Again and again {Slatekit}

Met diezelfde achterdochtige blik had hij al heel de dag de warriors gevolgd. Er veranderde echt niks aan het kamp en niks aan de katten. Het maakte het leven gewoon saai en hij begon steeds meer niks om alles te geven omdat het gewoon saai werd. Hij zuchtte zachtjes en tilde zijn kop op toen hij dacht dat hij voor de derde keer dezelfde apprentice zag.. Nee, wacht toch niet dezelfde. Het was een ander. Ah tja, hij kon ook een missen.

SPT~

Wat verveeld trippelde Slatekit door het kamp heen. Ze moest nieuwe spelletjes verzinnen of wat speelmaatjes vinden, want anders werd het toch wel heel erg saai hier in het kamp... Een verveelde gaap ontsnapte uit haar mond en ze knipperde wat loom met haar heldere blauwe ogen, tot haar blik viel op een kat met wie ze nog nooit gesproken had. Nieuwsgierig zette ze een paar pasjes dichterbij, waarna ze op de grond ging liggen en met een nieuwsgierige en afwachtende blik naar de andere kitten keek, vanaf een vossenlengte afstand. Eens zien of deze kitten wilde spelen. Haar staartje zwiepte lichtjes heen en weer en haar blauwe ogen glommen hoopvol.

Hij wiebelde even met zijn oortjes toen hij pootstappen zijn richting op hoorde komen. Opeens stopten ze en bleven ze waar ze waren. Lurk volgde de apprentice met zijn ogen tot deze terug het kamp uit was voordat hij zijn kopje opdraaide naar de nursery. Wat verderop zat een grijze kit met blauwe ogen. Hij keek lang naar haar waarna hij even knikte en terug wegkeek. Wat wilde ze nu weer...

De kitten knikte naar haar en keek vervolgens weer weg. Slatekit strekte haar nekje lichtjes om de blik van de kitten te volgen, maar zag niks wat interessants was. Ze trok eventjes een moeilijk gezicht en vernauwde haar ogen om goed te kunnen kijken, maar kwam vervolgens tot de conclusie dat ze echt niet wist wat er was. "Wat zie je..?" Vroeg de kitten dus maar zachtjes, op een nieuwsgierige toon.

Opeens hoorde hij het stemmetje van de kit. Hij keek even achterom om haar aan te kijken. "Niks speciaal," zei hij op een neutrale toon. Hij keek terug voor zich uit en staarde even voor zich uit. Nu hij er zo aan dacht... Hij zag wel dingen die hij nog nooit eerder had opgemerkt... Hij keek even rond waarna hij terug naar de kit keek. "Jij bent wel nieuw,"

Slatekit fronste lichtjes toen ze het antwoord van de andere kitten hoorde. Als er niks was, waarom zou je dan kijken? Maar ze vond het onbeleefd om er iets van te zeggen en bleef dus stil. Maar de kitten bleef vreemde opmerkingen maken en Slatekit hield haar kopje dan ook wat vragend scheef. "Ikke ben niet nieuw.. Ik ben al best oud," verdedigde de kitten haarzelf. "Wie ben jij dan?" Vroeg de kitten vervolgens met een lichte frons toen ze een naam probeerde te herinneren. Nee, ze kende deze kitten niet, geen naam in haar geheugen.

De kit snapte niet echt wat hij had gezegd, dat deden de meeste ook niet. Soms snapten de warriors hem zelfs niet, maar daar keek hij niet naar. Hij deed zijn zegje en dat was dat. Hij dacht aan dingen en bracht ze uit, punt uit. Lurk knikte even bij haar eerste zin. Hij bekeek haar even en moest meteen denken aan een vaag bekende. "Lurkingkit," zei hij op een misschien ietwat te saaie toon. "Ben jij toevallig familie van Roughkit?" Zei hij daarna op dezelfde toon. Want eigenlijk, kon het hem niks schelen.

Slatekit spitste haar oortjes toen ze de naam van de kitten te horen kreeg. "Lurkingkit," herhaalde ze vrolijk, als teken dat ze de naam begrepen had. Hierna knikte ze hard, als antwoord op zijn volgende vraag. "Uhu! Rough is mijn zusje. Net zoals Aurorakit en Hailkit!" Snorde het poesje. "Wie zijn jouw familie?" Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.

De kit herhaalde zijn naam en lurk keek even kort naar een binnenkomende warrior. Opeens hoorde hij hoe de kit vervolgde en keek hij terug naar haar. De kater knikte bij haar zinnetje, ookal was dat compleet overbodige info geweest en was het waarschijnlijk zo aan hem voorbij gegaan. Bij de volgende vraag zuchtte hij misschien iets te luid voordat hij antwoord gaf. "Windkit en Ivykit zijn mijn zusjes," begon hij. "Dawnkit, Emberkit en Woodkit mijn broertjes en mijn ouders zijn Thrushdive en Snowynight," hij zuchtte zachtjes. Teveel info!

Slatekit knikte geïnteresseerd bij de woorden van Lurkingkit. Hij was een beetje vreemd, maar onaardig vond ze hem tot nu toe niet. Ze ging voorzichtig zitten en krulde haar staartje om haar voorpootjes heen, zodat ze lekker warm bleven. "Dan heb jij een hele grote familie!" Snorde de poes, met lichte bewondering in haar stem. Ze had wel eens met broertjes en zusjes van hem gesproken immers. En die waren aardig!

Hij zag hoe ze rechtop ging zitten en hij richtte zichzelf dus ook op. Hij was kleiner, maar dat was geen verassing, hij was kleiner dan zoveel katten en kittens dat hij er al niet meer van op keek. De antwoord van de kit irriteerde hem een beetje, vooral op de manier waarop ze het zei. "Ik vind het juist erg vervelend," gaf hij eerlijk toe. Hij liet zijn kop wat zakken zodat deze tussen zijn schouders kwam en zijn oogleden kwamen wat over zijn ogen heen. Hij staarde achterdochtig voor zich uit, hij haatte dit onderwerp.

Slatekit fronste verbaasd om het antwoord wat ze kreeg van de andere kitten. Wie was nou niet blij met een grote familie. "Is je familie dan niet aardig?" Vroeg de kitten, haar kopje lichtjes scheef houdende terwijl ze de vraag stelde. Haar familie was geweldig, als mama minder bezorgd zou doen en papa vaker langs zou komen zou het helemaal top zijn!

De volgende vraag irriteerde hem nog meer omdat... Punt 1, hij geïrriteerd was en hij emoties haatte en punt 2... Dit onderwerp gewoon hatelijk was. Hij zuchtte even lang en luid en sloot even zijn ogen kort voordat hij ze terug opende en zijn antwoord formuleerde. "Ik ken niet heel m'n familie. Mijn oma is Shrewstar en zij moet me niet. Een broer van papa is Tallpaw en die doet altijd raar," hij keek even naar zijn pootjes. "En ik heb altijd het gevoel dat ik niet thuishoor in het nest en dat de rest... Gewoon anders is dan ik..." Hij zweeg even, gevoelens overal... Ugh, haat...

Slatekit spitste haar oren en volgde met een serieuze blik de woorden van de zwart met witte kater voor haar. Toen ze de naam 'Tallpaw' hoorde vallen, was ze al helemaal één en al oor. "Tallpaw is eng," besloot de kitten op een licht nukkige toon, eventjes wegkijkend. Maar toen ze opkeek, zag ze dat Lurkingkit naar de grond keek. Was hij verdrietig? Dat was niet goed! Ze trippelde dan ook naar hem toe en drukte eventjes opbeurend haar voorhoofdje tegen de zijne. "Komt goed," snorde het poesje, "Anders zijn is een voordeel! Maakt je niet voorspelbaar en sterk." Besloot de kitten.

Tallpaw eng? Nee, eerder gewoon raar. Ah tja, voor haar misschien, maar voor hem niet. Opeens voelde hij een iets tegen zijn kop. Wel meteen leunde hij ietwat naar de andere kant toe, een niet-begrijpende blik op haar gericht. Wat deed ze nu? "Maar niemand begrijpt me," murmelde hij zachtjes al snel schudde hij zijn kop. Hij stond op en trippelde ietwat verder waarna hij zich op de grond gooide en zijn snuitje verborg onder zijn poten. "Laat ook maar..."

Slatekit keek wat verbaasd op toen de kater weg liep en ging liggen. Daar liet Slatekit het niet bij zitten. Met een bezorgde blik in haar blauwe ogen hobbelde ze wat onhandig achter de andere kitten aan en ging voor hem liggen. "Ikke wil je begrijpen.." mompelde Slatekit op bezorgde toon, haar oren wat naar achter leggend. Onderzoekend keek ze naar Lurkingkit.

Opeens voelde hij warme lucht tegen zijn kopje. Hij tilde een poot op en zag wel meteen een blauw oog die op hem was gericht. De zin die ze zei snapte hij niet helemaal. Hoe kon hij haar begrijpen? Het was niks persoonlijks, maar deze kit was mentaal -en waarschijnlijk ook fysiek- anders opgebouwd. Ze snapte het gewoon niet, net zoals iedereen. Hij zuchtte zachtjes en keek op. "Ik heb Wind pijn gedaan..." Zei hij twijfelende toon. "En niemand zei dat het erg was..." Hij zweeg even. "En niemand wil begrijpen dat het echt erg was..." En dat hij zich raar voelde toen. Hij was toen zo emotieloos geweest dat hij zelf haar pijn had gedaan...

Slatekit fronste nadenkend toen de kater zijn reactie gaf, haar kopje lichtjes scheef houdend. Deze kater was inderdaad raadselachtig, maar nog steeds was ze vast besloten om hem zich vrolijker te laten voelen. Iedereen stond toch beter in het leven als ze zich beter voelden? Ze bleef hem dan ook aankijken. "Waarom?" Vroeg de kitten dus. Als je iemand wilde snappen, moest je immers de waaroms weten!

Ze zei iets dat hem een beetje verbaasde, maar ook zijn gedachten bevestigden. "Zonder na te denken aan wat ze voelde..." Zei hij. "Ik snap niet waarom we gevoelens hebben!" Zo dat was eruit. "Ze zijn raar en ik vind ze niet leuk!" Hij legde zijn pootjes terug op zijn snuitje en verborg zijn gezicht. Zo, dat was eruit.

Slatekit hield haar kopje lichtjes scheef toen ze het respons van Lurkingkit hoorde. Dat was inderdaad een beetje vreemd... Maar toch wist ze voorzichtig te glimlachen, zoekend naar puzzelstukjes die bij elkaar zouden passen in de puzzel die Lurkingkit heette. En uiteindelijk vond ze wel dingen waarvan ze dacht dat het klopte. "Dus.. je wilt geen gevoelens hebben?" Vroeg de poes zachtjes.