil. Het was niet echt normaal, niets in zijn omgeving hoorde hem. Zien wist hij niet, maar horen deden ze zeker weten niet. Tenminste, dat hoopte hij want dat was het doel van zijn loopje, het zag er uiterst interessant uit, maar tegelijkertijd erg grappig. Mede daarom hoopte de kater van harte dat ze hem niet zagen. Niemand mocht hem zien.

- Genth

Langzaam bleef hij doorgaan, langzaam genoeg voor zijn ogen om elk blaadje, elke versperring te registreren en omzeilen. Het maakte dat hij oplette, zo geconcentreerd bezig was dat niets nog tot hem doordrong. Hij wilde wel dat het een tweede natuur zou worden, maar dat vergde oefening, vandaar dat hij hier was, in de nacht. Overdag had dit niet veel zin, katten zouden hem zien, en anderen zouden hem missen in het kamp waar hij hoorde te zijn. Hij- De kater sprong minstens een halve meter de lucht in, zette zijn vacht zo hoog mogelijk op en slaakte een niet-katerachtige kreet. Daarna herstelde hij zich net zo snel als dat het misging, en slikte eens. "Shit," Antwoordde hij, niet snel, niet als uitroep, maar echt als antwoord. Hij zei het vol overtuiging. Hij had gefaald.

Tall keek wat achterdochtig naar de ander toen die duidelijk geamuseerd was om wat hij had gedaan, maar glimlachte toen terug toen hij complimenten kreeg. Waarom wist hij niet, maar hij voelde dat deze kater te vertrouwen was, iets wat om hem heen leek te hangen als een soort wijsheid, en hij mocht het wel. Bij het horen dat hij iets vergeten was spitste de kater zijn oren, en keek nieuwsgierig en leergierig naar de onbekende. De Apprentice keek naar de poot die op zijn neus tikte, wat erin resulteerde dat hij scheel keek. Vragend werd de ander aangekeken, nog niet helemaal duidelijk wat hij bedoelde. "You forgot your smell, you were too concentrated on not being seen that you forgot to stay out of the wind," Meteen verscheen er een begrijpende blik in de ogen van de jonge kater, en het werd ook al snel duidelijk dat hij het erg dom van zichzelf vond. Hij had beter op moeten letten. Even keek hij weer naar de ander, hoe wist hij dit al? Een wijze rogue, bestond zoiets wel? "Je bent in ieder geval beter bezig met je trainingen dan in de dagen dat ik hier ronddwaalde," Meteen spitste de oren van de kater zich weer, ze waren ontspannen toen hij druk bezig was met zichzelf uitfoeteren over zijn fout, maar dit was veel interessanter! "Deed u dat dan meneer? Wanneer dan? Hoorde u bij ons? Waarom ken ik u dan niet?" Hij vroeg de vragen duidelijk, maar wel snel. Het bleef een jonge kat, een uiterst leergierige jonge kat, met een ongezonde portie nieuwsgierigheid.

Met open mond luisterde de kater naar wat de ander hem zei. Zijn ogen waren groot en zijn adem hield hij in. Hij stond hier voor een kat die bij hem hoorde, en ook weer niet, een heel andere soort. Geen rogue, want deze kat was goed opgevoed en kende het clanleven, maar ook geen echte clancat meer, want dat leven had hij achtergelaten. Pas toen de ander vermeldde dat hij aan één oog blind was viel het Tallpaw op, en beschaamd merkte hij op dat hij er even naar staarde. Schuldbewust keek de jonge kater daarna naar zijn poten, en luisterde verder. Steeds meer vragen kwamen in hem op. "U hebt dus training gehad, maar u bent niet helemaal blind.. Waarom kon u geen warrior zijn? Is de clan zo cru?" Hij kon het zich niet voorstellen, en toch ook wel. Zijn moeder had hem ook al bedreigd met verbanning.

De ander leek even afgeleid, en Tallpaw, die nu helemaal niet meer zou kunnen slapen, moest zich inhouden om niet zijn keel te schrapen of iets dergelijks. "De clanleader destijds was een goed leader, maar hij wilde een clan met gezonden krijgers. Ik zou de andere in de weg lopen omdat ik mijn rechterkant niet goed zou kunnen verdedigen. Hij wilde me niet in zijn ranks hebben en wilde me daarvoor vervroegd naar de elder den sturen," Tall luisterde met open mond. Duidelijk was wel dat de kater tegenover hem toch wel een beetje boos was op z'n minst. De Apprentice snapte het wel, als hij nu gewond zou raken en daardoor geen warrior zou mogen worden wilde hij al helemaal geen elder worden! Vreselijk zeg! "Het spijt me," Mauwde hij dus, beleefd als hij was, en was blij dat er voor de verandering eens een vraag aan hem gesteld werd. Hij had zich erg onbeleefd gevoeld met al die vragen. "Ik heet Tallpaw meneer," Mauwde hij dus in antwoord, en kon het toen niet laten om nóg een vraag te stellen. "Woe was de leader toen meneer? Was u niet erg boos op hem?"